Artigos Faro de Vigo – Páxina 49

Xaime Garrido, premio Laxeiro

21 de Febreiro de 2017/en Arquitectura, Artigos, Artigos Faro de Vigo, Premios, Recurso_didáctico, Vigo/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo á figura do arquitecto Xaime Garrido:

O arquitecto vigués Xaime Garrido Rodríguez recibiu o Premio Laxeiro 2017 outorgado pola fundación que conserva e difunde a obra do pintor nacido o 23 de febreiro de 1908. Un recoñecemento merecidísimo para un profesional que tras desenvolver dous mil proxectos de arquitectura e urbanismo e publicar unha ducia de grandes libros de investigación, un labor teimoso de cinco décadas, continúa defendendo contra vento e marea o patrimonio histórico-arquitectónico como parte esencial da paisaxe e identidade galegas. Estudoso e divulgador nos ámbitos da arqueoloxía e da arquitectura histórica viguesas, Xaime Garrido comprometeu a súa vida profesional a afondar no coñecemento da historia do Vigo metropolitano e a loitar pola conservación e posta en valor do seu patrimonio urbano. Un teimoso defensor da memoria viguesa a quen, por fin, se lle recoñece como un dos nosos sabios.

Nacido en 1938 en Bembrive, Garrido titulouse en Arquitectura na Escola Técnica Superior de Madrid en 1966, exercendo dende entón en Vigo a súa actividade como profesional libre para particulares e entidades das administracións. Destaca entre as súas obras o complexo parroquial dos Capuchinos da rúa Vázquez Varela, así como a redacción, en colaboración con Alberto Baltar Tojo, Xosé Bar Boo e Jaime Riera, do Plan Xeral de Baiona, concello do que foi arquitecto municipal honorífico (1968-1973), que permitiu a conservación do seu centro histórico e contorna paisaxística. Xaora, dedicou boa parte do seu tempo de lecer á investigación da arquitectura histórica, especialmente á do actual Vigo metropolitano, e a defensa da protección do patrimonio arquitectónico e medio ambiente.

Angueiras ás que non foron alleas nin o seu interese pola arqueoloxía (descubriu a estación paleolítica de Chan do Cereixo) nin a súa dedicación á fotografía nin o seu interese pola divulgación editorial e xornalística. Xa en 1980 montou “Arquitectura Modernista. Vigo 1900-1920”, exposición fotográfica pioneira, como o libro homónimo colectivo no que participou, editado polo Colexio de Arquitectos de Galicia (COAG), do que foi presidente da súa comisión de Cultura, desde a que promoveu a formación do arquivo colexial e a realización de exposicións, conferencias, informes e publicacións. Xaora, como autor agardou a que a Deputación de Pontevedra publicase os seus traballos de investigación premiados pola institución provincial: “Fortalezas de la antigua provincia de Tui” (1987, 2001) e “Vigo. La ciudad que se perdió. Arquitectura Desaparecida. Arquitectura no realizada” (1991), un libro que se convertiu en clásico da historia de Vigo do século XX, reeditado en catro ocasións e hoxe agotado.

Labor editorial que Garrido continuou de forma teimosa en libros individuais magníficos como “Arquitectura de pedra en Vigo” (Construcciones Conde, 2000), “El puerto de Vigo. Síntesis histórica (Autoridad Portuaria de Vigo, 2001), “El origen de Vigo. El monte de O Castro y su castillo” (Deputación de Pontevedra, 2011) e “Jenaro de la Fuente Domínguez” (Instituto de Estudios Vigueses, 2016) ou naqueloutros dous que compartiu co seu amigo Xosé Ramón Iglesias Veiga, “Manuel Gómez Román. Mestre da arquitectura galeguista” (Xerais 1995) e os dous volumes de “Vigo, arquitectura urbana” (Concello de Vigo 2001). Sen esquecer o que prepara sobre o Vigo vello, outra das súas teimas.

Xaora, a cerna da poética da obra editorial de Xaime Garrido está toda en “Vigo. La ciudad que se perdió”, un libro estremecedor no que catalogou a arquitectura viguesa destruída (dende o edificio Rubira ás murallas do Castro), mais tamén a de papel, esa debuxada e non edificada, é dicir, a arquitectura que puidemos ter e a que non existe. Un libro apaixonado e apaixonante de afán didáctico no que hai vinte e cinco anos reclamaba a conservación da Estación do Ferrocarril de Vigo, do Pazo de Xustiza da rúa do Príncipe ou as vivendas da mazá de “El Pueblo Gallego”, ao tempo que denunciaba os derribamentos de edificios históricos e as reformas charramangueiras nas baixas plantas dunha cidade onde campaba “a petulante mediocridade, a incultura e a cobiza especulativa”. Mellor non se podía dicir.

Xaime Garrido berrou, tantas veces en solitario, para facer de Vigo unha cidade con memoria, para evitar continuar coa desfeita da nosa arquitectura civil e industrial. É un heroe civil. A súa achega de xigante é imprescindible para entender este Vigo en estrépito de entre séculos. Xaime Garrido Rodríguez merece ser nomeado Vigués distinguido canto antes. Moi poucos dos nosos veciños e veciñas teñen feito tanto e de forma tan xenerosa polo Vigo do futuro.

Campo do Fragoso CXCIV

20 de Febreiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

CELTA REACTIVO

Diante do Osasuna o Celta de Eduardo Berizzo demostrou ser un equipo reactivo. Tras a inapelable eliminación de Copa diante do Deportivo Alavés, despois dos nefastos derradeiros minutos do domingo pasado no Vicente Calderón, á que se uniu a actuación decepcionante en Balaídos do xoves fronte os ucraínos do Shakhtar Donetks (tres derrotas consecutivas moi axustadas, polo tanto moi dolorosas), existía o perigo de que o Celta esvarase por vieiros tan perigosos como son os da melancolía e o desánimo. Por ventura non foi así. A versión B do equipo de Berizzo demostrou contar con enerxía, confianza, oficio e gol abondos para vencer con claridade a un cadro navarro que non soubo aproveitar as súas oportunidades.

Foi o de onte un Celta reactivo que apostou por un fútbol máis directo do que adoita, procurando atopar con velocidade as costas dos tres centrais navarros. Unha versión do xogo pouco habitual interpretada por unha trepia atacante inédita, Bongonda, Rossi e Pione Sisto, tamén os protagonistas do gol temperán, no minuto 22, determinante do devir do partido. Unha xogada de tiraliñas, iniciada na esquerda pola velocidade do belga, que pasou ao italiano, situado no centro da área, para que este cun taconazo de fantasía filtrase de costas ao dinamarqués que tivo a serenidade de canear ao seu marcador e logo xutar ás redes sobre o pao dereito. Un gol magnífico de composición e de resolución que abriu uns bos minutos de xogo celeste. Pouco despois, recuncou na área Rossi nunha xogada pola banda esquerda finalizada tras varios caneos cun xute chapado polo porteiro Sirigu. E pouco máis se pode contar de fútbol atacante celeste nunha primeira parte de aborrecible centrocampismo, no que os visitantes nos minutos finais chegaron a pechar aos celestes diante da portaría de Rubén.

Comezou o segundo acto cun Osasuna moito máis determinado e afouto. Sergio León puido nivelar a táboa de marcas no minuto 50 cun gran xute respondido por Rubén coa mellor parada do serán. Oportunidade que repetirían pouco despois Sergio de las Cuevas cun disparo dende o punto de penalti e Oriol Riera cunha cabezada, tras un saque de recanto, que lambeu o pao dereito. Os navarros tiñan moita máis intención ca acerto. Xaora, o partido esvarou por uns minutos de incerteza, onde comezaron os ires e vires que tanto dano lle fan aos celestes. Desta volta Berizzo non dubidou en mover o banco decontado e deu entrada na lameira a Jozabed, que con media hora por diante deulle a volta ao carpín. Co sevillano o Celta recuperou acougo e chegada, que se incrementaría notablemente coa incorporación de Iago Aspas faltando apenas un cuarto de hora.

Cos dous artistas sobre a lameira chegaron os goles. No 86, Jozabed cabezou un saque de recanto do Chelo Díaz, que o porteiro navarro non puido evitar se coase preto do primeiro pao. Apenas dous minutos despois o mediocampista sevillano serviu de marabilla unha pelota longa en diagonal sobre Aspas para que correse con ela pola banda esquerda e superase ao porteiro na area cun globiño de precisión, auténtica marca da casa. Toda unha xenialidade do Merlín de Moaña que pechaba unha táboa de marcas, quizais un pouco avultada para o xogo que ofreceron uns e outros sobre a lameira.

Abofé que non foi este un partido gañado polo fútbol de salón que tanto presta en Balaídos. Pola contra, abondaron unha defensa moi sólida, dúas contras veloces e un saque de recanto para superar aos rochosos centrais navarros. Outra versión do xogo moi ben executada pola versión B do cadro de Berizzo. Unha demostración de versatilidade e confianza nas propias posibilidades que nos permiten enxergar con certo optimismo o dificilísimo partido do xoves en Ucraína.

Galicia cen

14 de Febreiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Cultura, Exposicións/por bretemas

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo á exposición Galicia cen organizada polo Consello da Cultura Galega en Vigo.

No actual panorama cultural vigués non pode pasar desapercibida a exposición “Galicia 100. Obxectos para contar unha cultura” aberta até o 25 de marzo na Sala de Exposicións do Teatro Afundación de Vigo (o popular Teatro García Barbón). Organizada polo Consello da Cultura Galega (CCG), contando coa colaboración de Afundación e ABANCA, esta mostra ensaia unha fórmula de divulgación histórica, inserida na tradición museística anglosaxona, coa que se pretende un achegamento novidoso ao relato da historia de Galicia.

Manuel Gago, o comisario da exposición, contando coa asesoría dun grupo moi prestixioso de historiadores e documentalistas vinculados ao CCG, procurou centos de obxectos históricos (pezas arqueolóxicas e artísticas, documentos impresos, ferramentas, armas, máquinas, vehículos, roupas…) e entre todos eles escolmou (o que non debeu ser unha tarefa doada) cen pezas icónicas capaces por si mesmas de contar a historia do noso país. Ordenounas cronoloxicamente e agrupounas por grandes e pequenos temas, procurando suscitar o diálogo entre elas a través dos séculos e suscitar o interese do propio visitante.

Artelláronse así os contidos dun proxecto divulgativo multisoporte que ofrece ao público unha exposición itinerante, inaugurada en Compostela o pasado mes de maio; un catálogo, que se pode adquirir en formato de libro impreso ou descargar gratuitamente en pdf; unha aplicación para dispositivos móbiles e unha web na que se poden consultar modelos 3D e animacións. Ademais, o público adulto ten a posibilidade de participar en visitas guiadas á exposición todos os xoves (ás 7 da tarde) e os escolares de todos os niveis educativos nos obradoiros (“A cápsula do tempo”, “Galicia nun quebracabezas de cen pezas” ) concertados con seus centros.

“Galicia cen” admite unha lectura cronolóxica, criterio co que está ordenado o catálogo. Unha viaxe no tempo iniciada coas Ferramentas líticas de Porto Maior preto do Miño, correspondentes ao Paleolítico Inferior; o Colar da Chousa Nova da cultura megalítica feito de variscita, e a “Estela antropomórfica” de hai seis mil anos, a primeira representación do trasmundo. Un periplo que remata coas Reixas do pazo Baión, un dos primeiros trazos do empoderamento das mulleres do noso tempo, o Cartel de festas dunha verbena de 2015 e o Xabarín de Miguelanxo Prado, a número cen, icona das xeracións nacidas nas décadas de entre séculos.

Xaora, o visitante poderá facer unha lectura transversal, artellada arredor de sete espazos temáticos da exposición. Non faltarán sorpresas nas pezas que pode atopar en cada un deles. No Territorio: a Moeda do rei suevo Requiario, o Mapamundi do Beato de Osma ou o Teodolito co que Domingo Fontán deseñou o seu mapa. No Poder: A Mariscala, a cadea asociada ao mito de Pardo de Cela, ou o Mosquetón do guerrilleiro Foucellas. No trasmundo: un xugo do século IX, o máis antigo do que se ten noticia. Nas Transicións: o Machado de talón, as premoedas de finais do Bronce ou Traxe de feira de comezos do século XX. Nos Códigos: o “Códice Calixitino” (nunha edición facsimilar de 1993) ou a Máquina de escribir utilizada por Emilia Pardo Bazán. Nas Redes. A Ámboa de cerámica de Gundivós ou o baúl dun emigrante. E na Comunidade: a Campá do Hospital do Santo Antonio ou unha vaixela de Sargadelos.

A exposición admite tamén unha lectura por territorios. Entre as pezas procedentes do Vigo metropolitano identificamos a Ara ao deus Berobreo (século III-IV), procedente do Morrazo; unha páxina do manuscrito de “Cantares Gallegos”, que Rosalía de Castro entregou a Juan Compañel; algúns exemplares da revista “Vida Gallega” (1909-1938) de Jaime Solá; a portada de “El Pueblo Gallego” do día que se plebiscitou o Estatuto; latas de conservas de principios do século XX; a bicicleta de Delio Rodríguez, dos anos 60; a botella verde de Auga de Mondariz; a máquina de coser de Refrey (1952) ou os petos da Caja de Ahorros Municipal de Vigo (os populares “porquiños”) de comezos dos oitenta.

Inevitablemente, o visitante pode botar en falta algunhas pezas tamén emblemáticas como considerar irrelevantes algunhas das expostas. Non lle faltará razón. Porén, estes son riscos asumidos polos promotores desta exposición concibida para espertar a autoestima e o orgullo e provocar a curiosidade polo relato do país. Obxectivos acadados de longo por un proxecto innovador na divulgación histórica en Galicia que abre vieiros para a súa emulación noutras mostras. Unha exposición moi recomendable para pequenos e maiores, que achega doses de emoción, sorpresa, memoria, humor e coñecemento.

Mes de Rosalía

7 de Febreiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Cultura, Efemérides, Lingua, Poesía, Recurso_didáctico/por bretemas

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo a celebración do Día de Rosalía.

Febreiro é o mes de Rosalía. A celebración do seu nacemento no Camiño Novo de Compostela o 24 de febreiro de 1837 estende cada ano a mobilización rosaliana. Máis alá das iniciativas da sociedade literaria galega, que continúa ampliando a súa actividade crítica, xentes ben diversas, dende os picariños das escolas de infantil aos maiores dos centros sociais, celebran actividades de exaltación da nosa escritora. Lecturas dos seus poemas, recitais, concertos, conferencias, murais, roteiros, accións virais nas redes sociais, actividades gastronómicas, sucederanse ao longo deste mes polos recunchos do país, organizadas por centros educativos, asociacións culturais, feministas e veciñais.

Froito deste carácter emblemático da figura de Rosalía, considerada polo profesor Fernando Pereira, estudoso da iconografía rosaliana, como “a primeira marca galega” e a “imaxe máis universalizada de Galicia”, foi neste 180 aniversario do seu nacemento a escolla do nome de Rosalía de Castro para nomear o aeroporto de Lavacolla. Unha proposta nacida do goberno municipal de Santiago, apoiada pola Xunta de Galicia e aprobada polo Ministerio de Fomento. Como tamén é outra magnífica noticia que a aeroliña Norwegian, considerada como unha das compañías de baixo custe punteiras en Europa, acordase pór o nome de Rosalía de Castro a un dos seus avións e decorar a súa cola coa súa imaxe, tirada do debuxo que Antonio Portela preparara en 1902 a partir da fotografía que Luis Sellier fixera á autora. Unha excelente iniciativa de Norwegian Air Shuttle ASA, que xa ten 85 avións dedicados a outras persoas de relevancia, entre as que están Miguel de Cervantes, Clara Campoamor ou a poeta Gloria Fuertes. Mágoa que no caso de Rosalía de Castro non apareza polo momento anunciada pola compañía escandinava coa denominación de “Galician Author”, como mellor lle acaería.

Aniversario o deste 2017 que coincidirá, ademais, co centenario da instalación do monumento pétreo a Rosalía de Castro na Alameda de Santiago de Compostela, inaugurado cun cortexto cívico o 30 de xullo de 1917. Estatua dunha Rosalía pensativa, feita por Isidro de Benito e Francisco Clivilles, cuxo custe de 30.000 pesetas foi sufragado con achegas individuais e colectivas, onde foron moi significativas as doazóns de comunidades galegas emigrantes de Buenos Aires, a Habana, México ou Madrid. Monumento compostelá que formou parte esencial daquela pelerinaxe rosaliana do 25 de xullo de 1951 polas terras de Iria e Ortoño, na que en tempos difíciles participaron un bo fato de galeguistas e un cento de persoas anónimas, recollida nunha película documental dirixida por Antón Beiras García e cuxo guión preparou o poeta Celso Emilio Ferreiro. Un monumento diante do que interviron aquel día Ramón Cabanillas e Ramón Otero Pedrayo, que con afouteza fixo unha referencia pública ao pasamento de Castelao.

Como é adoito, a Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega (AELG) propón á cidadanía que ese día agasalle un libro e unha flor e solicita aos concellos que declaren o 24 de febreiro como Día de Rosalía de Castro, como xa fixeron até agora medio cento de concellos, entre eles o de Vigo, e as deputacións de Lugo e da Coruña, ao tempo que recollan esta celebración nas súas programacións culturais. Ademais de propoñer ás comunidades educativas que se impliquen na celebración por medio de actividades de difusión colectiva da obra rosaliana, entre as que destaca este ano a gravación dun Mannequin Challenge cuxos vídeos serán compartidos na rede coa etiqueta #RosalíaTe.

A Fundación Rosalía de Castro, presidida polo incansable Anxo Angueira, ademais das iniciativas e exposicións que promove este ano, entre as que destaca a edición dunha nova revista de estudos rosalianos dirixida por Xosé Luis Axeitos e unha colaboración coa asociación puntogal para promover o uso do dominio galego de internet, continuará coa celebración gastronómica amical de compartir o 24 de febreiro un “Caldo de groria”, utilizando a receita do bolo do pote que a propia Rosalía dá en “Follas novas”: “Con un pouco de unto vello / que o ben soupen aforrar / e ca fariniña munda / xa tiña para cear. / Fixen un caldo de groria / que me soupo que la mar / fixen un bolo do pote / que era cousa de envidiar”.

Iniciativas todas que demostran o feito de que Rosalía continúa sempre viva e constitúe un capital simbólico decisivo para o país de noso. Rosalía interesa a xeracións diversas e, por ventura, a sociedade galega atopa na súa figura moral un punto de encontro e de autoestima. Aproveitémolo. Rosalía une, proxecta e mobiliza a galegos e galegas este mes de febreiro.

O inicio do día escolar pola paz

31 de Xaneiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Dereitos_humanos, Educación, Educación_para_a_Paz, Vigo/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo a lembrar o que foi o inicio en Vigo do día escolar pola paz, que se celebra cada 30 de xaneiro.

Como cada 30 de xaneiro celebrouse onte o “Día da non violencia e a paz”, unha efeméride instituída en 1964 polo inspector de educación mallorquín Llorenç Vidal coa intención de conmemorar nas escolas o aniversario do pasamento de Mahatma Gandhi, asasinado a tiros o 30 de xaneiro de 1948 en Nova Delhi. Unha xornada educativa non gubernamental, recoñecida hoxe no calendario escolar, que en Vigo comezou a ser celebrada de forma pioneira en 1983 no Colexio Público García Barbón, promovida polo profesor Xesús R. Jares, sendo directora do centro Marina Cabeza. Unha data que dende entón continúa abordándose nos centros educativos, coa intención de salientar os valores do diálogo e da resolución non violenta dos conflitos característicos da cultura da paz.

Unha efeméride bautizada o ano seguinte como “Día escolar pola paz” polo grupo de Educadores pola Paz de Nova Escola Galega, fundado por Xesús R. Jares, que no seu “Manifesto dos Ensinantes galegos pola paz e o desarme”, apoiado por case un milleiro de docentes, chamou a celebración desta xornada de concienciación nos centros e á integración da educación para a paz no currículum. Primeira convocatoria na que xa participaron unha ducia de escolas e colexios de Vigo e bisbarra, sendo apoiada polo propio alcaldía de Vigo, que o 30 de xaneiro de 1984 emitiu un bando con motivo do “Día escolar pola paz mundial e o desarme”. Un texto (hoxe podemos cualificalo de “histórico”) no que o alcalde Manuel Soto instaba a que “a escola non debe deixar de lado o obxectivo de educar para a convivencia e a paz” e chamaba ao alumnado e ao profesorado vigueses “a celebrar e participar nas actividades conmemorativas desta efeméride, para abandonar na vosa escola os xogos da guerra e para que o espírito implícito deste día permaneza na conciencia de todos”.

Formaban parte do programa deste 30 de xaneiro de 1984 as primeiras xornadas de Educación para a Paz, dirixidas ao profesorado e a toda a cidadanía. Celebradas do 13 ao 18 de xaneiro no Auditorio da caixa de aforros da rúa Rosalía de Castro, lembramos que foron abertas cunha conferencia brillantísima do filósofo Fernando Savater sobre as razóns do desarme, diante dunha sala onde non entraba unha agulla. Xornadas nas que se proxectaron “Guernika”, a documental de Alain Renais, e “Johnny cogió su fusil” de D. Trumbo, un clásico do cine antibelicista, con outro éxito de público impresionante. Como tamén foran moi interesantes as mesas redondas nas que participaron, entre outros, o debuxante Máximo, o propio Llorenç Vidal, Herminio Barreiro, Alexandre Cribeiro, Antonio Ojea e Segundo Mariño.

Xaora, a cerna do programa foron as actividades colaborativas nas que participaron preto dun milleiro de alumnos e alumnas. Realizáronse exposicións de traballos escolares nos centros e na sala de exposicións do Centro Cultural Cidade de Vigo; convocáronse concursos literarios e fixéronse recitais poéticos nos centros; graváronse programas en Radio Popular de Vigo e Radio Cadena e desenvolveuse unha marcha festiva pola paz na rúa do Príncipe. Sen esquecer que “Faro de Vigo” apoiou o programa coa publicación o 18 de xaneiro de 1984 de tres artigos longos sobre Educación para a paz e o desarme no seu suplemento “A pizarra”.

Iniciativas semellantes desenvolvéronse noutras localidades, promovidas por membros de Nova Escola Galega, como en Vilagarcía, A Estrada, Ribeira, Ourense e Santiago, onde o alcalde Xerardo Estévez tamén emitiu o seu bando e o Departamento de Educación enviou aos centros diversos materiais para apoiar o traballo didáctico da xornada. Sendo tamén significativo que o daquela Conselleiro de Educación Víctor Vázquez Portomeñe solicitase á comunidade educativa “que a paz informase a educación galega”.

Sei que aquela primeira celebración do Día escolar pola paz estaba moi mediatizada polos efectos da carreira armamentista que nos anos setenta e oitenta caracterizaba un mundo bipolar, amedrentado pola posibilidade do emprego dos mísiles nucleares. Un mundo incerto e inquedante que, magoadamente, regresou co inicio do século XXI. Tras o destrozo de Iraq e Siria, persisten as guerras ocultas en África, continúan as veas abertas do conflito palestino e as ameazas do terrorismo jihadista, mentres que milleiros de refuxiados se enfrontan en varios continentes aos valados do unilateralismo xenófobo que reza nas propostas de Trump, Putin e os membros emerxentes da chamada “nova dereita europea”. Tempos nos que educar nos valores da cultura da paz e da igualdade semella imprescindible.

Campo do Fragoso CXCIII

27 de Xaneiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Fútbol/por bretemas

MESTRE BERIZZO

Inesquecible foi a noite do mércores en Balaídos na que un Celta colosal conseguiu eliminar ao
Madrid (e toda a súa parafernalia) e clasificarse para as semifinais de Copa. Para o celtismo, probablemente, é un dos fitos máis importantes da última década, que así expresou a súa gratitude cantando unha emocionante rianxeira, só reservada para os días máis grandes. Unha noite onde se desenvolveron as liñas máis claras da gramática do fútbol celeste: intensidade, valentía e humildade. E, sobre todo, unha noite na que escintilou a madurez competitiva acadada polo cadro de Eduardo Berizzo.

Foi un partido intenso de tolos ires e vires dunha a outra portaría. Unha batalla de loitas bilaterais a cara de can, onde como sucedera no Bernabeu cada xogador de Berizzo tiña asignado o seu par ao que debía facerlle a vida imposible. O Celta confiaba a súa estratexia ofensiva ás posibilidades de contraataque e ás recuperacións que na primeira e segunda liña puidesen facer os seus homes máis adiantados. Unha proposta moi esixente para cada un deles, que obrigaba a un esforzo físico enorme e a unha mobilidade constante. E a pesar do arriscado da proposta a Berizzo deulle bo resultado. No derradeiro cuarto de hora da primeira parte, Aspas e Guidetti souberon abrir un par de furados na defensa branca, estragados polo porteiro, o mellor dos madridistas. Xaora, faltando apenas dous minutos, o internacional sueco-galego, tras un gran servizo de Wass, recuncou no seu empeño e, contando coa colaboración de Danilo e da deusa fortuna, adiantou aos nosos na táboa de marcas.

Foi tamén un partido incerto e emocionante, sobre todo tras a reanudación, onde un Madrid rabioso e desordenado obrigou aos celestes a parapetarse diante da portaría de Sergio. Así chegou o empate de Cristiano, tras unha falta dubidosa, preto da frontal; e así puideron adiantarse os visitantes nunha desas cabezadas letais de Ramos na área pequena rival. Porén, neses minutos críticos, onde as ondadas madridistas chegaban en avalancha e medraban as pulsacións dos celtistas, Berizzo soubo comunicar dende a banda as doses de xerarquía e confianza necesarias para xestionalos con sufrimento e intelixencia. Secomasí chegou o golazo de Wass, tras unha xogada coral, na que interviron Aspas, Marcelo e Jozabeb, consolidando unha clasificación forxada a semana anterior no Bernabeu.

Nesta eliminatoria Berizzo demostrou que é un dos grandes adestradores do momento e un dos máis importantes da historia do Celta. Un auténtico mestre capaz de sacar o mellor de cada un dos seus xogadores, capaz de que aprendan compartindo o proxecto colectivo e capaz de que brillen no desempeño individual. Na xerarquía, na teimosía e na humildade de Berizzo están algúns dos segredos deste gran Celta actual, para min máis admirable que aqueloutro do xogo da serpe de Mostovoi e Mazinho de hai dúas décadas. Berizzo ten moito que ver co momento excepcional dos nosos canteiráns Aspas, Mallo e Jonny, nos mellores días das súas carreiras. Aí está a confianza que foron gañando da súa man os dous porteiros, Rubén e Sergio. Como o medre de xogadores novos que están sendo agarimados pola súa man como Bongonda, Wass, Radoja, Guidetti, Sergi ou Pape Cheikh, que apuntan a figuras internacionais de moitos quilates e que polas súas traxectorias ascendentes dificilmente poderemos manter en Vigo durante moito tempo. Como tamén o papel esencial dos seus veteranos de confianza Cabral, Tucu, Chelo ou Roncaglia, leais e dispostos a manter a estrutura do debuxo táctico do adestrador.

Cheguemos ou non a final da Copa, o conseguido por Berizzo nesta competición nas dúas últimas tempadas merece de todas as beizóns. Gran adestrador o noso.

De osos e dinosebes

25 de Xaneiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Vigo/por bretemas

No artigo da semana de Faro de Vigo propopoño que sexan retirados da Porta do Sol o oso polar e as dinosebes.

Cada vez que paso no vitrasa pola porta do Sol, fágoo polo menos dúas veces ao día, agardo que os responsables do concello xa retirasen o osiño de escumillón. Pasados os reis, fixérono decontado cos pingüíns e coa árbore iluminada de 28 metros, máis alta co Sireno, pero descoñecemos as razóns polas que continúa alí o oso polar, a figura preferida este nadal polos nosos pequenos, responsable de que as dinosebes no seu segundo nadal ficasen xa no ostracismo. Nada doutro xoves, xa que os vigueses e viguesas, mesmo os máis novos, somos así de ingratos e devecemos por deitarnos nos brazos das novidades.

En todo caso, rematadas as festas xa non pintan nada alí o simpático barrigolas nin tampouco o carrusel de fantasías chantado diante da fachada edificio Galoya, construído polo arquitecto Romualdo Madariaga en 1934, como un dos símbolos do Vigo moderno. As crianzas deben aprender que cada tempo ten o seu afán, os seus ritos e as súas festas. E alá foron as festas do ano novo coas súas saudades e enchentes. Agora o que toca é traballar duro e preparar os días (tamén fríos) de Entroido, cos seus disfraces e larpeiradas.

Xaora, semellaría que diante dos problemas que vivimos en Vigo, dende as dificultades para recuperar os niveis de emprego industrial e actividade portuaria e pesqueira, as taxas elevadas de precariedade dos empregos das persoas novas, as dificultades das persoas maiores e dependentes, até a incapacidade dos partidos de dialogar e poñer a funcionar a área metropolitana, falar da instalación de osiños e dinosebes na Porta do Sol é unha frivolidade. É a verdade que o sería se non fose que estas figuras de vontade efémera están conformando ás caladiñas unha nova paisaxe urbana, nun imparable proceso de frivolización, que moito renxe nunha cidade noutrora modelo de innovación artística urbana.

A política de chantar dinosebes por Vigo promovida por Abel Caballero, tanto me ten que sexa na Portal do Sol que no barrio de Navia, ben pouco ten que ver coa que promoveu hai vinte e cinco anos o concello sendo alcalde Manuel Soto que dunha tacada o fixo con catro esculturas do máximo nivel, o Sireno de Leiro na Porta de Sol, os Cabalos de Juan Oliveira na Praza de España, os Redeiros de Ramón Conde ao comezo da Gran Vía e a porta do Atlántico de Silverio Rivas nas Travesas. Catro pezas e grupos escultóricos que co paso do tempo foron integrándose como parte da paisaxe urbana, asumidas pola cidadanía, despois da imprescindible confrontación de pareceres e preferencias, en iconas do Vigo de fin de século.

Proceso que recuncou en 2001, sendo alcalde Lois Castrillo, cos tres elementos do grupo escultórico de Leiro Bañistas no Areal, situados na Laxe e na praza da Estrela, no marco da actuación Abrir Vigo ao mar. Outro tanto pasou en 2006 cando a alcaldesa Corina Porro ubicou no paseo de Afonso, ao pé da oliveira, o grupo escultórico co que Xaime Quesada homenaxeaba aos trobeiros do mar de Vigo ou recuperou a Farola de Jenaro de la Fuente para Urzaiz, un espazo de encontro que tantas veces temos solicitado se bautice como praza de Galicia. Cada unha destas pezas artísticas precisaron do debate cidadán para integrarse na memoria colectiva e transformarse en pezas do noso orgullo.

Debate que se repite agora cos murais e graffitis en medianeiras promovidos polo equipo de Abel Caballero que, ademais de tapar moitas das vergonzas e desfeitas do urbanismo vigués das últimas décadas, ofrecen unha xanela para a expresión da arte urbana do século XXI, con pezas máis ou menos afortunadas, algunhas para min excepcionais como, entre outras, as Kermesses de Antón Pulido na praza de Peniche, as mutacións celestes de Liqen en Hispanidade ou os rapaces de Lula Goce na curva de San Gregorio. Un programa municipal de muralismo, “Vigo cidade de cor”, que por ventura, finalizada a súa segunda quenda de proxectos, conta cunha nómina de artistas diversos, tanto no que atinxe as técnicas utilizadas, as súas expresións e temáticas, como as súas idades e procedencias, homologable asía a experiencias de arranxo urbano desenvolvidas noutras cidades coa intención de humanizalas e darlle posibilidades de expresión aos seus artistas.

Non hai dúbida que o oso barrigolas e as dinosebes, por moi populares que sexan nos tempos das autofotos, deben ser retiradas da porta do Sol e consideradas como pezas efémeras da nosa paisaxe urbana, características dun tempo de confusión. Chantar as raíces das dinosebes nun dos xardíns, como o Castro, Castrelos ou A Guía, como sucede noutras cidades, sería a súa oportunidade para incorporalas á memoria da cidade. Un exercicio de realismo que ben lle acaería a este Vigo de estrépito.

Desbloqueo metropolitano

17 de Xaneiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Goberno Feijoo, Política, Vigo/por bretemas

Volvo no artigo da semana en Faro de Vigo sobre o conflito da Área Metropolitana de vigo:

A pasada semana as páxinas de Faro de Vigo acolleron tres artigos magníficos, escritos por veteranos municipalistas, nos que apelaban a procura de fórmulas de mediación capaces de desbloquear o conflito da constitución da Área Metropolitana de Vigo (AMV). Tanto no texto de Carlos Núñez, concelleiro no seu día, no de Manuel Pérez Álvarez, alcalde de Vigo de 1995-1999, como no de Xosé Manuel Pazos, alcalde de Cangas e vicepresidente primeiro da AMV, salientábase a importancia da creación da AMV para mellorar os servizos dunha comunidade de medio millón de persoas e a necesidade de establecer un espazo de diálogo entre as partes para dar paso a un proceso de negociación e acordo. Posicións que comparto ao cen por cen. Nunha situación de bloqueo político como a que sofre a AMV non hai outro camiño que identificar os conflitos, coa intención, primeiro, de describilos coa maior obxectividade, e despois, darlles unha solución dende a racionalidade e a legalidade.

Só dende unha posición de diálogo analítico ilimitado, poderá entenderse o problema do Plan de Transporte Metropolitano, onde o Partido Popular centra toda a súa estratexia de oposición á constitución da AMV. Unha cuestión pouco entendible dende posición apartidarias coma a nosa, cando tras unha longa negociación o concello de Vigo asinou coa Xunta de Galicia un convenio polo que integraba o seu transporte urbano no plan autonómico. U-lo problema? U-la negativa de Vigo a incorporarse ao sistema de transporte da Xunta? Xaora, non é un segredo que neste tema o que se discute é apenas unha interpretación do texto do convenio, cuestión que podería ser dirimida, de non chegar a un acordo, pola doutrina dos tribunais do contencioso. Porén, foi a que levou aos populares a xustificar o seu boicot á constitución da AMV e a emprender unha campaña en contra do seu presidente, cun interese, a todas luces, partidario. Unha interpretación, a dos conservadores, que carga inxustamente sobre a facenda municipal viguesa, e polo tanto sobre todos os seus cidadáns, o custe dos desprazamentos urbanos que a maiores, despois dunha viaxe en vitrasa e o seu transbordo correspondente, puidesen realizar outros cidadáns metropolitanos. Un tema que, atendendo aos intereses xerais e integrado nun plan de mobilidade metropolitana, sería solucionable nos órganos da propia AMV.

Como semella tamén abordable o outro casus belli, o nacido do propio acto de constitución da área, en boa medida viciado despois polo boicot das seis alcaldías do Partido Popular á constitución da Xunta de Goberno. Constitución do goberno metropolitano que non pode nin ser emendada pola vía administrativa nin deslexitimada cando conta co apoio dunha amplísima maioría. Trabúcanse os que demonizan aos seus rivais políticos, como sucede coa figura do alcalde de Vigo e presidente da AMV, a quen os membros do PP fan responsable de todos os males, e ao mesmo tempo expresan a súa vontade de reconducir un proxecto estratéxico, como o da AMV. Tempo haberá para a confrontación electoral dos proxectos municipais de cada unha das forzas políticas.

Non teño dúbida que tal como sucederon os feitos o primeiro xesto no desbloqueo do conflito metropolitano de Vigo corresponde expresalo ao Partido Popular, e ao seu primeiro responsable, o presidente Feijoo, asumindo a súa minoría política actual na AMV, abandonando a súa estratexia de confrontación coas alcaldías metropolitanas do PSOE, BNG e En Marea e ofrecendo a colaboración do Goberno Galego no desenvolvemento da área. Como tamén é imprescindible, como xusta contrapartida, que tras a incorporación das alcaldías populares, os diferentes órganos da AMV, dende a súa Xunta de Goberno ás comisións de traballo, sen menoscabo ao respecto dos principios ideolóxicos e políticos de cadaquén, asuman o reto de acadar os máis altos niveis de consenso nas cuestións estratéxicas da AMV e naqueloutras máis vinculadas aos problemas cotiáns dos cidadáns, dende o plan de transporte e mobilidade (dous temas que deben ir da man), pasando pola xestión de servizos de auga, saneamento, seguridade e protección civil, até os relacionados co emprego, os servizos sociais, sanitarios e culturais.

Acometer este desbloqueo supón un exercicio de responsabilidade política por parte de todas as alcaldías e dos representantes dos diversos grupos municipais presentes na Asemblea da AMV. Uns e outros teñen obriga de asumir que os intereses do medio millón de cidadáns da área, e dos cen mil que se poidan incorporar no futuro, están por riba daqueloutros dos seus partidos.

Campo do Fragoso CXCII

16 de Xaneiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

PACIENCIA

Nun exercicio exemplar de paciencia o Celta de Eduardo Berizzo gañou pola mínima a un excelente Deportivo Alavés de Mauricio Pellegrino. Un gran gol no minuto 89, o primeiro de Nemanja Radoja coa camisola celeste, desbloqueou in extremis un partido moi igualado no que a disciplina dos vascos soubo incomodar moito aos célticos incapaces de superar tan complexo valado defensivo. Un partido onde Iago Aspas cedeu o seu brillo habitual a Wass, Mallo e Radoja, tamén os tres participantes no gol celeste, nacido dunha parede do internacional dinamarqués sobre o lateral de Marín, que dende a dereita centrou raso e potente, como a el máis lle presta, para que o serbio entrase coa pelota no medio da área, amagase, canease, superase a dous defensas e xutase dende o punto de penalti sobre as redes cunha tranquilidade e confianza asombrosas. Un gol soberbio, a guinda que lle faltaba a unha das estrelas máis emerxentes e luminosas do Celta actual.

Gañar o partido requeriu moito traballo. A primeira parte foi bastante sosa, xogada a maior parte arredor do círculo central, un campo de batalla do que o Celta saíu con superioridade en contadas ocasións. Fíxoo grazas á velocidade de Bongonda, capaz de provocar dúas amarelas aos seus defensores, e á afouteza de Aspas que nunha tarde, onde se lle notou un chisco cansado e recibiu unha severísima marcaxe dos seus defensores, dispuxo só de dúas oportunidades de gol, tras senllas asistencias de Daniel Wass, o enganche polo que onte pasou todo o perigo do Celta. Na primeira, apenas comezado o partido, o Mago de Moaña rematou sobre Pacheco. Na segunda, no trinta e oito, nacida tras un espectacular servizo de sesenta metros de Rubén, que Wass lle reenviou de tacón, só puido centrar procurando a presenza dun Guidetti que non chegou.

Tras a pausa, o partido mudou radicalmente cando foi expulsado Fedall, despois dunha dura entrada do central alavés sobre Iago. O Deportivo quedaba en inferioridade numérica, o que obrigou a Pellegrino a montar un grande valado defensivo, mais sen renunciar a accións esporádicas de contraataque. Con este novo escenario, os celestes monologaron coa súa posesión, pero en moi contadas ocasións foron capaces de superar aquel muro. A única oportunidade que lembramos foi unha estragada por Roncaglia, só diante do porteiro, tras un bo servizo de Guidetti, exhausto na súa pelexa a cara de can cos centrais visitantes. Porén, Berizzo non perdeu a paciencia. Fixo entrar na lameira a Jonny e a Rossi procurando intensificar o xogo asociativo polas bandas, procurando atopar dende alí os camiños do gol.

Unha presión celeste ben soportada polos de Pellegrino que se estiraron con moitísimo perigo nun par de oportunidades, sobre todo a protagonizada no 80 polo lateral francés Théo que correu dunha a outra área de forma sensacional, superando aos celestes que se lle puxeron por diante, e cuxo xute despexou de forma providencial Rubén por riba do longueiro. Xaora, foi Hugo Mallo quen mellor viu como furar o valado deportivista dende a dereita. Insistir e insistir era a receita de Berizzo dende a banda. Fíxoo o de Marín no 86 cun xute dende o recanto da área que bateu no poste longo. Recuncando, apenas dous minutos despois, cun centro raso co que Radoja fabricaría o gol da vitoria. No entanto, os visitantes estragaron nos minutos do desconto un saque de falta na media lúa viguesa, o que engadiu ao partido, se non as houbese, doses de emoción até o derradeiro asubío.

Outra vitoria celeste importante, a cuarta no que vai deste xaneiro, que sitúa aos de Berizzo, case no remate da primeira rolda, a carón das posicións europeas. Non cansaremos de expresar a nosa admiración polo devir desta campaña na que o Celta mantén as súas aspiracións nas tres competicións nas que participa.

A exposición do Vindel

10 de Xaneiro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Cultura, Lingua, Música, Patrimonio_galego, Recurso_didáctico, Vigo/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo a exposición prevista en Vigo do pergamiño Vindel.

Este ano 2017 debería ser o do regreso do Pergamiño Vindel a Galicia, despois de corenta anos na cámara acoirazada da Pierpont Morgan Library de Nova York, rexistrado como documento M979 e só dispoñible para investigadores. Tras a proposta da viguesa asociación cultural Pertenza, a profesora Camiño Noia, en representación da Universidade de Vigo, xestionou co museo novaiorquino a cesión temporal do Vindel e asumiu a responsabilidade de expoñer en Vigo, no marco dun programa de actividades académicas, a que é a peza máis valiosa do patrimonio bibliográfico da literatura galega. Un pergamiño de 34 cm de longo e 46 de largo, datado na segunda metade do século XIII, atopado hai un século no forro dun códice do século XIV nunha obra de Cicerón polo libreiro madrileño Pedro Vindel, que contén disposto a catro columnas o texto das sete cantigas de amigo atribuídas a Martín Codax, acompañadas dos pentagramas musicais de seis delas.

Anunciada a pasada primavera, baixo o título “Os tesouros da cidade”, a exposición do Vindel estaría aberta no museo Marco de Príncipe de 6 de outubro de 2017 ao 4 de marzo de 2018, froito da colaboración entre a Universidade o Concello de Vigo. Porén, como non é estraño na nosa cidade revolcada, parece que existen problemas para pechar o acordo económico entre ambas as dúas institucións, como recoñeceu o alcalde Caballero na entrevista do pasado domingo en “Faro de Vigo”. O que é, inevitable, provoca preocupación diante da posibilidade de que a cidadanía viguesa (sobre todo os escolares e as xeracións máis novas) perda a experiencia única de coñecer ao vivo unha das máis valiosas alfaias viguesas, o orixinal da primeira peza do seu patrimonio bibliográfico

O Pergamiño Vindel non é unha peza calquera do patrimonio galego. É, sen dúbida, a trabe de ouro para entender o celme da historia de Vigo e a súa identidade milenaria como abella da ribeira. A existencia do Vindel abala a teoría defendida por Álvaro Cunqueiro de que Vigo foi unha cidade fundada por un poeta, aquel Martín Codax “que bailaba no sagrado de Vigo” e “via a súa amiga bañarse nas ondas”. Un pergamiño que, para Xosé María Álvarez Blázquez, o autor de “Vigo. A cidade e os días” e cronista oficial da cidade de 1976 a 1985, demostra que o trobeiro Martín Codax é “o vigués máis universal de todos os tempos”, tendo Vigo o privilexio de ser coñecida no mundo pola graza dun poeta “para quen a súa vila natal era cifra e suma de todos os seus amores”, facendo da terra nosa vértice da espiritualidade peninsular. Dúas testemuñas, as de don Álvaro e don Xosé María, que debuxan con claridade o triángulo único formado por Vigo e a súa ría, co poeta Martín Códax e as súas cantigas musicadas recollidas no Vindel.

Un pergamiño que dende a súa descuberta fortuita hai un século, foi cobizado por musicólogos, bibliófilos e filólogos como unha das xoias da literatura medieval, que transcende con moito o seu valor económico, por importante que este sexa. O Vindel é unha peza de enorme importancia para a literatura galega xa que, como sinala Xesús Alonso Montero, actual presidente da Real Academia Galega, constitúe “a proba documental de que as cantigas de tema profano existiron e funcionaron como tales cantigas”. Máis aínda cando até o seu descubrimento en 1914 os máis eruditos coñecían só as “Cantigas de Santa María”, un corpus literario e musical de temática mariana elaborado no século XIII na corte de Afonso X O Sabio. Sen esquecer, tampouco, que houbo que agardar até 1990 para atopar unha peza semellante, tras a descuberta en Lisboa polo profesor Harvey L. Sharrer dun pergamiño que contén a música de sete fragmentos de cantigas de amor de don Denís rei poeta de Portugal.

Por moi escasos que sexan os recursos destinados en Vigo á programación cultural, paréceme difícil comprender que entre todas as administracións que operan sobre a nosa área (Concello, Área Metropolitana, Deputación, Xunta, Autoridade Portuaria, Zona Franca, Axencia Europea de Pesca), as fundacións das entidades financeiras e mesmo as máis importantes empresas instaladas na cidade, non poidan achegar entre todas elas os 400.000 euros necesarios para poder abrir a exposición do Pergamiño Vindel nunha instalación municipal, sexa o Marco ou a Casa das Artes. A do Vindel non é unha exposición calquera para unha cidade nacida do gromo que sementou o poeta Martín Codax. Acadar un amplo acordo interinstitucional público e privado para celebrar o regreso do Vindel é un esforzo que pagaría moito a pena intentar.