Tras o inesperado espellismo da Copa en Mestalla, o serán do pasado sábado o Celta ofreceu outro partido do celtismo do padecer, desbotando unha oportunidade magnífica de escapar do descenso e devolvendo a bancada á crúa realidade do tedioso benitecismo que dende hai xa seis meses sufrimos en Balaídos. Unha derrota cen por cen merecida, nun partido sen xeito ningún dos celestes, con apenas dous xutes a porta de cada conxunto, no que o máis atractivo para a nosa afección foi a exhibición de Brais Méndez, autor do gol txuri-urdin, unha auténtica marabilla de definición a trinta metros da porta, despois de superar a Luca de la Torre cunha finta de precisión, mais tamén polo seu fino traballo entre liñas durante todo o partido e a dirección do xogo atacante, cando o seu equipo máis o necesitaba. Un auténtico recital da estrela de Mos, un mediocampista de alta escola, xusto o tipo de peza que o Celta continúa precisando esta tempada, como amosou o sábado, no que foi absolutamente incapaz de tecer máis de dous pases seguidos ou unha xogada ofensiva que se poida considerar como tal. Todo un esperpento para o celtismo, incapaz de comprender a contía dun traspaso que o propio Imanol Alguacil, adestrador donostiarra, considerou “baratísimo”, cando dende entón o Celta, tras botar pola porta de atrás a Denís Suárez (outra vergonza), carece dun xogador de semellantes garantías, a pesar de fichaxes de promesas diversas.
Como é adoito, de saída Benítez non mudou a súa idea futbolística fundamental de agardar, roubar e correr, razón pola que deixou aos de Alguacil, que chegaban con moitas baixas, toda a iniciativa. Unha proposta que fracasou apenas transcorridos dez minutos, tras o golazo de Brais Méndez, e moito máis cando co marcador por diante a Real moi compacta monopolizaba a posesión, gañaba a maioría dos duelos e pechaba con sete chaves todos os espazos. Unha proposta que deixaba ao adestrador madrileño sen plan B, sen capacidade de artellar transición ningunha ou idea atacante con aparencia dalgunha entidade. Un naufraxio celeste en toda regra, que puxo outra vez en evidencia tanto as limitacións e carencias do actual cadro de xogadores, sobre todo de creación no centro do campo, como do frouxo desempeño de pezas claves. Moi triste foi o sábado o partido de Iago Aspas, un dos peores que lle recordamos en Balaídos, que agoira un inevitable devalo do noso veterano Merlín. Como estiveron tamén a moi baixo nivel Mingueza, outro dos poucos xogadores con capacidade creativa, Manu Sánchez e Dotor, fichaxes que despois de media liga aínda están moi verdes, como se da pretemporada se tratase.
Con semellante panorama, ao comezo da segunda sesión Benítez non tivo mellor idea que igualar o esquema de cinco defensas de Alguacil retrasando a Renato Tapia entre Unai e Carlos Domínguez. O que supuxo espir a un santo para vestir outro, xa que sen o omnipresente peruano (o mellor dos nosos) nas posicións medias e sen os seus envíos longos, o Celta perdeu a escasa mordente que posuía. Situación agravada cando os txuri-urdin coa entrada de Merino e Oyarzabal, dúas das súas pezas máis experimentadas, apertaron coa intención de liquidar o partido, o que obrigou ao adestrador celeste a revolucionar o once con cinco entradas (no seu caso, algo bastante insólito) que, coa excepción do descaro das combinacións do canteirán Hugo Álvarez na súa función de improvisado carrileiro, pasaron apenas desapercibidas e pouco mudaron o devir do xogo. Abonda con lembrar que neste período o Celta conseguiu rematar só unha vez, cando Luca de la Torre tentou repetir o taco xenial de Mestalla, sendo incapaz de fiar un par de xogadas combinadas ou de provocar algunha situación de balón parado nas proximidades de Remiro.
Tras balance tan pesimista, non é doado abrigar demasiadas esperanzas para o desenlace da eliminatoria de Copa de mañá, onde semella clara a superioridade da Real, aínda que coñecendo a traxectoria do Celta en situacións semellantes non se debe botar aínda o peixe ao mar. Con todo, o que xa parece inevitable é que no que resta de liga o celtismo continuará precisando de doses elevadas de santa paciencia para (agardemos) evitar o descenso no Centenario. Un balance no que por puro realismo xa non contemplamos medidas tan necesarias e disruptivas como a incorporación de reforzos decisivos ou a mudanza do señor adestradore.
Publicado en Faro de Vigo: 22/01/2024
Coincide a celebración deste 30 de xaneiro, Día escolar da non violencia e a paz, coa publicación de Cando sopra o vento (Retranca editora 2024) de Raymond Briggs, unha obra clásica da historia do cómic. Anosada ao galego por Alejandro Tobar, tras excelente e complexo traballo de tradución, e coidada con esmero polo editor Kiko Dasilva, esta novela gráfica aparecida en 1982, non perdeu ápice de interese e emoción. Tras o aspecto dunha peripecia de dous velliños que xa sufriran os bombardeos da segunda guerra mundial, asustados agora por un ataque nuclear soviético, está a historia lancinante de todas as persoas que alleas as que ditan as guerras padecen os seus horrores. Por desgraza, un argumento que anticipou as penalidades de accidentes nucleares que pouco despois se desencadearon en Chernobyl (1986) e máis tarde de Fukushima (2011). Cómic que, ademais, deu pé en 1986 ao filme homónimo de Jimmy Murakami, con excepcional BSO na que participaron Roger Waters e David Bowie, por certo, emitido pola TVG en 1990, o que hoxe semella incrible. Novela e filme utilizados como recurso didáctico nas celebracións de cada 30 de xaneiro, organizadas polo grupo de Educadores pola Paz de Nova Escola Galega, creado polo inesquecible Xesús R. Jares, seguindo a proposta do inspector de mallorquín Llorenç Vidal, creador desta xornada educativa en 1964, hai cincuenta anos coa intención de conmemorar nas escolas o aniversario do pasamento de Gandhi, asasinado o 30 de xaneiro de 1948. Celebración que hai catro décadas estaba moi mediatizada pola loita a prol do desarme antinuclear nun mundo bipolar, amedrentado pola posibilidade do emprego dos mísiles nucleares. Un mundo en guerra que hoxe persiste no xenocidio palestino e na guerra de Ucraína, mais tamén nas guerras ocultas en África e nos milleiros de persoas refuxiadas que se enfrontan en varios continentes aos valados do unilateralismo xenófobo. Tempo no que educar nos valores da cultura da paz continúa sendo imprescindible.
