Listado de la etiqueta: museo_naval

O caso do oceanográfico

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo á situación do Institto Oceanográfico de Vigo:

Tras as declaracións da ministra de Ciencia Tecnoloxía nas que anunciaba unha «descentralización» por razóns técnicas e científicas do Instituto Español de Oceanografía (IEO) voces autorizadas do sector como as de Alberto González-Garcés Santiso, membro do Instituto de Estudios Vigueses (IEV) ou a de Edelmiro Ulloa, xerente da Cooperativa de Armadores de Vigo (ARVI), explicaron nestas páxinas de opinión de Faro de Vigo o desprezo que isto supón para o Instituto Oceanográfico de Vigo, instalado en Cabo de Estai, o maior dos centros oceanográficos españois. Unha decisión á que non foi allea a absorción desta rede de investigación mariña pola estrutura do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) e que de facto supón afastar de Vigo a dirección dos tres departamentos do IEO: Pesqueiras, Acuicultura e Medio mariño e protección ambiental. Unha decisión ministerial que marxina ao IEO de Vigo e creou malestar tanto no Vigo portuario, onde está instalado o ecosistema industrial pesqueiro e naval e de investigación mariña máis potente do estado, como nas forzas políticas viguesas, a pesar de ser incapaces de aprobar por unanimidade unha denuncia desta aldraxe no pleno do concello.

Unha relación de Vigo co IEO que xa ven dende a súa creación en 1914 da man de Odón de Buen y del Cos e das primeiras campañas de investigación que este científico aragonés en 1916 desenvolveu na ría de Vigo sobre as chamadas «mareas vermellas». Actividades que levarían a instalación no porto de Vigo do primeiro laboratorio oceanográfico español do IEO, inaugurado o 2 de setembro de 1917 nuns locais portuarios das Avenidas pertencentes á Sociedade de Salvamento de Náufragos, dotado co equipamento científico doado por Alberto de Mónaco, o príncipe navegante, que recalaría no porto vigués en diversas ocasións para estudar as características das augas da ría, a pesqueira da sardiña e os modos de pesca tradicionais. Centro oceanográfico vigués que mantería a súa actividade ininterrompida ao longo dun século, sempre coa intención de investigar sobre o medio mariño e axudar a industria pesqueira e conserveira nosa. Instalado no Areal durante a difícil década dos corenta, máis tarde na avenida Beiramar, dende 1986 consolidouse como o maior centro oceanográfico costeiro español nas actuais instalacións de Cabo Estai. Sen esquecer que dende 1971 o porto de Vigo foi tamén a base do Cornide Saavedra, o primeiro buque oceanográfico moderno con capacidade oceánica.

Trasladar a sede central administrativa e de coordinación do IEO a Vigo, así como potenciar e coordinar todos os recursos públicos de investigación mariña, reclamación unánime do sector pesqueiro e científico vigués, é unha medida sensata e razoable, se nos atemos á hexemonía viguesa ao longo dun século tanto en materia pesqueira, acuícola como de investigación mariña. Tradición viguesa á que habería que engadir outras circunstancias máis recentes que avalarían esta candidatura como a especialización dalgúns estaleiros vigueses na construción dos máis modernos (e fermosos) buques de investigación mariña para estados de todo o mundo, que cada ano son botados das atarazanas de Coia. Como a ter en conta é o feito de que a Axencia Europea de Control da Pesca teña dende 2005 a súa sede en Vigo e a Universidade de Vigo promova xunto ao CSIC o Campus do Mar, un campus de excelencia internacional de carácter transfronteirizo, constituído como polo de investigación no ámbito das ciencias e tecnoloxías do mar, no que tamén participan o resto de universidades galegas e do norte de Portugal. Sen esquecer, e non semella o menos importante, que é unha incongruencia política que un organismo oceanográfico continúe tendo a súa sede central en Madrid, como sucede tamén co Museo Naval dependente do Ministerio de Defensa, outro anacronismo centralista que merecería unha análise de seu.

O caso deste menoscabo ao centenario centro oceanográfico de Vigo é apenas outro síntoma do fraco peso político da cidade de Vigo máis alá da ponte de Rande, tanto para os responsables do Goberno de España como da Xunta de Galicia, cegos para entender o posicionamento dunha cidade á que dende hai séculos todo chegou e saíu polo mar e converteu a súa actividade portuaria e naval no celme da súa identidade sen renunciar nunca a que continúe sendo o motor do seu futuro. Como tamén amosa que a doenza do teimoso centralismo madricentrista, tras catro décadas de estado das autonomías, non só non acaba de ser superada, se non que adopta novas fórmulas de aparencia máis benigna, como esta descentralización sectorial do IEO, mais que consolidan un modelo da máis resesa uniformización. O centro oceanográfico de Vigo debe ser a sede coordinadora da rede do IEO, Vigo non pode pasar por menos.

O estandarte da Atlas

Con motivo da festa da Reconquista dedico o artigo da semana en Faro de Vigo ao estandarte da fragata francesa Atlas:

O xornalista e historiador Eduardo Rolland no seu libro Reconquista. Vigo en armas (Xerais 2009) rescata un dos episodios máis afoutos da historia de Vigo, que ben merecería ser incorporado ao relato da festa da Reconquista, o mito fundacional do recoñecemento de Vigo como cidade. Trátase de como tras a saída dos soldados vigueses do rexemento de León cara a Meseta, a acabada de formar Milicia Honrada viguesa, na que a comezos do verán de 1808 se alistaron como voluntarios douscentos veciños de todas as clases sociais, paisanos sen instrución militar, que facían quendas de garda nos baluartes da muralla, obtivo antes da chegada das tropas francesas o estandarte do Atlas, unha fragata francesa que ostentaba a aguia de Napoleón, que o propio emperador lle concedera no Campo de Marte o 5 de decembro de 1804.

O prezado trofeo é unha tea de seda adamascada confeccionada pola Casa Picot, cadrada de 105 cm de lado na que aparecen tres bandas en sentido vertical, azul, branca e vermella e unha vaíña pola que pasaba a hasta que remata na súa punta nunha aguia de bronce dourado ao ouro moído de 1,85 quilos de peso e 31 cm de alto, 27 de longo e 10 de fondo.

No centro, a bandeira leva unha coroa de loureiro que rodea unha lenda de catro liñas, manuscritas en ouro, que di: «L’empereur des français au vaisseau l’Atlas». No reverso da tea atópanse os restos doutra lenda que debuxa o lema «Valeur et discipline». Aguia de ás despregadas deseñada por Antoine Chaudet, o escultor de confianza de Napoleón, á que o emperador concedía gran importancia, tanta como á da bandeira do seu imperio, xa que para el «levala era un orgullo, defendela coa vida unha obriga e perdela unha vergonza». Razón pola que os inimigos cando querían salientar unha vitoria sobre o exército de Napoleón a exhibían con fachenda.

Como relata José Santiago Gómez en Historia de Vigo y comarca (1896, IEV 2005), a Atlas coñecía xa a ría viguesa onde se refuxiara o 27 de xullo de 1805, tras o combate do 22 de xullo contra a armada inglesa nas augas de Fisterra, cando formaba parte da escuadra combinada franco-española de Gravina e Villeneuve, para reparar as graves avarías do seu casco na praia de Guixar e onde sería convertida en hospital flotante onde acudir aos feridos e doentes de tifo máis graves, entre os que se atopaba o seu comandante, o capitán Rolland. Unha visita que paradoxos da historia salvou ao buque da desfeita de Trafalgar.

Mais a proeza viguesa, relatada tamén por Xosé María Álvarez Blázquez en A cidade e os días (Monterrey 1960, Xerais 2008), comeza cando na mañá do 28 de xullo de 1808 (outras fontes a adiantan ao 30 de maio) a Atlas entra na ría despregado todo o seu velame. A aparición do buque ocasionou a alarma xeral nos baluartes da muralla. A fragata de 68 canóns avanzou até fondear fronte á Laxe, momento no que coa súa artillaría saudou á praza con salvas de honra presumindo que Vigo estaba xa no poder das forzas de Napoleón. Aproveitando este erro maiúsculo, pescadores do Berbés, do Areal e de Coia, antigos mariñeiros da Armada, embarcaron nas súas lanchas, ocultaron as súas armas, rodearon e asaltaron con incrible afouteza o navío francés. Cando o seu inocente capitán cre recibir unha comitiva de benvida, –don Xosé María Álvarez Blázquez dubida que fose o capitán Rolland, xa que coñecía as «sutilezas e bravuras dos nosos mariñeiros»–, atópase co seu barco abordado e en poder dos vigueses, polo que se entrega sen apenas resistencia. A milicia honrada apoderouse así do barco e do botín, bandeira e aguia imperial incluídas.

Segundo desvela Javier Noriega no seu artigo «Las águilas imperiales francesas que procedían de la mar» (2013) o estandarte do Atlas da mantívose no buque que dende a emboscada viguesa pasou a servir á Armada e tivo a súa base no arsenal de Ferrol até ser desmantelado en 1817. Dende agosto de 1847 forma parte dos fondos conservados no Museo Naval de Madrid, estando exposto a carón da sala dedicada á batalla de Trafalgar e sendo ademais o único exemplar da Mariña Imperial de Napoleón dos 37 entregados que sobreviviu á destrución destes emblemas ordenada pola restauración borbónica de Louis XVIII.

A festa da Reconquista celebra cada ano como Vigo entrou a formar parte da historia bélica europea como primeira praza reconquistada a Napoleón Bonaparte. Un relato do que debe formar parte esta emboscada alboral dos arteiros mariñeiros vigueses á temible Atlas, símbolo do poder imperial napoleónico. Uns acontecementos nos que tanto a afouteza de homes e mulleres anónimos e case desarmados como a intelixencia política de figuras como o alcalde Vázquez Varela permitiron que Vigo gañase para si o seu recoñecemento como cidade leal e valorosa, a máis importante honra que nos deixaron aqueles feitos. Feliz Reconquista!