Onte 48. Aspas

/en , , /por

Sobre a lameira do Fragoso, a electricidade subminístraa Iago Aspas. Na fría noitiña de onte houbo que agardar a súa entrada para conectar a un Celta que até entón carecía de alma. Aspas é imaxinación, creatividade, velocidade, vontade, intensidade, ilusión…  e gol, ese alustro que estoura da súa biqueira ou coa súa participación. A presenza de Iago achéganos saudades daquel xogo da serpe do Celta europeo, baseado na intelixencia combinativa expresada a toda velocidade. Porén, Aspas adoita non agochar no campo a súa maior febleza, a de meterese nalgunha lea particular con algún rival ou co propio árbitro, un comportamento moi perigoso para o equipo, que tamén pode pexar na súa traxectoria. Se supera esa inmadurez, pode ser un xogador cun futuro moi prometedor en Primeira División.

Onte 18: Oubiña

/en , , /por

A mellor noticia do partido foi comprobar que Borja Oubiña vai collendo forma. Tras varias tempadas de calvario e dun esforzo de autosuperación impresionante, o capitán celeste volve ser futbolista. Onte vimos como a súa participación é capaz de estruturar o xogo do equipo; comprobamos como a súa colocación, sempre oportuna, contribúe ao reforzar o sistema de axudas e á mobilidade dos seus compañeiros ou como cos seus pases longos (arriscados, tamén) procuran as costas da defensa rival. Esta recuperación alédame, xa que amosa a importancia dos valores acuñados por un deportista noble e sensato, ademais de reforzar a competitividade dun cadro celeste que precisa coma auga de maio o seu excelente criterio e poderosa presenza.

Campo do Fragoso CXII

/en , , , /por

ORELLANAZO

O Celta non é capaz de collerlle o fío a esta tempada que, polo visto estes dous primeiros partidos en Balaídos, se agoira será aínda máis difícil ca pasada. O de onte foi un partido maliño que rematou, afortunadamente para os nosos, no derradeiro minuto do desconto cunha extraordinario «orellanazo». Un empate in extremis, sen dubidalo un excelente resultado, cando xa dabamos por amortizada outra derrota consecutiva. Alguén terá que explicar algún día as razóns que expliquen o pánico que sofre en Balaídos este Celta herreriano, probablemente o equipo de segunda división que no que vai deste ano 2011 obtivo menos puntos no seu terreo, ou o que é o mesmo, o conxunto que máis desgustos e decepcións proporcionou aos seus seareiros. Onte semella que non quixo romper esa tradición e non amosou a convicción e a vontade abondas para impoñerse a un Valladolid máis frouxo do previsto. Herrera, para desesperación da bancada, continúa confiando, mesmo nos partidos en Balaídos, só nas posibilidades desequilibrantes do bo xogo de contraataque celeste. Esa semellaba ser, até o orellanazo, a nosa máis temible xogada. O ruxerruxe dos medios de comunicación e o balbordo dos seareiros, diante de dúas lamentables derrotas diante de Elxe e Almería, fixeron efecto e Herrera fronte ao Real Valladolid solificou a estrutura do seu equipo dando entrada a un novo xogador por liña, Catalá, Oubiña e Orellana; tres futbolistas importantes, con talento, experiencia, argumentos e autoridade abondas para armar arredor deles o xogo celeste. Porén, xa dende o inicio foron os violetas os que controlaron tanto o espazo onde se xogaba como a súa cadencia, o tempo moi embarullado e confuso, cheo de faltas, tarxetas e interrupcións arbitrais, destinadas a curtar as contras galegas. Álex e Oubiña, durante os primeiros corenta e cinco minutos, enviaron balóns moi longos, cargados de intención, capaces de superar a liña de fóra de xogo, mais a defensa castelá, para desesperación dos nosos dianteiros, soubo moverse para adiante con enorme mestría e coordinación. Mediada a primeira parte, os celestes tiveron os seus mellores minutos, con senllas boas xogadas de Quique de Lucas e outros tantos taconazos de Orellana, que un David Rodríguez, moi lonxe da forma de hai un ano, non foi capaz de finalizar con éxito. Tras a reanudación, o Celta puido abrir o marcador nun pexegazo de Roberto Lago, o único dos nosos con chegada dende a segunda liña (saudades que temos de Michu). Mais o Valladolid axiña volveu a controlar o barullo e o Celta sufriu os minutos de maior acoso. Herrera pretendeu responder mudando aos seus dous mediocampistas. Sen embargo, a entrada de Bustos no minuto 17, que substituía ao capitán Oubiña, foi a clave negativa do encontro. Descentrado e frío, provocou unha man inocente, pola que recibiu unha amarela, ao minuto da súa entrada. O saque desta falta pillou a defensa nos berzas e así naceu o gol pucelano, na única ocasión clara que tiveron os visitantes diante de Yoel, onte case un espectador. O mellor do Celta foi que non deitou os brazos e seguiu procurando as contras dirixidas case sempre por Álex, o xogador que nesta tempada asume o leme do ataque (saudades que temos de Trashorras); nalgunha delas debeu chegar o empate, mais alí estaba un formidable Jaime para impedilo. Desta volta, serían as doses do talento que agochaba Orellana as que nosa salvarían por medio dun saque de falta marabilloso que o internacional chileno dirixiu con precisión de ciruxián á escuadra esquerda. Foi o feliz orellanazo, o único punto onde non puido chegar Jaime. Bendito chisco de fortuna que tantas veces se nos ten negado.

Un contrapunto: a crónica do partido de El Norte de Castilla.

Campo do Fragoso CXI

/en , , , /por

ESTRUTURA

Non coñezo ningún equipo de fútbol capaz de obter bos resultados que non contase cun porteiro e dous defensas centrais solventes. Sobre esa trepia, non fai falta que sexan tres figuras, dispóñense o resto dos elementos que sosteñen a estratexia dun equipo gañador; xa que da fiabilidade desa estrutura depende, en moi boa medida, a disposición do resto dos xogadores sobre a lameira e a orientación táctica que dende o banco poida querer imprimir o adestrador. O Celta na estrea en Balaídos da súa quinta tempada en Segunda amosou unhas clamorosas feblezas de estrutura que, máis alá da merecida derrota fronte a un Elxe superior, agoiran outra tempada de moito sufrimento. Resulta inexplicable como nin o adestrador Herrera, nin o secretario técnico Torrecilla, nin sequera o presidente Mouriño durante os dous últimos meses de pretempada fosen incapaces de detectar as fendas enormes que no equipo se abren cada vez que os rivais ensaian unha xogada a balón parado, sexa un saque de recanto, unha falta dende un lateral ou mesmo un saque de banda. Tres tipos de xogadas perigosísimas, case letais para o equipo noso. Resulta inconcebible que non se tratase de reforzar a portería e se pretendese prescindir de Ortega, un central, canto menos con moita experiencia nesta categoría, clave na pasada eliminatoria de ascenso. Fronte ao Elxe, os tres goles dos visitantes (dos que, afortunadamente, só dous subiron ao marcador) foron provocados directamente por outras tantas xogadas laterais a balón parado que, primeiro, os dous centrais, Villa e Túñez, non souberon defender e, logo, o porteiro Yoel non foi capaz de intervir con acerto. Mais sería inxusto afirmar que os problemas deste Celta estiveron onte só na portería e no centro da defensa, cando os mediocentros, Bustos e Insa naufragaron dende o inicio, incapaces de crear situacións de superioridade polas bandas, sendo totalmente dobregados pola intensidade da medular visitante que os foi arrecunchando sobre a metade do seu propio terreo. Outrosí sucedeulle aos xogadores de banda, fosen os laterais, Mallo e Lago, inusualmente inhibidos nos labores de ataque, como a un inane Quique de Lucas, que estragou cantos saques de recanto dispuxo, quizais contrariado por non recibir balóns de calidade, afeito a gozar noutrora daquelas diagonais e cambios de orientación de Trashorras, un xogador esencial do que sentimos onte moitas saudades. Xa no treito final do encontro, a entrada de Oubiña –un mediocampista con vontade e oficio estruturante, capaz de organizar, apoiar e axudar adiante e atrás– obrigou ao Elxe a retrasar as súas liñas e comezar a ceder no seu empeño. Porén, a melloría achegada polo capitán foi un espellismo, xa que na enésima xogada de verbena a balón parado os xenerosos defensas celestes facilitaron ao Elxe o camiño dunha vitoria á que semella xa renunciara. Si, é certo que Álex López deu un pase precioso a Iago Aspas, que facilitou o gol de David Rodríguez; como tamén o é que os escintileos ofensivos de Aspas mereceron mellor fortuna, mais non foron méritos abondos para que o Celta acadase un empate. Esta primeira derrota devolve ao celtismo á crúa realidade, coloca ao cadro de xogadores e técnicos, como ao propio presidente, diante dun espello no que identificamos unha imaxe moi esvaída do equipo. Máis alá de ensaiar teimosamente na Madroa como evitar e defender as faltas laterais e saques de recanto, Herrera debe encherse de valor e coa maior premura introducir modificacións na estrutura do seu cadro de gala, antes de que estes problemas se volvan endémicos, o que sería fatal para o equipo e para o seu futuro.

Campo do Fragoso CX

/en , , , , /por

UN ÉXITO DA CANTEIRA

O valor dos mellores futbolistas, aqueles poucos capaces de marcar diferenza, dirímese nos encontros transcendentais, eses escollidos que se xogan a vida ou morte como son as finais, os «play-off», os derbis ou os clásicos. No primeiro partido da promoción fronte ao fachendoso Granada de Fabri, vinte mil celtistas en Balaídos (sen esquecer aos milleiros espallados polo mundo, que o viviron diante da televisión ou do ordenador) comprobamos que foi a canteira celeste quen marcou a diferenza. Moi ben arroupados pola veteranía de Sergio Ortega, dirixindo con autoridade a defensa, e polo esforzo extraordinario no medio campo dese valadar chamado Cristian Bustos –quizais o mellor xogador celeste desta tempada– e do seu noble escudeiro López Garai, oito canteiráns, uns formados dende noviños na Madroa, outros procedentes do filial, acadaron coa súa ambición e esforzo na media hora final senllas proezas: manter a portaría a cero e conseguir un golazo. Un resultado que deixa intactas todas as esperanzas para acceder á segunda e definitiva eleminatoria da promoción. O primeiro tempo foi moi táctico e de xogo enguedellado, mesmo aborrecido, entre dous rivais que se temen. Fabri conformouse con protexer a súa portaría e aproveitar a posibilidade dos temibles contragolpes da súa restra de figuras como Benítez, Orellana ou Collantes. Herrera apostou pola seguridade da súa defensa de cinco e polo seu tridente de figuras, tan exitoso durante a primeira volta. O puxilato dos adestradores durante esta primeira parte rematou en táboas. O Celta posuía o control do balón de forma escandalosa, mais os seus dianteiros non atoparon espazos nin posicións da vantaxe, coa excepción dalgún escintileo dun Trashorras moi vixiado ou dos espríns de Quique De Lucas, até que consumiu o seu combustible. No primeiro cuarto de hora da segunda parte, como o panorama non mudaba e os contragolpes andaluces eran cada vez máis frecuentes e perigosos, en boa medida froito do cansazo dos mediocampistas celestes, Herrera colleu o touro polos cornos e nun plis plas mudou toda a súa dianteira. Acertou de cheo con decisión tan arriscada de levar as súas tres figuras ao banco e confiar o ataque no tridente suplente, o dos canteiráns Aspas, Michu e Abalo. Todo o Celta foi, entón, capaz de meter unha marcha máis de intensidade e compromiso no seu xogo. Decontado comezou a percibirse na lameira os efectos do fulgor electrizante de Aspas –un xogador xenial e imprevisible ao que lle presta traballar nos perigos do arame– e a súa capacidade de asociarse cos ollos pechados con Abalo; comezou a sentirse a capacidade de chegada de Michu, un futbolista en estado de graza, capaz coa súa potencia de abrir espazos e provocar o temor das defensas rivais. Foron eses os vimbios da xogada dun gol que pode ser decisivo na eliminatoria. Aspas recuperou no centro un balón que abriu cara á banda, Mallo percorreuna até a liña e dende alí centrou moi raso, Abalo arteiro deixouno pasar entre as pernas e Michu chegou á carreira para trallar a rede cunha convicción incrible. O máis difícil do chollo quedara feito. No interminable cuarto de hora que restaba, os nosos resistiron con moita cabeciña e tesón e non perderon a súa concentración defensiva, mesmo nos saques de falta laterais, un dos seus puntos máis fracos durante os meses de devalo. A primeira fase desta eliminatoria fora superada cunha nota excelente. Un éxito da canteira e dunha forma de entender o celtismo. No entanto, o camiño cara primeira continúa sendo moi difícil; debemos conter o noso entusiasmo, xa que na noitiña do mércores o Celta apenas deu un pasiño na procura do seu soño.

«Unidos podemos»: aí o vídeo épico preparado en Granada para recibirnos mañá.

Campo do Fragoso CIX

/en , , , /por

FORZA CELTA

A contundente goleada fronte ao Cartaxena abre a xanela das esperanzas de ascenso e coloca ao Celta nunha óptima posición para encarar a primeira eliminatoria de promoción. Case totalmente recuperado da fochanca na que caera durante os tres meses pasados, un equipo inédito, formado de saída por oito xogadores galegos ou da canteira nosa, noqueou con asombrosa facilidade ao seu rival. Os murcianos deberon abrir o marcador nos primeiros seis minutos de xogo, tras unha cantadiña lamentable da defensa nosa toda, que levou o balón ao pao e agoiraba volver ás de sempre. Porén, aquela malfadada xogada inicial serviu aos nosos de lección e, dende entón, a sobriedade de Túñez e Ortega e a autoridade de Oubiña serenaron o xogo defensivo celeste, esmagando así as chegadas pola esquerda dos dianteiros albinegros. Herrera concibiu o partido como un banco de probas da promoción. Deixou algúns dos seus imprescindibles no banco e probou as variantes tácticas que lle permitan recuperar o seu catro-tres-tres con xogadores menos habituais como a de Oubiña, Alex e Michu no medio, ou a de Abalo, Iago e Joán Tomás adiante. O éxito da experiencia foi rotundo. Oubiña, recuperado e centrado, amosou o valor enorme da súa experiencia, sobre todo pola súa colocación con capacidade estruturante que facilita a disciplina táctica de todo o equipo; ao que engade o valor do exercicio da súa capitanía sobre os seus compañeiros, aos que agarima, apoia, acouga ou recrimina xusto cando é preciso; un liderado que faltou ao longo de toda a tempada e que pode ser decisivo nesta vindeiras eliminatorias a vida ou morte. Michu reivindicouse como un xogador imprescindible neste treito, tanto pola súa vontade como pola súa autoestima inquebrantable, demostrada nun gol enorme, o que abriu o marcador, conseguido tras superar por potencia aos seus tres marcadores e xutar logo coa esquerda con enorme convicción e forza. Outrosí sucedeu con Álex López, a revelación celeste da tempada, que ilusionado comeza a saír da fase depresiva na que caera para asumir a responsabilidade da condución do ataque. Semellante é o caso de Iago Aspas, eléctrico e hiperactivo, referencia ofensiva do conxunto, capaz de elaborar xogadas extraordinarias e asociarse de forma imprevisible, sobre todo, con Dani Abalo, o seu mellor amigo, que non pasa polo seu mellor momento. Con todo, a sorpresa do serán foi a de Joan Tomás que, probablemente, conseguiu o mellor gol celeste da tempada, tras un sombreiro ao porteiro e un remate de cabeza que enviou o balón á rede. Un gol importantísimo, fermoso, de alta escola, que devolvía a ilusión a unha bancada disposta a soñar e a sufrir co seu equipo. Na segunda parte, co marcador cómodo, o Celta dirixido pola batuta de Oubiña xogou moi relaxado. A entrada de Jota foi outro alento de esperanza. Estoutro rapaz da canteira aproveitou os minutos ofrecendo xogadas de moitos quilates, especialmente un pase interior debuxado con tiraliñas que soubo finalizar Abalo para marcar o terceiro. A inusual goleada foi unha festa para a bancada. No entanto, o máis importante que deixou o partido foron as boas vibracións que supón manter a porta a cero, amosar unha seguridade defensiva nas xogadas a balón parado, recuperar o liderado do capitán Oubiña ou participar da cobiza gañadora de xente como Michu e Iago. Non vai ser doado superar a eliminatoria a cara de can fronte ao prepotente e poderoso Granada. Mais non teño dúbida que se durante eses 180 minutos o Celta xoga coma onte, os fachendosos andaluces van quedar as portas do seu soño. Forza Celta!!!

Magníficas imaxes do partido: Xornal de Galicia, La Voz de Galicia.

Campo do Fragoso CVIII

/en , , , /por

SAPOCONCHO

O Celta achégase á primeira eliminatoria de ascenso á velocidade do sapoconcho, puntiño a puntiño. Unha estratexia satisfactoria para os que prefiren valorar todo o camiño percorrido e comproban o acerto de ter aproveitado no inicio as vacilacións dos seus rivais. Porén, unha fórmula moi desacougante, deprimente, para a maior parte dos que non lembramos xa o que é saír de Balaídos co sorriso nos beizos e o acougo no corpo, tras o derradeiro triunfo dos nosos no pasado mes de febreiro. A actual afección celeste, tan curtida en derrotas, aprendeu a ser tolerante até a extenuación co seu equipo. As arredor de dez mil persoas que nesta tempada acudimos decote a Balaídos, podemos ter saudades daquel xogo da serpe marabilloso dos tempos de Karpin, Maziño ou Mostovoi; mais como somos conscientes do díficil terreo que pisa o noso club, ao comezo da tempada, aspirabamos a ben pouco: saber que os nosos pelexarían por non permanecer sine die no foxo no que caimos hai catro anos. A magnífica primeira volta deunos azos de ascenso; no obstante, esta pésima segunda devolveunos á crúa realidade de enfrontarnos coas feblezas dun proxecto societario e deportivo que non superou a súa crise. Fronte ao Elxe, un dos equipos con mellores resultados na segunda volta, o xogo celeste conducido por un extraordinario Trashorras mellorou unha barbaridade con respecto a partidos anteriores, porén iso non abondou para conseguir a tan desexada vitoria. O empate fraguouse na primeira parte, na que os dous dianteiros celestes estragaron media ducia de goles feitos. Trashorras, nun comezo de partido memorable, deu un auténtico recital de condución de xogo de ataque, adobiado de caneos, pases interiores e diagonais cara aos nosos xogadores de área. Así o Celta, durante alguns minutos, recuperou o fútbol con argumento que tanto éxito lle proporcionou durante o pasado inverno. Ademais, Hugo Mallo comezou a subir e asociarse con moito xeito con Quique, o que permitiu abrir unha fenda na rochosa defensa do Elxe. No entanto, foi Túñez quen abriu o marcador, á media hora de xogo, cun soberbio cabezazo. Os alacantinos reaccionaron decontado e nivelaron o encontro en catro minutos, tras unha boa xogada pola banda, facilitada por unha pobrísima intervención de Yoel, que como sucedera co Girona volveu ter unha tarde de verbena. Tras o descanso, O Celta saíu con moita intensidade. Xa no primeiro minuto, tras un pase xenial de Trashorras, De Lucas non foi capaz de superar ao porteiro; sen embargo, tras varias tentativas, o diamante chairego deliñou un fabuloso pase interior para David que, tras superar a toda a defensa, preferiu pasarlle a pelota a Quique de Lucas para que a empurrase a porta baleira. O gol deixou tocado ao Elxe. Semellaba que nos vinte e cinco minutos restantes, os nosos mesmo poderían ampliar a vantaxe. Porén, faltando cinco minutos a fatalidade cebouse cos de Herrera, que con catro centrais no campo foron incapaces de defender un inocente saque de falta dende a dereita, que Yoel tampouco soubo interceptar na área pequena. Unha xogada moi desgrazada que arruinaba un partido no que o Celta demostrou posuír moito máis fútbol e atesourar maior calidade ca un dos seus rivais directos. Máis alá da socorrida mala fortuna, un argumento escasamente deportivo para xustificar os fracasos, este empate amosou que o Celta non soubo xestionar un marcador favorable no treito final do partido. Herrera introduciu os trocos tarde, preferindo que o equipo quedase dentro da cuncha do seu conformismo. Volveu fracasar a estratexia do sapoconcho.

Campo do Fragoso CVII

/en , , , /por

CINCO EN LIÑA

Paco Herrera encomendouse á “solución Lotina”, dispoñer a cinco defensas en liña, tres centrais e dous laterais con vontade atacante, para atallar a hemorraxia de derrotas que padece o Celta en Balaídos dende comezos do mes de marzo. Unha solución ensaiada con certo éxito en Salamanca no partido de entre semana e consolidada fronte a un Raio Vallecano, escasamente cobizoso que pretendía tirar o punto que precisaba para acadar o ascenso. A “solución Lotina” amosouse moi eficaz defensivamente, sobre todo a partir da incorporación no inicio da segunda parte de Jonathan Vila. Despois de meses de continua incerteza, xaora, a defensa celeste colleu certa consistencia e intensidade, un feito ao que sei non foi allea a incorporación de Túñez, un central de calidade que hai xa moito tempo debería ter atopado o seu lugar no cadro inicial. Porén, outro conto ben diferente éche para Herrera reatopar o vieiro das vitorias que só veñen da man dos goles. A pesar de realizar o seu mellor encontro en Balaídos dende aquel fatídico día de febreiro no que colleu o liderado diante do Tenerife, a pesar de que contou cunha decena de oportunidades provocadas pola electricidade que achegan Aspas e Abalo nos seus escintileos de clase e pola potencia diesel dun Michu en día de si quero, a pesar de todas esas condicións favorables hoxe o Celta tampouco tivo pegada abonda para marcar. Unha mágoa estragar unha decena de oportunidades bonitas, creadas a maior parte das veces tras as faíscas de xenio de Aspas e Abalo, dous rapaces que entre eles xogan de memoria, arrichados nos taconazos, capaces de desbordar cos seus caneos e combinacións, mais tamén de desesperar a bancada coas súas inxenuidades, protestas innecesarias ou perdas súbitas de concentración. A clave do encontro estivo no xutazo que dende a banda dereita Abalo enviou ao longueiro no minuto 32 da primeira parte, cando Dani, o magnífico porteiro vigués do Raio, xa estaba superado. Aos nosos faltáronlles eses cinco centímetros de sorte que só posúen aos gañadores, moito máis necesarios cando apenas cinco minutos antes, Roberto Lago, moi activo no ataque durante a primeira parte non foi capaz de finalizar con éxito unha extraordinaria xogada persoal. Na segunda parte semellaba que o Raio saía cunha dose máis de intensidade, porén axiña foi recuando amedrentado polos gadoupazos de Michu na área vallecana chamados a desnivelar o encontro. Foi durante este período cando ao Celta lle faltou un pouco máis de coraxe e de alternativas tácticas para ir a polos tres puntos necesarios para asegurar a primeira eliminatoria da fase de ascenso. Cando o Celta podía recuperar a superioridade no medio do campo, xa que o veterano Movilla comezaba a desincharse, tras un partido impecable, Herrera errou retirando a Abalo e incorporando a un Quique de Lucas que non achegou unha mellora apreciable ao xogo de ataque do equipo. Durante o derradeiro cuarto de hora, o inagardado ataque de conformismo que sufriron os nosos e o medo insuperable dos vallecanos a perder o seu obxectivo desfixo o clímax dun partido até entón moi xeitoso e igualado. A pesar das luces e das sombras que deitou o Celta no encontro, é esperanzadora esta melloría defensiva que incrementa a competitividade do equipo e o seu estado anímico nun momento decisivo da tempada. Malo será que nos vindeiros partidos, Michu, Abalo e Aspas, os nosos tres canteiráns en liña, que como na tempada anterior asumiron a responsabilidade de liderar o equipo nos momentos máis difíciles, non atopen, por fin, o camiño do gol.

Campo do Fragoso CVI

/en , , , /por

GROGGY
Abondaron apenas vinte e cinco minutos para que o Celta quedase groggy fronte un Girona que viña a Balaídos coa intención de achegarse aos cincuentas puntos que lle asegurasen a continuidade na categoría a vindeira tempada. Un campo que os cataláns sabían moi asequible para acadar este obxectivo xa que o equipo de Paco Herrera desde que obtivera o liderado leva case tres meses sen gañar na casa, acadando un punto de dezaoito posibles, unha restra de cinco derrotas insoportable, mesmo para unha afección tan curtida en fracasos nas últimas cinco tempadas como é a celeste. O Celta xa quedou atordado aos cinco minutos cando Despotovic abriu o marcador no que sen dúbida sería un dos mellores partidos da súa vida (anotou un “hat-trick”), fronte a unha defensa e unha portaría celeste en tempada de rebaixas, que se quedou parada protestándolle ao auxiliar un posible fóra de xogo, mentres que o dianteiro serbio aproveitaba a pracer a pelota que un dos seus compañeiros xa enviara ao traveseiro. Tras golpe tan prematuro, o Celta conducido polo Trashorras dos días bos semellaba que podía nivelar decontado o encontro. No minuto dez o noso artista de Rábade deliñou un grande pase interior (unha marabilla!) ao que chegou uns segundos tarde De Lucas; porén, oito minutos despois, foi o extremo catalán quen caneou pola banda e ofreceu un balón de ouro a David Rodríguez que o toledano non soubo enviar ás redes; como tampouco superou ao porteiro xironés un xutazo que minutos despois realizou David tras unha xogada persoal, con cano incluído ao seu central marcador. Tres goles feitos estragados durante un cuarto de hora de fútbol celeste prometedor que quedou en auga de bacallao cando un erro monumental de Catalá facilitaba que o Girona sentenciase o encontro. Corría o minuto vinte e seis e o Celta quedaba groggy, atordado por este segundo golpe, que sete minutos máis tarde sería aínda máis paralizante tras un novo tanto de Despotovic, volvendo aproveitar as facilidades dunha defensa celeste de verbena. A partir de entón, o partido convertiuse nun auténtico calvario para un Celta noqueado, impotente, unha sombra da sombra daquel equipo sólido que asombraba deica o mes de febreiro. Tras a reanudación, Paco Herrera agardou a introducir os primeiros trocos cando Despotovic volveu a bater a un pouco afortunado Yoel; mudanzas pouco acertadas, sobre todo a que supuxo a retirada do terreo de Trashorras, o único xogador dos nosos que procuraba recuperar o sentido e poñer unha certa orde en tan enorme catástrofe. Nin a incorporación de Aspas nin a de Joan Tomas nin a de Abalo, a pesar de que crearon algunhas xogadas de perigo e provocaron algúns escintileos claros de gol, puideron mitigar na media hora final de xogo o patético espectáculo dun equipo sen forzas, sen coraxe e, sobre todo, sen alma, que está provocando moita dor e confusión entre os seus seareiros que non saben explicar as razóns do suicidio que presencian cada nova xornada en Balaídos. Semella que Paco Herrera non está sendo capaz de inocular no seu cadro as doses necesarias de orde e disciplina que unha situación tan delicada require. A estas alturas, a pesar do enganoso da clasificación, nin sequera está asegurada a participación na promoción de ascenso. Que o mellor do encontro fose a estrondosa e agarimeira ovación que recibiu da bancada o ex-capitán Noguerol cando entrou no terreo de xogo é unha proba máis da grave doenza dun equipo que comeza a ser asubiado polos seus propios seguidores.

Campo do Fragoso CV

/en , , , /por

FOCHANCA

Non é doado explicar as razóns desta cuarta derrota consecutiva do Celta en Balaídos, nin a xeira tan negativa que arrastra nos dous últimos meses no que apenas obtivo dous puntos de vinte un posibles. Comprendo que diante da impotencia que provoca comprobar como se derruba o noso equipo, coa mesma facilidade dun castelo de naipes, o máis doado sexa culpar aos arbitros e a federación de tan vergonzosos resultados. Mais a pesar de que as arbitraxes moi poucas veces se teñan equivocado a prol dos nosos, enganaríamos moito se cremos que nesta escasa fortuna cos colexiados reside a actual gravísima carencia de competitividade do equipo de Herrera. As razóns desta fochanca de resultados e, sobre todo, de xogo do noso equipo ten moito máis que ver coa errada planificación da tempada, coa insatisfactoria confección do propio cadro de xogadores e coa escasa capacidade do adestrador para introducir variantes no seu esquema. Tras unha formidable primeira volta, o Celta chegou ao treito decisivo da tempada, cos seus xogadores de ataque fóra de punto, uns física e mentalmente agotados, outros descomprometidos para ofrecer un esforzo suplementario cando é máis necesario. O cadro de xogadores quedou moi curto, como demostra que as lesións de Mallo e Vila descompuxeron unha defensa que até entón funcionara como a liña máis estable do equipo. E por riba, dende o banco, Herrera tampouco está sendo capaz de achegar solucións alternativas para un esquema que antes funcionaba e que agora todos os rivais coñecen e superan con asombrosa facilidade. Non podemos atribuír o resultado fronte ao Valladolid á arbitraxe, xa que os penaltis reclamados pola bancada foron máis que dubidosos. A derrota explícase pola incapacidade do Celta para controlar o partido, xa que apenas levou o leme durante os cinco minutos de fulgor cos que iniciou a segunda parte e nos que De Lucas marcou o gol, no tipo de xogada que mellor funciona nos celestes: subida pola banda e pase interior de David e remate directo en carreira do catalán. Un espellismo que apenas durou uns minutos, até que volveron marcar os visitantes coa mesma facilidade da primeira parte na que case fixeron desaparecer da lameira calquera iniciativa celeste. Os de Pucela aseñoraron a pracer todo o partido, que se xogou a maior parte do tempo no campo celeste, acadando un marcador que se quedou curto para as súas oportunidades, grazas ás intervencións de Falcón, o mellor dos nosos. De nada serviron os trocos de Herrera, previsibles e fóra de tempo. O que lle sucede a esta Celta chámase inmadurez competitiva, unha grave doenza de conformismo, caracterizada pola ausencia das doses suficientes de intensidade e creatividade para desenvolver o xogo dun equipo gañador. Non se pode pretenden subir a primeira división xogando a maior parte do tempo dos partidos decisivos no propio campo; non se pode pretender que che asubíen un penalti ou sequera algún saque de recanto, se non es quen de arrecunchar ao rival durante uns minutos na súa propia área; non se pode controlar o partido, se non se impide, sequera algunha vez, a saída de balón dende a defensa do equipo rival. Máis alá do discurso vitimista das arbitraxes amañadas ou daqueloutro que atribúe as derrotas á inexplicable mala sorte, se pretende participar no play-off de ascenso, o mínimo obxectivo esixible, este Celta ten que mellorar moito, moito a competitividade do seu xogo. É o único xeito posible de sacar ao equipo da fochanca na que quedou encallado.