Onte 585: Tertulia

Cando na tertulia da Radio Galega comentabamos as andanzas perigosas de Manolo Pescanova, soubemos por twitter dos estouridos da maratón de Boston. Cando valorabamos o anuncio de Feijoo da posible entrada de Pemex no capital dos estaleiros vigueses (Barreras), a pantalla do teléfono doíase comunicando a derrota en tempo de desconto dun Celta xa pechacancelas. Case non houbo tempo para comentar a vitoria axustadísima de Maduro nin a ofensiva de Rouco para que Rajoy modifique as leis do aborto e dos matrimonios de persoas do mesmo sexo e mellore o estatuto dos centros educativos católicos. Vaia axenda informativa dun 15/04 que semella lembraremos!

Serra do Galiñeiro

No artigo da semana en Faro de Vigo abordo as ameazas que sofre a Serra do Galiñeiro, unha das alfaias da natureza na nosa área metropolitana, ameaza pola instalación dun parque eólico e polas catas dunha prospeción mineira coa intención de «determinar o seu potencial mineiro en minerais de terras raras».

A coroa vexetal da área metropolitana viguesa, xunto á marabilla da ría, son as dúas principais alfaias da natureza  ao noso coidado. Un patrimonio natural trazado pola cordal da Serra do Galiñeiro que se estende polos concellos de Vigo, Mos, Gondomar, O Porriño e Tui. Os outeiros do monte Alba, o miradoiro do Cepudo e o pelouro do monte Galiñeiro (711 metros) constitúen referentes na paisaxe dos vales do Fragoso, A Louriña, o Val Miñor, o Baixo Miño e do propio Morrazo, ademais da orixe de regueiros e regos que manteñen afluentes dos ríos Zamáns, Vilaza, Chenlo, Miñor e Louro. Coa única excepción do Monte Aloia (629 metros) no concello de Tui, declarado parque natural en 1978, o resto da Serra do Galiñeiro, a pesar dos seus valores naturais, culturais, etnográficos, económicos e sociais carece de calquera figura de protección. Unha anomalía incompatible coas directivas europeas de protección dos espazos naturais, como denuncia o movemento social “Pola protección da Serra do Galiñeiro”, formado por catorce colectivos veciñais, deportivos, ecoloxistas e culturais, que reclaman a súa inclusión na rede galega de espazos protexidos.

O patrimonio natural da Serra do Galiñeiro está en perigo, a mercede dos cada día maiores intereses económicos que puxeron os seus ollos na riqueza que atesoura este espazo natural e cultural. A plantación masiva de eucaliptos, piñeiros e acacias reduce a biodiversidade dun espazo onde nas turbeiras e breixeiras húmidas se localizan endemismos florais como carrasco da turbeira e outras plantas en vías de extinción. Como agresivas co hábitat son a proliferación de canteiras, algunhas ilegais, outras abandonadas sen ser restauradas, e os vertedoiros incontrolados de lixo e entullo, agochados na impunidade do monte. Outrosí sucede coa apertura incontrolada de pistas e a súa ampliación con terra e entullo, e mesmo o seu asfaltado, co seu impacto brutal sobre as drenaxes dos mananciais, presas, levadas e muíños de auga, coa única intención de ser utilizadas por todoterreos, motos de cross e quads, vehículos moi agresivos para un espazo que lle é propio a endemismos como a saramaganta, á ra patilonga e ao cabalo do monte (raza autóctona declarada en perigo de extinción), un dos últimos cabalos salvaxes que quedan en Europa. Ameaza para os cabalos en liberdade, como para as aves que alí nidifican ou utilizan a serra como paso migratorio, que se incrementaría co proxecto intrusivo de instalación dun parque eólico que modificaría de forma irreversible esta paisaxe.

O patrimonio xeolóxico e cultural da Serra do Galiñeiro tamén está ameazado. A monumentalidade paisaxística das formacións de gneis de riebeckitanos, eses grandes pelouros do cume do Galiñeiro desafíados polos escaladores de todo Galicia, desaparecería de instalarse o aberrante parque eólico. Tamén estarían en perigo cavidades de valores xeolóxicos singulares, mais tamén orixe e morada dun amplo patrimonio de tradición oral, como a Cova da Becha (orixe dun culto relixioso non cristiano, ao que Ferrín dedicou artigos memorables) en Vincios e A Lapa da Moura en Morgadáns, covas estudadas polo Club Espeleolóxico Maúxo. Como quedarían afectadas as pegadas da presenza humana en xacementos de petróglifos da Auga da Laxe, Santa Lucía e Penedo das Pías, en mámoas como as de Chan das Moutas ou na fortaleza altomedieval do Galiñeiro. Un patrimonio arqueolóxico e etnográfico que ben merecía ser protexido sendo declarado Ben de Interese Cultural.

Como nova e grave ameaza supón para o futuro da Serra do Galiñeiro a solicitude da multinacional sudafricana Umbono Capital de realizar catas de prospección mineira nunha zona de monte entre os concellos de Mos e O Porriño coa intención de “determinar o seu potencial mineiro en minerais de terras raras”. Un eufemismo que non pode ocultar que procuran alí a existencia de itrio, escandio e outros minerais utilizados para a fabricación das baterías dos móbiles e automóbiles híbridos ou de pantalla de raios X.

Mais e sobre todo, o que está en perigo na Serra do Galiñeiro é un modelo de desenvolvemento sostible, tanto das actividades agrarias (especialmente o pastoreo de gando ceibe, a agricultura ecolóxica e aproveitamento forestal) como das deportivas (escalada, ciclismo de montaña, equitación, carreiras de montaña e orientación), culturais (celebración dos curros de Vincios e Morgadáns) e de turismo e lecer (senderismo, visita aos parques arqueolóxicos, colleita de cogomelos, etc.).

Esta alfaia do noso patrimonio natural e paisaxístico precisa do agarimo e compromiso de todos. Así o exixirán o vindeiro domingo 21 de abril os participantes na IV Andaina Pola Protección da Serra do Galiñeiro que saírá as 10:30 horas do Parque Forestal de Zamáns.

Onte 584: Pola República

Contando coa colaboración que os membros da Casa Real ofreceron ao longo do último ano, non estrañou a ninguén que a convocatoria viguesa do Día da República obtivese o maior éxito de convocatoira da súa historia. Máis alá desta brincadeira en boca de todos e de aproveitar a fermosa mañá solleira de primavera (unha beizón, tras sete meses de choiva), non hai dúbida que o medio milleiro de persoas que acudimos onte á Porta do Sol demos testemuña da pertinencia da causa republicana como mellor saída para a crise. Aclarouno Celso López Pazos, o presidente da Asemblea Republicana de Vigo: o referendo non constitúe a alternativa que defendemos os republicanos. A ilegalidade do golpe de estado do 18 de xullo, a impunidade do franquismo coas súas vítimas, os casos de corrupción dos membros da Casa Real, o esgotamento do marco constitucional, con especial atención aos dereitos a decidir das nacións históricas, a cesión da soberanía á troica, a imposición de políticas de austericidade que recorta os servizos públicos son razóns abondas para propoñer como saída un proxecto republicán constituínte. O que hai unha década, cando comezaron estas concentracións en Vigo, ao pé da rúa da Segunda República, constituía unha causa de catro tolos, confírmase hoxe coma unha opción que xa non pode ser descartada.

Onte 583: Co arquivo de Guillermo Cameselle

Tiven a fortuna de dedicar moitas horas do sábado ao estudo do arquivo do fotógrafo Guillermo Cameselle, xa que é a nosa intención publicar a comezos do vindeiro outono, coincidindo co primeiro aniversario do seu pasamento, un primeiro libro antolóxico da súa obra. Coa axuda imprescindible dos seus fillos (Guillermo, Rosa e Fernando) intentamos escolmar unha mostra representativa das máis de 30.000 fotografías do seu arquivo, que percorren a historia da area metropolitana de Vigo durante un cuarto de século, de 1980 a 2005. Cameselle foi fotoxornalista de Faro de Vigo durante este período, o que lle permitiu construír día a día unha crónica impresionante dun período decisivo no que a cidade revolcada sufriu unha durísima reconversión industrial e mudou case completamente o seu perfil urbano. Cameselle foi moito máis alá da rotina do disparo sobre o inmediato, esforzándose en ofrecer nas páxinas do Faro un traballo de composición limpo e rotundo en cada peza, no que deitaba unha ollada profundamente conmovedora, non exenta de humor e ironía. Aventuro que o libro vai ser outra arca para a memoria nosa. Para abrir boca, ofrezo unha pequena escolma de pezas que é probable aparezan no libro.

Onte 582: «Unha vez», poema de Celso Emilio musicado por Enrique X. Macías

Recibín na caixa de correos un envío de Luís Ferreiro que me deixou abraiado: a composición «Poema de Requiem» que Enrique X. Macías realizou, entre o nadal de 1977 e o mes de xaneiro de 1978, sobre o poema «Unha vez» de Celso Emilio Ferreiro. Polo que puiden comprobar na primeira ollada, Macías envioulle a partitura a Celso, con quen mantiña relación de «admiración e amizade», e dende entón quedou nos arquivos do poeta. A peza para voz de soprano, banda magnética, dous magnetofóns, dous percusionistas e piano nunca se chegou a interpretar e (até o que eu sei) nunca foi incluída no catálogo do músico autodidacta vigués, moi atento sempre a mantelo vivo e actualizado. Emocionoume ver nas páxinas da partitura a caligrafía característica de Enrique, un dos creadores máis decisivos da miña xeración. Agradezo moito a Luís Ferreiro semellante galano que nos permite lembrar con saudades a un amigo inesquecible.

Aquí pode baixarse en pdf a partitura da man do seu compositor.

Onte 581: Sobre o 17 de maio

Convidado pola Liga Estudantil Galega de Filoloxía da USC participei, xunto a María do Cebreiro e O Leo, nun debate sobre o futuro do Día das Letras Galegas. Coincidimos todos os tres na necesidade de darlle un novo pulo á efeméride. Propúxose abrila a outras expresión artísticas –citáronse candidaturas como as do cineasta e escritor Chano Piñeiro– e a outras expresións culturais galegas, con atención especial á economía e á ciencia –citáronse persoas a recoñecer como Manuel Colmeiro Penido ou Isidro Parga Pondal–. Propúxose a posibilidade de despersoalizar a efeméride, abríndoa a creacións culturais como «O banquete de Conxo» ou ao recoñecemento conxunto de xeracións ou movementos. Propúxose recuperar o carácter de festa cívica laica e día do libro galego, que tivo antes da súa institucionalización coma festivo (que eu creo na actual coxuntura debería ser conservada). Sinalouse o papel do asociacionismo cultural, da iniciativa das empresas e dos centros educativos como principais alicerces organizativos da xornada («semana» ou «mes das letras»). A emulación de iniciativas como as comitivas cívicas, «Bares e letras» ou da «Rede de música ao vivo», o vencellamento coa celebración do Día Mundial da Sociedade da Información (#díadeinternet), que tamén se conmemoran o 17 de maio, deberían terse tamén en conta. Foi unha mesa inusualmente rica en propostas e análises, ademais dun chamamento á corresponsabilidade civil. Grazas aos membros da Liga de Filoloxía por tan interesante convocatoria.

Onte 580: Lembrando a Gianni Rodari

Agustín Fernández Paz lembrounos onte en dúas anotacións no seu blog o aniversario do pasamento de Gianni Rodari, un dos autores que máis influíu na nosa formación como educadores. Eu tamén fun dos mestres que descubriu nos anos oitenta as pegadas de Rodari nas páxinas de Cuadernos de Pedagogía e dos que leu abraiado a Gramática da fantasía na edición de Reforma de la Escuela, un deses libros marcantes na nosa formación literaria e pedagóxica. Grazas a Agustín por facernos volver reparar en Rodari, un autor que non perdeu vixencia ningunha.

Onte 579: Medios en galego

Convidado pola Asociación Cultural O Castro participei, xunto a Carme Adán e Manuel Mera, na presentación en Vigo de Sermos Galiza. Gustei moito que acto constituíse unha defensa da necesidade dos medios en galego e da súa pluralidade. A consideración de Galicia coma un espazo informativo propio; a necesidade de facer visible o pensamento nacionalista e a diversidade do noso pobo; o fomento da lectura e da escrita en galego como comportamentos en defensa da lingua e da nación; a corresposnabilidade cidadá no desenvolvemento de proxectos como Sermos Galiza, Praza Pública ou Galicia Confidencial foron algunhas das cuestións que propuxen na miña intervención. Como tampouco quedaron fóra as dificultades destes medios no momento actual, provocadas pola devaluación que sofrimos e polas incertezas do tránsito entre os paradigmas comunicacionais analóxico e dixital. Unha situación difícil para os medios en galego, como tamén para o conxunto do sector editorial, xa que a pesar de que a edición é híbrida (ese é o caso de Sermos Galiza, que apostou por un modelo de edición expandida, diferenciando algúns dos contidos impresos e dixitais), o modelo de negocio (polo momento) é analóxico, baseado na venda de exemplares e de insercións publicitarias (cunha tendencia á baixa). Pechou as intervencións Manuel Mera, membro do consello da administración de Sermos Galiza, chamando a gañar suscritores para permitir normalizar un proxecto apoiado por un milleiro de accionistas. Interesante este tipo de presentacións.

Onte 578: Os Sabuxos de Jaureguizar

No currículum de Jaureguizar quedará fixado que o primeiro exemplar do primeiro título da súa primeira serie para público infantil (Os Sabuxos) chegou do prelo o día que morreron Margaret Thatcher e Sara Montiel. Unha boa oportunidade para non esquecer. Desta volta o narrador de Ribadeo atrévese cunha serie de intriga protagonizada por catro detectives (moi noviños) que pretenden solucionar os misterios que aparecen na súa contorna. A súa actitude rigorosa no contraste das informacións e valoracións dos feitos, o seu humor para afrontar as dificultades, a súa afouteza diante dos poderosos, a súa capacidade para denunciar inxustizas serán algúns dos ingredientes cos que intenten resolver os seus “casos”. Tras o ronsel do éxito do afouto adolescente Tintimán, Nica e os seus amigos (preadolescentes) converteranse nos detectives máis novos da talentosa literatura policial galega. Outra aposta creativa de Jaureguizar, un autor ao que lle presta utilizar e reinventar as convencións da literatura de xénero. Esta serie dos Sabuxos supón unha nova colaboración entre Jaureguizar e o ilustrador Matalobos, unha parella creativa de feito que acada un resultado visualmente moi atractivo e actual. Aventuro que estes Sabuxos nacidos en Lugo darán moito que ler e investigar.

Campo do Fragoso CXXXVI

NAUFRAXIO

A innecesaria sobreexcitación de Iago Aspas no derbi de Riazor abriu unha perigosa vía de auga no Celta. Na matinal de onte, milleiros de celtistas comprobamos nun silencio inquedante como este furado na estrutura acadaba un tamaño alarmante. Non quedaban moitas dúbidas, arruinábanse as ilusións depositadas nun equipo que se afundía diante das nosas olladas abraiadas, quedando coma un barquiño de papel ao capricho da ventoleira combinativa do excelente Raio Vallecano de Paco Jémez.

Sobre o campo do Fragoso evidenciáronse onte moitos dos erros celestes dunha tempada moi mal planificada por Miguel Torrecilla, o principal responsable técnico deste novo fracaso. E moitas son as opinións a este teor que os seareiros realizan na bancada, que tamén deben ser compartidas no espazo público. Sen entrar a valorar os recursos económicos dos que dispuxo (superiores aos doutros clubes hoxe mellor clasificados), o director deportivo fichou mal, tanto en verán coma en inverno, con eleccións tan misteriosas como as do coreano Park ou a do veterano Pranjic. Desaproveitou a tempada de inverno para reforzar o equipo cun segundo mediocentro que acompañase a Borja e cun dianteiro que servise de referencia en ataque. E se todo isto non abondase, a absurda contratación de Abel Resino, incluído o estrafalario episodio do ultra Salva Ballesta e a conseguinte reacción de apoio incondicional da caverna mediática deportiva madrileña, só contribuíu a aumentar o deterioro no club e a liquidar a mellor das herdanzas do ascenso con Paco Herrera, o patrón de xogo dun equipo ordenado e sereno que coidaba o balón e procuraba así as súas oportunidades.

Fronte ao Raio, o Celta naufragou dende o inicio. Resino prescribiu ao seu equipo a mesma receita que diante do Barcelona. Defensa moi adiantada, case na medula, presión do resto dos xogadores por todo o campo e atención para as xogadas a balón parado a cargo de Fabián Orellana. Aí remata toda versatilidade táctica dun adestrador que en apenas seis xornadas (acadou catro puntos) estirpou de raíz calquera rastro do xogo académico dun equipo ao que, até entón, lle faltaba gol e lle sobraba capacidade combinativa. Foille moi doado ao Raio fender semellante proposta. Abondoulle deixar que o galego Trashorras dirixise devagariño e como moita precisión, como a el lle presta, a orquestra vallecana na que Lass e Leo Baptistão colleron moitas veces as costas dos nosos laterais, outra volta moi afastados das bandas. Non pasara o cuarto de hora, cando os madrileños se adiantaron grazas a un fermoso remate de tacón de Piti, xerado tras un erro celeste garrafal na marcaxe dos extremos. Daquela co taboleiro de marcas en inferioridade, o mellor do Celta en todo o partido xa pasara, catro minutos nos que chegou a forzar catro saques de recanto consecutivos. Rematou a primeira parte con dúas oportunidades estragadas por un Park moi nervioso, un cacheirón e unha cabezada dende a frontal que chegaron a Marcador.

Na reanudación o Celta non recuperou nin a orde nin o concerto. O partido transformouse nun pasacorredoiras no que o balón voaba dunha área a outra con escaso sentido. No obstante, a entrada de Mario Bermejo como dianteiro centro, un traballo de auténtico atalante, incomodou na área pequena á defensa madrileña. Foi un espellismo. Cando Trashorras e o seu escudeiro Domínguez recuperaron o control, o partido volveu coller acougo e o fútbol volveu ter sentido. O golazo de Delibasic, faltando apenas dez minutos, froito de catro pases ben orientados, amosou que o Raio Vallecano xogaba ao fútbol e os de Abel Resino á ruleta (rusa). Consumábase así o naufraxio dun equipo que queda á deriva. Boa falta fai un salvavidas.