A febre dos blogs

/en , , , , /por

A pesar de que non expresa quizais nada novo, este vídeo (23 minutos) sobre o fenómeno blog, dirixido por Manuel Campo Vidal, pode ser interesante para a explotación didáctica nos cursos da Secundaria. Describe con claridade o fenómeno da “febre dos blogs”, a utilidade cidadá e comunicativa e as súas vantaxes. Na mesma liña divulgativa, tamén é útil, estoutro do mesmo autor sobre a revolución dos móbiles.

Vía: Nacho de la Fuente e Periodismo 2015.

Etiquetas:

Lacra a erradicar

/en , , /por

No artigo da semana volvo sobre a cuestión da violencia machista. Coincide cunha reportaxe sobre a incidencia deste problema na área metropolitana de Vigo e cunha entrevista moi interesante a Carme Adán, secretaria xeral de Igualdade, publicadas as dúas, tamén, no Faro de hoxe. Reiterar estes argumentos e análises parece necesario para concienciar sobre un problema tan difícil de atallar.

Ostedijk (II)

/en , /por
Nesta crise do Ostedijk é o medo quen está gobernando a actuación das autoridades de salvamento marítimo e da Xunta. Os membros do gabinete de crise deberon asumir o difícil condicionante de non poder atracar o barco (a pesar de que recoñeceron que sería unha das medidas posibles), pola alarma social e mediática que iso produciría e as consecuencias electorais que podería provocar nos municipios da Mariña. A solución adoptada de fondealo a unha milla da costa e alí proceder a enfriar a carga (non hai información sobre outras iniciativas que corresponden ao armador) semella, pois, unha solución estritamente política.
Afortunadamente parece (aínda que a información é escasa e parcial) que este “incidente” do Ostedijk non pasará á categoría das nosas catástrofes medioambientais; porén, déixanos a decepción no xeito de afrontar a crise por parte do Goberno Central (non esquezamos que é quen ten as competencias en salvamento marítimo): moi amedoñado pola posibilidade de tomar unha decisión equivocada e amosando escasa autoridade diante dos poderes locais (o alcalde socialista de Viveiro gañoulles o pulso de forma insólita).
O papel da Xunta nun “incidente no que non ten competencias” está sendo discreto –tan discreto que moitas veces creriamos que o Goberno Galego só ten competencias en protección civil–, escasamente proactivo, evitando tomar calquera iniciativa comprometida (outra volta o medo a fallar), falando do asunto o menos posible e limitándose a axudar a capear o temporal entre os alcaldes da comarca. Meu deus…!
Si, co Ostedijk, a sombra das consecuencias políticas do Prestige ésta sendo moi alongada.

Etiquetas: ,

Ostedijk

/en , /por

Sabemos qué está pasando nese barco? É a situación máis grave do que se nos está contando? Non había un protocolo sobre zonas de abrigo para unha situación coma este? Lévome facendo estas preguntas ao longo da tarde e non lle atopo moitas respostas razoables. Aínda que non estamos polo momento diante dunha catástrofe ecolóxica, a situación errática do Ostedijk vai collendo demasiadas semellanzas co pesadelo do Prestige; razón pola que non serei eu quen propoña qué se debe facer co barco, xa que para iso están os responsables técnicos e os especialistas para determinalo.
Sexa como for, algunhas conclusións das informacións recadadas xa se poden irse tirando:

  1. O mercante holandés non estaba, segundo algúns técnicos, a pesar de contra só cun ano de vida, suficientemente preparado para transportar esa carga perigosa. Xa dóra retido en Francia durante sete días por mor de trinta e unha deficiencias.
  2. O accidente produciuse por un erro humano xa que despois de agotado o gasóleo, os responsables do barco puxeron en funcionamento o abastecemento de fuel (que cómpre quentar), razón pola que as tuberías (que non estaban ailladas termicamente) queceron as chapas e provocaron que o fertilizante comezase a descompoñerse.
  3. É evidente que despois de catro anos e medio da crise do Prestige, non estamos aínda preparados para xestionar outra catástrofe marítima. É certo que contamos cun buque potente de salvamento marítimo e de loita anticontaminación, mais non posuímos un protocolo sobre portos refuxio e zonas de abrigo. Os responsables do comité de crise, saben o qué han facer?
  4. O problema principal da costa galega é o tráfico intenso de barcos perigosos pola autoestrada do mar que conforma a nosa fachada atlántica. A lexislación europea aínda é moi permisiva (a diferenza da estadounidense) con este tipo de embarcacións, auténticas bombas no mar.
  5. A política informativa (a pesar de contar o comité de crise cunha única portavoz, o que supón un adianto) non está sendo o suficientemente puntual, transparente e comprensible para a cidadanía. A utilización de xeralizacións e eufemismos (“os gases non son tóxicos, senón irritantes”, o que quere dicir que son inflamantes; “o rumbo non foi errático, senón que a dirección do mercante sufriu variacións”…) non é o mellor xeito de evitar a alarma social e a conmoción que un acontecemento deste tipo provoca.
  6. Cómpre agardar en que amaine o temporal e confiar no bo facer dos técnicos (a situación pode alongarse varias semanas)?

Confiemos que a do Ostedik só sexa un pesadelo de entroido e a inevitable dose de catástrofe na nosa costa que, mentres non mude a lexislación europea sobre transposrte marítimo, nos toca sufrir cada certo tempo.

Etiquetas: ,

A crise libreira

/en , , , /por
Onte mantivemos unha importante reunión dos tres sectores profesionais vencellados co libro en Galicia: editores, libreiros e distribuidores. Compartimos estratexias sobre a nova Lei do Libro, Lectura e Bibliotecas (a chamada “lei do prezo fixo” con carácter xeral, coa excepción do libro de texto dos niveis obrigatorios, en trámite no Congreso), ademais de poñer ao día a información dispoñible sobreos dieferentes modelos de gratuidade (especialmente alentador foi coñecer que xa son numerosas as comunidades que este curso implantaron o cheque libro, Asturias, Cantabria, Murcia ou Madrid).
O miolo da xuntanza foi o traballo sobre o informe, promovido pola AGE, que investiga sobre a viabilidade industrial do libro en Galicia e as consecuencias que supuxo a implantación da modalidade de préstamo do libro de texto. Cremos que este informe proporcionará datos para comprender a envergadura da crise na que está inmerso o sector. A pesar dos datos moi preocupantes que van chegando, na reunión mantívose un ton esperanzado. Como tantas veces temos expresado aquí, non é o momento de deixarse caer nos brazos da desolación. Promover mudanzas profundas na política cultural é a estratexia na que estamos comprometidos.
Recomendo a información publicada hoxe por medios sensibles a estas preocupacións:

Escenarios doentes

/en , , , , , , /por

No artigo da semana recomendo a visita ás exposicións fotográficas Casas doentes de Manuel Sendón e Escenarios de Vari Caramés, das que xa temos falado no blog.

Aprender a convivir

/en , , , /por
A presentación en Lugo do libro de Jares (máis dun centenar de persoas, a maioría profesores e profesoras vencellados á educación para a paz) supuxo tanto un balance dos case vinte e cinco anos da celebración do Día Escolar pola Paz (case tanto como o inicio do movemento de Educadores pola Paz) como unha oportunidade para reflexionar sobre a cuestión da convivencia nos centros escolares (no día e na efeméride na que foi asinado o Plan Integral para a Mellora da Convivencia Escolar nos centros de Galicia), a raíz do programa do concello de Lugo (“Vivir xuntos. Convivir”). O de Lugo, hoxe un dos modelos máis dinámicos e innovadores sobre a difícil aprendizaxe da convivencia, recolleu a testemuña do programa pioneiro do concello de Vigo (“Aprender a convivir”), posta en marcha pola concelleira Ana Gandón, que non quixo continuar o actual goberno de Corina Porro (todo un sinal!).
Jares, nunha intervención moi emotiva (na que solicitou a cidadanía lucense e amosou a súa admiración polo traballo do profesorado, alumnado e familias participantes no programa), vencellou o Plan Integral Galego coa posta en marcha da materia de Educación para a cidadanía, que considera non debe ser antitética dos contidos transversais e das competencias básicas do novo currículo. No entanto o miolo da súa intervención xirou arredor dos temas que máis lle preocupan, despois da ruptura da tregua de ETA: “non podemos tolerar os prantexamentos que aceptan o uso da violencia, razón pola que desde os centros escolares de debería condenar todo tipo de atentados, desde o de Barajas a cada un dos asasinatos de mulleres”. Engadiu, ademais, que cómpre proporcionar un apoio solidario ás vítimas, sen usos partidarios e sempre que respecten a igualdade e a democracia. Despois, Jares propuxo unha reflexión sobre cómo algunhas das posicións que se deron tras o atentado supuxeron cuestionar abertamente o proceso de paz, a idea de paz e ás persoas que defenden a paz, un fenómeno moi semellante ao acoso político que sufriron durante moitas décadas os educadores xaponeses que defendían a paz. “E moi perigosa a fractura social que se pode producir por mor da utilización partidaria do terrorismo. Creo que esta é unha cuestión que require a mobilización cidadá. Debemos incentivar esta reflexión”, concluíu.

Día Escolar da Paz e a Non Violencia

/en , , , /por
Mañá celébrase o Día Escolar pola Paz e a Non Violencia (DENIP), efeméride que promoveu en España (dende 1964) o profesor mallorquín Llorenç Vidal (coincidente co aniversario da morte de Ghandi) e que en Galicia se ven celebrando dende o curso 1981-1982 (en plena carreira armamentista), promovida polo grupo de Educadores pola Paz de Nova Escola Galega.

Cada 3o de xaneiro as escolas énchense de carteis e globos pola paz. A celebración deste “Día da Paz” remóntase en Galicia a 1982, ano no que comezaron as actividades de educación pola paz no Colexio Público García Barbón. Unha iniciativa que prendeu como lume esperanzado na sociedade escolar galega. Os actos alegóricos como a solta de pombas ou globos no patio de cada centro; a confeción de carteis; a elaboración de manifestos; as cadeas humanas na rúa do Príncipe de Vigo; a realización de programas de radio foron algunhas das actividades que se desenvolvían nesta xornada reivindicativa e que agora son unha rutina que non falta en ningún centro educativo.

Daquelas primeiras celebracións dos oitenta xerminou o movemento galego de educadores pola paz, que dende entón celebra cada ano os seus encontros e promove investigacións, materiais didácticos e publicacións que desenvolven unha cultura para a paz e para a educación nos dereitos humanos. Fito sobranceiro do compromiso destes educadores e educadoras foi Construír a Paz. Cultura para a paz; un proxecto interdisciplinar promovido polo profesor Xesús R. Jares, o infatigable motor e estudoso deste movemento, no que participaron máis de cento trinta persoas de todo o mundo, que se plasmou nun libro solidario do mesmo título, editado por Xerais (1996), e nunha exposición de pintura, escultura, fotografía e ilustración que percorreu as cidades galegas. Aquel proxecto, colectivo e solidario –os beneficios tirados da venda do libro e das obras de arte empregáronse para apoiar un programa de educación para o desenvolvemento no Brasil–, contribuíu a irradiar dende Galicia unha mirada global sobre a paz, tratando de repensar esta idea en todas as esferas e ámbitos da acción humana.

Neste comezo de século da chamada era da información e do coñecemento persiste a vulneración dos dereitos humanos en todos os continentes, rebrota a xenofobia e a aporofobia, profundízanse os desequilibrios entre o Norte e o Sur do planeta, institucionalízase a pobreza, a marxinación e a exclusión de amplos sectores da poboación, e non cesan os conflictos bélicos en máis cincuenta puntos do planeta. Vivimos nun tempo que require unha auténtica mobilización mundial, onde a nosa actitude cívica non pode ser nin a da resignación nin a da indiferencia.

Este 30 de xaneiro de 2007 é especialmente emotivo para min xa que acelebramos o vinte e cinco aniversario dunha data que debe servir para reflexionar no entorno escolar sobre a triste situación do mundo. Co mesmo motivo, acompañarei a Jares a Lugo, onde presentaremos a terceira edición de Aprender a convivir, que serve de referente para o programa “Vivir xuntos. Convivir” promovido polo concello de Lugo nos centros escolares. Sabemos das limitacións destas efemérides, no entanto en poucas ocasións pode ser tan necesario parar a rotina escolar, aínda que sexa só por unhas poucas horas, e pensar cara onde imos.

Etiquetas:

Martín Códax

/en , , , /por
Onte antes da presentación do poemario de Caride (magnífica, máis dun cento de persoas) tivemos a oportunidade de volver visitar a Bodega de Martín Códax, a máis grande e de maior produción da denominación de orixe Rías Baixas. Estas Bodegas, con apenas vinte anos de existencia, convertéronse no auténtico motor da modernización do noso sector vitivinícola e nun modelo do que pode ser a Galicia emprendedora, eficiente, aberta ao mercado exterior, mais sempre orgullosa do seu país e da súa cultura.

O presidente da sociedade de viticultores ensinounos as instalacións de Burgáns (permanentemente en obras de ampliación), que hoxe xa teñen unha capacidade para catro millóns de litros dos seus tres viños: Martín Códax, Burgáns e Organistrum. Chamoume a atención o coidado arranxo didáctico da Sala de Cata (un auténtico laboratorio para poñer a proba os sentidos e o interese pola cultura do viño) e a disposición da cava onde envellece o Organistrum (acompañado de múltiples referencias culturais).

A sorpresa para min foi a posta en marcha dunha bodega no Bierzo (alugaron unha bodega en Cacabelos), desde onde puxeron no mercado xa dous mencías: Martín Sarmiento e Cuatro pasos (non tivemos oportunidade de probalos, mais a presentación da botella, o deseño das etiquetas e as notas de cata son moi atractivos).

Mención á parte merece o labor cultural das Bodegas. Durante moitos anos promoveron o premio de poesía que levaba o seu nome (editado por Galaxia) e apoiaron un grupo de música antiga homónimo. Actualmente a súa sede constitúe, como sinalou Ramón Caride, o auténtico “Ateneo libertario de Vilariño”, xa que alí se realizan numerosas presentacións de libros, conferencias e outros eventos. Un modelo moi interesante de maridaxe entre o viño e a cultura.

Etiquetas: ,