Listado de la etiqueta: liga_fútbol_profesional

Odio ao fútbol moderno

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo á polémica das faixas das agrupacións de seareiros como expresión do Odio ao fútbol moderno:

O silencio estremecedor da bancada do estadio municipal de Balaídos durante a primeira media hora do partido do Celta e o Deportivo Alavés agoiraba o que máis tarde sucedeu, a derrota do cadro sen compás de Antonio Mohamed e a probable destitución do confundido adestrador arxentino incapaz de saír da súa poltrona. Silencio que expresaba a contundente protesta das peñas celtistas á prohibición do club (avalada pola Liga de Fútbol Profesional) de colocar as súas faixas sobre os muros da grada de Marcador, un costume cunha orixe superior ás tres décadas, cando se formaron as primeiras peñas celestes contemporáneas. Xaora, chegado o minuto 27, os peñistas ocuparon as súas localidades e despregaron sobre os muros publicitarios as faixas do Colectivo Nós, Centolos celestes, Comando Celta, Carcamáns, Merlegos Celestes e da peña Afouteza, mentres coreaban «Nós somos o celtismo» e «Tebas vaite xa», un apupo clásico no Campo do Fragoso.

Comportamento afouto e rebelde dos peñistas de Marcador, que durante a semana emitiron un comunicado no que lamentaban que por razóns estritamente comerciais as súas «faixas, algunhas con décadas de partidos atrás [e miles de quilómetros acompañando ao equipo], non teñen un oco na bancada do vello e inseguro Balaídos» e no que expresaban o seu «odio eterno ao fútbol moderno» e a súa convicción de que «os seareiros importamos xa moi pouco neste negocio no que converteron unha cousa tan fermosa como era o fútbol». Lamento no que chove sobre mollado nun club como o celeste torpe na súa relación cos seus abonados aos que cada nova tempada ofrece moi escasos alicientes de fidelización ou sequera de agarimo, cando non un trato abertamente hostil como o que os peñistas critican estes días. Actitude que, xunto aos horarios rocambolescos dos partidos (tantas veces en venres e luns ás 21:00 horas) explica as cada vez máis pobres entradas no municipal do Fragoso, ás que ao club moi pouco semella importarlle.

E se isto xa non abondase para o escarnio dos celtismo, na súa guerra persoal contra o alcalde de Vigo (visualizada no palco de forma patética en cada partido), o propietario do club utiliza como arma a posibilidade de abandonar o municipal de Balaídos, estadio bautizado por Mouriño co nome dunha entidade bancaria durante dez anos, acolléndose a unha interpretación moi xenerosa do convenio asinado co concello que lle deixa ao club a explotación publicitaria, o que xustifica polo «impulso económico que supón para o Celta». Ameaza repetida hai apenas uns días por medio dun burofax enviado á corporación municipal anunciando a súa intención de construír un novo estadio en propiedade, a pesar de que o concello e a deputación continúan co seu xeneroso proxecto da reforma integral do vello municipal, o que fai aínda máis enigmático o comportamento presuntouso da primeira Sociedade Anónima Deportiva viguesa, que semella cada vez máis afastada da súa masa social e do proxecto colectivo do Vigo metropolitano. Sen descartar que en calquera momento, sobre todo se non acompañasen os resultados deportivos, o que tras o inicio desta tempada non é descartable, se volva manexar como noutrora a posibilidade da venda do Real Club Celta SAD a capital foráneo, como xa ten sucedido a outros clubs da Liga de Fútbol Profesional.

Comportamentos do propietario do Celta propios do fútbol moderno onde o interese e a rendabilidade económica da SAD prima sobre calquera outra circunstancia deportiva ou social, onde a xenerosidade da cultura do «fair play» (as famosas 17 regras do Código de Cambridge, orixe do fútbol moderno) queda reducida á interpretación dos árbitros do VAR e a presenza dos seareiros no estadio ao de meras comparsas (iso si, que pagan unha entrada considerable) que cos seus cánticos, reaccións e apupos enfeitan un espectáculo audiovisual mundializado. Enténdense así as razóns dos horarios imposibles dos partidos, da posibilidade de xogar fóra de España, a de introducir mesmo sancións a aqueles clubs que ofrezan desertas as bancadas ou a de converter os estadios en espazos publicitarios e comerciais. O fútbol inocente da nosa nenez de hai cincuenta anos desapareceu engulido polas gadoupas da industria do lecer e das apostas, esa tan perigosa droga invisible para a nosa mocidade.

No entanto, os estadios, como o entrañable municipal de Balaídos, a pesar da voracidade das sociedades que xestionan os clubes, continúan sendo espazos formativos nos valores da igualdade do «fair play», traducidos pola gramática do fútbol celeste como afouteza e corazón galegos. Nas gradas e nas faixas colocadas polas peñas celestes nos muros de Marcador identificamos a tipografía do que fomos, do que somos e do queremos para os nosos, algo que non nos poden roubar nunca nin ninguén. Sempre Celta!

 

Onte 722: A millonada de Bale

Rin un pedazo coa páxina de The Guardian na que se pregunta como se podería gastar en España a millonada (85 millóns de libras, cen millóns de euros) que pagou Florentino por Gareth Bale. Utilizando diversas comparacións, o texto facilita a comprensión do que a todas luces semella un caprichoso disparate en termos económicos e sociais do fachendoso empresario do grupo ACS. Cen millóns de euros equivalentes a 25 millóns de tapas de patacas bravas, todo un referente para os millóns de turistas británicos que nos visitan. Máis tamén, unha millonada que supón o salario mínimo anual de once mil traballadores dun estado con seis millóns de persoas desempregadas; un 0,1% da cantidade do rescate público dos bancos e caixas españois ou o equivalente a cantidade que en 2011 o Goberno de Zapatero destinou para axudas «a cultura, lecer e relixión (imaxino que nesta cifra non computa as entregadas á igrexa católica)».

As irónicas comparacións do xornal «laborista», unhas máis afortunadas e documentadas ca outras, expresan entre liñas a necesidade de reconversión do sector do fútbol profesional español. Un formidable tinglado sostido con respiración asistida pola burbulla dos dereitos televisivos e pola tolerancia infinita da Axencia Tributaria e da Seguridade Social coas que os clubes manteñen unha débeda de 524 millóns de euros, na que non se contabiliza a daqueles catro (entre eles o Madrid e o Barcelona) que non se converteron en Sociedades Anónimas Deportivas, de cuxas cifras a administración do estado non ofrece información. Unha millonada á que habería que engadir os case 900 millóns de euros de débeda que os clubes manteñen coas entidades de crédito, algunhas hoxe en mans públicas como Bankia ou Novagalicia. Estas empresas futbolísticas privadas teñen a fortuna de recibir tanto dos bancos como do Goberno un trato extraordinariamente comprensivo e deferente, o que como todos sabemos non sucede con outros sectores industriais e dos servizos nestes tempos de grandes sacrificios, a maior parte a costa da clase traballadora. E se dubidamos deste trato de favor que recibe o fútbol profesional, abonda con ler un artigo moi esclarecedor do economista da Universidade de Vigo Santiago Lago no que se estima que a débeda dos clubes de fútbol só co Estado (eses máis de 500 millóns) é equivalente aos recortes que no ano 2012 se realizaron nas políticas públicas de I+D. Aí queda outra comparación para reflexionar.

O fútbol profesional español precisa un saneamento total. Urxe desatoar as cloacas dos amaños de partidos (outra das formas da corrupción), mais tamén obrigar a todos os clubes a respectar idénticas regras societarias, desde o cumprimento das súas obrigas tributarias, pasando polo establecemento de topes salariais á fiscalización das súas contas. Medidas que, non hai outro remedio, levarían ao severo enmagrecemento que xa padecen os clubes en concurso de acredores (pasoulle primeiro ao Celta durante o seu calvario, sucédelle agora co seu ao Deportivo). Mais serían medidas que a longo prazo redundarían en facer a competición (sobre todo a da primeira división) máis igualada, equitativa e emocionante para as afeccións. Coa ostentosa fichaxe do dianteiro galés, só se incrementa a velocidade dunha carreira cara ningures. Cantas tapas de patacas bravas custará cada un dos goles futuros de Bale?  A cantos postos de traballo con salario mínimo equivalerán cada unha das súas asistencias a Cristiano Ronaldo? Cantos libros se poderían mercar para as bibliotecas públicas con cada unha das súas veloces galopadas?

Publicado en Galicia confidencial.