[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/0FnflOFfusM" width="750" height="448" wmode="transparent" /]
Bo ano Lois Pereiro!
Procuremos a enerxía necesaria!
Saúde, traballo e lectura galega para todos e todas.
Con todos os abrazos e beizóns.
[Únome á iniciativa de Marcos Calveiro, recuperando o tema «Narcisismo» de Radio Océano sobre un texto do poeta Lois Pereiro. Os meus queridos Oasis saberanmo perdoar.]
Magoadamente cumpríronse os peores agoiros e o chamado «Ano do Libro e da Lectura», declarado pola Xunta de Galicia, non o foi, nin sequera foi unha sombra daquel ano bonsai que previamos hai un ano. Magoadamente e moi ao noso pesar, nin houbo un programa específico de fomento da lectura, nin houbo un desenvolvemento do previsto na Lei do Libro e da Lectura, nin se produciu o pulo que requería o sistema bibliotecario público galego e nin sequera foi a prioridade do equipo da Consellaría de Cultura, moito máis ocupado e preocupado no Xacobeo e na Cidade da Cultura. O propio conselleiro de Cultura e Turismo recoñecía implicitamente este fracaso nunha recente entrevista na que dicía que «o Ano da Lectura quedara eclipsado polo Xacobeo». En definitiva, o 2010 foi outro ano rotineiro para o fomento da lectura en Galicia e en galego, coa excepción das iniciativas privadas e do traballo do Plan de Mellora de Bibliotecas Escolares; iso si, ornamentado con algunhas actividades como o LITVI e a Auria, que a pesar dos elevados orzamentos cos que contaron e cunha organización totalmente privatizada non obtiveron a repercusión agardada. A creación da Dirección Xeral do Libro, Bibliotecas e Arquivo e a inauguración da Biblioteca de Galicia (prevista xa para o 11 de xaneiro) deberían supoñer un punto de inflexión nesta inquedante anemia, aínda que cos fracos orzamentos aprobados as posibilidades de remontar van ser escasas.
A pesar do fraquísimo «Ano do Libro da Lectura» promovido pola Consellaría de Cultura, as experiencias de fomento da lectura en Galicia colleron en 2010 un importante pulo en Galicia. Entre todas elas destaca pola súa dimensión e enorme transcedencia o Plan de Mellora de Bibliotecas Escolares (PLAMBE), promovido dende o curso 2005/2006 pola Consellería de Educación e concibido xa no curso anterior, o que para nós constitúe unha das noticias máis destacadas do ano.
Actualmente participan no plan 374 centros, entre os cales está o 51% do IES públicos. Paralelamente a esta Plan, a Asesoría de Bibliotecas Escolares de Galicia promove a campaña Hora de Ler de fomento da lectura, da que forman parte acccións tan interesantes como as Mochilas Viaxeiras, Ler e Escoitar (concurso de lectura en alta voz), os Apadriñamentos lectores, a hora de ler (o tempo específico dedicado á lectura nos centros), a edición de guías e materiais, a celebración de módulos formativos con especial atención á alfabetización informacional e a mudanza de paradigma no eido da lectura ou a celebración do Encontro de Bibliotecas Escolares, nos que puidemos comprobar este ano que participan 1.200 persoas que rebentan a sala grande do Pazo de Congresos de Santiago. Dentro deste plan ten espcial significatividade o funcionamento de 177 clubs de lectura, nos que participan máis de 5.000 lectores adolescentes. O traballo desta rede de Clubs de Lectura recóllese nos blogs Ler en mancomún, Libros a eito e Rede Lectura e compártese cada ano nas xornadas dos Clubs de Lectura.
Un traballo intensísimo promovido dende a Asesoría de Bibliotecas Escolares por só dúas persoas, Cristina Novoa e Pilar Sampedro, que merecen toda a nosa admiración e aplauso por conseguir semellante proeza. Un plan modélico que merece e debe ser potenciado en recursos humanos e materiais como unha das actuacións máis estratéxicas no noso sistema educativo. Constitúe, ademais, un modelo e unha referencia para o resto das Comunidades Autónomas, o que nos enche de fachenda.
Mención á parte e xa noutros ámbitos merecen dúas experiencias de fomento da lectura por min moi queridas: Espazo Lectura e Trafegando ronseis.
A primeira como modelo pioneiro do traballo do que eu entendo será un dos axentes de fomento da lectura no futuro: o voluntariado pola lectura. Espazo Lectura co seu traballo case diario no concello de Gondomar, concibindo a lectura de xeito transversal e interxeracional, transforma radicalmente a concepción das políticas culturais nunha comunidade local. Unha experiencia interesantísima que xa constitúe un modelo fóra do noso país.
Outrosí sucede con Trafegando ronseis, o blogue de Anxo e Gracia, que dende 2007 realiza un seguimento polo miúdo da produción editorial infantil e xuvenil, e dalgunhas outras novidades literarias, destacando, tamén, polo seu rescate na rede de materiais audiovisuais para ser utilizados como recurso didáctico nas aulas. A súa atención a compilar materiais contra a violencia machista merece ser destacada.
A todos os tres, ás responsables da Asesoría e os participantes no PLAMBE, aos voluntarios e voluntarias de Espazo Lectura e Trafegando ronseis as nosas beizóns e maiores azos polo seu xeneroso traballo.
Sei que para moitos non son a persoa máis axeitada para considerar a Agustín Fernández Paz como a figura literaria do ano. Ademais de ser o seu editor, úneme con el unha fonda amizade e un seguimento da súa traxectoria autoral e profesional dende hai case trinta anos, razóns polas que dificilmente podo ofrecer obxectividade. No entanto, sei que somos moitas as persoas e medios que recoñecemos na actitude do autor d’ O único que queda é o amor, non puidendo aceptar o Premio da Cultura Galega no eido das letras, unha lección de dignidade e de defensa do idioma e cultura galegas que merecen a admiración e respecto por parte de todos. As razóns da súa decisión e a elegancia para expresalas son abondo coñecidas; porén o que continúa deixándonos perplexos, cando non abertamente abraiados, é comprobar a incapacidade dos membros do Goberno Galego para entender a importancia da fractura que na sociedade galega abriu a súa política lingüística, capaz de facer retroceder, por vez primeira, o emprego vehicular da lingua galega no sistema educativo non universitario. Sei que aí reside a cerna da afouta actitude cívica de Agustín Fernández Paz. As miñas beizóns pola súa lección de coherencia.
Coñecín a Oliver Laxe o pasado ano no xurado do Premio Cinema e Ciencia que promove ese infatigable e xeneroso amigo que é Martin Pawley. Naqueles dous días quedei deslumbrado polo discurso de Oliver, pola súa poética cinematográfica, literaria ou pictórica e, sobre todo, pola súa ansia teimosa en perseguir na conversa a beleza nos territorios das artes. Foron os seus argumentos os que nos levaron a premiar tamén Ljusär, unha película pouco convencional na que o sueco Mikael Kristersson relata só con imaxes, durante máis dunha hora, o que sucede nunha hortiña dunha vivenda das aforas da cidade ao longo do ciclo dun ano.
Tras aquela experiencia tan grata, non me colleu por sorpresa a noticia de que Todos vós sodes capitáns, a súa primeira película longa, fose a gañadora do premio Fipresci, un galardón co que os críticos presentes no Festival de Cannes pretenden cada ano favorecer a visibilidade de novos valores. Nas conversas daqueles días, Oliver contáranos que levaba en Tánxer dende o ano 2006 e que traballaba nun obradoiro de cine con adolescentes. Adiantáranos, tamén, coa súa ironía perspicaz, que acometera o seu primeiro proxecto de longametraxe coa intención de filmar unha oliveira que moito lle impresionara, situada preto dunha das fortalezas defensivas existentes as beiras de Tánxer. Dende entón quedei co formigo no corpo e non tiven oportunidade de ver a película até a gala de Cineuropa, na que Laxe recibiu a primeira e merecida homenaxe na súa terra. E abofé que o film quedou moi por riba das miñas mellores expectativas.
Efectivamente, Todos vós sodes capitáns é unha homenaxe a sobria beleza dunha oliveira que debuxa o seu perfil sobre o horizonte. Unha árbore que serve ao autor para culminar un proceso de indagación dos límites existentes entre a realidade e ficción, fronteira que dinamita ao longo de toda a metraxe asumindo todos os riscos posibles. Baixo a aparencia dunha película documental de tintes autobiográficos sobre a experiencia dun director novo que pretende facer unha película cun grupo de adolescentes acollidos nun centro de menores inadaptados, Laxe reivindica a estirpe do cinema clásico máis sobrio e espido de calquera ornato, mesmo da presenza da música. Empregando os formatos máis primixenios do cine, dende as cámaras manuais á película de 35 mm en branco a negro, utilizando coa maior economía as escasas horas de filmación, Laxe amosa que son as imaxes e as palabras axeitadas a ferramenta indispensable para expresar o poder creador do cinema. A película toda é unha reivindicación dese poder extraordinario do cinema como arte, para o que non cómpren medios técnicos desorbitados nin industrias con pretensión de elefante, senón apenas unhas humildes cámaras nas mans dun grupo de rapaces inexpertos que viven en condicións moi precarias, mais que queren deitar a súa ollada na pantalla. Eis nese carácter artesán da súa indagación –na liña do expresado por Richard Sennet do traballo ben feito– é onde reside unha das claves da obra.
Ademais, nesa tarefa de procura colectiva, Laxe é capaz de amosar toda a intimidade do seu grupo de alumnos de xeito indirecto, case desenfocado, nun exercicio abraiante de sutileza e discreción. Moi lonxe da espectacularidade do documentalismo presuntamente naturalista, á que tan afeitos estamos polos produtos televisivos, a película consegue con enorme eficacia unha abordaxe educativa na que a vivencia do proceso acada cotas de beleza equiparables ás da propia fita, case sublimes no seu derradeiro treito. Poucas veces teño visto na pantalla un traballo tan interesante dende o punto de vista educativo. Aquí non hai paternalismo, nin o dogmatismo tan frecuente nas películas protagonizadas por rapaces con problemas. Aquí o director confía cegamente nos seus protagonistas, aos que enfronta coa construción do seu propio relato (en boa medida, sabemos que en base dun guión máis bosquexado que rotundo) diante da cámara. Asistimos así as súas crises cognitivas e afectivas, as súas desputas polos liderados, aos seus momentos de tristeza e a outros de plenitude na descuberta, momentos todos eles nos que as figuras das persoas adultas sinalan os límites e amosan os horizontes a enxergar. Eis nesa educación concibida como práctica da liberdade onde reside outra das claves da película.
Os moitos premios que ven recibindo avalan, sen dúbida, esta película de beleza inquedante que nos reconcilia co cinema máis transparente, co cinema que supera toda clase de fronteiras, linguas e culturas. Non teño dúbida que o seu éxito é unha das máis importantes noticias literarias deste 2010. Anuncia que o mellor de Oliver Laxe aínda está por chegar. Agardamos que a copia galega se poida proxectar nas salas do país nas vindeiros semanas ou meses. Hoxe, as nosas beizóns para Oliver e, tamén, para Felipe e Óscar, que sei comparten ao seu carón idéntico espírito e entusiasmo.
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/b2Epb_C11Bw" width="750" height="448" wmode="transparent" /]
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/xR1uDAZUuWY" width="750" height="448" wmode="transparent" /]
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/VUbkUjy-O7A" width="750" height="448" wmode="transparent" /]
No artigo da semana en Faro de Vigo, ao fío do 30 aniversario daquel 21 de decembro de 1980, data na que se realizou o referendo do estatuto de Galicia, propoño que se recupere o debate sobre o novo Estatuto de Galicia.
O 21 de decembro de 1980 celebrouse o referendo polo que o pobo galego aprobou o actual Estatuto de Autonomía de Galicia. Transcorridas tres décadas, coa excepción dos comentarios de Javier Sánchez de Dios nestas páxinas de Faro de Vigo ou de Pedro Puy, o voceiro do PPdeG no Parlamento, a efeméride quedou agochada no territorio dos espesos silencios, a pesar de que constitúe a data a partir da que Galicia goza por primeira vez e de forma efectiva dunha forma de autogoberno, constituíndose en suxeito político activo do seu futuro. En calquera outro país, con motivo de semellante aniversario, cada un dos partidos políticos convocaría á cidadanía e aos seus seguidores a celebrar ou, canto menos, valorar o camiño percorrido ao longo deste primeiro treito de autonomía política. Mais sabemos que Galicia é sitio distinto e ningún dos seus partidos con representación no Hórreo moveu peza para abordar a efeméride do Estatuto, xa que para o PPdeG obrigaría a abrir decontado o proceso da súa reforma –a pesar de que o presidente Feijóo a anunciase para antes do remate deste 2010 e formase parte do seu compromiso electoral– e para os partidos da oposición a participar nun debate onde, tal como vai a presente lexislatura, haberá espazos reducidos para o consenso.
A consecución da Autonomía para Galicia foi froito dunha complexa e difícil batalla da que aquel referendo do 21-D non deixou de constituír outro triste episodio. O escaso entusiasmo autonomista de moitos deputados dunha UCD (o partido de Adolfo Suárez, daquela maioritario en Galicia) que comezaba a desintegrarse, unha lamentable campaña de propaganda promovida pola Xunta pre-autonómica presidida polo doutor José Quiroga (“Anque chova, vota. Pídecho Galicia”, foi o lema da publicidade institucional), a pasividade dun pobo escasamente motivado e a indiferencia e oposición dos partidos nacionalistas á consulta foron factores que provocaron unha vergonzosa participación de só o 28% do censo electoral, sendo apenas 450.000 os votos afirmativos. Deste xeito tan fraco, o pobo galego lexitimou o seu precario Estatuto de Autonomía que non contou cun consenso político máis amplo, xa que o texto aprobado establecía, a pesar das mobilizacións contra “a aldraxe” e a pesar da lexitimidade histórica do plebiscito republicán de 28 de xuño de 1936, un nivel de autogoberno inferior ao que contemplaban os seus homónimos catalán e vasco. Eiva política que ralentizou, sen dúbida, o desenvolvemento do proceso do autogoberno galego.
Sabemos que foron moitas as mudanzas do país noso ao longo destas tres primeiras décadas de Autonomía, nas que se produciron cambios económicos, demográficos e sociais estruturais profundísimos, que mudaron a faciana daquela Galicia ancorada na sociedade agraria tradicional a estoutra actual de fasquía aparentemente urbana, na que existe unha profunda fenda entre os territorios da beiramar do Oeste, artellados pola AP-9, e os do interior do Leste, sumidos no abandono e a despoboación. Cambios que supuxeron unha mudanza no comportamento político, que amodiño foi equiparándose ao doutras comunidades, e a modernización e mellora das infraestruturas (sobre todo as que atinxe ás comunicacións), das redes educativas, sanitarias e de servizos sociais, así como un recoñecemento institucional do noso patrimonio cultural e da nosa lingua, como nunca se producira ao longo da nosa historia. No entanto, a pesar destes avances, Galicia neste período autonómico non atinou, aínda, a facer valer todas as súas potencialidades, a darse a respectar como merece, a expresar a súa autoestima nas súas propias capacidades. A esta altura do século XXI, comparada con outras comunidades autonómas, Galicia continúa no furgón de cola da maioría dos índices de benestar e consumo, encabezando, pola contra, as táboas de envellecemento e, paradoxicamente, tamén de emigración da súa poboación máis nova, o que agoira un futuro difícil.
Galicia precisa con urxencia elaborar un novo Estatuto de Autonomía para facer fronte aos retos do novo século. Galicia precisa un texto normativo capaz de vertebrar política e administrativamente a realidade actual do seu territorio. Galicia precisa unha norma que lle permita ampliar as súas competencias e a súa suficiencia financeira ao mesmo nivel que o doutras comunidades, singularmente Cataluña, Euskadi e Andalucía, que durante estas tres décadas conseguiron elevalas. Mais isto só será posible, se hai un amplo consenso e unha vontade real por parte dos partidos para mellorar a calidade do autogoberno de Galicia; algo que, ademais, permitiría reilusionar ao conxunto da sociedade galega e superar os tan fracos apoios populares recibidos polo Estatuto de 1980. Eis un proxecto polo que pular.
Propóñome ao longo desta derradeira semana do ano escribir varias anotacións de balance sobre o que entendo foron as noticias máis destacadas no eido da lectura neste 2010 que remata:
Iniciativas ás que habería que engadir outras tan interesantes como foron a creación do Clúster da Edición, librería e comercialización; a recuperación de Cultugal, da man dunha asociación intergremial de industrias culturais; os primeiros libros dixitais infantís en galego da editorial Galaxia; os booktrailers de Xerais, distribuídos na TVG e Internet; a posta en marcha de Redelibros, como a primeira rede social de lectura en Galicia; as actividades de asociacións de voluntariado pola lectura como Espazo Lectura ou a celebración dos Galeuscas de escritores na Coruña.
Dende a súa aparición a comezos deste ano 2010 sigo con moito interese cada un dos libros que publica 2.0 editora, un dos novos proxectos editoriais galegos mellor concibidos e máis innovadores. Das súas tres coleccións –Mundos, Folksonomías e Supertextos–, é esta terceira dedicada a ensaio contemporáneo, a miña preferida. Confeso que papei os cinco títulos publicados até agora, incluído o recentísimo, Non penses nun elefante!, un libro clásico no pensamento demócrata e progresista estadounidense (publicado en 2004), no que George Lakoff aborda as relacións entre linguaxe e debate político. A pesar do tempo transcorrido dende a publicación do libro, escrito coa intención de apoiar aos progresistas no seu labor de oposición ao goberno de Bush, a análise de Lakoff conserva a súa actualidade, sobre todo pola súa insistencia sobre a importancia dos marcos e do traballo arredor dos valores do «pai protector», como ferramentas dos progresistas para combater a estratexia conservadora inserida no marco do «pai estrito [autoritario]». Como sinala no prólogo Fermín Bouza «a batalla polos enmarcados» é imprescindible na política de hoxe para que os progresistas recuperemos o discurso público.
Mentres lía e subliñaba o libro, reparei moitas veces na utilidade desta estratexia para abordar o debate arredor do futuro da lingua galega na sociedade, para o que se precisa, antes que un nova proposta programática, un enmarcado nuns valores que poidan ser asumidos por unha ampla maioría da sociedade galega. No derradeiro capítulo deste libro moi recomendable, Lakoff non dubida en ofrecer unha guía aos progresistas para responder as preguntas máis frecuentes e facerlles fronte aos conservadores, que resume en catro pautas: «Sé respectuoso; responde redefinindo o marco; pensa e fala dende os valores; di aquilo no que cres». Insisto na utilidade do libro de Lakoff para axudarnos a recuperar a iniciativa na sociedade sobre a presenza social do galego. Procurar un novo enmarcado para o noso idioma en valores axiais como os do seu carácter patrimonial, o seu vínculo afectivo [agarimeiro] coa memoria familiar, o seu carácter integrador e acolledor para a convivencia, a súa utilidade internacional…
Parabéns a 2.0 editora por achegarnos ensaios tan valiosos coma o de Lakoff, en magníficas traducións coma esta de Ruth Layos Quiroga.
Consumada a destitución de Xaquín Leiceaga é lexítimo preguntarse cara onde quere conducir Pachi Vázquez ao PSdeG-PSOE? Fóra das declaracións de grandes unanimidades, nada coñecemos dese proxecto político que di afianzarse tras esta misteriosa purga para a que non se expresa razón convincente ningunha. A publicación a pasada fin de semana dun longo artigo de Leicega, no que reflexionaba sobre os resultados das eleccións catalás e a estratexia de colaboración dos socialistas e nacionalistas de esquerda, e outro artigo do propio ex-presidente Touriño, no que reincidía sobre a necesidade de colaborar co BNG como único xeito de artellar unha alternativa viable a Feijóo, quizais poidan explicar o que está sucedendo na executiva dos socialistas galegos. Pachi Vázquez e o seu equipo deben decidir se continúan polo camiño de colaborar cos nacionalistas na difícil construción dunha alternativa aos conservadores ou abrir outro vieiro de oposición e alternativa en solitario, tan longo como de moi incertos resultados. Á porta das eleccións municipais, onde os bipartitos ou tripartitos (nalgúns casos como Ferrol) son a única alternativa ao PPdeG, semella que Pachi Vázquez ten escasas posibilidades para mudar o rumbo. A que ven, entón, toda está enleada que só beneficia as posibilidades dos conservadores?
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/NVK_mJrLbmY" width="750" height="448" wmode="transparent" /]
Dalgún xeito a canción de John Lennon «Give Peace a Chance» foi versionada por Paul McCartney no seu tema «Pipes of Peace». Pode ser un xeito de celebrar este día de Nadal, no que está ambientado o clip.
