EN TERRA DE NINGUÉN
Tras a derrota de onte diante dun triste Vilarreal, o Celta queda na táboa clasificatoria da Liga en terra de ninguén, case sen outro obxectivo que o de asegurar matematicamente a permanencia e desputar un bo derbi en Riazor o vindeiro domingo. O Celta pagou moi caro o esforzo da competición europea do xoves, onde por ventura quedou a eliminatoria aberta para o decisivo partido de Krasnodar desta semana, amosando as carencias dun cadro de futbolistas moi reducido para xogar ao máximo nivel en tres competicións. Desta volta a versión B do Celta de Berizzo demostrou un nivel de competitividade moi inferior ao agardado, sendo moi chamativas tanto a actitude diletante de Rossi, propia dun participante nun campionato millonario de extremo oriente, como a inocencia do debutante Andrew Hjulsager, unha rapaciño inxel ao quen moito lle queda por aprender da canteira da Madroa. Dúas fichaxes cuxo comportamento onte na lameira de Balaídos non admite comparación ningunha coa dos xogadores aos que substituíron, nada máis e nada menos que Nolito, Orellana ou ese misterioso Naranjo, traspasado sen que chegase a ter nunca a súa oportunidade.
Con todo, o partido quedou lastrado por un grave erro arbitral, xa que aos seis minutos Soldado debeu ser expulsado tras unha entrada violenta a Marcelo Díaz, que despois de recuperarse realizou un partido magnífico. Con boa parte das figuras celestes no banco ou na bancada, Fran Escribá propúxolle a Eduardo Berizzo unha confrontación táctica de mediocampistas. O submariño amarelo dispoñíase con dúas liñas de catro moi ríxidas, incrustando a Soldado e Bakambu entre Radoja e Díaz, o que dificultaba a saída ordenada do balón dos celestes. Problema ao que Marcelo Díaz, onte o mellor dos nosos, procurou solución enviando servizos longos sobre as bandas, procurando a velocidade de Bongonda, que entraba con facilidade na área, mais que marraba sempre no momento do pase ou do remate.
Durante a primeira parte o Celta conservou a iniciativa, aínda que apenas contou cunha clara oportunidade, pasados os dez minutos de xogo, cando Rossi conseguiu xutar na área pequena sobre o porteiro, tras recibir un excelente pase de Radoja e coarse entre os dous centrais amarelos. A mellor intervención do dianteiro italiano que non repetiría fortuna até unha hora despois, cando volveu xirarse preto da portaría de Andrés e o lateral Víctor Ruíz rexeitou o seu remate. O Vilarreal tardou media hora en achegarse á área celeste, preocupado por non perder nunca as liñas do seu debuxo e agardar pola chegada do carro da fortuna. E abofé que chegou, cando faltaba menos dun minuto para o descanso, en forma dunha falta moi lonxana na frontal que na área Mussacchio cabezou cara atrás de xeito que pegou ao chou sobre a cara de Soldado que enviou sen intención o balón dentro da portaría. Un auténtica carambola, un agasallo celeste a balón parado que sería decisivo para o devir do partido.
No segundo acto, o Vilarreal renunciou ao ataque e limitouse a defender con orde e enerxía a súa vantaxe, mentres que Berizzo foi introducindo no campo a tres das súas figuras atacantes, primeiro ao renacido Beauvue (a mellor noticia destes xornadas difíciles), despois a Aspas e máis tarde a Wass, até quedar con Roncaglia e Mallo como centrais. Porén, semellante esforzo pola heroica non deu o resultado doutras ocasións. Os amarelos souberon agochar o balón e embarullar cada unha das xogadas finais. Remataba así o partido, mentres o Celta esvaraba na impotencia, o que lle custou unha tarxeta amarela a Iago Aspas, e comprobaba como levaba os tres puntos un dos visitantes máis rácanos do que vai de tempada.
Antes da performance do autor, interviu a escritora Iolanda Zúñiga que recordou que coñecera hai vinte anos a Fran Alonso na libraría Cartabón, cando el publicara Territorio ocupado. A seguir, leu un texto crítico extraordinario sobre Terraza no que comezou salientando a disidencia e a rebeldía características da escrita de Fran Alonso que «propón reflexións sempre afastadas do adoutrinamento». Cualificouno como «escritor de rastreo e de rescate, que reflicte a ruindade das vidas sometidas á rutina». Definiu Terraza como «unha banda sonora dos días iguais» e como «un caderno de campo semellante aos que escribiu Charles Darwin, un compendio de moitos asuntos, unha mirada asombrada sobre as persoas e sobre a fauna que nos rodea (pombas, iguanas, camaleóns, caimáns, xirafas, coalas, vermes, ácaros…), e como unhas e a outra se mimetizan entre elas». Rematou Iolanda Zúñiga o seu discurso potente afirmando que «para Fran Alonso o real non é máis co réxime da rutina».
