Listado de la etiqueta: jailson

Bravo Celta

/en , , , , , , , /por

Marcelino García Toral, no seu partido 400 en primeira división, non agardaba atopar un Celta tan bravo. O veterano adestrador do Villarreal, con vinte e oito tempadas nas costas, probablemente, preferiría agora terse enfrontado a aquel Celtiña conformista e amable de Benítez da primeira volta no estadio da Cerámica, ao que gañaron por un axustado 3-2. Un Celta virado agora polo debutante Claudio Giráldez nun cadro afouto e incómodo, orientado con toda a determinación a obter os tres puntos e liscar a lume de carozo das posicións de descenso. Foi o de onte un encontro emocionante e fermoso para os vinte mil celtistas que acudimos ao coliseo do Fragoso, xa que houbo alternativas na lameira e no marcador, goles ben bonitos nas dúas portarías e lances polémicos resoltos polo VAR, que mantiveron moi elevados as pulsacións dos espectadores até esgotados os minutos de tempo engadido. Terceira vitoria de Giráldez, tamén terceira remontada, tan traballada como merecida, que deixa ao Celta en posición bastante segura, aínda que precise, probablemente, dunha nova vitoria nos catro partidos (difíciles) que restan da competición.

Non cabe dúbida que as intencións de ambos os dous adestradores quedaron claras: as de Marcelino non desengarcharse das opcións europeas; as de Claudio contabilizar tres puntos que afastasen ao Celta o máis posible do Cádiz e Mallorca, os seus rivais directos. Un partido xogado sempre a cara de can, no que dende a primeira xogada, finalizada por Aspas cun xute cruzado que lambeu o pao longo, o Celta buscou a porta visitante. Intención que compartían os xogadores do submarino amarelo, que responderon axiña asoballando ao Celta con clara superioridade na posesión, que Alberto Moreno levou ao marcador xa no minuto 12 cun grande xute que bateu a Guaita. Ao Celta, outra vez, tocáballe remar contra corrente. O que, quizais, non contaba Giráldez foi co erro de medida do vigués Santi Comesaña, que recibiu catro minutos despois cartón vermello (previa chamada do VAR) por unha dura entrada a Williot a oitenta metros da súa portaría. Un lance, que deixaba aos visitantes en inferioridade numérica, que resultaría decisiva para o devir do partido. Tamén catro minutos despois, Aspas forzou arteiramente un penalti, tras ser agarrado de forma inocente por Baena, que o noso Merlín executou coa maior solvencia. E co marcador igualado e superioridade numérica, as tornas, claro está, volvéronse máis celestes.

Comezou, entón, a brillar a valente proposta de Giráldez, que conforma un novo once para cada partido no que conta con todos sen excepcións. Desta volta as novidades foron o regreso á defensa de Starfelt e Manquillo e a primeira titularidade de Damián Rodríguez, coa intención de acompañar a Beltrán na zona central. E non decepcionou o rapaz de Ponteareas no seu debut, tanto polo rigor na condución do xogo como pola asistencia memorable que lle fixo a Larsen, tras un saque de recanto en curto, que o noruegués aproveitou no minuto 39 cunha preciosa cabezada picada. Un gol que demostra que a pizarra de Giráldez funciona tamén en Primeira, como o facía tantas veces co Fortuna na categoría non profesional. Mágoa que a diferenza non aumentase no 46’, tras outra cabezada de Larsen, que aproveitaba un novo gran pase de Aspas en estado de graza. Ao inicio do segundo acto, o Celta estragou dúas posibilidades clamorosas de liquidar o partido, outra vez Larsen ao traveseiro e sobre todo un xute ao pé do pao dereito de Luca de la Torre, que substituíu a Damián sancionado con cartón amarelo. Marcelino respondeu abrindo o partido cun vestiario onde lle sobran opcións de gran calidade. E coa pelota de ida e volta, no 67’ Guedes empatou, tras un roubo en campo propio, precedido de probable falta, e un bo movemento de Sorloth, sempre un pesadelo para Jailson e Starfelt.

Con máis de vinte minutos por diante, Giráldez non se conformaba cunha igualada e sacou a Carles e Douvikas. O Celta dirixido desde o medio centro por Aspas cunha autoridade asombrosa foi a polo partido. Cando Balaídos vibraba entre o medo e a afouteza, Iago fabricou un pase de fantasía para que Douvikas na súa primeira intervención no 82’ cabecease en prancha superando de forma inapelable a Jørgensen. Un gol marabilloso e decisivo co que tremeu o coliseo noso, que demostra a calidade goleadora do grego e o peso que neste Celta ten Aspas, onte como en tantas outras xornadas o mellor xogador sobre a lameira. E con dez minutos por diante, o mago de Moaña, contando coa vella escola de Mingueza e Jailson, dirixiu a posesión e defensa de tan importante resultado. Outra boa tarde dos de Giráldez, que recibiron os máis agarimosos aplausos de tan difícil temporada.

Publicado en Faro de Vigo: 06/05/2024

Fútbol, o noso

/en , , , , , , /por

O Celta ofreceu o sábado unha hora de fútbol poderoso no que o coliseo do Fragoso vibrou e chegou a cantar o Miudiño e a Rianxeira, un repertorio frecuentado só en días moi escollidos, desta volta para celebrar a primeira vitoria local do adestrador Claudio Giráldez. Unha hora de xogo do noso, regado por catro goles noutras tantas veloces transicións, na que todos os celestes semellaban moito mellores do que nos pareceron executando o pesimismo defensivo de Benítez e a súa estratexia rañicas do un cero. Un partido no que o celtismo expresou durante uns minutos unha ledicia contida, o que non impediu que moitos nos preguntásemos até onde chegou o estrago que durante sete meses perpetrou o anterior responsable do vestiario céltico. Un estrago que chegou a afectar ao propio Iago Aspas, o mellor xogador da historia do Celta, como ao escaso creto que Benítez concedeu ao equipo filial e á canteira, a que lle outorgaba un valor residual e un tratamento paternalista aos xogadores utilizados ocasionalmente no primeiro equipo. Unha desfeita de xogo, e tamén de resultados, que custou moitos puntos, preciosos á hora de botar as contas para escapar dun descenso que esta fin de semana coa derrota do Cádiz parece máis afastado.

Ademais de recuperar o valor do xogo aberto, Giráldez foi capaz de activar o entusiasmo e o compromiso do cadro, contando con todos sen casarse con ninguén, tamén con algúns xogadores da canteira, sen descartar a ningunha das fichaxes de Benítez e Luis Campos. Razón pola que en cada partido introduce variantes do once de gala. Así para facerlle fronte a filosofía de García Pimienta de levar a iniciativa do xogo, o porriñés fixo debutar a Williot e recuperou a Carles Pérez, coa intención de ampliar o campo e procurar transicións protagonizadas por dous xogadores veloces con capacidade sobrada de condución e finalización. Ademais, Giráldez consolidou a súa aposta por endurecer o medio campo onde mandase o músculo de Jailson e a recuperación e distribución de Beltrán, unha parella que se consolida, apoiada por Carlos Domínguez e Unai na defensa, achegando orde e superioridade nun espazo cuxo control e esencial para o míster celeste. Unha aposta completada coas súas tres pezas preferidas e insubstituíbles: o central Mingueza, primeira fonte de xogo e creatividade; o carrileiro Hugo Álvarez, imprimindo dinamismo na banda esquerda e Iago Aspas, aboiando na media punta, liderando as transicións, atacando os espazos e rematando onde lle cadre.

Un esquema de fútbol profundo, alegre, arriscado tamén, que Giráldez ensaiou fronte ao equipo canario con todas as consecuencias. Un deseño que os celestes non souberon interpretar até moi pasada a media hora inicial, co marcador en contra dende o minuto 11, cando Herzog cabeceou a rede un saque de recanto, en claro erro defensivo céltico; xogada que os visitantes repetiron minutos despois con fasquía case idéntica, o que obrigou a unha grande parada de Guaita. Media hora inicial en clara inferioridade na que o medo cortou as bancadas do Fragoso. Algo fallaba na pizarra do porriñés. Probablemente fose por unha defensa mal colocada e por realizar unha presión retardada, os celestes foron sometidos polos canarios que buscaban un segundo tanto. Por fortuna, Mingueza acudiu ao rescate coa súa serenidade e confianza lanzando pases en profundidade, superando as costas dos amarelos, dos que naceron a primeira chegada de Carles Pérez diante do porteiro canario e un xute de Larsen que anulou Vallés. Das biqueiras do central catalán naceu a xogada do primeiro tanto, no 37’, un centro moi profundo de Carles Pérez que rematou Aspas na área pequena. As luvas do Merlín de Moaña crearon, apenas dous minutos despois, unha profundidade sobre Williot que conduciu con elegancia veloz e rematou con calidade superando ao porteiro. Dous minutos de ouro que deron a volta a un encontro que tras os axustes e as explicacións do míster no vestiario fixeron da segunda parte unha auténtica festa de fútbol do noso.

Continuación na que foi decisiva a entrada de Douvikas, un dianteiro ideal para atacar os espazos, que se asociou de marabilla con Aspas para marcar o terceiro e para asistir ao de Moaña no cuarto. Goleada que Vallés impediu fose de escándalo cun Celta onde funcionou coma un reloxo o partido soñado polo seu equipo técnico. A festa inundou entón Balaídos, despois de tantos meses de melancolía, consciente da importancia da vitoria. Con todo, o celtismo sabe que hai moito por remar nas seis datas que quedan. Por ventura semella que contamos, por fin, cun bo patrón e ampla tripulación para enfrontar os temporais que aínda quedan e regresar a porto con bonanza.

Publicado en Faro de Vigo: 22/04/2024

Propoñer na lameira

/en , , , , , , , /por

Despois de dúas xornadas con Claudio Giráldez no banco, nas que mudou de raíz o modelo de xogo do Celta e, por ventura tamén, a tendencia na puntuación (4 puntos de 6 posibles, unha vitoria e un empate), cabería preguntarse se as non sei cantas semanas perdidas confiando cegamente na veteranía millonaria de Rafael Benítez, poden chegar a ser determinantes ou non para finalmente esquivar o descenso no Centenario. Unha etapa nefasta de vinte oito xornadas, a maioría de tristes padeceres, na que o adestrador madrileño nunca quixo entender o espírito do equipo centenario e da cidade na que traballaba, fracaso ao que Marián Mouriño e o seu equipo pretenden agora poñer remedio, o que merece o maior recoñecemento e apoio, mais que como se amosou onte fronte ao rochoso Raio Vallecano, non vai ser doado emendar nas apenas oito xornadas que restan de campionato.

Xeira de Giráldez iniciada en Sevilla cunha vitoria brillante e un xogo superlativo, o que non se repetiu totalmente diante do Raio, tanto polo empate (insuficiente para os méritos do equipo) como pola menor fluidez á hora de propoñer diante dun rival intenso e antipático (na perda de tempo), que soubo aproveitar as amplas marxes de contacto permitidas pola polémica arbitraxe de Hernández Hernández. E abofé que foi o árbitro canario o auténtico protagonista do partido, xa que anulou un gol a Jailson (sen xustificación ningunha e asubiando in extremis para evitar a intervención do VAR) e evitou sinalar un claro penalti a Iago Aspas, cando intentaba rematar na área pequena e a porta baleira no tempo engadido. Dúas decisións, que non fai falta ser Negreira ningún, para saber que non serían as mesmas de tratarse doutros equipos afeitos a xogar con ese vento mainiño a favor. Outra vergonza máis deste campionato no que choven sobre mollado estes erros de vulto de arbitraxes desafortunadas, que poden chegar a ser decisivas.

En todo caso, o celtismo entendeu onte a situación moi delicada na que continúa o equipo, herdada en boa medida do conformismo de Benítez, sen esquecer as polémicas arbitrais da primeira volta, case enchendo o coliseo do Fragoso e expresando un entusiasmo non exento de temor e respecto polos visitantes. O celtismo sabe que unha mudanza radical de rumbo en medio da treboada é perigosa e de resultado incerto, polo que aínda é máis admirable a afouteza de Giráldez de arriscar, dende o minuto inicial, por un xogo que propón en campo contrario, incorporando no once de gala sen reparos a canteiráns como Hugo Sotelo, Hugo Álvarez e Carlos Domínguez. Como tamén sorprende a madurez do míster do Porriño para intervir dende o banco no deseño do xogo, como sucedeu onte sentando ao remate da primeira parte a Starfelt, incapaz na posición de líbero de sacar a bóla combinada, ou substituíndo pouco despois a Bamba que non proporcionaba nin a velocidade nin o desborde na banda asignada. En só dous partidos Giráldez amosou ser un adestrador determinado, con coñecementos técnicos e capacidade estratéxica sobrados, que conta ademais co apoio dun vestiario que prefire, como sinalou onte o capitán Iago Aspas, ter a pelota e propoñer na lameira.

Mágoa que diante do Raio Vallecano, os paos foran tan determinantes para os nosos. O desenvolvemento do xogo e o resultado serían moi distintos se na primeira parte entrase a gran cabezada de Larsen, respondendo a un centro de Hugo Álvarez, que bateu na escuadra da madeira, superando ao meta Dimitrievski. Como xa vimos dentro o zurdazo de Carles Pérez que se estrelou no medio e medio do traveseiro, no derradeiro lance do partido, co remate do tempo engadido. Mágoa que non frutificasen tampouco os diversos intentos dos celestes de desordenar aos vallecanos, que coas excepción dun par de transicións conducidas por Bebe, renunciaron ao ataque, mais souberon impedir ese derradeiro e decisivo pase gañador que procuraron sen éxito os de Claudio.

Cando aceptou a encomenda ben sabía Giráldez que non ía ser doado desempeñala con éxito. Este empate, certo que insuficiente para os méritos celestes, amosa a enorme dificultade do traxecto que lle resta a este Celta que propón. Encadear dúas vitorias continúa sendo o vieiro da permanencia posible. Teimar na proposta de Giráldez, ademais de ser máis divertida e ilusionante para o celtismo, tamén pode ser a máis eficaz para facerlle fronte a rivais da entidade do Betis, As Palmas e Alavés cos que xogará neste mes de abril.

Publicado en Faro de Vigo: 01/04/2024