Os vídeos de Pérez Varela que publica oportunísimamente La Voz de Galicia non se poden perder: a cultura está rifada coa burocracia, xenial! [Aínda que máis lamentables parécenme, aínda, as declaracións de Fraga que deita toda a responsabilidade do disparate do seu soño nos erros cometidos polos seus colaboradores.] Indubidablemente estes documentos audiovisuais (como as gravacións sonoras adiantadas pola cadea SER hai dúas semanas) deberían ser valorados pola Comisión de Investigación Parlamentaria. Con todo, temo que os resultados dos traballos parlamentarios non teñan outra consecuencia que reiterar o que xa sabiamos ao seu comezo: o megalómano proxecto da Cidade da Cultura foi un capricho de Fraga que vai hipotecar o desenvolvemento das nosas infraestruturas culturais durante varias décadas. Hoxe a prioridade está en poder reconducilo empregando os criterios que non se utilizaron para xestalo: planificación, participación, transparencia, control e máxima austeridade na xestión. O reto que ten por diante a Consellería de Cultura é enorme.

Tanto ten se Antón Losada dimitiu por asuntos persoais ou foi cesado a petición do interesado (termos que, sen dúbida, expresan que foi o propio Antón quen elixiu abandonar neste momento a súa responsabilidade). A actuación de Losada foi nalgúns momentos torpe, e mesmo un chisco teatral e esaxerada nas súas formas, mais tamén é innegable que contribuíu coa súa determinación e coñecemento a impulsar moi decididamente a acción do Goberno galego no traspaso de competencias pendentes (como até agora ningún político galego fixera), a impulsar a creación do Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar ou a intentar que a acción de goberno dos nacionalistas fose respectada (o que non é doado) polos seus coaligados sempre dispostos a competir con eles. Quizais o maior problema de Losada foi que dentro do equipo de Vicepresidencia asignóuselle –coma a Guerra, a Cascos ou á actual ministra Magdalena Álvarez– o difícil e incómodo papel de ser o “malo da película” que leva no lombo a maior parte dos paos dirixidos ao seu xefe e, por riba, debe participar en todas as liortas e polémicas mediáticas e partidarias. Haberá que agardar a comprobar como se desenvolve Quintana no futuro sen tan valioso pararraios. Quizais, entón, con maior perspectiva, se poida xulgar máis acaidamente o traballo político de Losada, para min decisivo para o éxito acadado (con moitas máis luces ca sombras) tanto por Quintana como polo bipartito no seu conxunto nesta primeira parte da lexislatura.