Axeonllados


Liberation

Prometinme non postear sobre a noticia; sen embargo, a saturación mediática abafante impídeme non facelo. Os medios mundiais máis influíntes, especialmente as teles públicas, axeonlláronse diante do poder da Igrexa e o seu control do rito e do espectáculo de masas. A pesar da crise do seu cadro de persoal (especialmente en España) que sofre, a Igrexa católica amósase, nestes seus días de gloria, orgullosa da súa capacidade de influenza sobre a maioría dos estados.
Non vou criticar aquí ao papa Wojtyla; quédome coa súa oposición á guerra, o seu respecto para todas as linguas, etnias e pobos e a súa defensa dos dereitos humanos. Sen embargo, escoitando os ditirambos elexiacos do correspondente no Vaticano da televisión pública, pregúntome: u-lo estado laico, ou canto menos aconfesional, ao que todos temos dereito?
Non dubido da importancia para a humanidade da morte deste vixía da tradición e, tampouco, do respecto que merecen as exequias deste velliño entrañable. Sen embargo, todo este espectáculo audiovisual asolagante (rosarios, cánticos e misas retransmitidas en directo), tan coidadosamente improvisado, irrítame profundamente. E o que está por chegar nos vindeiros días

Manifesto pola Ría de Pontevedra

Recibo na caixa de correo o manifesto que onte presentou Maio Longo e un grupo de persoas vencelladas ao mundo da cultura e o ensino de Teucro. Esta asociación cultural xunto á ONG Mais Libros teñen previsto facer unha publicación con escritores que conten vivencias, experiencias ou fantasías relacionadas coa ría de Pontevedra, Tambo, Lourizán, etc. Pregan a maior difusión do manifesto para o que recaban asinaturas. Aí vai.
POLA RECUPERACIÓN DA RÍA DE PONTEVEDRA
Houbo un tempo na nosa historia recente no que non se coñecía máis vontade có capricho da autoridade dictatorial nin máis argumento có gume das baionetas. Daquela, os poderosos campaban polos nosos eidos coma se fosen seus, entraban nas nosas casas coma se fosen súas e usaban a forza dos nosos brazos coma se fose só para eles.
Foi nesa época cando nos impuxeron a construción dunha fábrica contaminante nun lugar de privilexio: a ría de Pontevedra. As fabulosas gañancias que lles ía reportar aos donos eran máis importantes có estrago que causaría envelenando a auga, o aire e a paisaxe ribeirán, privando do seu sustento a centos de mariñeiros e mariscadoras, a hosteleiros, comerciantes e outras empresas, roubándonos a súa beleza singular, arriscando a saúde de toda a poboación da contorna. A cambio, ofrecíannos o mantemento dun exiguo continxente obreiro e algunhas cativas esmolas sociais.
Esta infamia mantívose durante máis de corenta anos porque os que estaban antes deixaron todo atado e ben atado con arame de espiños e os que viñeron despois tiveron coidado en manter os seus privilexios.
Pero o tempo da ditadura pasou e hoxe acollémonos ao mandado democrático da lei e a razón. E a lei di que a concesión está a acabar e que os terreos nos que se asenta a fábrica deben ser desocupados e reverter ao dominio público. A razón, reiteradamente expresada pola maioría cidadá, demanda para a nosa ría un futuro claro e sólido de traballo, prosperidade e benestar.
O goberno da cidade de Pontevedra reclamou o cumprimento da legalidade en consonancia coa vontade popular: a fábrica debe ser trasladada a un lugar menos sensíbel á contaminación e remozada con tecnoloxías non agresivas; os postos de traballo débense manter e aínda ampliar con novas liñas de produción. Un novo horizonte ábrese ante nós, un horizonte de futuro no que caberán todos os traballos e todos os praceres derivados do aproveitamento racional dunha ría saudábel, fermosa e fecunda.
Pero os donos da fábrica resístense a perder os seus privilexios e, en connivencia con algunha forza política ancorada no pasado, poñen en xogo toda clase de arteiradas para confundir a cidadanía e tratar de impedir que se cumpra a lei.
Hoxe, cando no mundo se aposta pola saúde e a calidade de vida por enriba da industrialización salvaxe, cando desde todos os lados se admite que o futuro pasa polo aproveitamento racional e sustentábel do medio natural, hoxe, no día en que Pontevedra está a verse a si mesma con outros ollos como cidade fermosa e produtiva, remozada no seu urbanismo, coas rúas cheas de xente en permanente actividade comercial, social e cultural, cun alto grao de autoestima cidadá, hoxe, máis ca nunca, as persoas que asinamos abaixo, relacionadas co ámbito da cultura (creación, investigación, ensino, asociacionismo, etc.), queremos deixar patente o noso compromiso firme de apoio ás forzas políticas e sociais e a toda a cidadanía de Pontevedra que loitan por un futuro de esperanza.
¡Polo traballo, pola saúde! ¡Polo futuro!
¡Fóra ENCE da ría de Pontevedra!

Irak (2003-2005)


Irak (2003-2005)

Apoio o necesario recordo de dot. Coas tropas españolas na casa, acabou a guerra para nós?

Novidades sobre Ence

Recibo por correo electrónico un artigo que Luís Bará, o concelleiro de Cultura, enviou hoxe aos medios valorando a manifestación a prol de ENCE celebrada onte. O cerco informativo ao que están sometendo algúns medios ao goberno municipal pontevedrés é noxento. Transcribo o aclaratorio texto de Bará.
ENCE: A PASTA CONTRA A ÉTICA

Luis Bará, Concelleiro de Cultura de Pontevedra

O conflito de ENCE constitue a escenificación dunha ofensiva total dos poderes económicos e políticos (Caixa Galicia e PP), co apoio do brazo sindical e mediático, contra un goberno lexitimamente constituído que representa a vontade marioritaria da cidadania de Pontevedra e que defende a legalidade urbanística, o desenvolvemento sustentábel da cidade e a recuperación da ría.
O omnímodo poder financeiro, acostumado a poñer e quitar gobernos, leva intentando distintas manobras para violentar a vontade popular e impoñer a súa lei: primeiro foi a fallida declaración de supramunicipalidade, despois a tamén truncado intento de substraer do dominio público os terreos do complexo industrial, a continuación o asalto ao pleno e agora a tentativa tamén condenada ao fracaso de vincular o asentamento da fábrica ao porto de Marín.
A manifestación do venres 18 foi o último episodio dunha estratexia equivocada: os centos de millóns repartidos en prebendas, patrocinios, subvencións e anuncios non foron quen de influir nunha cidadanía madura e que sabe decidir por si mesma, sen interferencias nin manipulacións interesadas.
Os acontecementos das últimas semanas tráennos unha lección da que todos debemos tirar conclusións, especialmente os máximos dirixentes de Caixa Galicia e do PP: co diñeiro pódese conseguir moitas cousas, pódense comprar clubes deportivos, apoios de institucións e de empresas, submisión de sindicatos, fidelidadades inquebrantábeis de medios de comunicación. Mais todo o diñeiro do mundo non poderá comprar a un alcalde e a un goberno firme nas súas conviccións democráticas e no seu compromiso con unha causa xusta.
Porque ao final non se trata dun debate sobre os postos de traballo de ENCE: como se explica senón que se organice unha manifestación e unha feroz campaña mediática con 13 anos de antelación sobre a data en que a fábrica debe trasladarse da ría?
Non se trata tampouco dunha discusión serea e rigorosa sobre a industria forestal e o seu papel no desenvolvemento económico de Galiza. Quen decidiu que o futuro deste sector pasa inevitábelmente pola instalación dunha papeleira na ría de Pontevedra?
Nin sequera se trata do que queremos que sexa a nosa ría e a nosa cidade no futuro: se aceptamos mansamente unha realidade imposta, con todas as súas imposturas, ou se nos sumamos a unha tendencia compartida por ducias de cidades de toda Europa, desde Manchester a Barcelona, de Bilbo ata A Coruña, que están transladando as instalacións fabrís para gañar novos espazos de convivencia e desenvolvemento equilibrado.
Non nos equivoquemos. A estas alturas, o debate está xa situado nun ámbito moito máis transcendente: é a loita pola ética, por demostrar que na política non somos todos iguais, que non todo vale; por deixar claro que o poder económico move moito pero a vontade das persoas é invencíbel.
Porque, señores de Caixa Galicia e do PP: se vostedes teñen a forza dos cartos, nós temos o poder da dignidade; se vosa é a pasta, nosa é a ética. E a ética é un ben que non se vende.

Kapire mosamam mam kapire

Hoxe na mani escoitamos de novo a canción de Pilocha e Carmen Blanco.
Ben bonita que é amosando o anceio da igualdade real.
Kapire, mosamam, mam, kapire, el ham mosamam el ham. Kapire, mosamam, mam, kapire, el ham mosamam el ham…

Prohibicións e vinganzas

Un alumno de Económicas mándame unha foto tirada na cafetaría da súa facultade. Prégame que a divulgue para poder gañar un concurso de fotografía anecdótica galega organizado por aduaneiros sen fronteiras. Recoñezo que quedo un chisco perplexo, pero así o fago. O mellor do asunto é consultar as obras presentadas e ler os comentarios sobre elas. Paga a pena miralas todas e botar unhas risas (unhas cantas merecen ser enlazadas). Aquí meu amigo Quique ten unha fonte inesgotable para novos prodixios.

Sorprendente é, tamén, a noticia que leo nun dos meus blos preferidos: a vinganza dun empregado de McDonalds contra un policía novaiorquino.
Si
Dubideino moito, mais a fin decidín pedir o si.

Galeano

Memoria

A memoria que máis me interesa, a que máis me move, é a que opera como catapulta, non a que te fixa unha áncora a unha identidade que se pode gardar nunha vitrina e pechar con chave. Creo na memoria como continuidade da vida. Non a memoria morta que nos convida a contemplar unha bolboreta cravada na parede.
Esperanza
A esperanza é unha cousa que se conquista cada día con moita dificultade e que cada día cae e se ergue cando está viva de verdade. Como todos nós, que tropezamos, caemos, dubidamos, dámonos contra a parede, fracasamos, morremos e volvemos a nacer.
Magnífico este libro de entrevistas do fillo do noso querido Luis. Os pensadores da esquerda mundial analizan o estado do planeta dende unha perspectiva emancipadora. Libro moi recomendable.

Cifras

Compostela. Dez horas de xuntanza de editores para preparar as actividades do ano. No xantar contrastamos cifras, a partir das declaracións do reitor da Coruña: “En Galicia hai 400.000 analfabetos”, máis do 15 % da poboación. Somos o 6,6 % da poboación e consumimos o 4,8 % dos libros do estado. Supoñemos o 5,8 % do PIB español e o 10% da poboación agraria. Estamos a cabeza do consumo de alcohol (15 %) e do índice de sobrepeso, aínda que somos a comunidade menos fumadora (22%). Posuímos a poboación máis envellecida de todas as CC.AA., unha das menores taxas de natalidade e un dos índices de desemprego máis elevado (12 %). Explican estas cifras os nosos baixos índices de lectura e a crise do noso sector editorial?

Noticia tranquilizadora

José Luís traquilízame: Isaac non ten nada grave. Apenas a gripe de todos os invernos. En pouco días, estará outra vez novo. Será certo, como expresa nos seus artigos, que non ten Seguridade Social? Outra brincadeira do noso xenial editor decano.