Os números mandan na fusión

/en , , /por

Tras a expectativa creada pola dispoñibilidade das dúas caixas para estudar as posibilidades de fusión, a partir da vindeira semana serán os números os que manden. Semella que por esta análise de Capital Madrid as dificultades para poder cadrar os números van ser importantes, xa que o Banco de España probabelmente só achegará 1.500 millóns de euros dos fondos do FROB, o que para uns pode ser unha cantidade insuficiente e para outros moi difícil de devolver en cinco anos a un interese de case o 8%. José Luís Pego e Javier García Paredes teñen moi pouco tempo para ofrecer as súas entidades unha saída técnica que asegure a viabilidade laboral, a solvencia financeira e a eficacia na xestión da posible entidade fusionada. Non hai dúbida que o emagrecemento da estrutura vai ser brutal, tanto da rede comercial (sobre todo a externa) como da carteira industrial (Pescanova e «R») e financeira (Banco Gallego e Banco Etchevarría). Con todo, iso non abondaría para asegurar o éxito do proceso, sobre todo se as interferencias políticas ou localistas continúan envelenando a cuestión. Feijóo, Caballero e Losada deberían saber controlar o seu protagonismo e permanecer nun discreto segundo plano. O único que parece seguro é que o papel do Banco de España (moi pouco amigo das fusión «intrarrexionais») vai ser determinante.

A Comunidade Educativa rexeita o borrador do Decreto de Plurilingüismo

/en , , /por

Por moito que se esforcen os seus promotores en agochar o claro rexeitamento que o Consello Escolar de Galicia realizou onte do borrador do Decreto de Plurilingüismo, esta situación constitúe un feito absolutamente inédito na nosa historia educativa. Ningún Goberno ousou modificar aspectos fundamentais referidos ao funcionamento do sistema sen contar co apoio do Consello Escolar de Galicia, a institución que lexitimamente representa ao conxunto da Comunidade Educativa Galega (administración educativa, profesorado, pais e nais, e institucións locais). Ben é certo que esta emenda a totalidade non é vinculante, mais a partir de onte, se o o Goberno Galego continúa teimando en modificar a normativa sobre o uso e fomento do galego no sistema educativo non universitario en base ao borrador de decreto rexeitado polo Consello Escolar de Galicia, será aínda máis difícil restaurar á convivencia lingüística nas nosas aulas. O PPdeG debería reflexionar con serenidade e altura de miras, como solicitou o ex-conselleiro Daniel Barata, sobre ónde e cómo queren situar a civilidade galega e o futuro do idioma de todos. Darlle unha derradeira oportunidade á racionalidade para reconducir esta lea, por difícil que semelle, aínda é perfectamente posible.

Desván de los Monjes, non era unha lenda urbana

/en , , , /por
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/TAxDHlS0Ef4" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

A pesar do desmentido de Roberto Varela o pasado 24 de febreiro en El Correo Gallego, no segundo 18 do vídeo podemos comprobar que o de «Desván de los monjes» non era unha lenda urbana.

O vídeo completo («Magia y ocio en el Camino: paquetes turísticos de Terras de Ulla e Tambre) está publicado en «Galicia, ven y siéntala», a páxina de Galicia en Fitur.

As nosas beizóns a Martin Pawley por poñer as cousas no seu sitio.

Carlos Príncipe fala sen cancelas sobre as caixas

/en , , , /por

Aconsello escoitar estes quince minutos da tertulia da Radio Galega do pasado venres á noite. Carlos Príncipe fala sen cancelas sobre como funciona Caixanova. Algúns treitos das súas palabras son impresionantes, non tanto porque non coñecésemos os datos e os nomes que achega, senón polo que denotan da forza de determinados poderes económicos. Magnífico complemento para unha reflexión menos emotiva é a lectura destoutro artigo de Fernando González Macías no que agoira o fracaso da fusión das caixas, o que para el danará moi seriamente as posibilidades de autogoberno futuro de Galicia.

Vaia panorama co que nos imos quedar!

Grazas a Imeneo por subir a gravación.

Rosa Díez e o sentido «más peyorativo de la palabra»

/en , , /por
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/7_2CrYs0VY4" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Semella incrible pero isto sucedeu na entrevista que Iñaki Gabilondo fixo no seu programa a Rosa Díez:

–Gabilondo: defíname a Zapatero.

–Rosa Díez: podría ser gallego en el sentido más peyorativo de la palabra (sic)

–Gabilondo: y Rajoy ?

–Rosa Díez: es gallego.

Pode escoitarse tan semellante disparate no minuto 5 desta gravación. Non hai dúbida ningunha que para esta deputada, «galego» é un adxectivo cunha sutil connotación negativa. Os responsables e simpatizantes do seu partido en Galicia algo deberían dicir. Nós só podemos expresar a nosa maior repulsa por semellantes declaracións. Quen dixo que o berluconismo non chegou á política española? Velaí temos a RD.

Dúas SIP para as nosas caixas?

/en , , /por

Se finalmente non hai acordo na negociación institucional entre a Xunta e o Goberno, entre o PP e o PSOE, moi dificilmente haberá fusión entre as caixas nosas. Despexada esa incógnita, ábrense dúas posibilidades nas que semella levan traballando os equipos das entidades: Caixanova participaría nunha SIP con outras entidades máis pequenas ca ela (Cantabria, Murcia…) sen acudir ao FROB, o que permitiría unha certa flexibilidade; Caixa Galicia participaría noutra SIP cunha entidade máis grande ca ela, Caja Madrid, e acudirían aos fondos do FROB. De establecerse este escenario, politicamente quen sairía mellor parado do conflito? Se a Xunta non autoriza cada unha das SIP, que alternativas lle quedan ás entidades? E cales serán os efectos sobre a economía galega; e sobre a nosa autoestima como país?

Vigo, fenda aberta

/en , , , /por

Tras a manifestación separatista de onte, Abel Caballero estará feliz e, sen dúbida, se sentirá avalado na súa estratexia de recuncar na alcaldía pola vía do espírito cantonalista. Porén, na outra beira da xogada, tanto Alberto Núñez Feijóo como Corina Porro non se sentirán totalmente defraudados, xa que a pesar de que  a concentración caballerista foi grande –entre 20.000 e 30.000 persoas, estiman todas as fontes–, non acadou a categoría de  «evento cívico multitudinario» doutras ocasións (o titular de Faro de Vigo é moi orientativo). Con todo, ademais da iconografía e fraseoloxía utilizada no evento, é significativa a franxa de idade de boa parte dos participantes –superior aos 50 anos, como sinalan diferentes persoas– o que abre unha vía para facer todo tipo de interpretacións sobre previsible comportamento electoral (pois a manifestación diso trataba, a pesar de que fose vestida coa roupa do conflito das caixas). Sexa como fose, tras esta manifestación, convocada empregando máis prexuízos ca argumentos racionais, aquel Vigo motor cívico de Galicia dos grandes momentos da nosa historia quedou escachizado. As consecuencias desta fenda aberta son hoxe impresvisibles.

Feijóo non arrinca nas cidades

/en , /por

Segundo o Barómetro que publica hoxe La Voz de Galicia a fórmula de Goberno Bipartito ou Tripartito de partidos de esquerda e nacionalistas gobernaría nas oito cidades galegas. A un ano das municipais, a política de deconstrución de Feijóo semella que non dá os resultados agardados e o PPdeG fracasaría na súa estratexia de que Telmo Martín (Pontevedra), Carlos Negreira (A Coruña) e Corina Porro (Vigo) acadasen as alcaldías. Os datos amosan, ademais un lixeiro incremento dos apoios para o PSdeG-PSOE, especialmente significativo na cidade de Vigo e un decremento dos que recibe o BNG (coa excepción de Vilagarcía e Ferrol, nas que sobe, e Pontevedra e A Coruña, onde se mantén). No entanto, é innegable a fortaleza do PPdeG que apunta un teito que o achega a só un concelleiro da maioría absoluta en Vigo, Santiago e Ourense, as tres cidades onde, nestes momentos, non sería sorpresa ningunha que obtivese en 2011 as alcaldías.

O datos do barómetro da Voz, como estoutra táboa de Fermín Bouza sobre os temas a axenda pública galega, coinciden que os temas que máis preocupan aos galegos son o paro e a situación económica (idénticos ao do resto dos cidadáns do Estado), cuestións moi afastadas da sistemática tarefa deconstrutiva acometida polo equipo de Feijóo sobre temas como idioma, a cultura, os servizos sociais ou a política de (des)protección do litoral. Feijóo, coa excepción da aposta pola fusión das caixas (que, ademais, lle provoca importantes problemas en Vigo), non lle meteu o dente a cuestións claves como a política de emprego e formación, confiando que fose a estratexia de Génova de desgaste a Zapatero a que proporcionase os votos urbanos que precisa o seu partido.

Os datos amosan que os alcaldes socialistas, que teñen elevadas posibilidades de recuncar en todos os casos, tampouco poden confiarse moito, xa que o seu inimigo maior non está no PPdeG, senón no desplome que puidese sufrir Zapatero e o seu Goberno incapaces de facerlle fronte a eses dous temas principais do paro e a crise económica.

Con respecto ao BNG, semella que nas cidades (habería que coñecer datos das vilas, que podería ser outro cantar) as súas perspectivas son dun doce estancamento: non consegue medrar, mais podería manter aos seus cadros nos gobernos locais, o que, unha vez máis, adiaría a resolución definitiva da súa crise.

Aminetu Haidar e o asento de Rosa Parks

/en , , /por

Agustín Fernández Paz escribiu un fermosísimo artigo lembrando a proeza de Rosa Parks. Foi o 1 de decembro de 1955 cando Rosa Parks se negou a obedecer en Alabama a un condutor de autobús que lle dixo que cedese o seu asento a un pasaxeiro branco. Hoxe un fermoso artigo dos cineastas Paul Laverty e Ken Loach recorda o acto de dignidade individual daquela muller farta de ceder e ceder, que supuxo un punto de inflexión da comunidade afroamericana na súa loita contra a segregación racial, comparándoo coa folga de fame que vén desenvolvendo dende hai días Aminetu Haidar no aeroporto de Lanzarote. A situación de Aminetu pon en evidencia a vergonzosa situación de esquecemento na que España deixou ao pobo saharui e a prepotencia coa que manexa Marrocos o conflito. O único delito que cometeu Aminetu foi ao seu regreso dos Estados Unidos cubrir na tarxeta de embarque o apartado destinado ao estado ao que pertence coas palabras «Sahara Occidental» (o nome do seu país) en vez de «Marrocos» (o nome do estado que dende hai máis de trinta anos invade o seu país). Cansa de ceder e ceder escribiu apenas o nome da súa nación. Esta resistencia non violenta, amparada polo valor das palabras, é a razón pola que as autoridades marroquinas lle impiden entrar no seu propio país (ocupado). Aminetu, rebelde, é unha estranxeira na súa patria por ser fiel á dignidade das palabras. O Goberno español xa non pode permanecer máis tempo coma se fose un mero espectador da situación de opresión sobre o pobo do Sahara Occidental. Zapatero e Moratinos teñen a obriga moral de encabezar a mobilización da comunidade internacional para que de vez se cumpran as resolucións da ONU e de presionar sobre ao veciño marroquino para que as respecte. A afouteza e a dignidade de Aminetu, coma no seu día fixera Rosa Parks, quizais estea abrindo o proceso do Sahara Occidental cara a súa autodeterminación. A nosa apreta solidaria para ela e para os seus compañeiros e compañeiras.

Pola volta da irmandiña

/en , , , , /por

No artigo da semana pretendo achegar razóns que aconsellan a volta da Irmandiña. Non teño dúbidas de que a liquidación das seleccións absolutas de fútbol forma parte da estratexia da degradación identitaria acometida por Feijóo («deconstrución» ou «subtracionismo» no máis recente libro de Manuel Rivas). Triste goberno que até nos rouba a posibilidade de vivir durante noventa minutos ao ano a posibilidade de sermos donos de nós.