Onte 885: Sen balón

/en , , , , /por

Noutra noite memorable o Celta de Luis Enrique gañou contra prognóstico. Fíxoo sen balón, sofrindo un ataque constante do Vilarreal, valéndose como mellor estratexia dunha disciplina coral admirable, sen perder nunca a concentración defensiva nin a intensidade na presión nin a confianza nas súas posibilidades. O Celta foi un modelo de resistencia activa e solidaria, unha estratexia que rendeu os seus mellores froitos cando o partido remataba, na falta sacada pola luva da biqueira de Álex, cabezada ás redes con sutileza por Orellana. Unha xenialidade do internacional chileno! Nin sequera a interrupción provocada polo lanzamento dun bote de gas lacrimóxeno á lameira e a vergonzosa reanudación do partido, cando faltaban apenas tres minutos de xogo, puido dobregar a este Celta magnífico que aproveitou o desconto para que Nolito noutro saque de falta medido aumentase o marcador. Semella que o Celta pretende recuncar na categoría antes da chegada da primavera.

Campo do Fragoso CXLVIII

/en , , , /por

XOGO CORAL

O fantástico partido do Celta da noite do luns demostrou que no vello Balaídos a calidade do xogo valórase tanto coma os resultados. Ao Celta só lle faltou marcar nun encontro no que o seu xogo coral se achegou aos umbrais da excelencia e aos territorios das belas artes. A pesar do empate sen goles, os seareiros celestes agradeceron o recital e a entrega incondicional do seu equipo coa mesma euforia das noites de vitorias. Un feito infrecuente e admirable que demostra a madurez acadada pola afección celeste. Tras o mellor partido do que levamos de tempada, marchamos para cama coa ledicia dos días grandes, xa que este Celta de Luis Enrique de 2014, non me doen prendas dicilo, é moito Celta, moito, capaz de desenvolver o mellor xogo das últimas tempadas.

Foi marabillosa a primeira hora do Celta fronte ao Athletic Club, o cuarto clasificado, aspirante á futura Champions, un dos equipos máis respectados en Vigo. A clave estivo no papel de Krohn-Dehli, que substituíu no mediocentro a Oubiña, capaz de dirixir o equipo cunha maior intensidade e velocidade coa que o viña facendo até agora o noso admirado capitán. O internacional danés, ao que sabemos lle gusta participar de forma continuada no xogo, contaxiou coa súa actitude xenerosa aos seus compañeiros, despregando unha fervenza de xogo combinativo, imprimindo un ritmo endiañado nas recuperacións e nas axudas, provocando cambios constantes de orientación, accións que a modiño foron dobregando a un solidísimo Athletic. Dirixido por Krohn o Celta ganduxaba o xogo nas súas tres liñas.

A primeira oportunidade de gol do partido tardou en chegar case un cuarto de hora, cando Santi Mina enviou una volea pretiño do pao dereito. Despois foi Rafinha quen puido marcar cun pexegazo enviado dende o centro da área, mais que o porteiro bilbaíno desviou cunha man milagreira. Ambas as dúas xogadas decisivas naceran da biqueira máxica de Fabián Orellana, o mellor do partido, o dono da banda esquerda, un auténtico valadar defensivo, mais tamén unha coitela atacante. Ao longo da noite a bancada coreou o nome do resucitado internacional chileno en diversas ocasións, lembrando aquel “xogo de salón” de Mostovoi e Karpin que enfeitizou Balaídos a fins do século pasado. As combinacións trazadas por Orellana con Jonny, Charles e Rafinha foron algún dos momentos máis fermosos da noite. O lanzamento ao pao de Charles, minutos antes do descanso, foi a xogada que fixou a deriva do partido: o Celta ofrecía unha primeira parte memorable, mais os ventos do gol non lle eran propicios. Tras a reanudación, a xenerosidade no esforzo comezou a pasarlle factura aos galegos. O Athletic recuperou a iniciativa despregándose por toda a lameira, o que lle permitiu contar cun par de boas oportunidades. Porén, o Celta non se rendiu, dosificou as súas escasas forzas para os dez minutos finais, emocionantes polo incerto do resultado, onde o balón volveu correr dunha a outra portaría. Rafinha debeu marcar faltando dous minutos e Bermejo tivo a vitoria nunha cabezada na derradeira xogada do desconto. Non puido ser.

Este Celta de Luis Enrique aseméllase cada vez máis ao que o adestrador foi como xogador, un auténtico fervello, moi xeneroso no traballo, incansable e teimoso na procura do gol, inasequible ao desánimo. Este é o estilo que vai consolidando este Celta pelexón, que nunca baixa do cincuenta por cento de xogadores de casa, mais que nunca renuncia a sacar a pelota xogada dende a defensa e intenta combinar e crear sentido. Luis Enrique aposta pola disciplina do xogo coral, sen renunciar ao alustro de creatividade e fantasía proporcionada por xogadores como Rafinha e Orellana. O que vimos fronte ao Athletic nunha noite que lembraremos, a pesar de non marcar.

Onte 879: Afouteza e corazón

/en , , , , , /por

Non é un detalle sen importancia que nas novas lonas da Tribuna de Balaídos colocadas onte se poida ler «AFOUTEZA CORAZON». A pesar de faltarlle un til (mágoa!), a reprodución a grande tamaño destas dúas palabras claves na gramática do fútbol celeste consolida a liña normalizadora asumida polo Real Club Celta de Vigo. É unha beizón que o emprego da nosa lingua como a vehicular na megafonía do estadio de Balaídos –unha práctica que se remonta a finais dos anos oitenta, ao abeiro do marco creado pola Ordenanza de Normalización Lingüística do concello de Vigo (pioneira e nunca derogada)– fose capaz de contaxiar amodiño novos usos que contan co apoio e simpatía da masa social celeste (vinte mil socios e socias). Así queremos ao noso Celtiña, coidadoso coa formación da súa canteira, afouto, firme e agarimoso na promoción da nosa lingua.

Onte 858: FC Jazz

/en , , , , /por

A cidade finesa de Pori é coñecida polo seu festival internacional de Jazz. Creado en 1966, cada mes de xullo este festival das músicas do swing reúne a máis de cen mil afeccionados que asisten ao cento de concertos de jazz, blues, soul programados en dez apretados días. Un festival musical que arraigou tanto nos veciños de Pori que en 1991 decidiron bautizar como FC Jazz ao seu equipo de fútbol fundado en 1934. O máis simpático do caso é que coa mudanza do nome o equipo foi pioneiro no seu país na incorporación de xogadores brasileiros que contribuíron a que en 1993 obtivese o seu primeiro título de liga, no que recuncaría en 1996. Mais esta sorprendente historia, que leo nas páxinas de Panenka, capaz de unir os ritmos musicais coa beleza do xogo na lameira, estragouse en 2005 coa bancarrota do club que, a piques de desaparecer, tivo que comezar dende cero na liga rexional. Agora o FC Jazz soña con rescatar a calidade daquel fútbol de inspiración musical dos seus exitosos anos noventa. Hai tempo que defendemos que o fútbol tamén é unha cuestión de swing.

Campo do Fragoso CXLVII

/en , , , /por

SAN CHARLES

Charles foi o gran protagonista da merecida vitoria do Celta. Dous golazos do dianteiro de Belém na segunda parte permitiron unha marabillosa remontada diante do Valencia coa que moi poucos seareiros soñaban no descanso. Semella que os goles malogrados no Bernabeu hai apenas unha semana serviron de aliciente para un xogador afouto e moi traballador que no serán de onte tivo unha grande actuación e viviu na lameira do vello Balaídos o seu partido de maior gloria como celeste.

O fillo de Careca, o pai de Charles Dias foi tamén futbolista, xa avisara no minuto dezasete cando xutou con moita convicción sobre o porteiro valencianista, tras unha gran xogada de Orellana, que recuperou no campo propio, conduciu con velocidade pola banda e serviu en superioridade para que o paraense rematase en solitario. Inevitablemente lembramos aqueloutra xogada moi semellante de Charles diante de Diego López, que hai sete días puido ter mudado a deriva celeste fronte os brancos. Este primeiro tenteo de Charles co gol repetiuno poucos minutos despois Álex López cun remate de tacón moi elegante, tras unha boa xogada de Augusto Fernández as portas da área pequena.

Porén, cando o Celta comezaba a acadar a súa intensidade óptima de xogo, xusto coincidindo coa metade da primeira parte, unha perda de Borja Oubiña en medio campo permitiu que Jonás distribuíse sobre Feghouli e que este centrase a pracer sobre Parejo que libre de marca ningunha adiantou o seu equipo na táboa de marcas dunha cabezada. O erro do capitán e da cobertura defensiva toda abatiu ao Celta durante bastantes minutos. Os de Pizzi controlaban a posesión e diante dun Celta sen alternativas ameazaban con resolver o partido noutra gadoupada, como unha de Jonás que Yoel por ventura salvou in extremis. Con todo, unha aparición creativa de Rafinha, faltando apenas dous minutos, xutando dende a frontal da área, tras canear a dous defensas, puido igualar a táboa de marcas.

Tras a reanudación as cousas mudaron de raíz. No vestiario a filípica de Luis Enrique conseguiu devolver a confianza ao seu cadro que empatou apenas transcorridos cinco minutos. O gol naceu dunha xenialidade de Rafinha que serviu sobre Charles, que gañara a posición ao seu marcador, para que este xutase duro superando, esta vez si, ao porteiro. O gol funcionou como revulsivo e o Celta con afouteza e convicción foi a pola vitoria. Coa entrada de Nolito e Krohn, Luis Enrique gañou máis profundidade pola bandas, deixando maior liberdade na chegada de Rafinha, un xogador que comeza a medrar como agardabamos. Os valencianistas víronlle as orellas ao lobo e intentaron romper o ritmo celeste simulando lesións en cada unha das caídas. Foilles unha torpeza antideportiva. O delirio celeste chegou tras unha cantada da defensa valenciana, que Charles moi arteiro soubo aproveitar coma merecía semellante oportunidade: xutando coa perna moi forte e colocado sobre o pao dereito, co corazón batendo a máxima potencia. Un gol para lembrar pola súa fermosa execución, mais tamén polo que supuxo para a recuperación anímica do noso goleiro, tras un período onde non tivo sempre os ventos propicios. O cuarto de hora que restaba foi épico e emocionante. Con senllos postes en ambas as dúas portarías, os de Luis Enrique non se amedrentaron en momento ningún e souberon xestionar a súa vantaxe.

Unha vitoria moi valiosa, que afasta aos nosos dos postos de descenso, xusto no remate da primeira volta. Con todo, a ledicia coa que saímos do estadio non pode agochar as feblezas do actual cadro celeste e a necesidade de reforzar cada unha das liñas cun xogador para continuar na pelexa durante a segunda volta.

Campo do Fragoso CXLVI

/en , , , /por

MEDIA TEMPADA MEDIOCRE

O empate fronte Osasuna foi un excelente resultado para o Celta. Tras unha primeira media hora terrible, cando puido recibir unha goleada escandalosa, na que enmudecimos cos seus infames erros defensivos, por ventura compensados polos despistes atacantes dos navarros, o equipo de Luis Enrique conseguiu acougar aquel tremendo temporal. Primeiro, obtivo a igualada, grazas a unha xenialidade imprevisible de Augusto, que improvisou un gol dun centroxute dende a dereita que semellaba escasamente perigoso. Despois, deu un paso adiante e foi adormecendo durante unha hora o xogo, até facer recuar aos navarros no seu ímpeto, ofrecendo un fútbol práctico, mais aborrecible e insípido para os seus propios seareiros.

Como sucede decote, Luis Enrique introduciu novidades no seu cadro inicial, na súa rolda de trocos de tan dubidosa eficacia. Nesta oportunidade recuperou a Orellana para a banda esquerda, deixou no banco a Nolito e  a Álex López, xunto ao sancionado Charles, un dos mellores goleiros (con cinco caroliños) do equipo esta media tempada. Coa excepción da motivación que isto supuxo para Krohn Dehli, esta mudanza non mellorou o funcionamento dun equipo que saíu a velas vir. No primeiro cuarto de hora, o Osasuna pasou por riba do Celta coma unha ciclóxenese das que falan agora os meteorólogos. Polo acontecido na lameira durante eses minutos, os dianteiros vermellóns estragaron catro goles feitos, nunha noite na que agoiramos se cocía un desastre moi considerable para Luis Enrique. Un trebón que por fortuna para os nosos amainou grazas a unha faísca dese talento (intermitente) que posúen en ataque, o máis esperanzador dos seus valores.

Durante os noventa minutos vimos a un Celta con escasa fluidez, incoherente no relato do seu xogo, confuso e descompensado. Non foi nunca un equipo gañador ou que expresase vontade de selo. Con todo, a horrible primeira media hora, quizais a peor de toda a media tempada, puxo en evidencia o principal problema do equipo, as súas enormes carencias defensivas, dende a posición das súas catro pezas, pasando pola escasa coordinación entre ambos os dous centrais, os buratos abertos polas subidas dos laterais, a baixa intensidade nas marcas e axudas, até a inseguridade para defender por riba saques de recanto e outras accións a balón parado. Neste partido, coma noutros anteriores, foi inevitable lembrar a Andrés Túñez, un central da canteira xa formado, feito e dereito, con experiencia internacional, excluído polo adestrador sen explicar nunca razóns do seu criterio técnico.

Este cuarto empate dos de Luis Enrique en Balaídos xa chove sobre mollado. De vinte e sete puntos xogados, o Celta obtivo sete (só unha vitoria, diante do Almería), apenas o 25,92 %, unha porcentaxe que o sitúa como un dos peores locais da categoría. Non foron mellores, tampouco, os resultados obtidos cos equipos da súa liga, xa que perdeu co Elxe, Raio, Valladolid, o que é un motivo de importante preocupación. Por ventura, os resultados melloraron cando os celestes foron visitantes, grazas ás tres vitorias en campos andaluces, que axudan a maquillar unha media tempada mediocre, até agora, con cifras por baixo das que obtivo a pasada de Paco Herrera.

Tras o turrón, chegará para o Celta e para o seu adestrador a hora da verdade. Teño a impresión que para manter a categoría este cadro de xogadores, tan xusto no seu número de efectivos coma nas súas posibilidades, require reforzos nas tres liñas. Coma son necesarias mudanzas na actitude e comportamento dun adestrador que aínda non conseguiu atopar nin cadro nin esquema de seu nin consolidar a indispensable confianza e simpatía dos seguidores celestes.

Onte 815: Canteiras

/en , , /por

Foi o partido do serán de onte un duelo copeiro de canteiras. O vello Balaídos recibiu cos brazos abertos aos leóns de San Mamés e os seus milleiros de seareiros, non esquezamos que o Athletic Club é equipo máis querido e admirado pola afección celeste. Tras unha primeira parte de inequívoco dominio vasco, na reanudación o Celta, con media ducia de canteiráns, oito ao longo do partido, domou a tan feros leóns, primeiro aseñorando o xogo, e despois tamén na táboa de marcas, cun gol de Santi Mina moi pelexado, o día no que o dianteiro cumpría dezaoito anos. Un gran partido de Copa, no que moito brillou a canteira galega. Sergio na portería chapou tres goles feitos, acreditando que contamos con tres gardarredes de garantías, os tres formados na Madroa. Jonny no lateral esquerdo, xogando a perna trocada, foi o mellor dos vinte e oito sobre o campo; defendeu, atacou, rematou, tirou liñas interiores, unha marabilla todo o que fixo o rapaz de Matamá. Hugo Mallo e Álex López, dous valores en alza no mercado internacional, como o central David Costas fixeron un partido excelente, cumprindo a tarefa asignada. E cando saíron Vila e Madinda, no treito decisivo do partido, o equipo gañou maior solidez defensiva. Un gran partido de toda a canteira nosa que demostrou non desmerece á bilbaína, a eses magníficos Muniaín, Iturraspe, Balenziaga, Sanjosé ou Herrera que vimos onte na lameira do Fragoso. O partido de volta o dezanove na nova catedral vai ser deses de sete estralos. Tanto ao Athletic Club coma ao Celta gústalles a Copa.

Campo do Fragoso CXLV

/en , , , /por

MALLEIRA

Na noitiña do pasado sábado, o Raio Vallecano deulle unha malleira de xogo a un Celta que nesta tempada non foi aínda capaz de darlle sequera a máis pequena satisfacción aos seus seareiros. Os resultados no vello Balaídos do equipo de Luis Enrique fan chorar, apenas tres empates e catro derrotas (a maioría fronte a rivais directos), unha seca goleira de cinco partidos, resultados horribles que nas estatísticas xa non poden competir cos peores de Stoichkov e Eusebio, os precedentes máis recentes en Vigo da tan aprezada (polo presidente Mouriño) escola de adestradores barcelonistas.

Fronte a un Raio magnífico doeu os ollos ver a un Celta tan desorientado e tan inferior ao equipo que se presentaba como pechacancelas da categoría. Un Raio conducido de forma maxistral polo meu sempre admirado Roberto Trashorras, que como único mediocentro do seu equipo deu un grande recital de distribución serena e de control do tempo do partido, sen renunciar a xutar en carreira dende distintas posicións, executar as faltas e trazar coa súa biqueira tiraliñas como o que orixinou o primeiro gol do seu equipo, un pase vertical que superou as tres liñas celestes e permitiu ao lateral centrar sobre Vieira. Mais e sobre todo, o xenial chairego deu no vivo sobre o noso Oubiña, que perdeu con claridade o derbi de mediocampistas galegos, facendo un dos peores partidos que lle lembramos en Balaídos, desubicado, impreciso, lento, sen balón e sen espazo. Roberto Trashorras, como aqueloutro admirado Fabián Canobbio, son xogadores que deixaron no Campo do Fragoso moitas horas de fútbol de alta escola. Dous talentos que foron criticados adoito en Vigo pola súa participación intermitente no desenvolvemento do xogo celeste, mais sería inxusto esquecer que cando estaban activados e motivados demostraron coma poucos as estreitas relacións do fútbol coa xeometría e co resto das belas artes, facendo moito mellores aos xogadores cos que compartían escudo. Secasí sucedeu o sábado cos tres dianteiros vallecanos (Lass, Vieira e o vigués Falque)  que dirixidos pola biqueira de Rábade danzaron a velocidade do lóstrego procurando atoparlle os furados á defensa céltica. E abofé que o conseguiron en dúas ocasións.

Mais na febleza da cobertura estivo a orixe do naufraxio dos de Luis Enrique, que volveu recuncar na súa excentricidade teimosa de construír un equipo de autor. O asturiano pensa que inventou a roda cando colocou a Toni e Costas a cargo da banda esquerda da defensa. Paco Jémez, un técnico estudoso dos movementos na pizarra e afouto na proposta táctica, ben sabía que nese espazo podía atopar unha auténtica fonte, onde desenvolver superioridades con maior facilidade. E non lle custou moito conseguilo grazas a velocidade e experiencia das súas puntas. Porén, sería inxusto que Toni (un extremo) e Costas (unha promesa) fixesen de pandote dun equipo que non funcionou en liña ningunha. Cun Oubiña desafortunado, Álex apenas conduciu un par de xogadas. A pesar da vontade de Augusto que batallou o seu por gañar balóns decisivos, os tres dianteiros apenas crearon perigo, Nolito non tiña o seu día, Mina quedou lonxe da área e Charles moi espeso chegaba dous segundos tarde. Os trocos non melloraron a confusión dun cadro daquela xa irrecoñecible, á vaiche boa, sen mediocentro defensivo, cun lateral xogando de central e cun Rafinha conducindo a pelota a base de caneos a destra e sinistra. O público de Balaídos, sempre comprensivo coa desgraza, comeza a estar até as orellas destes inventos que non teñen traza ningunha de saír ben. Insisto no que xa teño dito. Se quere levar a auga para o seu muíño, Luis Enrique debe axeitar o seu xogo ao cadro do que dispón.

Onte 782: O valor dun triángulo

/en , , , , /por

O Celta gañou o seu terceiro partido de liga (todos os tres en Andalucía), sen dúbida, grazas a un agasallo de Beto, que errou entregándolle a bóla a Álex López. Foi un acto de xustiza poética, xa que na primeira parte o porteiro sevillista debeu ser expulsado cando na área pequena agarrou polo colo a Augusto Fernández. Porén, non estivo no erro do gardarredes portugués a orixe dunha vitoria tan traballada e merecida como a da noitiña do sábado, que afasta ao Celta das posicións de maior perigo. O triunfo alicerzouse dende a defensa, grazas ao funcionamento perfecto dun triángulo de dimensións variables, que tiña dous vértices en Cabral e Fontás, a parella de centrais, e o terceiro en Borja Oubiña, o medio centro máis atrasado, que rexe coma eixo do equipo. Ese triángulo funcionou á perfección; empurrou ao conxunto na primeira parte, cando Álex e Augusto aseñoraron o xogo de ataque, e protexeu a Yoel na segunda, cando o Sevilla embestiu enrabexado pola súa inferioridade na táboa de marcas. No valor do deseño dese triángulo está nacendo a recuperación do xogo e, sobre todo, dos resultados do Celta. Un acerto táctico de Luis Enrique e o seu equipo técnico, apenas un detalle xeométrico, que ben merece ser recoñecido e gabado.

Campo do Fragoso CXLIV

/en , , /por

FÚTBOL GRANDE

Despois da exhibición da Rosaleda, onde recuperou a fantasía do xogo da serpe e a autoestima, agardaba un mellor resultado para o Celta. A pesar de que derrochou empeño e intensidade, fronte ao Barcelona careceu desa imprescindible continuidade na concentración, unha actitude que deben acreditar os pequenos para ter algunha posibilidade de derrubar ao coloso. Unha mágoa!

Repetiu Luis Enrique a composición do cadro goleiro de Málaga, reforzando a defensa con Aurtenetxe e Cabral e dando entrada na media ao brasilego Rafinha, un xogador de alta escola, mais intermitente nas súas aparicións, que polo momento non está respondendo ás expectativas tan elevadas creadas pola súa traxectoria como promesa e mesmo pola súa orixe familiar. Desde o asubío inicial, o Celta atuou aos do Tata Martino, que coa súa política de rotacións deixou no banco a Xavi, Iniesta e Neymar, entre outras alfaias da súa coroa. Os celestes querían e nos minutos iniciais atascaron ao líder que apenas puido ofrecer un eslalon de Messi, apenas o limiar dunha noite moi activa do astro da Masía. O Celta sacaba a bóla ordenada, a maior parte das veces conducido por Cabral. O Celta prometía. Porén, nunha desas saídas aparentemente sinxelas, un erro de concentración do central arxentino foi aproveitado por Pedro que coa velocidade do lóstrego enfiou a diagonal de Yoel e, aos oito minutos, inaugurou a táboa de marcas. Nuns segundos estragáronse boa parte das posibilidades galegas.

A pesar da martelada e da ansia de Messi por reivindicar o seu protagonismo na lameira, devagariño o Celta recuperou a saída ordenada da pelota. Mediada a primeira parte, un magnífico Álex López conduciu o despregue celeste. Nolito primeiro, Rafinha despois, xutaron con veleno, mais atoparon o valado infranqueable de Valdés, un porteiro capaz de protexer coa súa mobilidade toda a área pequena. O Celta procuraba o empate. Á altura da media hora, produciuse a xogada decisiva do partido. O árbitro anulou un gol a Nolito sinalando unha falta ao porteiro, que dende a bancada ollamos como un claro penalti a céltico Charles. Rabia. Para sacar o partido adiante os de Messi non precisaban axudas dun árbitro medroso que durante os noventa minutos foi moi severo cos humildes galegos e moi permisivo coas accións na lameira do equipo de figuras. Nada que non suceda adoito na vida.

Tras a reanudación, decontado Cesc arruinou as nosas esperanzas, o seu pexegazo á escuadra entrou de potra, tocando no lombo de Yoel. Con Messi caneando a tumba aberta a destra e sinistra, Cesc volveu marcar minutos despois, tras unha contra dirixida polo xenio arxentino a ritmo de vertixe. A pesar do resultado avultado, O Celta non quedou noqueado e procurou o seu goliño da honra. Tívoo na biqueira Nolito, na noitiña do martes o mellor dos nosos, no lanzamento marabilloso dunha falta rexeitada polo longueiro. Mais continuaron no empeño os de Luis Enrique, mesmo tras o trocos de extremos, onde concedeu oportunidade a Santi Mina e Orellana, coma un fermoso exemplo de dignidade e afouteza con moi escasas posibilidades de éxito. Messi continuou motivado, activo, argalleiro, case eléctrico, procurando para si un gol que non conseguiu.

Foi imposible derrubar ao coloso nunha noite de fútbol grande. É certo que non gozamos daquel xogo danzante que viamos na televisión durante a época Guardiola, mais o Barça de Martino amosou no campo do Fragoso unha envexable efectividade. É dificil conseguir tanto cun esforzo tan dosificado. Pola contra, o Celta derrochu vontade e entusiasmo a moreas fronte a un rival que sabía superior. Un paradoxo explicable co “fútbol é futbol”, a frase acuñada por Jacobo Buceta.