O festival do Vigo riquino

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo ao Hematofesti 2025:

Tras cinco xornadas de actividades formativas e espectáculos, o Hematofesti, o festival de humor e literatura infantil de Vigo, consolidouse como un dos referentes culturais vigueses e galegos do ano. Dirixido pola escritora Ledicia Costas e o ilustrador Alberto Vázquez, concibido como homenaxe á figura do escritor coruñés Miguel López «Hematocrítico», patrocinado polo Ministerio de Cultura, a Xunta de Galicia, a Deputación Provincial de Pontevedra, o Concello de Vigo e a Zona Franca de Vigo (o que merece os parabéns para todas as cinco administracións pola súa intelixencia colaborativa) e contando coa axuda de trinta empresas colaboradoras, recoñecido polo Observatorio da Cultura da Fundación Contemporánea como unha das mellores propostas culturais novas no estado do ano 2024, este festival vigués de atrevido formato híbrido, divertida comunicación, localización expandida (en dezasete espazos da cidade) e elegante espírito transgresor volveu facer barro coa súa programación de calidade (máis de sesenta actos) para públicos diversos, dende o infantil e mozo até o profesional da edición do libro e dos videoxogos, da comunicación e xestión cultural.

Exposición de ilustracións na sede da Deputación, presentacións de libros infantís nas librarías, sesións de contos e proxeccións de curtametraxes de animación nas escolas viguesas e metropolitanas, obradoiros de fanzines, talleres de xoguetes ópticos, de ilustración con tecido e fío, de debuxo chalado e un espazo gaming en Vialia foron algunhas das actividades deste segundo Hematofesti que non defraudou. Xaora, entre as novidades máis celebradas desta segunda edición, destacou o encontro «Cultura e economía», concibido como un binomio fantástico de creatividade e emprendemento, que contou coa participación de profesionais do audiovisual e empresarios do sector cultural. Dimensión profesional continuada na xornada do sábado co encontro «Queremos literatura infantil», coordinado por Eva Mejuto e Montse Pena Presas, centrado na edición do álbum ilustrado. Houbo presencia protagonista de espazos de humor, unha das almas do festival, dende a gravación en directo con público do programa Hora veintipico de Héctor de Miguel, á academia de comedia irreverente de Ignatius Farray, que fusiona o humor absurdo coa reflexión filosófica e política. Co seu monólogo provocador, até superar a ambigüidade das marxes, o humorista canario pechou a Hematogala, na que tamén participaron Los Hermanos Pódcast e as humoristas viguesas Sobria e Serena (Arantxa Treus e Jazmín Abuín), velada conducida con moita retranca e xenio creativo por María Lado e Xosé Antonio Touriñán, onde non faltou a enerxía da música de Grande Amore, IGMIG e Silvia Superstar.

O concerto proxección d’ As aventuras do príncipe Achmed (1926), o film pioneiro de animación con siluetas de Lotte Reiniger, sobre historias das mil e unha noite, para o que o compositor Brais González do vigués grupo Caspervek fixera en 2014 banda sonora, foi outro dos momentos musicais máxicos e inesquecibles cando este Hematofesti iniciaba a súa andaina. Festival que deu unha puntada de ouro cando tributou homenaxe a actriz e cantante Teresa Rabal, recoñecéndoa co premio «Lenda do Recreo 2025» pola súa traxectoria de catro décadas como referente do entretemento musical da infancia. Creadora de cancións xogo míticas como «Veo veo» e «Me pongo de pie», protagonista da película Loca por el circo (1982), filmada no Val Miñor, Rabal marcou a educación televisiva de varias xeracións de crianzas, as maiores hoxe na fronteira da cincuentena; ademais de acompañar a mudanza da sociedade española, que tras a morte de Franco conquistou os dereitos negados pola ditadura, necesitaba dun soporte emocional e formativo alternativo para os nenos e as nenas no entorno familiar.

Deseñado coa intelixencia creadora de Ledicia Costas e Alberto Vázquez, dous ourives da creación contemporánea, contando cun excelente equipo de profesionais e persoas voluntarias, este segundo Hematofesti amosou que en Vigo tamén é posible gozar con eventos culturais nos que as artistas son respectadas como as únicas protagonistas no contacto cos seus públicos. Hematofesti en dúas edicións ofreceu en Vigo un espazo alternativo de excelencia para unha cultura infantil contemporánea, hibridada nos soportes e nos xéneros, orgullosa da súa orixinalidade creativa e riquiña na súa comunicación, como gustaba a Hematocrítico. Fronte a exaltación da hipérbole, do ditirambo, do alleo e do fuleiro, que a tantos vigueses nos leva o demo nos dous meses futuros, Hematofesti ofrece a alternativa do respecto, da retranca, do orgullo polo propio e da excelencia do orixinal. Longa vida para Hematofesti, o festival do Vigo riquiño.

Teresa Rabal, «Lenda do Recreo 2025»

Deixo para o arquivo o texto do discurso e unhas fotos da entrega do premio «Lenda do Recreo 2025» do Hematofesti á actriz e cantante Teresa Rabal. Un acto que resultou emocionante e divertido.

O discurso de gabanza pode baixarse en pdf aquí.

Desde Vigo, Galicia como tarefa

Gardo no arquivo do blog a xenerosa entrevista que Xan Carballa me fixo para Sermos Galiza nº 681. Pode gardarse completa aquí.

Amazon

Das mudanzas provocadas na edición pola disrupción dixital a máis relevante foi a aparición dun novo actor, Amazon. Desde que asinou os primeiros contratos coas editoras hai quince anos, o seu poder non deixou de medrar. Acumulou unha cantidade inxente de datos de clientes que comezaron a mercar libros utilizando a súa plataforma de distribución, até chegar a ser hoxe o minorista dominante na venda de libros impresos, libros dixitais (na plataforma Kindle), e mesmo audiolibros, creando ademais un ecosistema para a produción, difusión e consumo en múltiples formatos e linguas. En galego conta hoxe cun catálogo de vinte mil referencias, semellante ao de Todostuslibros.com, a web das librarías independentes e de proximidade. A revolución dixital, ademais de empregar as utilidades hipertextuais, abriu novas posibilidades de publicación e lectura, en formatos pdf e epub, mais tamén deu lugar á organización máis poderosa que a industria editorial coñeceu ao longo dos seus cincocentos anos de historia. Poder dos datos que Amazon, inicialmente especializada na loxística inocente de libros, ampliou a calquera tipo de produtos, ademais de crear un novidoso negocio gratuíto de libros autoeditados na plataforma Kindle Direct Publishing (KDP) desde a que desenvolveu con éxito de público algúns xéneros de ficción mainstream –como a novela romántica, de ciencia ficción e fantasía– por parte de autores e autoras debutantes ou que quedaron á marxe das editoras tradicionais, onde a lingua galega comeza a contar cunha certa presenza. Amazon funciona como monopolio do comercio electrónico, cunha facturación abraiante de 500.000 millóns de euros, dos que a España corresponden 8.000 (de libros apenas 75) e estimamos que a Galicia 480, onde conta con dúas estacións loxísticas no Porriño e Cambre. Intimida que unha soa empresa estadounidense poida exercer formas de poder sobre a nosa cultura e consumo en virtude da súa posición como plataforma loxística dominante. Convén pensalo, antes de utilizala.

Publicado en Nós diario: 22/10/2025

 

Edición e IA

A Intelixencia Artificial (IA) xerativa e os LLM (Large Language Models), modelos extensos de linguaxe, tecnoloxía utilizada polos chatbots como ChatGPT de Open AI ou Gemini de Google xa impactaron na industria editorial. Modelos que precisan de ser adestrados a partir de grandes cantidades de texto, dos que unha parte deles están protexidos por dereitos de autoría, sendo utilizados sen permiso dos seus lexítimos beneficiarios para o lucro comercial de empresas tecnolóxicas como Alphabet ou Microsoft. Outro episodio da guerra entre a industria editorial e as industrias dixitais que se ven librando desde que se agoiraba a desaparición do libro. Conflito caracterizado polo uso que a IA xerativa fai de textos e imaxes con copyright publicados en formato libro ou polo emprego cada vez máis frecuente por parte das editoras de programas de tradución e locución automática. Como calquera outra mudanza tecnolóxica, a IA xerativa achega posibilidades creativas insospeitadas, esfuma a distinción entre o que entendemos por real e por virtual, facilitando a creación de contidos textuais e gráficos, extraídos de fontes editadas, que se fan pasar por propias, sen consentimento por parte das súas autorías, apenas un eufemismo para expresar a tan vella práctica do plaxio. Situación que provoca un grave desamparo para algunhas editoras e autorías, sobre todo de libro gráfico, denunciado en Galicia por editores como Kiko Da Silva, que solicitan a intervención dos gobernos para regular o emprego desta ferramenta e mesmo dos tribunais para ditaminar a legalidade ou non destas prácticas e destes produtos da IA. Xaora, non está de mais lembrar que a irrupción irreversible destas utilidades dixitais, cuestiona cal é a función do editor e obriga a redefinir o seu papel. Tras dúas décadas da crise provocada pola irrupción do libro electrónico, o futuro da edición pertence hoxe as editoras que saiban manter ao seu lectorado –non a tecnoloxía– como verdadeiro centro de gravidade da súa actividade.

Publicado en Nós diario: 15/0/25

Ecoedición

A edición en todas as etapas da súa cadea de valor ten a obriga de asumir a transición ecolóxica e a descarbonización como un reto crítico para a súa supervivencia e competitividade. Un proceso, coñecido como «ecoedición» no que a famosa regra dos «tres erres», como propoñen Rivera e Gil (Trama y texturas 57, 2025), debe ser reinterpretada como: Recoñecer que a edición de libros ten impacto en todo o seu ciclo; Repensar a forma de editar para evitalo e Reivindicar o papel da edición como axente medioambiental. O modelo actual de edición e distribución, cun movemento continuo de abastecemento de novidades e devolución constantes, obriga a impresión innecesaria de millóns de exemplares, que nunca se venderán nas librarías, que representaron en 2021 en España máis de 79.253 toneladas de CO2, das que arredor de 5.000 corresponderían a Galicia. Cifras de emisións baixas, se as comparamos coas dunha consulta de Google, 500 gramos por segundo a atmosfera, máis que obrigan a edición a repensarse como «ecoedición sostible» xestionando de forma innovadora os seus procesos: recuperando a impresión local evitando os grandes centros de impresión; utilizando de forma xeral os papeis reciclados e os certificados como FSC, empregando tintas con aceites de orixe vexetal ou de base acuosa ou inxectables que substitúan a tintas e tóneres contaminantes; ponderando as tiradas á previsión das vendas, escollendo entre a impresión offset e a dixital, suprimindo os retractilados para «protexer» o produto e utilizando na distribución caixas de cartón, até chegar a ofrecer un selo de ecoedición garante desta trazabilidade e da pegada ecolóxica por exemplar, como comeza a facerse en Catalunya. Proceso, non o esquezamos, que afecta a edición dixital, que de forma ningunha pode ser considerada hoxe como máis verde e limpa ca impresa. Superado o dilema da edición en papel ou dixital, o reto da ecoedición propón o da edición ou non sostible, ámbito no que queda na edición galega aínda moito por facer.

Publicado en Nós diario: 08/10/2025

Visibilidade

Hai dous meses adiantabamos as cifras máis significativas do informe de hábitos de lectura e compra de libros en Galicia 2024, entre elas o 5,70 % que supoñen as compras habituais de libros en galego e o 3,80 % de persoas que prefiren o galego como lingua de lectura. Situación precaria que corrobora un informe sobre o estado da edición en galego, presentado no Consello da Xunta do pasado 15 de setembro, no que se estima que a facturación do conxunto do sector editorial galego é de 27,72 millóns de euros, da que a metade, 13,86 millóns, corresponde ao libro en galego, o que supón unha diminución do 17 %, con respecto aos 16,80 de 2023 e unha redución do 37 %, se lembramos os 22,00 millóns de 2007, coincidindo co goberno bipartito. O libro galego continúa perdendo cota de mercado e presenza nas librarías, unha pésima noticia, xa que a «visibilidade situada» no punto de venda (o 68,00 % nas librarías) constitúe a primeira estratexia de descubertabilidade das novidades das editoras galegas, á que se suma a segunda, a súa promoción nos medios de comunicación impresos e audiovisuais (xornais, revistas, emisoras e televisión pública), ben baixo a fórmula de propaganda gratuíta ou da publicidade pagada, ao alcance só duns poucos selos, o que podemos chamar a «visibilidade mediada». Hoxe, ademais da situada e da mediada, en claro devalo, cómpre engadir a terceira, a «visibilidade virtual», conformada coa presenza das novidades nas redes sociais de lecer e na conversa das novas mediadoras de lectura, en tendencia ascendente e con clara simpatía por parte dalgunhas creadoras de contido dixital cultural en galego. Superar as cifras cativas de lectura e edición en galego, ademais de requirir dun plan estratéxico de apoio ao sector e do deseño dun plan galego de lectura, obriga as editoras a espelir e abordar estratexias de visibilidade transversais das súas novidades, na libraría, nos medios e nas redes, para que se coñezan, se vexan, se comenten, se recomenden e se compren por impulso.

Publicado en Nós diario: 01-10-2025

Escritura

No debate arredor do valor da lectura, non se ten salientado o suficiente a importancia da escritura, outra das competencias de comunicación lingüística que debe posuír a cidadanía. Escribir é un verbo transitivo, que fai referencia a composición de diversos tipos de textos e xéneros, dun poema a unha mensaxe no móbil, dun relato a unha reclamación de consumo ou comentario nunha rede social. Escribir é unha destreza complexa que antes de coller o lapis ou comezar a teclear, obriga a coñecer as convencións discursivas a empregar, buscar e organizar as ideas e a documentación, como atoparlle un ton e a estrutura máis axeitados para a finalidade comunicativa procurada. Daniel Cassany, brillante investigador da cultura escrita, considera que unha persoa sabe escribir, un dos obxectivos principais do ensino, cando é capaz de redactar dúas páxinas explicando a súa opinión sobre un tema actual. E facelo de forma correcta, clara e cohesionada, de xeito que poida entendelo calquera lectora da súa comunidade lingüística e cultural. Á diferenza da lectura, unha actividade solitaria, a escritura é social. Escribimos cun propósito específico (informar, anunciar, opinar, convencer, reclamar, confesar, namorar, divertir…) para que nos lean outras persoas no seo dunha comunidade letrada gobernada por escritos. Xaora, cando escribimos procederemos con discreción e eficacia, asumindo a responsabilidade de facelo coa claridade e a precisión necesarias para que a audiencia lectora nos entenda. O que, sen dúbida, obriga a revisar e a reducir o máis que poidamos os nosos borradores xa que, en moi boa medida, escribir é reescribir, sen renunciar á creatividade lingüística e a procurar a beleza do escrito, necesarias en todo tipo de textos, non só nos literarios. Como se afirmou na controversia recente, certo é que «somos o que lemos», ao que engadiría que tamén o é que «somos o que escribimos», ou mellor aínda, como afirma Cassany, «somos o que pensan os lectores e lectoras do que leron noso».

Publicado en Nós diario: 24/09/2025

Dixitalización

O trasacordo da Consellaría de Educación, contemplando que nas aulas de quinto e sexto de Primaria participantes no programa E-dixgal se poden utilizar libros de texto impresos en tres materias, como xa sucedía en dúas da ESO, reorienta por vez primeira, desde a posta en marcha do programa Abalar 2010, a estratexia de dixitalización da administración educativa galega cara un modelo híbrido de uso de recursos didácticos, onde conviven os impresos e os dixitais. Modelo de “hibridación” defendido polos membros da Asociación Galega de Editoras que publicabamos materiais educativos e que despois de máis dunha década, supón o regreso á casa de partida, a de artellar o proceso de dixitalización nos centros educativos. Cuestión que vai moito máis alá da escolla do soporte dos recursos educativos ou da participación ou abandono de E-dixgal, xa que como sinalan as expertas do Grupo Cavila de Nova Escola Galega (NEG) a dixitalización «obriga a unha profunda mutación do paradigma pedagóxico, das prácticas organizativas e didácticas na aula», que respondan aos requirimentos do Deseño Universal da Aprendizaxe como as necesidades educativas da sociedade dixital actual. Rectificación necesaria do equipo de Román Rodríguez, unha oportunidade para que os centros volvan a esa casa de partida do taboleiro e deseñen dende aí os seus plans de dixitalización, tanto os participantes en E-dixgal, coma os que non, xa que a todos obriga esta hibridación dos recursos educativos, termo que non se debería confundir co dos libros de texto e manuais escolares. O Grupo Cavila de NEG propón que cada centro conte cun plan estratéxico de dixitalización, asumido polo claustro e a comunidade educativa, adaptado ao seu contexto, de xeito que centrado no desenvolvemento da competencia dixital garanta ao alumnado e profesorado a súa accesibilidade, equidade, inclusividade e sostibilidade. Aproveitar este reseteo de E-dixgal para reconsiderar onde vai a dixitalización é unha oportunidade que cada centro non debería perder.

Publicado en Nós diario: 17/09/2025

Aforismos

O aforismo, un enunciado conciso que resume un asunto esencial, é un xénero literario híbrido que integra elementos da filosofía e poesía, da ética e estética, decote cunha feliz participación do humor, da retranca e da creatividade verbal. Con presencia escasa na nosa literatura, foron títulos pioneiros do aforismo contemporáneo os de Arturo Casas, Fragua íntima (1991) e Futurario (2011); algunhas páxinas de Xurxo Borrazás de Brevedume (2019); os de Ricardo Martínez-Conde, Debullar (1998) e Ecos da néboa (2012); ademais do volume, coordinado por Pancho Pillado e Xavier Seoane, Aforismos do riso futurista (2017 Xerais), no que participaron expresamente 48 autores e autoras. Xaora, é tamén Seoane o autor galego que asumiu de forma máis sistemática a brevidade e o enxeño do aforismo como unha das cernas creativas da súa obra literaria. Autor de Arca cotidiana / Irispaxaros (1984), libro pioneiro, ilustrado por Manuel Facal, e d’ A rocha imantada (2009), acaba de publicar a súa terceira entrega aforística, O lapis do mono (Medulia 2025), onde se amosa como auténtico xenio da brevidade, artesán lingüístico de pequenas epifanías, desas faíscas concentradas de lucidez e marabilla na lingua nosa. Para Antón Baamonde, autor do prólogo, Seoane ofrece un texto que adquire «a figura e a firma dunha lírica modesta á escala humana», «ideas lixeiras, rápidas, guiadas polo afán de capturar a beleza dun intre coma o voo dunha bolboreta no solpor, cando a luz baixa fai máis iridescentes as ás gráciles da vida». Seoane no seu libro aforístico máis rotundo e conseguido, refunda o aforismo galego, asumindo as posibilidades creativas dun formato, sometido sempre a constante metamorfose, hoxe en auxe pola facilidade da súa difusión dixital. «O infinito vai por libre» porque «os ventos non se deixan adestrar». Son das verdades acuñadas con xenialidade por Seoane nas páxinas dun libro «claro e breve, como falan os grandes talentos». Recomendo vivamente O lapis do mono, lectura gozosa e reflexiva.

Publicado en Nós diario: 10/09/2025