Galicia en chamas

/en , /por

Etiquetas: ,

Arde a nosa pel

/en /por
Cando onte á noitiña deixamos a Pawley na Coruña, despois da asinatura de Agustín e da recollida dos premios Lecturas, non sabiamos que na nosa viaxe pola autoestrada comprobariamos tan de preto o horror provocado polos terroristas do lume. Xa pasaramos unha Compostela sitiada por unha mesta nube de fume mais, en chegando a á altura da entrada ao “corredor” de Sanxenxo, foi cando unha barreira de lapas nos impediu continuar. A garda civil obrigounos a dar a volta para coller en disciplinada ringleira a estrada xeral. Dende as curvas de Barro contemplamos atónitos a forza das lapas nas súa plenitude invadindo a autoestrada e ameazando con chegar ás vivendas. Dende Pontevedra a Vigo, de novo xa na AP-9, viaxamos mergullados na nube de fume: invadiunos, entón, unha enorme tristeza cando comprobamos que o cumio do Xaxán, despois de tres xornadas, continuaba ardendo. Deitámonos verdadeiramente conmocionados, sabendo que moitos dos nosos compatriotas pasarían a noite defendendo impotentes os seus eidos.

A vaga de incendios desta fin de semana, cando azouta o nordés e se dispara o termómetro, constitúe un atentado ecolóxico e social (xa con tres vítimas inducidas polos incendios) de enorme envergadura. Por moito que doa debemos recoñecer que arde a nosa pel e somos os propios galegos os que provocamos semellante atentado contra o noso futuro. Cales son os móbiles destes incendiarios que semellan actuar de xeito tan organizado como eficaz? Como podemos poñerlle couto dende a raíz?
A solución ao problema non é doada. Non cabe dúbida que, nestes momentos de emerxencia e conmoción, o Goberno Galego debe procurar axuda (máis medios humanos e materais) para combater as lapas (dende a participación de membros do exército á colaboración doutras comunidades e de Portugal) xa que a sensación de desamparo e impotencia que sofren as comunidades veciñais, que levan varios días (vencidos polo cansazo) intentando protexer as súas casas, é tan dolorosa como os devastadores efectos do lume. Como tamén é imprescindible intensificar a actuación das forzas de seguridade e da fiscalía para perseguir a estes auténticos terroristas. Mais, a pesar do díficil que semelle, unha vez superada a crise, cómpre non abandonar a política sensata e rigorosa iniciada este ano pola Consellaría de Medio Rural (admirable o traballo tanto do Conselleiro Suárez Canal como de todo o seu equipo na xestión da catástrofe) para poñer en valor a xestión do noso patrimonio forestal. Só abordando as causas estruturais do problema poderemos evitar que en vindeiros veráns volva queimarse un dos nosos patrimonios máis valiosos.
A asinatura dun grande Pacto polo Monte, apoiado polas tres forzas parlamentarias, polo Goberno Galego e polos concellos e deputacións, e respaldado polo asociacionismo civil, non podería ser o instrumento político que permitise unha nova política para erradicar esta lacra? A sociedade galega no seu conxunto non pode admitir de xeito ningún que os incendios sexa unha lacra inevitable ou unha portaxe a pagar pola nosa condición periférica. Con esta convicción profunda e con determinación política abonda, os galegos podemos e debemos gañarlle a batalla a estes pirómanos de rostro descoñecido.
Etiquetas: ,

A Ría na UVI

/en , , , /por

No artigo da semana reflexiono sobre a degradación da Ría de Vigo, por mor da desvastación urbanística da beiramar e polos problemas do saneamento, e sobre a necesidade de que o concello propoña de inmediato unha ubicación para a nova depuradora.

Rosas murchas

/en , , /por
No artigo da semana atrévome a propoñer unha reflexión, a partir do asasinato de Águeda González, sobre o insidioso fenómeno do terrorismo contra as mulleres. Teño unha certa perplexidade que sobre este tema se debata tan pouco nos nosos blos.

Os enigmas mundiais de 2006

/en /por
A xente de IGADI adiántame por por correo electrónico a súa Guía exterior 1/2006 onde reflexionan sobre a ducia de enigmas sobre política internacional que eles albiscan para o ano que comeza:
  1. Sairán os americanos e británicos de Iraq?
  2. Destronará a gripe aviar ao terrorismo como maior preocupación global?
  3. Avances ou retrocesos na proliferación nuclear?
  4. Qué camiño elixirá Belarús?
  5. Haberá Putin despois de Putin?
  6. Reconciliaranse China e Xapón?
  7. Haberá cambio de réxime en Siria?
  8. Consolidarase a viraxe á esquerda en América Latina?
  9. Quen substituirá a Kofi Annan?
  10. Retomará Europa o debate sobre a Constitución?
  11. Cabe agardar mudanzas reais para África na consecución dos Obxectivos do Milenio?
  12. Recuperarán os demócratas o Congreso en EEUU?
A verdade é que a situación internacional preséntase para este 2006 con escasas certezas para a transformación dunha situación moi viciada polo actual unilateralismo estadounidense que todo o asolagada. Non gusto desta axenda mundial que, porén, merece toda a nosa atención.

Son galego

/en , /por

O de torredebabel é o post máis interesante dos que lin hoxe. Descoñecía esta lista de compromisos asumidos e divulgados por compatriotas de todo o mundo (e dos que aquí deberíamos tomar boa nota):

1.Considerarei Galicia como a miña Patria.
2. Proclamarei en público e en privado que son galego/a.
3. Considerarei a todos os galegos como tales, con independencia de que vivan ou non en Galicia, e naceran onde naceran.
4. Se coñezo o idioma galego aproveitarei sempre que poida para o practicar e esforzareime en perfeccionalo escribindo, falando, lendo e escoitando. Se non o coñezo, farei todo o posible por o aprender e o utilizar, sen ter vergonza por non o dominar.
5. Trasmitirei aos meus fillos e netos o orgullo de ser galegos.
6. Procurarei poñerlles nomes galegos aos meus fillos.
7. Se teño un apelido castelanizado trocareino pola súa auténtica forma galega.
8. Utilizarei sempre os nomes galegos das provincias, cidades, vilas, parroquias ou aldeas de Galicia, especialmente os daquelas onde teño as miñas orixes. 1
9. Estudarei e darei a coñecer a historia de Galicia.
10. Cultivarei as receitas de cociña galega aprendidas da miña familia e outras que aprenda a través do estudo da gastronomía galega e difundirei as súas virtudes entre os meus achegados.
11. Preservarei as tradicións galegas practicándoas e promocionándoas no meu entorno.
12. Celebrarei todos os anos a festa da Patria Galega do 25 de xullo.
13. Sempre terei á vista na miña casa algún elemento decorativo que fale de Galicia: un cadro, fotografía, bandeira, adorno, figura, etc.
14. Consumirei preferentemente produtos galegos.
15. Contribuirei na medida que poida a un mellor futuro para Galicia e para todos os galegos, onde queira que vivan.
16. Defenderei o nome de Galicia e dos galegos ante calquera insulto, difamación ou mofa.
17. Renegarei de quen aldraxe ou perxudique a Galicia e aos galegos, procurando defendelos con todas as miñas forzas; manifestarei publicamente a miña disconformidade con calquera lei ou medida que perxudique a Galicia, aos galegos ou á súa identidade; e apoiarei as iniciativas políticas honestas que procuren o ben para Galicia.
18. Difundirei polo mundo o nome de Galicia, explicando o que é, ónde está e quén son os galegos, amosando o orgullo da nosa cultura, idioma e historia.
19. Apoiarei ás organizacións que traballen por conservar a cultura e identidade galegas no exterior, coa miña participación como socio/a ou traballando dalgún outro xeito ao meu alcance a prol delas.
20. Contribuirei, na medida das miñas posibilidades, a soster os gastos destas e ao seu bo goberno. Farei sempre por unir aos galegos do todo o mundo e nunca por os dividir.

Con frei Betto

/en , /por

Débolle ao amigo Xulio Ríos un encontro intenso de dúas horas desta noitiña con frei Betto, un intelectual brasileiro con grande presenza internacional. Este dominicio foi durante dous anos asesor de Lula no programa Fame Cero. Escritor incesante (ten 53 libros publicados), conferenciante por todo o mundo, articulista (oito textos semanais), director durante vinte anos da revista América Libre, ensaísta, novelista, especialista en nutrición e gastronomía, posúe unha mirada que deita esperanza sobre un mundo que semella esgazarse. “No Río e no Sao Paulo hai dous millóns e medio de mozos entre os catorce os vinte anos que non remataron o ensino primario. Eles son a maioría dos que morren atacados e dos que atacan”, afirmaba cando falabamos da vida cotián na Rocinha (onde viven catro centas mil persoas) ou en Santa Marta, onde non existe o estado e ten outros donos.
Falando moi amodiño cun charuto na man, dos que lle agasallou o seu presidente, describiunos a síndrome da mosca azul, a que padecen algúns políticos de partidos de esquerda cando quedan apegados aos sabores do poder. “Chegan ao goberno, mais esquecen que non teñen o poder”. Para el esta mosca azul é un síntoma máis da crise da democracia no entorno actual da globalización liberal.
Reiterounos o seu agradecemento pola acollida que recibiu nestes tres días nas dúas conferencias que pronunciou en Galicia e o seu desexo de ver algún día publicado en galego un dos seus libros. Confesounos que a proximidade cultural entre os nosos pobos e a facilidade da comunicación foi unha sorpresa que non agardaba. Despedímonos falando das saudades de Perdices, o distrito paulistano onde vive e do que eu gostei o pasado ano. “Deberiamos vivir trescentos anos como as tartarugas. Os primeiros cen para aprender, os seguintes para crear e traballar e os últimos para ensinar” díxonos cando entraba pola porta do seu hotel.