… para min, a esperanza é unha cousa que teño cando me esperto, que perdo no almorzo, que recupero cando recibo o sol na rúa e que, logo de camiñar un intre, vólvelleme caer por algún buraco do peto. E dígome: “Onde quedou a esperanza?”. E búscoa e non a encontro. E entón, aguzando o oído, escóitoa aí, croando como un sapiño minúsculo, chamándome desde todos os pastos.
Téñoa, vólvoa perder. Ás veces durmo con ela e ás veces durmo só. Pero eu nunca tiven unha esperanza de receita, comprada nunha tenda de corte e confección, unha esperanza dogmática. É unha esperanza viva e, polo tanto, non só está a salvo da dúbida, senón que se alimenta da dúbida.