Veredicto homófobo

No artigo da semana amoso a miña indignación polo veredicto homófobo emitido polo xurado que xulgou o crime da rúa do Porto do mes de xullo de 2006.

Quedei abraiado cando lin as informacións aparecidas estes días a raíz do veredicto do xurado popular que exime da responsabilidade de asasinato a Jacobo Piñeiro Rial, a persoa que no xuízo celebrado na Sección 5ª da Audiencia Provincial de Pontevedra en Vigo confesou que matara a Isaac Pérez Treviño e a Julio Anderson e que logo prendera lume ao piso da rúa do Porto viguesa onde estes vivían. Como a tantos outros cidadáns, a sorpresa inicial sobre este veredicto do “crime da rúa do Porto” –ocorrido o 12 de xullo de 2006– convertiuse en aberta indignación cando analizamos os motivos polos que o xurado exculpou ao acusado de dobre asasinato e furto, beneficiándoo coas eximentes completas de lexítima defensa e de “medo insuperable” e condenándoo só polo delicto de provocar o incendio coa intención de borrar as súas pegadas. Segundo o xurado popular o homicida confeso (así o testemuñou á policía no momento da súa detención en 2006) non tiña intención de matar as súas vítimas, senón que, despois dunha tarde e dunha noite de marcha na que consumiron varios gramos de cocaína e cubatas de whisqui, actuou movido polo medo a ser violado e asasinado por elas, debido a un «estado de pánico que anulou a súa capacidade de comprender a ilicitude do que facía».

Semella incrible que a este xurado popular non lle abondase para condenar ao único acusado por este duplo asasinato as probas e testemuñas presentadas durante a vista polos peritos da Policía Científica, polo sarxento de bombeiros que coordinou a extinción do incendio ou pola confesión do propio acusado que admitiu terlles atestado 57 puñaladas, 35 a Isaac e 22 a Julio. O relato destas testemuñas, que xa coñeciamos dende as informacións de prensa de 2006, é estremecedor. O corpo de Isaac apareceu nun cuarto, cuxa porta estaba “rebentada”, presentaba numerosas feridas; tiña un cable atado ao pescozo e suxeito a unha pata da cama. O corpo de Julio estaba no salón coas mans atadas ás costas cun cable, co colo seccionado e tapado cunha manta. Ambos os dous cadáveres apareceron parcialmente calcinados.

A reconstrución do relato do acontecido despois dos homicidios non é menos arrepiante. O acusado permaneceu varias horas na vivenda. Tivo tempo para ducharse, disimular as súas feridas, pechar as fiestras, abrir a chave do gas, prender cinco focos de lume (dous deles nos propios corpos) e saír pola porta tan pancho cunha maleta na que levou o que atopou de valor na vivenda. Comportamento que durante o xuízo tanto a fiscalía como a acusación particular consideraron obedecía ao propósito de «facer crer que as vítimas foran obxecto dun roubo violento». Todo un auténtico relato de horror e crueldade de senllos asasinatos nos que os corpos aparecen maniatados e degolados.

Porén, a pesar de todas estas evidencias, semella que para a decisión absolutoria do xurado popular foi determinante, como sinalaron varias crónicas xornalísticas, a intervención do acusado, facendo uso do seu dereito á derradeira palabra. Intervención na que se ben recoñeceu ter acoitelado a Isaac e Julio e pediu perdón a súa familia, asegurou bagoando que a «culpa non fora de ninguén, é culpa de cómo son». Sexa pola credibilidade outorgada a intervención tan emotiva do acusado (as crónicas xornalísticas salientaron que provocou as bágoas dalgúns membros do xurado) ou polo peso concedido aos argumentos manexados pola defensa, todo apunta a que o polémico veredicto absolutorio estivo moi determinado pola condición homosexual das vítimas.

Semella que sobre o xurado pesou, como ten sinalado moi oportunamente Carlos Callón, o chamado “pánico homosexual”, unha estratexia homófoba utilizada adoito para impedir a condena ou para reducir as sentenzas dos agresores de gais. Admitindo esta suposta síndrome de “pánico homosexual”, calquera persoa (xeralmente un home) acusada de violencia contra unha persoa gai vería diminuída a súa responsabilidade no delicto por esta condición psicolóxica patolóxica que lle provocaría ter recibido unha insinuación sexual por parte da súa vítima, que xustificaría calquera agresión sobre ela, mesmo o asasinato.

É probable que, como sinalou o avogado da acusación particular, se as vítimas dun acontecemento semellante a este fosen dúas rapazas, o veredicto do xurado popular sería radicalmente diferente. Non teño dúbida de que neste escandaloso e indignamente veredicto emerxen todos e os máis resesos prexuízos homófobos. Agardemos que as solicitudes de nulidade da vista por “falta de motivación” e por “contradicións” no veredicto, presentadas pola Fiscalía e pola acusación particular sexan aceptadas polo Tribunal Superior de Xustiza. Como reclaman milleiros de persoas na iniciativa promovida en Facebook, esta sentenza debe ser emendada decontado.

Campo do Fragoso LXXII

RIDÍCULO
O Éibar gañou con todo merecemento e autoridade a un Celta ridículo, sen corazón nin cabeciña ningunha, un equipo o noso que hai un mes perdeu o horizonte do seu soño. Tras seis partidos sen coñecer a vitoria, anotando na táboa clasificatoria só dous puntos de dezaoito posibles, o equipo de Pepe Murcia descartouse onte de forma definitiva das candidaturas ao ascenso, colocándose na perigosa desputa dos postos de descenso a segunda división B. A de onte foi unha noite importante para os apenas cinco mil celtistas que contra vento e marea resistimos en Balaídos. Tras a primeira media hora de xogo, cando afogando ao Celta no medio do campo os eibarritarras bailaron os nosos até deixalos en completo ridículo, comprendimos que estabamos asistindo á cerimonia do definitivo fracaso da tempada e, por ende, do proxecto deportivo acuñado por ese nefasto personaxe para o celtismo chamado Ramón Martínez, responsable primeiro da confección dun cadro de xogadores moi frouxo e desequilibrado e da contratación dun adestrador que xornada a xornada demostra non estar á altura técnica que precisa un club que pretende ascender a primeira división. Foi, outra vez máis, a entrada no terreo de xogo de Trashorras no minuto trinta e dous da primeira parte a que permitiu que os celestes gañasen o control da pelota e os dianteiros comezasen a visitar a área vasca. A piques de rematar a primeira parte, Ghilas, moi desafortunado e nervioso, non soubo aproveitar en dúas ocasións senllos magníficos servizos de Dani Abalo e Dinei. Porén, o Éibar tivo a fortuna de abrir o marcador dous minutos despois de comezada a reanudación, grazas a un golazo de Carlier que soubo aproveitar un fallo garrafal de Trashorras. Mais a xogada clave do encontro chegaría só uns minutos despois, cando Ghilas errou no lanzamento dun penalti cometido contra David Rodríguez. Antes do lanzamento, como sucedera tamén hai quince días fronte ao Castelló, o arxelino, Trashorras e David Rodríguez litixiaron sobre quen debería facelo, liorta vergonzosa que amosa a total falta de autoridade e criterio do técnico. Desaproveitado o penalti, os celestes quedaron noqueados, dominaban sen chispa e sen convicción de obter a remontada, febleza que aproveitou Sutil convertindo unha formidable volea, moi aplaudida polos afeccionados galegos, que deixou sentenciado o encontro. A partir dese momento, consumouse o divorcio dos seareiros co equipo, especialmente co adestrador, que recibía estrondosos asubíos solicitando o seu cese. Pouco importou que faltando tres minutos, David Rodríguez conseguise marcar, cando xa ninguén acreditaba nas posibilidades nin sequera dun empate. O ridículo, e a vergonza que nos fai pasar cada semana este Celta de Mouriño e Ramón Martínez, é infinito. Seguimos co pesadelo.

Transversalidade

No artigo da semana analizo algúns dos datos da enquisa máis recente do CIS (pode baixars en pdf) e propoño unha reflexión para que na previsible segunda lexislatura do bipartito algunhas cuestións pendentes, temas de país, sexan abordados dende unha perspectiva transversal.

Campo do Fragoso LXXI

DESILUSIÓN
Na matinal de onte o Castellón gañou cos maiores merecementos a un Celta que volve dirixir a súa faciana cara o abismo. Nas últimas tres semanas os celestes obtiveron apenas un punto de doce en xogo, malogrando o esforzo da súa difícil remontada outonal e afastándose moito (non sabemos si xa definitivamente) das prazas clasificatorias onde é posible soñar, as únicas nas que os celtistas queremos ver ao noso equipo. Despois de partidos tan decepcionantes coma estes catro pasados medra a nosa convicción de que os maiores problemas deste Celta da Concursal non son só os económicos, senón tamén aqueles referidos a súa pobre dirección técnica, tanto a dos despachos de Praza de España como a do banco de Balaídos. O Celta debe ser o único equipo das categorías profesionais que deixa fóra por razóns técnicas a maior parte dos seus xogadores extracomunitarios, a todas luces, coa honrosa excepción de Dinei, fichaxes fallidas do actual director deportivo celeste. Outrosí sucede no banco do estadio, onde Pepe Murcia amosa cada domingo as súas enormes limitacións tácticas e escasa intuición para xestionar os partidos. O Celta debe ser, tamén, o único conxunto desta igualadísima competición de segunda división que sistematicamente deixa fóra do equipo inicial ao seu xogador de mellor toque e calidade técnica (Trashorras); como, tamén, debe ser un dos poucos conxuntos que emprega idéntico esquema (4-4-2) para todos os partidos, tanto ten que sexa local ou fose visitante. Toda unha lección de torpe e desesperante terquedade á que nos ten afeitos o noso actual adestrador. Con este mesmo guión discorreu, liña por liña, o encontro fronte a Castellón, un equipo moi xeitoso que viña con esta lección ben aprendida. Abondoulle para controlar o partido adiantar a súa defensa e concentrar xogadores na mediana, realizando dende alí un traballo brutal de presión que asfixiou aos de Murcia que non atopaban outra solución que guindar puntapés imprecisos sobre Dinei e David Rodríguez. Froito deste esforzo posicional os castellonenses tiveron a súa primeira oportunidade de marcar transcorridos sete minutos, que axiña souberon concretar un cuarto de hora despois. Atado por semellante presión, cun Oubiña aínda en rodaxe e cuns extremos onte moi desafortunados, o Celta naufragou desentendéndose do coidado da pelota. Houbo que agardar á entrada de Trashorras, tarde, moi tarde, cando o marcador xa sinalaba 0-2, para que o equipo gañase en sentido de xogo e comezase a crear ocasións de perigo. Porén, xa non había tempo para a remontada, mais aínda cando pouco axudaba a pésima arbitraxe. Esta clara derrota anuncia que o camiño da segunda división pode ser moi longo. A desilusión volve a bancada.

Tren de cercanías

No artigo da semana reclamo que o tren de proximidade sexa unha das prioridades da vindeira lexislatura.

Todos con Ferrín

Foto J. de Arcos
No artigo da semana animo a participar na Homenaxe Nacional a X. L. Méndez Ferrín que se celebrará en Vigo o vindeiro venres, 6 de febreiro, a partir das oito da tarde no Auditorio do Centro Social Caixanova. Faro de Vigo publica, tamén, unha longa conversa de Fernando Franco con Ferrín. Unha entrevista de lectura moi recomendable.

Bibliotecas de barrio

No artigo da semana expreso as miñas beizóns á consellaría de Cultura de Vigo pola súa aposta de creación de bibliotecas muncipais de barrio, que deben ir cubrindo a nefasta carencia bibliotecaria viguesa.

Campo do Fragoso LXXX

TOQUE TRASHORRAS
O sábado á noite houbo que agardar oitenta longos minutos para que a ledicia do gol comparecese en Balaídos. Foi a entrada de Trashorras no campo, nese momento, a que permitiu que a súa primeira intervención fose botar unha falta, dende a banda dereita, cun toque tan preciso e ben medido que permitiu a Michu cabecear á escuadra con enorme facilidade. Un gol, unha xogada gañadora a balón parado, que desfacía un nobelo moi ben tecido, ata entón, polo colista diante dun Celta moi disperso e un pouco pasota. Murcia recuncou co seu tan exitoso esquema de dous dianteiros e dous extremos, dándolle entrada no medio centro a Oubiña. Se desta volta o seu esquema non funcionou coa eficacia doutras ocasións, se debeu a que foron outros os xogadores que o ensaiaron. Nin Maris nin Ghilas (que substituíu a Dinei, lesionado xa nos dez primeiros minutos) souberon en momento ningún moverse nin colocarse ao ritmo que sinalaban os extremos e laterais nin aproveitar as clarísimas oportunidades proporcionadas polos desbordes e centros de Dani Abalo, onte, con moita diferenza, o mellor xogador sobre a lameira. Ocasións malogradas polos dous dianteiros celestes que, durante o comezo da segunda parte, cando o Celta comezou a apretar, fixeron temer á bancada polo propio resultado, xa que apuparon aos mozos sevillistas a realizar un par de contragolpes con finalizacións notables, salvadas in extremis por san Notario. Porén, as entradas, avanzada a segunda parte, de Michu –substituíndo a Borja Oubiña, quen ao longo do encontro demostrou estar aínda lonxe do seu mellor punto– e logo de Trashorras (que saíu por un Óscar Díaz, antonte pouco afortunado) liquidaron as posibilidades dos filiais que tras o primeiro gol galego se foron derrubando. O segundo gol dos nosos, xa case co tempo vencido (cando a bancada celebraba a manciña do Barsa anunciada no marcador), naceu dunha contra pola esquerda levada por Roberto Lago e Ghilas que o arxelino transformou en gol, grazas a unha parede desequilibrante de Trashorras. A entrada fulgurante do de Rábade, obrigado polo esquema táctico do adestrador a estar máis tempo no banco dos suplentes ca no terreo de xogo, demostra que no fútbol apenas dous toques precisos abondan para darlle sentido a este fermoso xogo colectivo. O sábado en Balaídos a calidade de dous futbolistas galegos, Dani Abalo e Roberto Trashorras, transformou un encontro aburrido e envurullado nunha vitoria decisiva que permite ao Celta continuar seguro a súa traxectoria cara o territorio dos soños, que se enxerga cada vez con maior claridade. Cun chisco de fortuna este Celta pode completar unha esperanzadora primeira volta.

Instalados na crise

No artigo da semana alerto sobre a importante dimensión da crise do sector da automoción en Vigo, con importantes efectos sobre o emprego.