Hoxe varios medios anuncian a aparición dos primeiros catro libros de OQO editora, o proxecto dunha nova editora de álbum infantil multilingüe do que tiveramos noticia na Feira de Boloña. A calidade e o interese dos libros, concibidos como espazos de creación literaria e plástica, está asegurada. Esta é unha moi boa nova para a edición galega. Parabéns e feliz travesía a Eva Mejuto e ao resto do seu equipo.
O xoves pasado estiven en Urroa con Manolo e decidimos retrasar a aparición de Oeste ata o outono. A trama desta novela estensa, o manuscrito avulta 400 páxinas, arrinca o 18 de agosto de 1936 na Dársena e na Praza de María Pita onde os sublevados queiman unha chea de libros, o mesmo día no que matan a Casal e Lorca.
Afortunadamente algún dos premios literarios deste ano están achegando voces novas e case inéditas ao panorama literario galego. Aire novo, si señor! Despois da de Carredano, aparece a de Carlos Freire Cordeiro, o gañador do Vº Certame de relatos por entregas de La Voz de Galicia. O certo é que eu xa coñecía a este escritor de Moaña polo seu labor como crítico do Faro da Cultura. Despois do momento moi emocionante da entrega do cheque (as súas palabras non expresaban impostura ningunha), tiven a oportunidade de falar con el durante uns minutos. Contoume que era a primeira vez que se presentara a un concurso de narrativa, que non tiña nada publicado de ficción e que axiña amigara na mesa co resto dos finalistas. Estaba feliz. Ten trinta e cinco anos, estudou filosofía, fixo o máster de xornalismo, mais a súa teima é ser escritor. Iremos lendo con moita atención a súa novela.
16-07-2005: Na primeira entrevista, Carlos expresa a súa admiración por Hammett (Acio sanguento é unha homenaxe a Colleita vermella) e polo Tren nocturno de Amis.
17-07-2005: Onte Carlos Freire fai un interesante comentario a este post. Salienta tamén a súa participación no traballo colectivo de crítica no Cartafol. Como así é, creo que merece ser subliñado.
Os meus amigos téñenme escoitado contar moitas veces unha anécdota pavera das longas conversas que levaron en 1991 a formación do primeiro goberno tripartito de Vigo (o que presidiu Carlos G. Príncipe e o primeiro no que participamos os membros do PSG-EG e BNG). Despois de tres xornadas e a punto de constituírse a corporación, a negociación estancábase por mor do reparto das concellerías e por diferenzas de criterios sobre a elaboración do novo Plan Xeral. Daquela, Manuel Soto, que a pesar de renunciar á alcaldía (unha condición que impuxemos dende o PSG-EG), levaba o mando do equipo socialista, propuxo parar o debate e mandou chamar aos responsables da cafetaría do concello para que trouxesen froita, “moita froita que precisamos osixenar a cabeza”. Bocatas de queixo con anchoas, mazás, laranxas e moitos winstons de batea (o que fumabamos daquela) contribuíron a pechar o acordo, despois de máis de doce horas, ás cinco e media da mañá.
A providencia laica deparoume a sorpresa de atopar casualmente nun quiosco do aeroporto este libro marabilloso, do que só tiña vaga noticia por obter o Premio da Crítica española 2004. Catro historias de vencidos, catro narracións cosidas co fío invisible e purificante da memoria. Das catro derrotas, a terceira, a do idioma dos mortos, é tan estarrecedora que pasar cada páxina require volver coller o alento. Un texto deses poucos imprescindibles e imperecedoiros. Recoméndoo vivamente.
