Campo do Fragoso XVI

/en , , , /por

BAIXA INTENSIDADE

O partido co Athletic demostrou que o Celta está prostrado nunha perigosa fase de baixa intensidade, acumulando dúas derrotas consecutivas diante de rivais moi inferiores e amosándose totalmente incapaz de repoñerse unha vez que recibe un gol. Noqueados xa aos dez minutos de xogo polo tanto de Aduriz e desquiciados no centro do campo pola tupidísima malla de centrocampistas bilbaínos, que souberon anticiparse e proporcionar balóns perigosos aos seus dianteiros, os de Vázquez non tiveron a claridade suficiente para ler un encontro que Clemente quería gañar. Renunciando de forma incomprensible ás bandas e teimando por conducir a pelota de forma individual polo centro para conseguir unha asistencia para Baiano (moi desacertado como xa ven sendo habitual nas últimas xornadas), o Celta só conseguiu estrelarse contra a fráxil e inexperta defensa dos leóns. Por riba, as dúas oportunidades estragadas por Canobbio e Perera a porta baleira contribuíron a descompoñer definitivamente o debuxo dun equipo que perdeu as posibilidades de atopar un argumento condutor para súa remontada. Nin os trocos da segunda parte nin a emocionante enerxía dos minutos finais, que proporcionaron os caneos e a dirección de Gustavo López, foron suficientes para abrir a lata que tan concienzudamente dispuxo Clemente sobre o campo ao longo dos noventa minutos. Para enfrontar o difícil vieiro final da liga, onde todos os equipos van estar moi necesitados de puntos, o magnífico Celta desta tempada precisa recuperar maior continuade e intensidade no seu xogo de defensa e ataque. Urxe mellorar a actitude para poder chegar a culminar o soño europeo.

Campo do Fragoso XV

/en , , , /por
SEIS PUNTOS
Fernando Vázquez sentenciara ao longo da semana que o encontro co Osasuna era un deses poucos nos que se desputaban sete puntos. Nun magnífico partido de defensa e contraataque os celestes conseguiron, diante dun dos seus rivais directos, seis. A expensas do que poida deparar no remate da tempada a diferenza de goles, constitúe unha boa renda para seguir con posibilidades de participar na vindeira Liga de Campións. A saída dos celestes foi un estourido de alegría. Non pasaran cinco minutos, cando Baiano, famento de gol, recortou con toda a súa potencia de John Deere a un dos centrais vermellóns e conectou un dereitón que deixou abaneando a bancada. A partir de entón, os de Vázquez xogaron con grande convicción ao fútbol que máis lles presta: sólida disciplina defensiva e veloz contragolpe entre liñas. O traballo de xigante de Oubiña, que en solitario roubou pelotas preciosas, entregándoas sempre con premura e sentido de verticalidade, e a tarde xenial de Canobbio, que ensaiou cambios imprevisibles na dirección do contragolpe, foron pouco a pouco desquiciando a un teimoso Osasuna que se emborrachou coa posesión do balón mais que nunca tivo o control do xogo. Tras o golazo de Canobbio, que burlou a marcaxe de Josetxo e caneou con enorme serenidade ao porteiro rival, a carreiriña eufórica de Fernando pola banda (algo que non viramos nesta liga), amosou a efectividade e coherencia do seu intelixente deseño táctico. Aínda con doce xornadas por diante, a continuidade deste Celta con tan sólida defensa e notable pegada pode levalo ónde ninguén soñara ao comezo da tempada.

Contedores e contidos

/en , , , /por
No artigo da semana abordo o que veu sendo unha das miñas preocupacións da semana, a relación entre os contedores e os contidos dos espazos da cultura.

Foto da Casa das Palabras de J.Albertos.

Campo do Fragoso XIV

/en , , , /por

VITORIA CÓMODA
A estas alturas ninguén pode negar que o Celta está facendo un grande campionato. Seguros das súas posibilidades e con superioridade técnica sobre a maioría dos rivais, os de Vázquez obtiveron onte unha das súas vitorias máis cómodas diante dun Cádiz moi frouxiño, que só amosou algún perigo nos vinte primeiros minutos. Sen modificar o seu esquema de xogo, Fernando introduciu tres cambios no seu conxunto habitual, que supuxeron un auténtico revulsivo para proporcionar maior seguridade defensiva e, tamén, máis capacidade de control no medio campo. A entrada de Contreras no eixo da defensa e do xove Daniel De Ridder na media banda dereita, os dous xogadores celestes máis destacados, facilitaron un mellor trato da pelota e unha maior solidez no medio do campo para abortar os tímidos contragolpes gaditanos. Contreras reivindicou a súa volta á titularidade participando nos dous goles celestes: no primeiro, aproveitando de cabeza o magnífico lanzamento de Larena, que enviou xusto ao escuadro un golpe franco; no segundo, realizando unha enorme asistencia a Silviña, tras recuperar a pelota no medio do campo e desbordar por velocidade a dous contrarios. Pola súa banda, De Ridder, aliñado de saída por vez primeira, revelouse como un perigoso centrador, ao tempo que un disciplinado traballador en labores defensivas, o que permitiu que Ángel colaborase máis activamente con Oubiña no control do seu eido. Cambios, pois, eficaces que amosan dutilidade e novas posibilidades para un conxunto que entrou xa de cheo na difícil loita por conseguir unha praza europea. Para os celestes, onte comezou unha nova liga.

Sempre Rosalía

/en , , /por

No artigo da semana e con motivo da celebración oficial, por vez primeira, do aniversario do nacemento de Rosalía, abordo as relacións da musa dos pobos coa cidade de Vigo.

Campo do Fragoso XIII

/en , , , /por

CANDIDATURA EUROPEA
A pesar de non realizar un encontro de grande beleza, onte o Celta presentou por vez primeira a súa candidatura europea vencendo a un dos seus rivais directos nesta difícil pelexa. A falta de quince xornadas para o remate da tempada, o obxectivo da permanencia (contar con corenta puntos) xa está practicamente no peto. Un éxito formidable. O que queda agora por diante aos de Vázquez é facernos soñar coa volta á UEFA e mesmo chegar a recuncar na Liga de Campións. O Villareal, aínda mermado polas ausencias de Riquelme e Sorín, a endiañada parella porteña, controlou de forma egoísta a pelota, levando a iniciativa do xogo e desbordando polas bandas, sobre todo na primeira parte, á defensa local. Porén, o Celta, moi ben organizado e seguro polo centro, foi quen buscou o gol con maior convicción por medio de veloces contragolpes dirixidos por Borja Oubiña, outra vez, o noso xogador máis valioso. O mediocentro vigués axigántase en cada xornada. Onte recuperou no centro do campo os balóns que quixo, facéndoo coa elegancia e precisión propias dun malabarista; cortou as xogadas perigosas no momento oportuno; distribuíu, a unha e outra banda, con maior profundidade e veleno atacante que noutras ocasións, converténdose na referencia imprescindible para os seus compañeiros que o buscaban para procurar acougo e manter o tempo de xogo. Mágoa, que no derradeiro contragolpe non atinase no seu xenial remate, deixando a pelota lixeiramente esterada á esquerda. Se chega entrar, Balaídos quedaría definitivamente rendido aos seus pés. Non me cabe dúbida que ese momento chegará.

Nova etapa política

/en , , /por
No artigo da semana analizo os tres feitos que, na miña opinión, abren unha nova etapa na política galega: as marchas obrigadas de Fraga e Vázquez e a proposta dun Estatuto de nación por parte do BNG.

Urbanitas

/en , , , /por
No artigo da semana recomendo a exposición Urbanitas que se inaugurou o venres pasado en Marco. É importante que o museo recoñeza o traballo destes artistas novos que, nalgún caso, xa admirabamos polo seu traballo na rede.
Sobre a exposición hai unha magnífica reportaxe en culturagalega, incluíndo un completo backstage fotográfico sobre a montaxe e produción dalgunha das obras.
Paga a pena coñecer tanto as obras na rede como vivilas no museo.
A foto é de Xosé Manuel Lens.

Campo do Fragoso XII

/en , , , /por

COLEXIADO GALÁCTICO
Unha das razóns polas que me gusta acudir aos estadios de fútbol é porque sei que alí sempre se representa un drama lonxanamente parecido ao da vida, onde os actores interpretan papeis que en parte están escritos e en parte son improvisados. Así sucedeu onte en Balaídos onde un magnífico Celta interpretou ao longo dos noventa minutos todas as escenas poéticas de maior beleza física e de virtuosismo futbolístico, provocando emocións a eito, facendo vibrar á bancada como ata agora nunca sucedera na tempada, monologando a pracer coa pelota no campo contrario, fartándose de amendrentar a un rival que esquecera totalmente o seu papel de prima dona e que impotente e avergonzado pedía a cada pouco a axuda do intelixente colexiado, que apuntaba sempre na súa dirección. Eis o paradoxo deste espectáculo, onde pode suceder, como lle aconteceu onte á noite aos celestes, que os que mellor xogan e máis merecen a vitoria acaden só ao remate do encontro unha fermosa e dóce derrota. Quizais esta sexa a razón pola que a pesar do resultado adverso e de que o gol marabilloso de Silviña non subise ao marcador, a afección celeste marchase satisfeita e se reconciliase co xogo seu equipo e coa valentía dos cambios do seu coraxudo adestrador. Do papel representado polo Real Madrid apenas se pode dicir que, coa excepción dalgúns detalles técnicos de Zidane e dos eficaces contragolpes brasileiros, interpretou un xogo tosco, lento, aburrido, defensivamente durísimo e moi antideportivo, débendolle o resultado a un colexiado galáctico que non o quixo nunca incomodar.