Onte 248: Último minuto

/en , , , /por

O fútbol é un deporte onde nunca se debe descartar o resultado máis imprevisto. Onte sucedeu en tres ocasións de forma extraordinaria. En Pucela o Hércules do galego Mandiá empatou no último minuto, grazas a un remate de Manucho en propia meta. Algo incrible que sitúa ao Celta na segunda posición e, o que é moito máis importante, permite que o seu futuro dependa do que faga o martes en Guadalaxara e nos partidos futuros. A Premier tamén se decidiu no minuto 94 cando o ‘Kun’ Agüero marcou para os celestes do Manchester City dos meus queridos Silviña e Denís Suárez, remontando así dous goles en tempo de desconto. Outro fito incrible, cando os afeccionados do seu eterno rival, o United celebraban outro campionato. O mesmo sucedeu co gol de Tamudo no minuto 46 (en posible fóra de xogo), tras un cabezazo de Michu ao longueiro, que salvou ao Raio do descenso e enviou a segunda ao Villarreal de Lotina. Ledicia para uns, bágoas para outros! Unha marabilla para os que acreditamos na inocencia deste fermoso e emocionante espectáculo de masas.

Campo do Fragoso CXXIII

/en , , , /por

PROBA DE SOLVENCIA

O Celta superou con aparente facilidade unha difícil proba de solvencia. Fronte ao perigoso Alcorcón, un dos mellores cadros da segunda volta, demostrou que ten cadro de xogadores e capacidade goleira abondas para, a pesar do paso atrás de Cartaxena, manter as súas aspiracións de ascenso directo. O partido comezou con mala cara para os nosos. Até que Aspas conseguiu o seu primeiro gol, á altura do minuto dezanove, a iniciativa levárona os amarelos que puideron inaugurar o marcador cando o seu estremo esquerdo Paco Montañés xutou só diante de Sergio e o de Catoira conseguiu desviar fóra case de milagre. Ben é certo que o Celta respondeu decontado na seguinte xogada, na que Aspas, despois de gañar arteiramente as costas a un dos centrais, xa na área pequena enredouse intentando canear ao porteiro, estragando un gol feito que xa cantaba a bancada. No entanto, a pesar destas alternativas, eran os madrileños os que máis atacaban, sobre todo, pola banda esquerda. Sen a presenza de Oubiña, o medio campo do Celta semellaba sumido no caos até que Alex López envíou un pase longo sobre Orellana, que o internacional chileno deixou coar entre as pernas, e Aspas cruzou dende a dereita un pexegazo formidable que cunha fermosa traxectoria en semiparábola superou ao porteiro madrileño. Despois do gol, o Celta caeu durante uns minutos nun dos seus perigosos sopores, que agoiraban novas dificultades. Porén, á media hora de xogo, apareceron unha serie de magníficas combinacións entre Orellana, Toni e Bermejo, tres dos xogadores máis comprometidos neste derradeiro treito do campionato, que fan moito equipo, achegando axudas, paredes e asistencias a esgalla. O xogo combinativo do Celta comezou a medrar e a facerse merecedor dun segundo tanto. Túñez, ao xeito de Beckenbauer, abriu á banda dereita cun pase moi longo sobre Orellana que enviou sobre a área pequena, onde a Iago lle faltaron milímetros para chegar. O de Moaña intentouno despois cun caneo bárbaro, chegando até a liña de fondo desde onde centrou para Álex, que non enfiou por ben pouco. Recuncou Túñez con outro envío longo sobre Roberto Lago que, tras unha parede con Aspas, dentro da área xutou en carreira sobre as mans do porteiro. Felizmente, o gol celeste chegou faltando un minuto para o descanso, tras un xogada ensaiada: saque longo de Sergio sobre Toni que cun grande xesto técnico baixa o balón e envía en profundidade sobre Orellana que canea a quen se lle pon por diante, sentando a un defensa e ao propio porteiro. Tras a reanudación, o Alcorcón volveu intentalo. Produciuse entón a xogada clave do partido, un gol anulado ao Alcorcón, por un dubidoso fóra de xogo de Oriol Rivera, tras unha perda de balón de Orellana e o erro en cadea da defensa celeste. Aí os madrileños enterraron as súas posibilidades. Despois houbo ocasións para que o Celta setenzase co terceiro. Tras unha gran xogada de Roberto Lago, que centrou dende a liña de fondo, a porta baleira Bermejo cabeceou fóra. Outrosí sucedeu cun servizo boísimo de Orellana, un xogador que foi un pesadelo para os xigantóns do Alcorcón, que Joán Tomás enviou sobre o moneco. Logo Toni, outra das figuras do partido, serviu de marabilla sobre Aspas que quixo facerlle un chapeu ao porteiro. Como sucedera na primeira parte, a insistencia de tantas combinacións de ataque celeste permitu que faltando seis minutos Aspas marcase de novo pechando o encontro e facilitando o entusiasmo da bancada. Deseguido, Herrera mudouno por Oubiña. Un gran detalle do técnico. O de Moaña, que se estrea estes días en twitter, recibiu entón as beizóns intensas que a grada de Río só concede as maiores figuras celestes. Un fermoso peche para unha merecida vitoria que sitúa ao Celta, polo momento, na segunda posición, de onde debe intentar non saír.

Campo do Fragoso CXXII

/en , , , /por

CREBACABEZAS

Os celtistas que acudimos decote a Balaídos –tras o derbi volvimos ser, máis ou menos, os dez mil e pico de sempre– sabemos que o noso equipo nunca defrauda emotivamente. Fronte ao Barsiña de Eusebio ofreceunos todos os estados de ánimo posibles, dende o entusiasmo dos vinte minutos iniciais, nos que Orellana puido marcar en tres ocasións, pasando polo aborrecemento durante o resto do primeiro tempo, a decepción tras do gol catalán, na que foi a súa primeira e única chegada clara, o pánico a un segundo gol, que nos deixaría noqueados para o ascenso directo, até a tranquilidade que supuxo acadar a remontada no primeiro cuarto de hora da segunda parte e a intensa ledicia final dunha goleada que puido ser aínda máis avultada. Máis non se pode pedir para un espectáculo. Se o pasado ano foron os tres centrais, esta fin de tempada, tras a lesión muscular de Oubiña, semella que a novidade táctica podería ser un trivote no medio campo coa intención de converter a Álex no líder da distribución do xogo atacante. Onte o ensaio deste esquema durante a primeira parte foi un completo fracaso. Tras unha saída fulgurante, o Celta deixoulle o balón e toda a iniciativa ao filial catalán, comezando a moverse a un insoportable e inexplicable ritmo de ballet, provocado en boa medida pola anemia participativa de Insa e Bustos, os dous medios que nunca atoparon o seu espazo. Nese estado de nugalla chegou o gol do Barsiña, no minuto 33, tras un fallo de marca de Bustos e un erro en cadea de toda a defensa nosa. Semellou un auténtico agasallo de reis para o riquiño de Eusebio polas súas tempadas en Vigo nas que descubriu a Hugo Mallo ou Túñez e deu oportunidade a outros xogadores da canteira. Até o descanso, un Celta roto visitou os territorios do medo, xogou cos perigos da ruleta rusa, puidendo liquidar boa parte das súas aspiracións da tempada. Por ventura, coa reanudación Paco Herrera acertou de cheo cando recompuxo o seu crebacabezas táctico. Deixou no banco a Insa, o noso Bartleby, e a Quique de Lucas, un dianteiro nunha lamentable baixa forma. A entrada de Joán Tomás e, sobre todo, de Toni revolucionou o equipo en ataque. Con outra marcha máis, cunha enerxía renovada abondaron uns minutos para que Bermejo aproveitase con grande tranquilidade un erro dun dos defensas cataláns para marcar cun globiño sobre o porteiro o gol do empate. Continuou apretando o Celta e buscando a posesión da pelota, intensidade que permitiu, apenas catro minutos despois, que Bermejo, tras unha valiosa recuperación nos tres cuartos do campo visitante, centrase dende a banda dereita para que Orellana marcase case a pracer. Co marcador por diante, tras a entrada no campo de Aspas, con Toni dirixindo as contras dende a dereita e cunha grande mobilidade de Orellana, o Celta rompeu o partido cunha facilidade asombrosa. O Barsiña esborrallouse coma area entre os dedos. Aos dous goles de Iago, tras senllas sociedades con Fabián Orellana, puideron sumarse o punteirolo que o internacional chileno enviou ao longueiro e algunha das oportunidades de Toni, un xogador que onte pola súa actitude mereceu marcar. A clave da rabiosa remontada, que puido supoñer un marcador de escándalo, estivo na acertada recomposición de Herrera do debuxo do equipo, abrindo o xogo polas bandas e atrasando a posición de Álex López no mediocentro. Un resultado magnífico que volve enganchar ao Celta na loita polo ascenso directo, un obxectivo que tal como está de forte o Valladolid require aspirar ao pleno de vitorias. Esa é a difícil angueira que o equipo ten por diante.

Campo do Fragoso CXXI

/en , , , /por

UN CHANZO POR DETRÁS

Cumpríronse os peores agoiros e o Celta caíu no desconto dun derbi moi vibrante e emocionante até o seu remate. Un resultado xusto xa que os celestes estiveron case sempre por detrás dun líder sólido, moi eficiente e experimentado, que con esta vitoria decisiva xa bica o ceo do ascenso. Magoadamente para os celtistas que enchemos Balaídos, un fito case histórico, e a pesar de que doa moito recoñecelo o Deportivo foi en liñas xerais superior ao Celta, Oltra estivo máis fino dirixindo aos seus ca Herrera, Valerón mellorou a condución do partido de Oubiña e Riki –pese aos minutos da súa eficaz paxarada, polos que recibiu unha merecida amarela– co seu gol foi máis determinante ca Iago Aspas. A clave da derrota céltica non foi clase ningunha de mala sorte, atribuíble a recibir un gol no derradeiro minuto do desconto, tras unha xogada a balón parado moi mal defendida, como pola escasa intensidade defensiva e nula concentración coa que saíron os vigueses, que facilitou o gol de Riki, apenas aos tres minutos do inicio, aproveitando un excelente servizo interior de Juan Domínguez. Dende ese momento, o Celta foi por detrás, ás presas, a empurróns de afouteza, procurando atopar algún espazo entre as dúas liñas de catro debuxadas por Oltra diante de Aranzubía, como inexpugnables barreiras de contención. Durante toda a primeira parte, Orellana, desta volta polo centro, semellaba que sería capaz de facelo nalgunha das súas xogadas individuais. Máis a solidez e disciplina defensiva coruñesa foi modélica, axudada por esa terra de ninguén existente entre a posición adiantada de Joán Tomás como enganche e a ocupada polos dous medios centros celestes, así como pola dificultade de Lago e Mallo para subir polas bandas. A única oportunidade clara do Celta neste período naceu nun centro dende a banda esquerda de Lago que Diego Colotto despexou de biqueira sobre a propia meta, o que obrigou a Aranzubía a realizar unha extraordinaria intervención. O espectáculo antideportivo de Riki acabou por descentrar a un Celta cada vez máis incómodo e desconcertado de cal debía ser a estratexia a seguir. Tras o descanso, a situación empeorou para os nosos. Valerón e Guardado, nos seus mellores minutos, comezaron a aseñorar o partido. O internacional mexicano aproveitou outro erro defensivo celeste e deliñou unha pelota interior para que Lassad xutase en carreira diante da saída de Yoel. Un 0-2, que semellaba inacadable, cando aínda faltaba media hora de xogo. Uns minutos antes, Aspas tivera na súa biqueira o empate cando con Aranzubía batido, disparou sobre un defensa situado na mesma liña de meta. O de Moaña non tivo o seu mellor día. Foi coa saída do terreo de Valerón, moi aplaudido pola Grada de Río, cando Quique de Lucas aproveitou un balón perdido preto da área cun fermoso xutazo de reviravolta que meteu ao Celta e a súa afección no partido. Inxectado polo entusiasmo da bancada, tras uns minutos eléctricos, o mesmo Quique en estado irado bombardeou dende a frontal un saque de falta que rexeitou coma mellor puido Aranzubía, un porteirazo, o que provocou un barullo no área que soubo aproveitar Catalá, que acababa de substituír a Mallo tocado. Consumada a proeza do empate, a falta de apenas sete minutos, un Celta agotado pola persecución, recuou e non foi capaz de xestionar tan magnífico resultado. O Deportivo víu o burato e foi decidido a pola vitoria nos minutos de desconto. Así chegou o gol de Borja Fernández e unha puñada no estómago tremenda para o equipo e para a afección. Con tan dolorosa derrota fronte ao noso primeiro rival, é inevitable que lembrando a tempada anterior volvan as dúbidas sobre as polémicas decisións tácticas do adestrador no treito decisivo do campionato.

«Case sempre en Galiza» co noso derbi

/en , , , /por

Moi recomendable novo capítulo de Case sempre en Galiza arredor de #onosoderbi. O humor fende fronteiras e valados. Parabéns a Iris Domato, Laura Pazo, Tito Silva e Manuel Varela por tan magnífica idea.

Fair play

/en , , , , /por

Con motivo de #onosoderbi publico en Praza pública un artigo onde reivindico a recuperación do fair play, o xogo limpo entre afeccións. Recomendabilísimo é o artigo de Xurxo Souto, que dende unha perspectiva carnocha, reivindica que A Coruña é Vigo son a mesma cidade.

Onte 216: #onosoderbi sen violencia

/en , , , /por

Únome ao compromismo do celtismo que quere #onosoderbi sen violencia. Fronte ao localismo pailán de tres pesetas, que concibe o partido do domingo coma unha batalla cuxo obxectivo é aniquilar ao rival galego, reivindico a recuperación da fachenda de gozar do fútbol de noso, o do xogo atlántico, caracterizado polo traballo colectivo e o paso longo. Reivindico o recoñecemento mutuo  de dúas afeccións inevitablemente unidas polo fío común da galeguidade. Unha lealtade cos nosos rivais que non impide que agarde a vitoria das miñas cores, as do equipo de Oubiña. Con todo sei que de non producirse, os celtistas non desesperaremos e continuaremos acompañando ao equipo na difícil angueira do ascenso. É unha marabilla que #onosoderbi será unha grande festa, Balaídos rebentará de entusiasmo gozando do xogo de dous equipazos que loitan polo ascenso directo. #onosoderbi en Vigo debe amosar tolerancia cero cos comportamentos violentos, tamén cos disparates xenófobos e outros animaladas que estes días se publican na rede. Os vigueses e os celtistas –xente acolledora e pacífica até o lirismo– recibiremos ao equipo de Valerón e aos seus milleiros de seareiros con admiración e respecto. Por un derbi galego sen violencia, upa Celta!

Campo do Fragoso CXX

/en , , , /por

CELTA GALEGO

Nove xogadores da Terra, a maioría formados na canteira da Madroa, formaron o equipo inicial dun Celta que confirmou con claridade a súa candidatura ao ascenso directo. A aliñación máis galega que lembramos en décadas, que nin sequera mellorou aqueloutra do ascenso da tempada 68/69, na que xogaban Costas, Manolo, Luis Villar, Lito ou Suco, entre outros xogadores galegos, ou nas de tempadas posteriores nas que se incorporaron Juan, Castro, Rodilla e Fernández Amado. Unha estatística incrementada pola presenza na lameira de Balaídos de Diego Mariño, o excelente porteiro vigués do Vilarreal B, formado de picariño nas canteiras do Santa Mariña, Rápido de Bouzas, Sárdoma e Areosa, auténticos berces do fútbol vigués. Un éxito do traballo paciente coa canteira, que comeza a dar o seu froito. A galeguización celeste de Herrera debeuse á incorporación ao equipo inicial de Jonathan Vila, Borja Oubiña, Toni, o voante que xunto con Joán Tomás utilizaba decote como revulsivos das segundas partes. O Celta saíu moi intenso, disposto a encarreirar axiña o partido. Nos cinco primeiros minutos dispuxo de tres saques de recanto. Mesmo Orellana puido marcar gol olímpico no segundo –como contaba meu pai que facía o canario Roig a finais dos corenta– o que impedíu Mariño cunha gran pombiña. A presenza de Oubiña, que volvía tras a lesión, fixo esquecer as dúbidas do triste partido das Palmas. O Celta recuperaba o seu xeito atacante e combinaba procurando paredes e axudas. No minuto dez Iago Aspas protagonizou os acontecementos determinantes no partido. Tras un caneo de artista o de Moaña quedaba só na área diante do porteiro, o que evitou por detrás o xigante Lejeune cun entradón mói inxenuo. Penalti e tarxeta vermella de libro. Porén, pretendendo adornarse cunha estraña reviravolta, Iago fallou o lanzamento da pena máxima de forma clamorosa, enviando o biqueirazo á base do poste. Esa xogada gafou a súa participación no partido, coma se dun esconxuro se tratase. Durante a primeira parte errou un par de goles feitos, un de cabeza, tras un centro moi bonito de Hugo Mallo, outro cando xutou ao corpo de Mariño, cando o porteiro xa estaba no chan. A mala tarde de Aspas, contaxiou aos seus compañeiros que fronte a dez foron perdendo o fío dun partido que se enlentecía e perdía intensidade até niveis de pretempada. Tras o descanso, o golazo temperán de Orellana encarreirou o partido. Foi un xute coa luva de seda que utilizan os mestres, en carreira dende a esquerda da área para coarse pola escuadra dereita, xusto alí onde o felino Mariño non podía chegar. Co marcador por diante, Joán Tomás demostrou que o seu son as segundas partes. Unha das súas marabillosas asistencias entre liñas, neste caso un pase moi profundo, foi aproveitada por Iago Aspas, cando faltaba aínda media hora de partido, para marcar o segundo tanto e de paso pechar o gafe que o perseguíu durante todo o serán. O Celta deu por rematado o seu traballo de ataque e deixou que fose o Vilarreal B quen se estricase un chisquiño. Os amarelos tiveron un par de chegadas ben combinadas, mais foron ben resoltas por Sergio. Un pobre balance ofensivo para un equipo filial moi temido en Balaídos, que se amosou inferior ao de tempadas anteriores. Con esta cómoda e tranquila vitoria, o Celta asegura que chegará ao derbi en postos de ascenso directo, o mellor escenario que podíamos imaxinar ao comezo da tempada.

Onte 192: Mala tarde

/en , , /por

Tras catro meses no corno da lúa, o Celta tivo unha mala tarde no estadio Gran Canaria. A pésima arbitraxe non xustifica unha derrota sen paliativos fronte a un rival superior. Os de Herrera agasallaron aos locais unha hora de partido, desenvolvendo un xogo inane, desestruturado e sen alma ningunha, sentindo a ausencia de Oubiña unha barbaridade. Durante ese lamentable período perdeuse o partido e, inevitablemente, os seareiros diante da televisión recuperamos os pesadelos e a vertixe do marzo da tempada anterior. No obstante, na media hora final, coa entradas (moi tardías) de Toni e de Joán Tomás, dous xogadores que merecen máis tempo de xogo, o equipo comezou a recuperar estrutura e forma e latexou con outro compás máis enérxico. O partido foi unha oportunidade estragada, mais tamén un exercicio de realismo. O ascenso directo continúa sendo para o Celta un obxectivo moi difícil, aínda que acadable. Esta mala tarde non debería supoñer unha perda de confianza nas posibilidades dun equipo que veu facendo unha magnífica tempada. O celtismo caracterizouse sempre pola súa humildade e paciencia; dúas actitudes que precisaremos en doses elevadas neste derradeiro cuarto treito de campionanto.

Onte 178: Idus de marzo

/en , , /por

A pasada tempada o Celta perdeu as súas posibilidades de ascenso directo cando foi vencido polos efectos dos idus de marzo, unha xeira horrible de derrotas que o afastaron, primeiro, do liderado e, despois, o relegaron á crueldade da promoción. Durante o partido do serán de onte en Pucela tivemos moi presente aquela desfeita. Porén, a pesar que se notou moito a ausencia de Oubiña, o Celta demostrou que non é o do ano anterior. Soubo aguantar o trebón e remontou con paciencia e un chisco de fortuna. A velocidade de Orellana, que elaborou os dous contragolpes de gol, e o traballo extenuante dunha defensa moi dinámica foron as claves dunha vitoria épica conseguida no derradeiro minuto. Cómpre lembrar que estes tres puntos foron máis cos sumados a tempada pasada ao longo daquel fatídico mes. Un Celta ilusionante afronta con maior optimismo e fortaleza os, aínda, temibles idus de marzo.