Campo do Fragoso CL

/en , , , /por

BESTA NEGRA

Non tivo fortuna o Celta fronte ao equipo do Cholo Simeone, o adestrador arxentino que gañou todos os catro partidos xogados polo seu Atlético de Madrid contra o primeiro equipo galego. A pesar dun excelente primeiro acto, no que conservou a intensidade e o aroma de xogo de calidade, que o levaron a ser un dos mellores equipos da liga dos meses de xaneiro e febreiro, o Celta derrubouse coma un castelo de naipes no segundo, noqueado en apenas tres minutos por dúas pegadas brutais de David Villa, un dianteiro nato que na lameira do Fragoso reapareceu coma ave fénix reivindicándose coma o goleiro pícaro, arteiro e práctico que sempre foi. Un castigo tan contundente coma previsible que devolve aos de Luis Enrique ás penalidades e emocións de liga tan difícil coma a que disputan os dez equipos que pretenden evitar o descenso.

Comezou o Celta máis centrado ca en partidos anteriores en Balaídos. Foi capaz de controlar a posesión da pelota diante dun equipo moi rudo e incómodo coma o Atlético, capaz de desesperar ao rival con interrupcións de xogo e faltas continuas. Baixo a batuta dun incansable Krohn-Dehli, o Celta abriu xogo polas bandas procurando unhas veces as superioridades pola dereita de Orellana, que non tivo o seu mellor día, ou pola esquerda de Nolito, que a pesar dos meses transcorridos non conseguiu aínda o seu punto ideal de forma. Oubiña, que regresaba ao equipo, foi o primeiro que aos sete minutos atopou porta enganchando un saque de recanto, unha excelente xogada táctica a balón parado. Sería despois Álex López quen cun pexegazo a ras da lameira culminase unha xogada na que procurou a diagonal de Curtois, o extraordinario gardarredes belga. O Celta quería, aínda que notaba a ausencia da fantasía de Rafinha na creación de superioridades. Con este panorama, o Atlético non se sentía cómodo e tardou vinte e cinco minutos en avisar do seu perigo cun globo enviado por Raúl García dende trinta metros, que pillou un chisco adiantado a Yoel, que pouco despois chapou un perigoso remate do internacional Koke. Igualouse así decontado o partido, con alternativas en ambas as dúas áreas, as de dous equipos ben traballados tacticamente nos que mandaban as defensas sobre os ataques. Mágoa que a piques de rematar a primeira parte, cando quedou só na área pequena Charles non fose capaz de superar a Curtois ou Jonny non fose capaz de marcar, tras outra excelente xogada táctica xerada cun saque de recanto.

Co incio do segundo acto, o Atleti saíu moito máis decidido, consciente que non podía perder a oportunidade de recuperar o liderado. Abondoulle con subir aos seus laterais para que abrisen xogo sobre David Villa, que apenas participara no xogo até entón. O Celta deu un paso atrás. O partido mudou coma un carpín á hora de xogo, cando o dianteiro asturiano aproveitou un erro nun pase de Jonny sobre Fontás. Erro tremendo que se repetiría dous minutos despois e que tamén aproveitaría Villa, un goleiro a quen non se lle poden dar tantas facilidades. Faltando vinte e cinco minutos o partido quedaba pechado cun Celta incapaz de arrepoñerse xa que aos seus motores Krohn-Dehli e Álex López acabaron coa súa gasolina. No entanto, cómpre recoñecer que os de Luis Enrique non tiraron nunca a toalla, a pesar de que desta volta foron claramente inferiores. Unha derrota previsible, pois, que non debería crear alarma. Quedan xornadas suficientes para obter eses dez puntos, apenas tres vitorias e un par de empates, que aseguren a continuidade na categoría. Temos confianza.

Onte 899: Sen puntos

/en , , , /por

O fútbol é unha competición que non entende de méritos, xa que os puntos se suman só polos goles anotados na táboa de marcas. Onte o Celta deu un recital de xogo combinativo, sobre todo no segundo acto, porén quedou sen recompensa ningunha. Coma sucedera en Cornellá, unha xenialidade de última hora, neste caso unha xogada do extremo Carles Gil, xerada tras un pequeno desaxuste na marca defensiva galega, estragou un partido no que o equipo noso foi moi superior. O Celta xogou de seu, mais foi incapaz de marcar algunha das súas  oportunidades. Pagouno a prezo de ouro. A este Celta, lonxe de Balaídos non lle prestan as medias tintas, vai a gañar e sabe que esa afouta estratexia pode levalo a perder. Esta derrota devólvenos aos seareiros á crúa realidade nosa, vivir entre a euforia e o medo, entre a ledicia e a decepción. Sabemos que queda moito por sufrir para sumar eses dez puntiños que aseguran a continuidade na categoría. Alguén pensou que isto ía ser doado?

Campo do Fragoso CXLIX

/en , , , , /por

RELEVO

Son oubiñista de corazón, admiro a Borja Oubiña pola calidade do seu xogo e polo incrible esforzo de vontade e disciplina que lle permitiu renacer como xogador de máximo nivel tras unha longuísima lesión. Porén, é inevitable recoñecer que ao longo dos últimos meses o noso gran capitán ofrece síntomas de que precisa relevo e descanso, canto menos na continuidade da titularidade, coma quedou sobradamente demostrado onte. Regresaba Oubiña ao cadro, tras dous partidos ausente, acompañando a Álex López na medula. Por desventura, a parella de medios galegos non tivo un bo comezo de partido, sobre todo o noso capitán, impreciso no pase, incapaz de parar a uns rivais encoraxados, mais sobre todo, ralentizando o ritmo de xogo, colocando unha ou dúas marchas por debaixo da que o equipo utilizou nas dúas últimas vitorias. E o Celta, con menos intensidade e dinamismo, xogando cun ollo aberto e outro a piques de pechar, resentiuse agasallando un fato de esperanzas, durante case unha hora de xogo, a un Xetafe moi necesitado de puntos. Unha mágoa!

En plena empanada celeste, cando non transcorreran vinte minutos, Lafita aproveitou un saque rápido de falta superando a un Yoel ao que sorprendeu adiantado. No gol do ex-deportivista rematou toda a produción atacante do equipo visitante que co marcador por diante colocou dúas nutridas liñas defensivas coma valado meduliano. Desorientado polo tanto, tardou o Celta un cuarto de hora en responder cun gran saque de falta de Orellana ao longueiro. Durante este período, os de Luis Enrique contaban coa pelota, Rafinha e Orellana conducían os ataques, mais non concretaban superioridades claras. A piques de rematar a primeira parte, foi Augusto Fernández o autor dunha excelente caneada que rematou cun xute ao pao esquerdo, e Orellana doutro pexegazo que o porteiro Moya chapou in extremis.

Tras a reanudación, unha das claves do partido foi a rápida expulsión do central Lisandro, o que deixou aos madrileños en notable inferioridade. Outra, a determinante, foi a entrada de Krohn-Dehli, relevando a Oubiña no manexo do temón do equipo. Do primeiro toque vertical do danés sobre Rafinha naceu no minuto 58 o extraordinario gol do brasilego, tras superar a todos os defensas que lle saíron ao paso e, gañada a frontal da área, xutou con precisión sobre o pao esquerdo. Un gol de auténtica figura, extraordinario, fermoso na execución tanto polo debuxo da diagonal do caneo coma pola potencia do disparo. Co marcador igualado e recuperada a velocidade que lle imprime Krohn ao xogo, o Celta aseñorou toda a segunda parte, con outro recital de posesión, de xogo e de vontade gañadora. Mereceu un segundo gol. Tívoo na biqueira de Álex, máis tarde na de Augusto que quedou só diante do porteiro e logo Orellana, tras unha asistencia xenial de Rafinha. O Xetafe resistiu semellante temporal coma mellor puido, tratando de romperlle o ritmo ao partido, ao que non foi  alleo o recital innecesario de cartóns amarelos do árbitro. Nolito, un xogador que aparece só nos minutos finais para intentar concentrar neses momentos decisivos todas as súas esencias, enviou un formidable pexegazo ao pao no desconto. O Celta merecía un segundo tanto, mais desta vez non houbo a fortuna que sobrou en Vila Real. A pesar da frouxa primeira hora, os trinta minutos finais amosaron que o Celta continúa na boa liña de xogo, conta cun cadro de referencia sólido, onde existen alternativas, coma demostrou o relevo asumido por Krohn para reorientar completamente a deriva do partido. Por riba, o empate permite que sexan xa cinco os partidos sen perder, outro pasiño máis para acadar o obxectivo dos corenta puntos que aseguren a permanencia

Onte 885: Sen balón

/en , , , , /por

Noutra noite memorable o Celta de Luis Enrique gañou contra prognóstico. Fíxoo sen balón, sofrindo un ataque constante do Vilarreal, valéndose como mellor estratexia dunha disciplina coral admirable, sen perder nunca a concentración defensiva nin a intensidade na presión nin a confianza nas súas posibilidades. O Celta foi un modelo de resistencia activa e solidaria, unha estratexia que rendeu os seus mellores froitos cando o partido remataba, na falta sacada pola luva da biqueira de Álex, cabezada ás redes con sutileza por Orellana. Unha xenialidade do internacional chileno! Nin sequera a interrupción provocada polo lanzamento dun bote de gas lacrimóxeno á lameira e a vergonzosa reanudación do partido, cando faltaban apenas tres minutos de xogo, puido dobregar a este Celta magnífico que aproveitou o desconto para que Nolito noutro saque de falta medido aumentase o marcador. Semella que o Celta pretende recuncar na categoría antes da chegada da primavera.

Campo do Fragoso CXLVIII

/en , , , /por

XOGO CORAL

O fantástico partido do Celta da noite do luns demostrou que no vello Balaídos a calidade do xogo valórase tanto coma os resultados. Ao Celta só lle faltou marcar nun encontro no que o seu xogo coral se achegou aos umbrais da excelencia e aos territorios das belas artes. A pesar do empate sen goles, os seareiros celestes agradeceron o recital e a entrega incondicional do seu equipo coa mesma euforia das noites de vitorias. Un feito infrecuente e admirable que demostra a madurez acadada pola afección celeste. Tras o mellor partido do que levamos de tempada, marchamos para cama coa ledicia dos días grandes, xa que este Celta de Luis Enrique de 2014, non me doen prendas dicilo, é moito Celta, moito, capaz de desenvolver o mellor xogo das últimas tempadas.

Foi marabillosa a primeira hora do Celta fronte ao Athletic Club, o cuarto clasificado, aspirante á futura Champions, un dos equipos máis respectados en Vigo. A clave estivo no papel de Krohn-Dehli, que substituíu no mediocentro a Oubiña, capaz de dirixir o equipo cunha maior intensidade e velocidade coa que o viña facendo até agora o noso admirado capitán. O internacional danés, ao que sabemos lle gusta participar de forma continuada no xogo, contaxiou coa súa actitude xenerosa aos seus compañeiros, despregando unha fervenza de xogo combinativo, imprimindo un ritmo endiañado nas recuperacións e nas axudas, provocando cambios constantes de orientación, accións que a modiño foron dobregando a un solidísimo Athletic. Dirixido por Krohn o Celta ganduxaba o xogo nas súas tres liñas.

A primeira oportunidade de gol do partido tardou en chegar case un cuarto de hora, cando Santi Mina enviou una volea pretiño do pao dereito. Despois foi Rafinha quen puido marcar cun pexegazo enviado dende o centro da área, mais que o porteiro bilbaíno desviou cunha man milagreira. Ambas as dúas xogadas decisivas naceran da biqueira máxica de Fabián Orellana, o mellor do partido, o dono da banda esquerda, un auténtico valadar defensivo, mais tamén unha coitela atacante. Ao longo da noite a bancada coreou o nome do resucitado internacional chileno en diversas ocasións, lembrando aquel “xogo de salón” de Mostovoi e Karpin que enfeitizou Balaídos a fins do século pasado. As combinacións trazadas por Orellana con Jonny, Charles e Rafinha foron algún dos momentos máis fermosos da noite. O lanzamento ao pao de Charles, minutos antes do descanso, foi a xogada que fixou a deriva do partido: o Celta ofrecía unha primeira parte memorable, mais os ventos do gol non lle eran propicios. Tras a reanudación, a xenerosidade no esforzo comezou a pasarlle factura aos galegos. O Athletic recuperou a iniciativa despregándose por toda a lameira, o que lle permitiu contar cun par de boas oportunidades. Porén, o Celta non se rendiu, dosificou as súas escasas forzas para os dez minutos finais, emocionantes polo incerto do resultado, onde o balón volveu correr dunha a outra portaría. Rafinha debeu marcar faltando dous minutos e Bermejo tivo a vitoria nunha cabezada na derradeira xogada do desconto. Non puido ser.

Este Celta de Luis Enrique aseméllase cada vez máis ao que o adestrador foi como xogador, un auténtico fervello, moi xeneroso no traballo, incansable e teimoso na procura do gol, inasequible ao desánimo. Este é o estilo que vai consolidando este Celta pelexón, que nunca baixa do cincuenta por cento de xogadores de casa, mais que nunca renuncia a sacar a pelota xogada dende a defensa e intenta combinar e crear sentido. Luis Enrique aposta pola disciplina do xogo coral, sen renunciar ao alustro de creatividade e fantasía proporcionada por xogadores como Rafinha e Orellana. O que vimos fronte ao Athletic nunha noite que lembraremos, a pesar de non marcar.

Onte 879: Afouteza e corazón

/en , , , , , /por

Non é un detalle sen importancia que nas novas lonas da Tribuna de Balaídos colocadas onte se poida ler «AFOUTEZA CORAZON». A pesar de faltarlle un til (mágoa!), a reprodución a grande tamaño destas dúas palabras claves na gramática do fútbol celeste consolida a liña normalizadora asumida polo Real Club Celta de Vigo. É unha beizón que o emprego da nosa lingua como a vehicular na megafonía do estadio de Balaídos –unha práctica que se remonta a finais dos anos oitenta, ao abeiro do marco creado pola Ordenanza de Normalización Lingüística do concello de Vigo (pioneira e nunca derogada)– fose capaz de contaxiar amodiño novos usos que contan co apoio e simpatía da masa social celeste (vinte mil socios e socias). Así queremos ao noso Celtiña, coidadoso coa formación da súa canteira, afouto, firme e agarimoso na promoción da nosa lingua.

Onte 858: FC Jazz

/en , , , , /por

A cidade finesa de Pori é coñecida polo seu festival internacional de Jazz. Creado en 1966, cada mes de xullo este festival das músicas do swing reúne a máis de cen mil afeccionados que asisten ao cento de concertos de jazz, blues, soul programados en dez apretados días. Un festival musical que arraigou tanto nos veciños de Pori que en 1991 decidiron bautizar como FC Jazz ao seu equipo de fútbol fundado en 1934. O máis simpático do caso é que coa mudanza do nome o equipo foi pioneiro no seu país na incorporación de xogadores brasileiros que contribuíron a que en 1993 obtivese o seu primeiro título de liga, no que recuncaría en 1996. Mais esta sorprendente historia, que leo nas páxinas de Panenka, capaz de unir os ritmos musicais coa beleza do xogo na lameira, estragouse en 2005 coa bancarrota do club que, a piques de desaparecer, tivo que comezar dende cero na liga rexional. Agora o FC Jazz soña con rescatar a calidade daquel fútbol de inspiración musical dos seus exitosos anos noventa. Hai tempo que defendemos que o fútbol tamén é unha cuestión de swing.

Campo do Fragoso CXLVII

/en , , , /por

SAN CHARLES

Charles foi o gran protagonista da merecida vitoria do Celta. Dous golazos do dianteiro de Belém na segunda parte permitiron unha marabillosa remontada diante do Valencia coa que moi poucos seareiros soñaban no descanso. Semella que os goles malogrados no Bernabeu hai apenas unha semana serviron de aliciente para un xogador afouto e moi traballador que no serán de onte tivo unha grande actuación e viviu na lameira do vello Balaídos o seu partido de maior gloria como celeste.

O fillo de Careca, o pai de Charles Dias foi tamén futbolista, xa avisara no minuto dezasete cando xutou con moita convicción sobre o porteiro valencianista, tras unha gran xogada de Orellana, que recuperou no campo propio, conduciu con velocidade pola banda e serviu en superioridade para que o paraense rematase en solitario. Inevitablemente lembramos aqueloutra xogada moi semellante de Charles diante de Diego López, que hai sete días puido ter mudado a deriva celeste fronte os brancos. Este primeiro tenteo de Charles co gol repetiuno poucos minutos despois Álex López cun remate de tacón moi elegante, tras unha boa xogada de Augusto Fernández as portas da área pequena.

Porén, cando o Celta comezaba a acadar a súa intensidade óptima de xogo, xusto coincidindo coa metade da primeira parte, unha perda de Borja Oubiña en medio campo permitiu que Jonás distribuíse sobre Feghouli e que este centrase a pracer sobre Parejo que libre de marca ningunha adiantou o seu equipo na táboa de marcas dunha cabezada. O erro do capitán e da cobertura defensiva toda abatiu ao Celta durante bastantes minutos. Os de Pizzi controlaban a posesión e diante dun Celta sen alternativas ameazaban con resolver o partido noutra gadoupada, como unha de Jonás que Yoel por ventura salvou in extremis. Con todo, unha aparición creativa de Rafinha, faltando apenas dous minutos, xutando dende a frontal da área, tras canear a dous defensas, puido igualar a táboa de marcas.

Tras a reanudación as cousas mudaron de raíz. No vestiario a filípica de Luis Enrique conseguiu devolver a confianza ao seu cadro que empatou apenas transcorridos cinco minutos. O gol naceu dunha xenialidade de Rafinha que serviu sobre Charles, que gañara a posición ao seu marcador, para que este xutase duro superando, esta vez si, ao porteiro. O gol funcionou como revulsivo e o Celta con afouteza e convicción foi a pola vitoria. Coa entrada de Nolito e Krohn, Luis Enrique gañou máis profundidade pola bandas, deixando maior liberdade na chegada de Rafinha, un xogador que comeza a medrar como agardabamos. Os valencianistas víronlle as orellas ao lobo e intentaron romper o ritmo celeste simulando lesións en cada unha das caídas. Foilles unha torpeza antideportiva. O delirio celeste chegou tras unha cantada da defensa valenciana, que Charles moi arteiro soubo aproveitar coma merecía semellante oportunidade: xutando coa perna moi forte e colocado sobre o pao dereito, co corazón batendo a máxima potencia. Un gol para lembrar pola súa fermosa execución, mais tamén polo que supuxo para a recuperación anímica do noso goleiro, tras un período onde non tivo sempre os ventos propicios. O cuarto de hora que restaba foi épico e emocionante. Con senllos postes en ambas as dúas portarías, os de Luis Enrique non se amedrentaron en momento ningún e souberon xestionar a súa vantaxe.

Unha vitoria moi valiosa, que afasta aos nosos dos postos de descenso, xusto no remate da primeira volta. Con todo, a ledicia coa que saímos do estadio non pode agochar as feblezas do actual cadro celeste e a necesidade de reforzar cada unha das liñas cun xogador para continuar na pelexa durante a segunda volta.

Campo do Fragoso CXLVI

/en , , , /por

MEDIA TEMPADA MEDIOCRE

O empate fronte Osasuna foi un excelente resultado para o Celta. Tras unha primeira media hora terrible, cando puido recibir unha goleada escandalosa, na que enmudecimos cos seus infames erros defensivos, por ventura compensados polos despistes atacantes dos navarros, o equipo de Luis Enrique conseguiu acougar aquel tremendo temporal. Primeiro, obtivo a igualada, grazas a unha xenialidade imprevisible de Augusto, que improvisou un gol dun centroxute dende a dereita que semellaba escasamente perigoso. Despois, deu un paso adiante e foi adormecendo durante unha hora o xogo, até facer recuar aos navarros no seu ímpeto, ofrecendo un fútbol práctico, mais aborrecible e insípido para os seus propios seareiros.

Como sucede decote, Luis Enrique introduciu novidades no seu cadro inicial, na súa rolda de trocos de tan dubidosa eficacia. Nesta oportunidade recuperou a Orellana para a banda esquerda, deixou no banco a Nolito e  a Álex López, xunto ao sancionado Charles, un dos mellores goleiros (con cinco caroliños) do equipo esta media tempada. Coa excepción da motivación que isto supuxo para Krohn Dehli, esta mudanza non mellorou o funcionamento dun equipo que saíu a velas vir. No primeiro cuarto de hora, o Osasuna pasou por riba do Celta coma unha ciclóxenese das que falan agora os meteorólogos. Polo acontecido na lameira durante eses minutos, os dianteiros vermellóns estragaron catro goles feitos, nunha noite na que agoiramos se cocía un desastre moi considerable para Luis Enrique. Un trebón que por fortuna para os nosos amainou grazas a unha faísca dese talento (intermitente) que posúen en ataque, o máis esperanzador dos seus valores.

Durante os noventa minutos vimos a un Celta con escasa fluidez, incoherente no relato do seu xogo, confuso e descompensado. Non foi nunca un equipo gañador ou que expresase vontade de selo. Con todo, a horrible primeira media hora, quizais a peor de toda a media tempada, puxo en evidencia o principal problema do equipo, as súas enormes carencias defensivas, dende a posición das súas catro pezas, pasando pola escasa coordinación entre ambos os dous centrais, os buratos abertos polas subidas dos laterais, a baixa intensidade nas marcas e axudas, até a inseguridade para defender por riba saques de recanto e outras accións a balón parado. Neste partido, coma noutros anteriores, foi inevitable lembrar a Andrés Túñez, un central da canteira xa formado, feito e dereito, con experiencia internacional, excluído polo adestrador sen explicar nunca razóns do seu criterio técnico.

Este cuarto empate dos de Luis Enrique en Balaídos xa chove sobre mollado. De vinte e sete puntos xogados, o Celta obtivo sete (só unha vitoria, diante do Almería), apenas o 25,92 %, unha porcentaxe que o sitúa como un dos peores locais da categoría. Non foron mellores, tampouco, os resultados obtidos cos equipos da súa liga, xa que perdeu co Elxe, Raio, Valladolid, o que é un motivo de importante preocupación. Por ventura, os resultados melloraron cando os celestes foron visitantes, grazas ás tres vitorias en campos andaluces, que axudan a maquillar unha media tempada mediocre, até agora, con cifras por baixo das que obtivo a pasada de Paco Herrera.

Tras o turrón, chegará para o Celta e para o seu adestrador a hora da verdade. Teño a impresión que para manter a categoría este cadro de xogadores, tan xusto no seu número de efectivos coma nas súas posibilidades, require reforzos nas tres liñas. Coma son necesarias mudanzas na actitude e comportamento dun adestrador que aínda non conseguiu atopar nin cadro nin esquema de seu nin consolidar a indispensable confianza e simpatía dos seguidores celestes.

Onte 815: Canteiras

/en , , /por

Foi o partido do serán de onte un duelo copeiro de canteiras. O vello Balaídos recibiu cos brazos abertos aos leóns de San Mamés e os seus milleiros de seareiros, non esquezamos que o Athletic Club é equipo máis querido e admirado pola afección celeste. Tras unha primeira parte de inequívoco dominio vasco, na reanudación o Celta, con media ducia de canteiráns, oito ao longo do partido, domou a tan feros leóns, primeiro aseñorando o xogo, e despois tamén na táboa de marcas, cun gol de Santi Mina moi pelexado, o día no que o dianteiro cumpría dezaoito anos. Un gran partido de Copa, no que moito brillou a canteira galega. Sergio na portería chapou tres goles feitos, acreditando que contamos con tres gardarredes de garantías, os tres formados na Madroa. Jonny no lateral esquerdo, xogando a perna trocada, foi o mellor dos vinte e oito sobre o campo; defendeu, atacou, rematou, tirou liñas interiores, unha marabilla todo o que fixo o rapaz de Matamá. Hugo Mallo e Álex López, dous valores en alza no mercado internacional, como o central David Costas fixeron un partido excelente, cumprindo a tarefa asignada. E cando saíron Vila e Madinda, no treito decisivo do partido, o equipo gañou maior solidez defensiva. Un gran partido de toda a canteira nosa que demostrou non desmerece á bilbaína, a eses magníficos Muniaín, Iturraspe, Balenziaga, Sanjosé ou Herrera que vimos onte na lameira do Fragoso. O partido de volta o dezanove na nova catedral vai ser deses de sete estralos. Tanto ao Athletic Club coma ao Celta gústalles a Copa.