No artigo da semana analizo algúns dos datos da enquisa máis recente do CIS (pode baixars en pdf) e propoño unha reflexión para que na previsible segunda lexislatura do bipartito algunhas cuestións pendentes, temas de país, sexan abordados dende unha perspectiva transversal.
No artigo da semana reclamo que o tren de proximidade sexa unha das prioridades da vindeira lexislatura.
A reclamación presentada polo PSOE diante da Xunta Electoral Central (XEC) sobre a necesidade que os inscritos no censo de residentes ausentes que voten nas eleccións galegas do primeiro de marzo incorporen a súa papeleta o DNI ou pasaporte é unha lamentable (por non dicir vergonzosa) torpeza política. Con esta reclamación os responsables socialistas, encabezados por José Blanco –a pesar de xustificala en que «calquera cambio non procedementos de votación pode introducir unha dose de inseguirade xurídica nos resultados»– non fan máis que poñer sobre si mesmos os focos da sospeita; mais aínda cando está máis que comprobado que a fraude no sufraxio do CERA foi unha práctica habitual en convocatorias electorais anteriores. José Blanco quere que a XEC se pronuncie sobre que sucederá cos votos que non veñan acreditados e se isto suporá que seran declarados nulos, chegando a suxerir que isto podería supoñer que o PSOE puidese chegar a presentar un recurso diante do Supremo. En todo caso, os responsables socialistas galegos da emigración saben que co voto acreditado por DNI ou pasaporte (por certo, idénticos requisitos aos esixidos ao resto do electorado do interior) os sufraxios do CERA (un rexistro que xa supera os 300.000 inscritos, o 12,00 % do electorado) inevitablemente, diminuirán xa que son moitos os electores que carecen desta documentación (o que non deixa de constituír un paradoxo) e tampouco teñen tempo dnin posibilidade e obtela nos consulados españois. Unha diminución que supoñen lles prexudicará, na medida que nas máis recentes convocatorias os socialistas, como partido do goberno, sempre obtiveron a maior porcentaxe de votos. Non hai dúbida que a única solución viable para asegurar a lexitimidade das votacións do CERA é por medio de urna, o que sabemos require unha modificación da Lei Electoral. No entanto, mentres isto non chega, semella moi razoable que o voto emigrante no exterior (os dos emigrantes galegos no resto do estado e o dos mariñeiros está vedado para eles) sexa, canto menos acreditado, nas mesmas condicións que o do resto dos cidadáns. Imaxinamos o que podería suceder a estas alturas, se a maioría en litixio se obtivese grazas aos sufraxios do CERA? Imaxinamos que lexitimidade (como lembrou hoxe Feijoo) tería unha vitoria obtida nestas condicións?
A entrada de Corina Porro na lista do PPG de Pontevedra é unha noticia que non debe pasar desapercibida. Razóns de moito peso debeu valorar a ex-alcaldesa de Vigo para abandonar o seu escano no Senado e a poderosa vicepresidencia da Deputación. Motivo que albisco debe residir nese segredo que circula sotto voce sobre os resultados de case todas as enquisas preelectorais en Vigo, que serían claramente adversos para os dous partidos do actual Goberno Galego. Mesmo, un xornalista, que sei moi ben informado do que se coce en certas alturas compostelanas, calificoumos, estritamente en privado, de «sinxelamente horribles, tanto para o PSOE coma para o BNG». Algo que me pareceu verosímil, dado que abonda poñer a orella nas cafetarías e tascas viguesas para comprender que o actual bipartito do Campo de Granada, presidido polo fantasioso Caballero e polo nacionalista Domínguez, non consegue arrincar entusiasmo por ningures, mesmo entre os seus propios partidarios. Se a isto engadimos a incidencia da crise do sector da automoción sobre o emprego (que pouco pode alentar o apoio aos responsables das administracións, sexan os da central ou da autonómica), podemos comprender que para Alberto Núñez Feijoo a cidade da oliveira se transformase na súa praza máis decisiva para intentar gañar as eleccións (ou polo menos para fachendear de terlle quitado un deputado ao bipartito en Pontevedra, precisamente na provincia pola que se presenta o actual presidente da Xunta). Sen dúbida con Corina no segundo posto da candidatura, sabendo que aínda conserva unha certa aura de política de proximidade, a operación albertina de asalto a Pontevedra semella máis factible. A pesar de que as enquisas amosan unha clara tendencia á baixa do PPG en Ourense e Lugo, equivocaríanse os que considerasen as vindeiras autonómicas apenas coma un trámite electoral que refrendará un inevitable segundo bipartito de composición semellante a actual. A triste actuación do PSdeG-PSOE e do BNG vigueses durante o ano e medio transcorrido desta Corporación é unha oportunidade obxectiva que pretende aproveitar Alberto Núñez Feijoo apostando polo tirón populista de Corina, que conta mesmo co apoio dunha parte da directiva da Federación Veciñal viguesa. A verdade é que como xogada de ataque non está mal pensada. Teñen algunha posibilidade de contrarrestala Touriño e Quintana?
Dende aquí pode baixarse en pdf o Informe Anual do IGADI. No documento, que leva por titulo «As crises dunha nova xeopolítica global», afóndase nas claves do 2008 e as perspectivas para o 2009. Entre as primeras destácase a elección de Barack Obama, o auxe do G-20 para facer fronte á crise económica mundial, o poder olímpico de China, o xadrez xeoestratéxico de Rusia ou o dramatismo da xeopolítica das materias primas. Entre as perspectivas para 2009, o documento afonda na crise económica, o epicentro da inestabilidade global (Afganistán-Paquistán), as dificultades da reforma chinesa, as presidenciais de Sudáfrica ou o peche de Guántamo. Os nosos parabéns para Xulio Ríos, o director do informe, e para o seu equipo. Esta é unha magnífica ferramenta para comprender a situación actual o mundo dende Galicia.
Esperanza é, tras a rotunda vitoria de Obama, a palabra clave do día de hoxe. É innegable que a campaña do demócrata, alicerzada nas ferramentas da comunicación dixital foi impresionante, como o é a súa forza oratoria nos momentos estelares capaz de chegar a emocionar. Mais o maior éxito de Obama está nas enormes doses de autoestima (ese «we can») e de xpectativas de cambio que xerou nos máis diversos sectores da cidadanía estadounidense, ata agora tan desesperanzada como rota polo soño imperial inacadable de Bush e pola súa enorme incompetencia. Obama, ata agora un xestor e activista de base, ten moitos retos por diante: xestionar dúas guerras que sabe que o seu país non pode gañar, restaurar o multilateralismo e acometer profundas reformas sociais (dende a reforma sanitaria á educativa). Sabemos que o seu maior inimigo é a ambigüidade calculada coa que se expresou sobre algúns destes temas. Porén, e a pesar destas dificultades obxectivas, son moitos millóns de persoas no mundo as que teñen esperanza en que o cambio tranquilo de rumbo que prometeu este primeiro líder mundial do século XXI se vaia producindo. Hoxe tamén o esperamos nós.
No artigo da semana falo da visita de Zapatero a Galicia e da chegada do AVE da meseta e do tren rápido do Eixo Atlántico. Recomendo o espazo web do enxeñeiro Xosé Carlos Fernández Díaz que fai un seguimento detalladísimo sobre estas obras e sobre a situación do ferrocarril en Galicia. Sobre a mesma cuestión é interesante a entrevista que La Voz de Galicia conseguiu facer a Zapatero. O presidente, nunhas declaracións prudentísimas (nas que subxace a súa necesidade de contar cos dous votos do BNG para aprobar os orzamentos de 2009), enuncia o que será, a partir da agora, a doutrina oficial sobre o calendario do AVE galego:Todas las opciones técnicas se están contemplando, las entradas a las grandes ciudades exigen también un gran compromiso técnico, pero hoy la ingeniería resuelve casi todas las dificultades. El mensaje es que Galicia va a tener alta velocidad en toda su red de ciudades. Los ciudadanos pueden ver las obras, ver los túneles, el movimiento de tierras, en todos los tramos prácticamente se está produciendo. Nos queda y estamos en la fase de estudio de impacto ambiental para la conexión directa con Vigo, licitaremos todo lo que es la conexión con el centro en el 2009 y a partir de ahí vamos a todo ritmo posible y cuanto antes lleguemos, mejor será.
Ao que engade:
El problema es que los plazos son técnicos y los Gobiernos no debemos hacer una presión política a los técnicos en obras de gran complejidad. El tramo Ourense-Santiago tiene 30 viaductos y 35 túneles. Lo importante es que hay disponibilidad financiera y compromiso político. A partir de ahí tenemos que dejar un espacio a la ingeniería para que establezca sus plazos. No debemos presionarles, porque saben que tienen que hacer las cosas cuanto antes, pero bien.
É dicir: para Zapatero o calendario galego do AVE depende da eficacia dos enxeñeiros e da nosa complexidade orográfica. Un discurso que coñecemos moi ben os galegos…
