Carlos Casares

DEMORARSE NA AVENTURA DA VIDA
A última vez que xantamos xuntos, Carlos Casares convidoume a coñecer a súa maqueta ferroviaria da que tantas veces nos falara nas reunións de editores. Tratábase dun tinglado formidable de tres pisos, construído durante anos coa axuda dos seus fillos, pola que circulaban durante horas miniaturas marabillosas, sometidas ás velocidades, ás paradas ou aos asubíos cadenciosos que Carlos programaba cun temporizador. Amosoume, logo, a colección de leicas, as máquinas fotográficas das que era un consumado especialista. Despois, tíñame reservada outras sorpresas: ensinarme o teclado despregable que acabara de mercar para conectar á súa palm, o microordenador de peto que sempre o acompañaba; o funcionamento do programiña que lle preparara o seu fillo para contar as palabras do procesador de textos, unha ferramenta imprescindible para escribir os seus medidísimos artigos da Marxe; ou esculcar nos libros dixitais que tiña cargado naquela máquina diminuta. Gozando daquelas chilindradas tecnolóxicas, deixándonos asolagar en Vilariño pola marea dixital, estabamos celebrando aquela tarde ter pechado un proxecto común que levabamos anos acariñando.
Aquelas últimas horas compartidas son hoxe unha fermosa metáfora visual do xeito de entender a aventura da vida que mantiña Casares. Sei que todos os que o coñecimos conservaremos como alfaia preciosa o seu sorriso tranquilo, a quentura da súa conversa cotiá, dúas mostras dun seu intelixente escepticismo, concibido coma unha forma de coñecemento aprendido en longas horas de conversa co seu admirado Vicente Risco. Por dificultades que houbera, Carlos mantiña unha mirada permanentemente curiosa para gozar co espectáculo do mundo, para demorarse na escritura da vida, para deterse nas miudallas que, por aparentemente insignificantes que sexan, nos permiten atopar un sentido no coñecemento da alma humana. Ensinounos a vivir a vida e a mirar o mundo, que non é pouca bagaxe.
Esa permanente curiosidade vital impregnou tamén toda a súa formidable obra narrativa. Dende aqueles “Vou quedar cego” ou “Cando cheguen as chuvias”, algúns dos relatos do seu primeiro libro Vento ferido, os seus milleiros de lectores quedamos marcados polo seu esforzo técnico, pola súa depuración constante para acadar unha prosa desmiuzada, transparente, afastada de calquera tipo de ornamentalismo grandilocuente. A desaparición de Carlos déixanos mancados. “Só de pensalo éncheseme o sangue de formigas e unha pena grande e negrísima méteseme dentro do corazón”, escribiu premonitoriamente el mesmo.

Publiquei este texto, agora lixeirísima actualizado, no Faro de Vigo o 10 de marzo de 2002, o día no que a terra lle foi leve ao noso admirado Carlos. Unímonos, así, á difusión da homenaxe do blogomillo que tan felizmente propón Marcos.

Etiquetas:

Jaureguizar: crónicas da presentación

O que máis gosto das reunións de blogueiros é a lectura das súas crónicas posteriores. Á de onte ben pagou a pena. Eis os textos lúcidos de Alfredo Ferreiro e Pelachos, que resumen os contidos dun logo encontro e substancioso encontro. Unha experiencia a repetir.
Se o servidor de you tube mo permite, intentarei subir algún vídeo máis dos que fixemos (hoxe foi imposible, a pesar de telo intentado unha chea de veces, outra vez será!).

Etiquetas:

Jaureguizar: a novela, un dilema moral

Na súa intervención Jaureguizar explicou que na novela presenta un dilema moral que o lector ou a lectora debe resolver.
Etiquetas:

A cova das vacas mortas

Hoxe presentamos a web.

Actualización (21:30): O acto de presentación desta tarde serviu para xuntarnos unha media ducia de blogueiros interesados pola literatura: Alfredo Ferreiro, Pelachos, Martin Pawley, Folerpa, Kavafinho, Jaureguizar e eu mesmo.
Para comezar, o autor fixo unha presentación da novela e, logo, dos contidos do sitio web onde se pretende dar conta tanto do argumento e dos personaxes, como establecer un espazo de participación cos lectores por medio da realización de clips. Propóñense, ademais, diversos enlaces na rede (relacionados tematicamente coa obra) así como a posibilidade de baixar o primeiro capítulo.
Logo abriuse un longo debate (durou preto das dúas horas) entre todos os participantes, onde se reflexionou moito sobre a importancia dos aspectos formais na creación literaria, sobre qué entendemos por literatura infantil e xuvenil, sobre o papel dos blogs na creación literaria ou mesmo sobre o papel dos autores con respecto á crítica galega.
Nos vindeiros días iremos publicando algúns fragmentos da gravación deste interesante debate.

Etiquetas:

Con Pedro Gómez Valadés

Coñezo dende hai tempo os problemas que ten o meu admirado Pedro Gómez Valadéspresidente da Asociación Galega de Amizade con Israel (formada por máis de cen persoas de todos os partidos galegos), responsable comarcal de Esquerda Nacionalista e coordinador da revista Enclave– cun sector da UPG.
Sempre confiei que se impoñería a sensatez, mais, como tantas outra veces (e van non sei cantas), pequei de inxenuidade e no Consello Comarcal do BNG de Vigo impuxéronse os criterios do sector máis reaccionario, ese que conduce ao BNG ao abismo da intransixencia, privando a Pedro dos seus cargos e propoñendo a súa expulsión. Se, finalmente, o vindeiro consello nacional do BNG refrenda este acordo do consello comarcal, expulsando a este militante acusado dun delito de opinión (acúsaselle de pertencer a un asociación “imperialista” e “perversionista”), o nacionalismo galego retrocedería ideoloxicamente varias décadas (“un paso adiante, outro atrás, Galicia tecendo a súa tea”). Non me imaxino que Anxo Quintana e a maioría dos membros do Consello Nacional, con toda a súa pluralidade, poidan cometer semellante erro político que sería dirimido nos tribunais.
É moi difícil xustificar con criterios políticos racionais este comportamento de autoritarismo ideolóxico, profundamente maniqueo, intolerante e cun fedorento cheiro a xenofobia destes membros da UPG, que semellan confundir un pobo cos seus gobernantes. O meu apoio fraternal e solidario para Pedro e a miña repulsa para o comportamento destes torquemadiñas de tres pesetas. Confío que os órganos nacionais do BNG retomen a sensatez que non tivo o seu Consello Comarcal de Vigo.

Actualización (10-03-07): Pilar Rahola publica en Faro un artigo de apoio (titulado de forma contundente: “Caza de brujas en el BNG“), ademais dunha carta aberta a Anxo Quintana sobre a cuestión, asinada por medio cento de militantes do BNG (“Respectar as minorías para gañar a sociedade“).

Etiquetas:

Homenaxe ás vitimas do Portiño

Os membros da Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña fixéronos chegar información da homenaxe que se realizará o vindeiro venres, 9 de marzo, ás 19:30, no Peirao do Portiño do barrio de San Pedro de Visma da Coruña en lembranza do setenta aniversario da traxedia do Portiño. No acto intervirán Eliseo Fernández, Xurxo Souto e Manuel Rivas. Reproduzo a nota enviada pola Comisión organizadora da homenaxe:

“Este pasado 3 de marzo cumpríronse os setenta anos do intento de fuga polo Portiño, o feito máis dramático de todas cantas fugas por mar intentáronse no noso País. Queremos lembrar pois tal data, na que morreron moitos homes, tanto nesa mesma noite do 3 de marzo, como nos meses posteriores, consecuencia do xuízo sumarísimo á que foron sometidos os que caeron nas mans dos represores. Os pesqueiros “Generoso” e “José Linares” levaríanos fóra de Galiza, para salvalos do cerco no que estaban sendo acorralados. Abortada a fuga, resultaron 28 detidos, outros ficaron alí mortos, afogados; algúns salvaron momentaneamente a vida para rematar sendo atopados, ou outros con máis sorte, lograron fuxir noutra ocasión ou voltar de novo a seus agochos. Moitos dos detidos morrerán fusilados no Campo da Rata en outubro, e outros serán condeados a cadea perpetua. Todo por tratar de fuxir; poucos eran cadros destacados de sindicatos ou partidos, os máis, simples militantes, da CNT na súa maioría, obreiros mozos que fuxían da morte ou de calquera outra das formas de represión de seus verdugos. A fuga foi artellada pola organización coruñesa do “Despertar Marítimo”, que conseguiu rachar co cerco en diversas ocasións, máis non en esta. Quixeramos convidarvos a todos os mulleres e homes de ben que quixerades lembrar tal traxedia nas nosas costas.”

A febre dos blogs

A pesar de que non expresa quizais nada novo, este vídeo (23 minutos) sobre o fenómeno blog, dirixido por Manuel Campo Vidal, pode ser interesante para a explotación didáctica nos cursos da Secundaria. Describe con claridade o fenómeno da “febre dos blogs”, a utilidade cidadá e comunicativa e as súas vantaxes. Na mesma liña divulgativa, tamén é útil, estoutro do mesmo autor sobre a revolución dos móbiles.

Vía: Nacho de la Fuente e Periodismo 2015.

Etiquetas:

International Children's Book Day

Este 2007 o Día Internacional do Libro Infantil (2 de abril) está organizado pola sección novacelandesa do IBBY baixo o lema “Stories Ring the World”.
O texto da mensaxe foi preparado por Margaret Mahy (gañadora do premio Andersen 2006, o auténtico Nóbel da literatura infantil e xuvenil, adxudicado cada dous anos) e o cartel polo ilustrador Zap Waipara.

Reproducimos o texto orixinal de Mahy que comeza cunha lembranza da súa experiencia de cando aprendeu a ler:

“I will never forget learning to read. Back when I was really small, words scurried past my eyes like little black beetles trying to get away from me. But I was too clever for them. I learned to recognize them no matter how fast they ran. And at last – at last I was able to open books and understand what was written there. I was able to read stories and jokes and poems all by myself.
Mind you, there were some surprises. Reading gave me power over stories, but, in a way, it also gave stories power over me. I have never been able to get away from them. That is part of the mystery of reading.
You open the book, take in the words and the good story explodes inside you. Those black beetles running in straight lines across the white page, turn first into words you can understand and then into magical images and events. Though certain stories seem to have nothing to do with real life – though they melt into surprises of all kinds, and stretch possibility this way and that as if it were a rubber band, in the end good stories bring us back to ourselves. They are made up of words, and all human beings are anxious to have adventures with words.
Most of us begin as listeners. When we are babies our mothers and fathers play with us, reciting rhymes, touching our toes, (This little pig went to market) or clapping our hands. (Pat-a-cake! Pat-a-cake). Games with words are spoken aloud and, as very small children, we listen and laugh at them. Later, we learn to read that black print on the flat page, and, even when we read in silence, a certain voice is there too. Whose voice is it? It might be your own voice – the reader’s voice, but it is more than that. It is the voice of story, speaking from inside the reader?s head.
Of course there are many ways in which stories are told these days. Films and television have tales to tell, but they do not use language in the way books do. Authors who work on television or film scripts are often told to cut back on the words. ‘Let the pictures tell the story,’ say the experts. We watch television with other people, but when we read we mostly read alone.
We live in a time when the world is crowded with books. It is part of the reader’s journey to search through them by reading and then reading again. It is part of the reader’s adventure to find in that wild jungle of print, some story that will leap up like a magician – some story that is so exciting and mysterious that the reader is changed by it. I think every reader lives for the moment when the everyday world shifts a little, giving way to some new joke, some new idea, some new possibility given a truth of its own by the power of words. ‘Yes, that is true!’ cries that voice inside us. ‘I recognise you!’ Isn’t reading exciting!”

Vigo: tirar do fío

Hoxe El Pais de Galicia publica unha información sobre os asuntos de Finca do Conde e do xeneroso “apoio” de ING Real Estate á Volvo05. Unha atención moi oportuna (como tantas outras que se veñen publicando neste medio, xa de referencia) e clarificadora sobre o qué está sucedendo no Vigo gobernado polo Partido Popular. Estou convencido que tirando do fío, estes dous temas poden dar moito de si. Desde hai tempo vimos salientando que en Vigo non son florciñas todo o que reloce.
Actualización (20.18): É de xustiza recoñecer que Vigoblog hai xa un ano tirou dese fío como de tantos outros. Merecidas beizóns.

Etiquetas: