Desde hai tempo no meu lector de feeds teño as novas da Xunta. O máis curioso do caso é que desde hai xa dúas semanas observo que só inclúen as novas das consellarías do PSdeG-PSOE e das actividades do presidente Touriño. É que rachou o acordo informativo existente entre as dúas forzas do bipartito? Creo que esta é unha mala nova. 
Couselo fixo unha completa crónica da presentación de onte do libro de Xosé Luis Barreiro. O acto foi moi concorrido e as intervención dos dous presentadores e do autor de enorme altura e interese. A intervención de Beiras foi moi brillante: cualificou a obra como “renacentista na medida que propón unha cosmovisión dos problemas actuais do planeta”, considerándoa como “un alegato de esquerda, que a actual esquerda política non fai, sobre a mal chamada nova orde política mundial”. Pola súa banda, Barreiro, nunha intervención de oratoria espectacular (lembrou que un dos seus afoutos paisanos de Forcarei contáralle hai tempo que “eu por un millón de pesetas, mátome”), fixo un chamamento vibrante a recuperar o compromiso moral da política. Creo que o público quedou convencido de que estaba diante dun libro de ciencia política e de praxe de opinión xornalística que merece atención.
O noso amigo Pedro, oportunísimo como sempre, faise eco da información aparecida en The Times, o pasado 2 de xuño, con motivo das eleccións de Moldavia, na que se especulaba sobre como se configuraría en 2020 o mapa político europeo con vinte novos estados independentes.
Chama a atención que o xornal conservador británico desbote sequera a posibilidade que Galicia sexa outra desas pequenas nacións que poidan aspirar á independencia. Será este o mapa que estuden os nosos netos?
Ben sei que diante desta noticia, escasa relevancia ten xa o rebumbio no que participei esta semana, amortizado na conta do inventario do xogo político institucional. Nunca neguei que recibín un xeneroso ofrecemento por parte de Anxo Quintana e de persoas da súa confianza para optar a encabezar a lista viguesa do BNG. Unha proposta que moito me honrou e que, como xa expresei, non podo máis que agradecer polo seu carácter arriscado tratándose dun nacionalista que non militou nunca no BNG. Aínda que ben saben as persoas que me coñecen que nunca tería aceptado participar en candidatura ningunha en calidade de “independente” (condición na que non acredito), xa que sempre defendín os partidos como as entidades que organizan a participación política dos cidadáns no ámbito democrático. Razóns de carácter estritamente profesional, fundamentadas nunha profunda convicción moral, decidíronme a comunicar que declinaba o ofrecemento o pasado mércores á noite, tras unha desafortunada filtración xornalística que na tarde do martes coincidiu coa celebración do Consello Local do BNG vigués. Aí acabou, no que a min me atinxe, todo conto; o resto foron especulacións xornalísticas e algunhas intoxicacións que, inevitablemente, acompañan este tipo de situacións nunha cidade como a nosa.
A pesar dalgún desgusto que me amolou, o rebumbio desta semana axudoume, tamén a min, a repensar e reflexionar sobre moitas cuestións. A nivel profesional, permitiume, tras máis de trece anos á fronte da editorial, revalidar o meu compromiso diante do cadro de traballadores e traballadoras, para acometer corresponsablemente nos próximos tres anos un ambicioso plan de edición educativa, en contextos tan adversos e desfavorables como os sinalados pola nova reforma curricular e por unha modalidade de préstamo que sitúa a todas as empresas do subsector escolar ao bordo do abismo. A nivel persoal, tamén, foi emocionante para min, recibir estes días o apoio dos membros da miña familia, dos meus compañeiros e compañeiras do chollo, de numerosísimos autores, xornalistas, blogueiros e tantas outras persoas que me colmaron de mimos e agarimos que non saberei como agradecer. A nivel político, a experiencia axudoume a coñecer mellor o proxecto de renovación e modernización da cultura política nacionalista que con determinación están encabezando Anxo Quintana e Ánxela Bugallo (moitas grazas, Ánxela). Un proxecto moi esperanzador do que me sentín próximo e no que me gustaría poder colaborar que, inevitablemente, máis cedo ou máis tarde, irá enchoupando como a poalla ao conxunto das agrupacións locais nacionalistas.
Todos os datos que recabei dos meus veciños, testemuñas dos feitos, coinciden en sinalar que a actuación policial desta mañá na Gran Vía foi desproporcionada e contribuíu a apupar unha situación que non está xa para moitas chiquitas. A folga do metal vigués contra a precariedade é un conflito socialmente moi serio que debería ser abordado por parte dos gobernos con maior sensibilidade.
No artigo da semana reflexiono sobre a importante folga no metal de Pontevedra. Non teño dúbidas que amosa un profundo malestar social, sobre todo nos obreiros máis novos sometidos a condicións de grande precariedade, polas modificacións estruturais que, dende a reconversión de hai vinte anos, se veñen producindo nos estaleiros vigueses.
