2017 – Páxina 3 – Brétemas

Vigo 1972

25 de Novembro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Cine, Historia, Memoria, Vigo/por bretemas

Dediquei o artigo desta semana no Faro de Vigo á longametraxe documental Vigo 1972 de Roi Cagiao:

Dende hai catro semanas o público enche cada día unha das salas de Multicines Norte, onde se proxecta “Vigo 1972”, a longametraxe documental, escrita e dirixida por Roi Cagiao e producida por Emilio J. Fernández, que reconstrúe durante máis dunha hora o relato diario de quince xornadas heroicas nas que as mobilizacións obreiras de Vigo e a súa bisbarra puxeron nun brete ao réxime franquista e contribuíron ao seu desgaste pola súa loita a prol das liberdades democráticas e dereitos sociais. Un éxito rotundo ao que non é alleo o feito que, corenta e cinco anos despois, sexan as voces autorizadas dalgúns dos protagonistas daqueles días –líderes sindicais e políticos como Waldino Varela, Juan Bacariza, Elvira Landín, Camilo Nogueira, Carlos Núñez, Juan Benavides, Pilar Pérez, Margarita Rodríguez, Francisco Lores ou Carlos Barros–as que vaian enfiando na pantalla e de forma coral e escasamente nostálxica unha historia emotiva que forma parte do carácter cívico e solidario da nosa cidade obreira e portuaria.

Os que temos máis de cincuenta anos conservamos algún fío da memoria familiar do que sucedeu dende aquel sábado, 9 de setembro, no que a Comisión Obreira de Citroën organizou un paro parcial na quenda de tarde, en demanda dunha semana laboral de 44 horas, o que se chamaba “sábado inglés”, unha reivindicación xa acadada en boa parte das grandes empresas. Esa mesma tarde a dirección da factoría respostou de forma esaxerada e despediu a nove traballadores, entre os que estaban tres cargos sindicais. A escalada do conflito comezou o luns 11, cando nunha asemblea os traballadores de Citroën (daquela arredor de 4.500) decidiron non volver ao traballo mentres os despedidos non fose readmitidos, así como formar os primeiros piquetes para recabar o apopio do resto de factorías viguesas. Así se produciron os primeiros paros, dalgunhas seccións de Santo Domingo, Barreras e Vulcano, aos que nos días seguintes se incorporaron os cadros de persoal doutras empresas, tanto do metal como doutros sectores (Freire, Refrey, Reyman, Ascon, Censa, Álvarez, Artiscar, Yarza…), até que o día 15, venres, na folga participaban 30.000 obreiros de 24 factorías, ás que sumaron en momentos puntuais as empresas do transporte urbano (Vitrasa e os “rusos” de Martínez), o que repercutiría con intensidade en todos os eidos da vida cidadá.

A evolución dos acontecementos desviou a inicial reivindicación laboral do sábado inglés, a faísca do conflito de Citroën, cara a outras de carácter máis socio-político e de inequívoco carácter antifranquista. A denuncia da “carestía da vida”, dos “impostos abusivos” e do “negocio da educación”; a denuncia das actuacións e torturas policiais; a reclamación da readmisión dos despedidos; a esixencia de “Liberdade, “Democracia” e “Unha vida digna e libre” convertéronse nas consignas das octavillas que, elaboradas polo comité de folga da Intercomisión, formada por sindicalistas e membros da oposición, se distribuían diariamente chamando á mobilización da cidadanía. Como non é doado esquecer que as manifestacións obreiras ocupaban a propia Porta do Sol e a rúa García Barbón, fronte ao local de Sindicatos. Como tampouco que os centos de grises, chegados de León e Valladolid, ocupaban eses espazos para impedir a realización de asembleas masivas. Tras a presión da patronal, que a partir do 20 enviou até 6.000 cartas de despido, a folga comezou a remitir o día 25 de setembro, cando os obreiros comezaron a reintegrarse ás factorías de forma escalonada, deixando un balance de máis de 400 despedidos ou detidos, instruíndose 170 sumarios no Tribunal de Orden Público (TOP).

Tras a folga de marzo do 72, en solidariedade cos sucesos de Ferrol, a de setembro do mesmo ano foi en Vigo un acontecemento histórico froito da estratexia de “Folga Nacional Pacífica”, promovida polo PCG cuxas células tiñan daquela peso de seu en numerosos centros de traballo e empresas viguesas. Como non hai dúbida que a organización comunista e a das CC.OO. foron decisivas no inicio do conflito, nas tarefas loxísticas e de propaganda como na difícil decisión de cómo finalizalo con dignidade. Mais tamén semella que esta folga histórica, como o xeito de dirimir as disensións aparecidas dentro dela, contribuí a xermolar o que sería o futuro sindicalismo nacionalista da man do grupo Galicia Socialista e ou doutras expresións políticas como as da Organización Obreira (OO). Aquel Vigo rebelde do 72, recuperado da memoria polo film de Roi Cagiao, demostra que houbo unha xeración que arrriscou por mudar o rumbo da historia. E abofé que o seu esforzo pagou a pena para que outras poidan volver intentalo. Acudan o cinema, “Vigo 1972” é unha película para lembrar, emocionarse e reflexionar, tamén sobre o tempo futuro.

Onte 1931: “Ceiba de Luz” de Manuel Lourenzo, presentación no Ateneo de Pontevedra

23 de Novembro de 2017/en Autores, Literatura infantil e xuvenil, Novidades, Onte, Premios, Presentacións, Promoción do libro, Xerais/por bretemas

Presentamos onte no Ateneo de Pontevedra Ceiba de Luz, a novela de Manuel Lourenzo González gañadora do Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil 2017. Foi o profesor e gran lector Anxo González Guerra, co-autor xunto con Vitoria Ogando desa marabilla didáctica que é ogalego.gal, quen conversou co autor de quen se declarou seguidor dende o inicio da súa obra, dende os relatos iniciais recollidos en Da esfinxe, pasando polo engaiolante libro O xardín das pedras flotantes, Premio Xerais de novela 2008, até Animais de compañía, “o libro preferido de Aldán, o meu neto”. Conversa moi ben enfiada na que o autor comezou definindo Ceiba de Luz como “un libro de aventura no que, tras a aparición dun tesouro dunha cultura precolombina, se organiza unha expedición na súa procura, que durante dous meses percorrerá a selva do Amazonas no norte do Perú”. “O título da novela corresponde ao nome da expedición, aínda que “ceiba” é o nome dunha árbore do Amazonas considerada polas culturas incas como sagrada e polo tanto venerada”. Ao respecto da portada, Manuel Lourenzo confesou que lle gustou que aparecese unha paisaxe selvática, cun motivo roussoniano, unha natureza inocente onde estivesen presentes elementos ocultos, unha metáfora dunha natureza virxe e vizosa”.

A conversou detívose despois na cuestión dos dezaoito personaxes: “atendín a que todos permanecesen en primeiro plano, asumindo que deberían contar con distinta formación universitaria e procedencia diversa, procurei a construción do grupo e ao deseño das súas personalidades como da súa caracterización física, para a que utilicei diversas fotografías que fun apañando”. Lourezo salientou tamén a importancia da evolución psicolóxica dos seus personaxes: “comecei o libro polo final, xa que a historia foi escrita a posteriori, razón pola que a evolución dos personaxes foi mudando en función dos acontecementos narrados, algúns, probablemente, non son o que eu pensaba inicialmente que serían; as cousas non estaban planificadas e a narración conduciunas a outro sitio”. Ao fío da cuestión da importancia do diálogo, suscitada por Anxo, Manuel sinalou que tivera que afrontar o problema do contexto descoñecido, “evitei caer no salgarismo, que coutase o ritmo da narración” para o que moito me valeron algúns trucos, como a utilización de citas breves, e o emprego do diálogo, que dá amenidade e realismo ao relato”.

Despois de referirse aos seus autores preferidos na literatura de aventuras, como a súa débeda coa Banda Deseñada, que Lourenzo recoñeceu que lle achegaba “unha visión gráfica do narrado”, a conversa enfiou o debate dos xéneros. Lourenzo salientou que non era partidario da clasificación de xéneros da narrativa: “E difícil atopar a novela de xénero puro, en xeral hai mesturas, a novela está hibridada. No caso de Ceiba de Luz comeza como unha novela de aventuras, mais polo medio co desenvolvemento dalgunhas subtramas vai cara a novela de intriga; mais tamén hai unha temática científica e un carácter arqueolóxico, que me obrigaron a indagar sobre as culturas precolombinas; como hai outra dimensión final, que lle dá outra dimensión á novela, á que non imos referirnos”. Rematou a interesantísima conversa falando sobre o proceso de escrita dunha novela, que tivo unha primeira redacción entre 2008 e 2010, que quedou no caixón, coincidindo coas noticias das profecías da fin do mundo de 2012, e que logo o autor por fortuna recuperou.

Onte 1930: Presentación de “Muriel” de María Canosa e Lucía Cobo

22 de Novembro de 2017/en Autores, Literatura infantil e xuvenil, Novidades, Onte, Premios, Presentacións, Promoción do libro, Xerais/por bretemas

Presentamos onte en Moito conto Muriel o Premio Merlín de Literatura Infantil 2017 do que é autora María Canosa e ilustradora Lucía Cobo. Un acto no que moito se falou deste libro como unha homenaxe aos avós e como un manual de comunicaicón para lectoras soñadoras. Unha obra na que a autora está comprometida coa capacidade de soñar a través da escrita, mais tamén unha narración de aventura e intriga, localizada na vila imaxinaria de Cataria, “onde existen maxias ás que ninguén se pode resistir, como a de que cada botella de leite que reparte o leiteiro Fígaro teña propiedades específicas para cada destinario”. Unha obra onde son importantes, tamén, as cartas, as bolboretas e a relación entre o protagonista e Blim, un raposo que lle abre as portas da aventura.

Lucía Cobo, ilustradora da obra e membro do xurado, confesou que consideraba Muriel como “unha aperta moi cálida ao lector, un libro capaz de situarte diante da perda sen dolor, un libro de lembranzas, moi sensorial, cheo de cor. En definitiva, un conto de aventuras que permite a un neno enfrontarse á perda tan dolorosa como a da avoa e facelo sen medo, contando con moitos apoios”. Destacou Cobo o tratamento dos personaxes, tanto o da avoa, que non aparece nunca, mais que está representado por Blim, o raposo. Sinalou, a seguir, que todo o libro constituía unha homenaxe ao Principiño, “sobre todo polo feito de que é o raposo quen asilvestra ao neno”. Confesou a ilustradora que desde o inicio sabía que o libro precsaba moito colorido, razón pola que precisou facer a evolución cromática xa na primeira das ilustracións, na que aparece Muriel no seu cuarto, así como as posibilidades que o origami lle faciltou para expresar a valentía e curiosidade do raposo.

Pola súa banda, María Canosa confesou que “Muriel foi un soño e gañar o Premio Merlín, ao que lle andaba facendo as beiras, foi outro”. “Un amigo de meu, chamoume hai poucos días para dicirme que lera o libro é que constituía a triple eme: Muriel, Merlín e María. E efectivamente creo que este é o libro máis María que nunca, onde conto as historias que sempre quixen contar, convencida como estou dende hai tempo que son as historias as que chaman por min”. “Muriel é un personaxe fráxil e forte ao mesmo tempo, xa que creo que a sensibilidade non está reñida coa fortaleza que leva dentro. Necesitamos apenas un estímulo para perseguir algo ou alguén que está dentro de nós”. “Ten razón Lucía, O principiño está no libro, aínda que lle dera a volta. Creo que debemos deixar ocos en branco, entre liñas, para que as cubran os lectores e lectoras. Escribo para soñar e soño para vivir. Escribo para que os nenos e as nenas crean nesas historias e continúen soñando”.

Onte 1929: Conversa de Ledicia Costas e Santiago Lopo na presentación de “A arte de trobar”

18 de Novembro de 2017/en Autores, Narrativa, Novidades, Onte, Premios, Presentacións, Vigo, Xerais/por bretemas

Interesantísima resultou onte en Librouro a conversa que na presentación da Arte de trobar, o premio Xerais de novela de 2017, mantiveron o autor, Santiago Lopo, e Ledicia Costas. Comezou a autora de Un animal chamado Néboa cualificando A arte de trobar como “novela histórica ambiciosa con diferentes niveis de lectura, cun magnifico manexo do suspense que a achega tamén á novela de aventuras, dacabalo do exotismo, da lírica e da maxia”.

Confesou Santiago Lopo que empezara “a escribir a novela hai moito tempo e mesmo estiven a piques de deixala cando apareceu a de Manuel Portas, que tiña a mesma temática”. “Quixen que na portada da novela se utilizase a imaxe dun códice do século XIII onde aparecese unha trobairitz provenzal. Desgraciadamente en Galicia non temos información sobre que houbese trobadoras ou xuglaresas, o que demostra a ocultación das mulleres na nosa historia”. Lembrou, a seguir, que “a Inquisición foi creada para perseguir aos cátaros que tiñan características tan singulares como que as mulleres puidesen oficiar misa, eran vexetarianos, estaban contra a riqueza ou traducían a biblia a súa lingua”. Ao fío dunha das preguntas de Costas, Lopo confesou que gustaba documentarse para cada novela “xa que supón aprender de todo; neste caso accedín aos códices dos cancioneiros provenzais dixitalizados na Biblioteca Gallica e a moitas fontes de internet”.

Insistiu Santiago na conexión existente entre as trobadoras que pasaron á historia e aqueloutras que non chegaron a nós, eliminadas da historia, “quixen desmontar os prexuízos existentes entre elas”. E cando, rematando as intervencións, lle preguntou Ledicia Costas qué facía o tridente máxico, “sexo, drogas e rock and roll”, nunha novela sobre a lírica medieval, Lopo dixo que “non quería que fose un libro aburrido, quería unha historia que fose divertida, na que se aprendese e que axudase a reflexionar un pouco”. “Quixen que fose unha novela equilibrada, que tivese diferentes lecturas. Quixen traer aos nosos días esa época de máximo explendor da nosa lingua e da nosa cultura, sabendo que a situación da lingua de Oc é un paralelismo do que nos vai pasar a nós, séculos despois”.

Guardar

Onte 1928: “A contradición permanente”, as conversas políticas de Noriega e Salgado

17 de Novembro de 2017/en Novidades, Onte, Política, Presentacións, Xerais/por bretemas

Anunciamos onte en Compostela a publicación na colección Xerais Crónica de A contradición permanente, o libro de conversas de Martiño Noriega e Daniel Salgado arredor dos últimos cinco anos de “política convulsa”. Unha comparecencia de prensa na que Salgado confesou que o libro nacera “cando percibimos que tras un tempo de aceleración, o voto do PSOE á investidura de Rajoy, a nova maioría de Feijoo ou a nova posición de Tsipras supoñían un punto de inflexión, mesmo quizais un punto de derrota para a esquerda. Que pasara neste período?”. “Organizamos o libro en nove conversas cronolóxicas e tres transversais, que mantivemos dende finais de 2016 até o mesmo 3 de outubro de 2017, día da intervención do xefe do estado, ao tempo que introducimos cinco cronoloxías anuais para contextualizalas”.

Pola súa banda, Noriega definiu o libro como “tan incómodo como honesto, intentamos non autocensurarnos, sabendo que elaborabamos un relato de parte que pretende ser honesto”. “Este é un libro que escapa dos nominalismos, que intenta contextualizar os momentos políticos, ir cara a fóra, xa que non vai dirixido especificamente ao espazo de unidade popular, agardando que chegue ao maior número de persoas posibles. Quixemos explicar ao país cales foron as razóns que nos levaron a vivir estes tempos como o fixemos.” Salientou Noriega que este non e un libro de entrevistas, “é unha longa conversa na que dúas persoas que están en sintonía e compartiron experiencias comúns se paran a contar e a reflexionar sobre o que foron estes últimos cinco anos”. “Reivindicamos estar dende a incomodidade arriscando nun momento excepcional no que o país está nunha situación de emerxencia. No entanto, no libro hai unha mensaxe de esperanza, aínda que non se fai proxección de futuro”.

Castañas e magostos

14 de Novembro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Etnografía, Festas, Vigo/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo a castañas e magostos:

As castañeiras viguesas da praza da Farola, da rúa García Barbón, do Calvario, de Teis ou de Travesas moitos cucuruchos de bullós prepararon nas súas locomotorciñas esta fin de semana, na que Vigo celebrou os seus magostos populares. Unha festa estacional campesiña do tempo de Samaín, na que a carón do lume os galegos rendemos culto o froito do castiñeiro, a árbore máis representativa, xunto co carballo, da nosa paisaxe tradicional. Magostos que dende hai catro décadas chantaron raíces nos centros escolares e nos barrios vigueses, dende o xa clásico e concorridísimo dos soportales do Berbés aos das parroquias do periurbano, para celebrar así a chegada dos primeiros fríos do outono e prepararse, ás portas do nadal, para os rigores do inverno.

Dende a chegada dos romanos, somos un pobo de comedores de castañas. Na Idade Media, citada por Afonso X o Sabio nun verso da súa cantiga 386 (“A que avondou do vinno aa dona de Bretanna”: “que sól non lles minguou dele que valvéss’ ũa castanna”), durante o inverno, constituía o alimento principal da poboación, un auténtico pan do pobres, até que co descubrimento de América foi substituída polo millo e, sobre todo, polas patacas, as chamadas castañolas, castañas mariñas ou castañas de terra. Os castiñeiros co seu porte maxestoso e os seus troncos robustos e gretados convertéronse así nas árbores da memoria, algúns monumentos naturais senlleiros da nosa paisaxe, como os do Souto de Rozabales de Manzaneda, onde chantou hai concocentos anos raíces o castiñeiro de Pumbariños, hoxe cun perímetro de case trece metros. E non foi allea, tampouco, para a importancia da castaña a expansión da cultura dos mosteiros, que provocou a limpeza e roturación dos montes e a plantación de viñas e castiñeiros nos seus arredores.

Xaora, chegado o outono, a veciñanza de cada aldea soutaba, recollía as castañas que estaban bulladas e atoleiraban os castiñeiros coas súas baloiras (ou taloiras, noutros lugares) para guindar os ourizos ao chan. Logo de petelalas, ourizalas coa petela, un pau en forma de pinzas, levábanas aos sequeiros, pequenos edificios unidos á casa ou a unha parte dela, e deitábanas sobre un andar coas táboas do piso lixeiramente separadas e cheas de buratos. Alí permanecían, durante dúas semanas, ao coidado dunha persoa que as remexía cun rodo cada dous ou tres días. Cando estaban secas e logo de desbotar os picóns e as carabulecas, as castañas mirradas ou de peor calidade, que se arredaban para cebar aos porcos, pasábanas ao canizo, de onde se ían collendo a medida que se necesitaban.

Os comedores de castañas –balocas, crocas, degaros, destelos, restrelos, que son outros nomes que recibe o froito do castiñeiro– coa excepción das pilongas, as castañas bravas que din agoiran mala sorte e son tremedamente indixestas, sabemos que son exquisitas tanto crúas e asadas como cocidas en auga ou leite. Cando se cocen coa casca en auga e sal mudan de nome e pasan a ser zonchos, marmotas ou zamelos. Se o facemos sen ela, delubadas, son moi sabrosas anisadas, en almibre, con leite, azucre mel e fiuncho. Sen esquecer as posibilidades que temos de cocer as castañas con chourizo ou con fabas; preparalas en crema, en tortas, en pasteis ou en purés, óptimos estes para acompañar as carnes e sobre todo ás pezas de caza.

Pero non esquezamos que a castaña tamén protagoniza o magosto, a festa de orixe pagana, acristianada como tantas outras, que celebramos entre os días de santos e difuntos e o de san Martiño de Tours, o patrón de Moaña e de Ourense. Foi Manuel Murguía, o primeiro en sinalar a importancia dos magostos, considerándoos coma un xeito de banquete funerario no que a castaña, o viño, e o lume simbolizan a presenza da vida e tamén da morte: a castaña medra, incha e estoupa; o viño é o sangue da terra; e o lume, símbolo do deus da vida, é o elemento purificador e unificador de toda a cerimonia. Como outro valor simbólico do ritual do magosto é a súa contribución ao reforzamento dos vencellos dos membros de cada comunidade veciñal, que celebran cos seus aturuxos aos froitos recollidos da terra, xa que cada vez que estoura unha castaña na grella, cómpre dar un aturuxo.

Concibidos hoxe en Vigo como unha merenda popular ao aire libre, o ritual non escrito dos nosos magostos populares aconsella, ademais de papar nas castañas asadas e beber unha fecha de viño ou un quinto de cervexa, exaltar o lume e xogar a tisnarse coa borralla, o que semella axudará a enfrontar con maior fortuna as dificultades do inverno que se achega. E que non falten tampouco nin a gaita nin a pandeireta para cantar as coplas:

Non chas quero, non chas quero

castañas do meu magosto;

non chas quero, non chas quero

que me cheiran ao chamosco.

E unha vez rematado o magosto, cada moucho ao seu souto, que hai moita por facer.

Andoriñas ameazadas

8 de Novembro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Medio_Ambiente/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo a situación da ameaza que viven as aves:

Oculta entre a faramallada informativa provocada pola intervención do 155 en Cataluña e polos procesos xudiciais de corrupción en marcha, lin esta fin de semana unha noticia que tamén me pareceu moi preocupante para o futuro: “O 37 por cento das aves que se reproducen en España reduciu a súa poboación de forma lenta e continua”. Este é un dos datos máis significativos presentados pola Sociedade Española de Ornitoloxía (SEO/BirdLife) no Congreso Español de Ornitoloxía dedicado ao futuro das aves comúns que se celebrou a comezos de mes en Badaxoz. Nun informe moi inquedante SEO revela que reducen as súas poboacións tanto especies de aves urbanas tan recoñecibles e familiares como os pardais (nun 15 %), as andoriñas (nun 24 %), os birrios (nun 34 %) ou as lavercas (nun 34 %), como outras silvestres, como o paspallás (nun 66 %) ou a perdiz (34 % na primavera e 47 % no inverno). E o que aínda semella máis inquedante, durante a última década triplicouse o número de especies en estado desfavorable, unhas 115 de 400 sometidas a seguimento, tanto entre as sedentarias como entre as migrantes.

Os responsables de SEO, organización non gobernamental que leva máis de sesenta anos traballando a prol da conservación da natureza e da biodiversidade, alertan sobre os serios perigos que sofre o conxunto da avifauna na península, ao tempo que advirten que a redución do número de especies testemuña a baixa da calidade de vida en España, xa que segundo a Eurostat, a oficina europea de estatística, o seguimento das poboacións de aves comúns está entre os índices máis importantes para medir a sostibilidade e o benestar das comunidades humanas. Unha redución que atribúe ás ameazas provocadas polo cambio climático e a transformación das paisaxes agrarias, xa sexa por abandono ou por intensificación, ademais das provocadas polos impactos da caza ilegal e dos tendidos eléctricos.

Unha situación que, magoadamente, non parece moi distinta en Galicia, onde os membros da Sociedade Galega de Ornitoloxía (SGO) denuncian que a pesar da aprobación da Lei de Conservación da Natureza de 2001 e da existencia dende 2007 dun Catálogo Galego de Especies Ameazadas “a situación das aves ameazadas continúa a súa tendencia negativa”, atribuíndo a situación ao abandono dos usos tradicionais e cambio de usos do solo no rural galego e doutras políticas sobre a paisaxe. Así, particularmente a nosa admirda andoriña sofre os efectos da masificación forestal de piñeiros e eucaliptos, como tamén constitúen ameazas para ela e para outras aves a contaminación por pesticidas e hidrocarburos, ademais dos perigos que para elas supoñen as liñas electricas e os parques eólicos. Sen esquecer, a catástrofe animal producida pola vaga de incendios, que afectou singularmente as aves, como a contaminación ambiental provocada polas súas emisións a atmosfera e as augas, o que provoca tamén perigos para a saúde humana.

Xaora, neste contexto chama a atención que só dúas das trinta e dúas especies incluídas na relación de aves ameazadas en Galicia, a píllara das dunas e a escribenta das canaveiras, un paxariño de zonas húmidas, conten dende 2014 cun plan de recuperación e conservación activo. Sendo das dúas o caso máis significativo, polo momento, o da píllara, unha pequena ave limícola (apenas 15 centímetros), que ten o seu último reduto no norte da península e que aniña e medra en apenas vinte praias galegas, entre elas as de Gaifar e Lourido, a altura da desembocadura do río Muíños. A chamada tamén píllara papuda, unha especie considerada como “vulnerable” no catálogo galego de especies ameazadas –calcúlase que hai apenas un cento de parellas en Galicia– é moi sensible a acción humana e á doutros depredadores (singularmente os cans e os corvos pequenos) o que obriga a acoutar e sinalar zonas de nidificación nas praias, coa intención de conciliar a súa conservación cos usos turísticos e deportivos destes areais tan emblemáticas do concello de Nigrán como doutros como os de Baldaio, Coroso, Aguieira ou Valdoviño.

Sexa o caso das nosas andoriñas e lavercas ameazadas polos incendios e polas mudanzas das paisaxes agrarias, como o dos pardais que van desaparecendo silandeiramente da soleira das nosas fiestras ou as cativas píllaras das nosas dunas, a conservación destas aves ameazadas debería constituír unha das prioridades das políticas medioambientais e de loita contra o cambio climático dos nosos gobernos. E como esixen as sociedades e expertos en defensa da natureza requírense medidas urxentes que con criterios de conservación da biodiversidade atallen con enerxía semellante devalo. Salvar as andoriñas, tradicionalmente as protectoras das nosas casas (“amigo polo seu proveito, andoriñas no teito”), é hoxe tamén salvar o futuro de todos os nosos.

Campo do Fragoso CCIV

6 de Novembro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

ASPAZO

Abondoulle onte media hora ao Celta para rematar cunha década de frustracións diante dun Atlhetic que fixera de Balaídos un dos seus campos preferidos, onde dende 2003 sempre levaba algunha renda que facía máis agradable a viaxe de regreso a Bilbao da súa afección, unha das máis respectadas en Vigo. E fíxoo grazas a tres goles de moitos quilates, froito dun cuarto de hora electrizante, que demostraron a facilidade do cadro de Unzué para interpretar á perfección un xogo directo do que había moito tempo careciamos na lameira nosa, ao tempo que pór en evidencia neses minutos as carencias defensivas dun visitante en horas baixas.

Tras dous meses e medio de liga, comeza a coñecerse o estilo de Unzué baseado na pretensión teimosa de gañar a superioridade dende atrás, o que supón para o porteiro e para os defensas, como onte se puido comprobar en moitas ocasións, asumir moi importantes riscos na posta en marcha do xogo. Xaora, a pesar dalgúns sustos, ao que non foi allea a presión bilbaina, non se lle pode negar ao adestrador navarro o éxito da súa estratexia, capaz de provocar onte cinco grandes xogadas colectivas das que tres finalizaron en gol, sen dúbida, unha porcentaxe de eficacia óptima.

O primeiro gol chegou pasado o primeiro cuarto, froito dunha longa posesión celeste finalizada cun centro moi longo e moi medido á banda esquerda de Pione, un xogador cada vez máis desequilibrante neste tipo de toques delicados, cabezado nunha dificilísima volea polo noso central Sergi Gómez, que moi poderoso se coou na área entre dous dos defensas vascos que estaban a velas vir. Un gol de excelente fasquía que abría a táboa de marcas, que dous minutos despois puido aumentar o propio Pione cun gran xute sobre o pao longo, despexado por Kepa con moitos apuros.

O segundo gol naceu no 23 na biqueira de Fontás que lanzou un globo que Iago conseguiu gañar en velocidade ao central, finalizando cun xute moi ben direccionado sobre o pao esquerdo, ao que desta volta non chegou Kepa. E tres minutos despois, co Celta enchufado con toda a súa voltaxe, consolidouse o aspazo co segundo do Mago de Moaña, que superando outra vez por velocidade ao central cabezou ás redes un centro de categoría superior de Daniel Wass.

Xaora, cómpre recoñecer que o Atlhetic con táboa de marcas tan adversa e faltando aínda por diante unha hora de xogo non se rendeu. Cando adiantou a liña de presión sobre a saída do balón celeste, non lle foi difícil abrir as primeiras fendas na dubidosa defensa galega. Así chegou antes do descanso o excelente gol de Raúl García, un xogador que resulta sempre tan eficaz para o seu equipo como antipático para os seus rivais. Mais o peor para os nosos chegaría tras a reanudación, cando se incorporaron Aduriz e Iturraspe que conseguiron recuperar o control do xogo para o Atlhetic e colocar a defensa celeste sobre as cordas. Unha intervención providencial de Rubén, que parou sobre a propia liña unha cabezada de Laporte, e outra de Núñez que saíu lixeiramente desviada, puideron apretar a táboa de marcas.

Mais tamén é certo que cando faltaban menos de dez minutos, tivo Iago a posibilidade de acadar a súa tripleta histórica, cando nunha das súas subidas ao galope pola banda debuxou coa biqueira esquerda unha volea de precisión sobre o marco que superou a Kepa, mais que quedou lixeiramente alta, por riba do longueiro. Unha mágoa, xa que de marcar o noso internacional conseguiría un auténtico e xenuíno “hat-trick”, é dicir, un gol de cabeza, outro co pé dereito e outro co esquerdo.

A pesar da irregularidade do seu xogo defensivo, sobre todo na segunda parte, é innegable que o cadro de Unzué amosa contar cun aprezable poder de contención no medio do campo e cunha moi poderosa pegada atacante, sobre todo cando Iago Aspas, onte o mellor na lameira, conta con espazo por diante para afrontar todos os retos posibles do gol.

Onte 1927: Corenta Premios da Crítica de Galicia

5 de Novembro de 2017/en Cultura, Galerías de fotos, Onte, Premios, Vigo/por bretemas

Lembraremos a XL edición dos Premios da Crítica de Galicia pola emoción que supuxo escoitar a Luís Emilio Batallán, premio na modalidade de Música, de que celebramos tamén as catro décadas do seu mítico disco Ahí ven o maio. A voz dun Batallán minguadiño encheu de saudade un salón que con anterioridade ovacionara a Antonio Manuel Fraga, autor de Querido H.P. Lovecraft, merecidísimo premio de Creación Literaria, a Xosé María Palmeiro, que recolleu o premio de Investigación, en nome de Marcos Pérez Pena, autor de A prensa en Galicia na Transición e a Jorge Mira, responsable do Programa Conciencia, premio de Iniciativas Culturais e Científicas. Como inesquecibles foron a intervención rabuda de María Luisa Sobrino, premio de Artes Plásticas, e a comprometida de Flor Maceiras, directora da Escola de Teatro de Narón, premio de Artes Escénicas. Como tampouco esqueceremos a de Beli Martínez, que recolleu en nome dos responsable do Festival S8 o premio de Cine e a de Alberto González Prelcic, o cociñeiro do restaurante Silabario de Tui, que recolleu como membro do Grupo Nove o premio de Cultura Gastronómica. Como non esqueceremos as intervencións de Noelia Otero, a presentadora da cerimonia, lembrando a importancia de non darlle tregua á violencia machista contra as mulleres. O feito de que fose esta a cuadraséxima edición dos Premios da Crítica de Galicia desbordou o número de participantes, probablemente o maior da historia, aínda que por ventura mantendo como en edicións anteriores o pluralismo transversal que caracteriza esta singular convocatoria.

Samaín novo

1 de Novembro de 2017/en Artigos, Artigos Faro de Vigo, Efemérides, Etnografía, Festas, Literatura infantil e xuvenil, Narrativa, Novidades, Vigo/por bretemas

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo á exaltación do Samaín:

Nestes días de Samaín, dedicados á memoria dos mortos queridos, chamou o meu interese unha crítica publicada no suplemento de libros do “The Guardian” sobre un libro de relatos de medo (Eight Ghosts: The English Heritage Book of New Ghost Stories, 2017) promovido polo English Heritage, a entidade centenaria de voluntariado que se ocupa da conservación e promoción de máis de catro centos monumentos do patrimonio histórico de Inglaterra. O EH convidou a oito narradores e narradoras a que escollesen algúns dos seus espazos para que localizasen alí unha historia de fantasmas, medo ou terror. E a proposta semella que foi ben acollida por voces como Sarah Perry, que escribiu un relato localizado no inquedante palacio Audley End de Essex, Kate Clanchy, que escolleu Housesteads, un dos fortes romanos da Muralla de Hadrián, ou polo famoso Mark Haddon, quen a pesar de confesar non ser un fanático deste xénero, meteuse dentro do York Cold War Bunker, un lugar arrepiante, concibido para a protección dunha posible guerra nuclear.

Unha experiencia que semella emular a tan exitosa estratexia turística para a fin de semana de Halloween dos “cinco castelos de terror irlandeses (McMahon, Ballygally, Kinnity, Leap e Skyrne)”, que contan como un dos seus maiores reclamos con cadanseu conto de fantasmas e aparecidos, de espectros e espíritos, ou mesmo nalgúns dos casos de crimes e arrepiantes asasinatos. Xaora, esta experiencia literaria promovida polo English Heritage foi concibida para contribuír tanto á difusión do patrimonio monumental como á reinvención do xénero de terror, que na literatura en lingua inglesa conta con tradición de seu e con clásicos tan universais como Edgar Allan Poe, Arthur Conan Doyle, Bram Stoker e H.P. Lovecraft (por ventura todos traducidos para o galego). Un xeito, ademais, de ofrecer unha nova lectura para os días de Halloween máis alá da parafernalia ritual de disfraces e outras trapalladas made in China que hoxe mobiliza a mocidade urbana de medio mundo.

Unha experiencia dun Halloween novo que moi ben podería ser emulada en Galicia onde contamos tamén cunha longa lista de espazos onde habitan cocos e monstros, lugares onde saen de paseo os demos ou edificios encantados, como o castelo de Sandiás, a casa da torre de Burela ou a casa do medo de Lariño, onde por dicilo con palabras pequenas pasan cousas raras. Como contamos tamén cunha ampla tradición literaria popular de contos de medo e relacionados coa morte, con especial atención para os protagonizados polos mouros, pola Compaña e pola Sociedade do Óso, que, a pesar da desaparición da cultura agraria tradicional, perviven na memoria dalgunhas das nosas persoas maiores. Como existe unha xeración de autores que nas décadas de entre séculos actualizaron o xénero de terror en galego, singularmente Xosé Miranda, Xabier P. DoCampo e Agustín Fernández Paz, á que nos últimos anos se incorporaron outros máis novos como Ledicia Costas, Antonio Manuel Fraga e Tomás González Ahola, un dos fundadores da editora Contos estraños, a primeira especializada en galego en literatura de terror, fantasía e ficción científica.

Con este acervo literario non é difícil reinventarmos un Samaín novo, unha festa de orixe celta baseada no mito de que na noite de Samaín (que identificamos coa do 31 de outubro) as portas do outro mundo quedaban abertas: os espíritos dos defuntos e das fadas invadían, por unhas horas, o mundo dos humanos; e os vivos podían penetrar no mundo do alén e quedar alí presos por mor dun feitizo ou meigallo. O profesor Rafael López Loureiro, o animador dende hai vinte e cinco anos, da recuperación do Samaín na vila de Cedeira, xa demostrou o carácter inequivocamente galego desta festa que, asociada aos días de santos e defuntos e á celebración do magosto, existía por todo o noso país ata hai menos de corenta anos.

Por ventura, esta recuperación do Samaín galego é un feito consolidado, sobre todo no eido escolar. O tallado de cabazas, os concursos de maquillaxe, a colocación de caveiras en lugares senlleiros, os pasarrúas de fantasmas e ánimas, as merendas e chocolatadas de outono, os magostos populares, a preparación de doces de cabelo de anxo ou chulas e budíns de cabaza, os contacontos de medo, os concertos de música para picariños, as noites de calacús, son algunhas das actividades que nos días de Samaín se realizan pola Galicia enteira. Reinvención á que contribúen libros tan populares entre a nosa rapazada como os da serie “Escarlatina, a cociñeira defunta” de Ledicia Costas ou álbums visuais que modernizan a tradición do xénero como Violeta quere ser vampiro. Un conto de Samaín (Xerais 2017) de Ramón D. Veiga e David Sierra, que se presentou onte no Café Badía de Teis. Viva o Samaín novo!