Listado de la etiqueta: Guaita

Solsticio celta

/en , , , , , , /por

Na tarde do pasado sábado, o druída Claudio Giráldez preparou a celebración en Balaídos do primeiro sol de inverno, preludio da chegada de días máis longos e calorosos, o chamado «solsticio celta». O equipo que dirixe o de Cans ofreceu un partido fabuloso, completísimo no xogo despregado sobre a lameira e na proposta táctica deseñada na pizarra polo seu cadro técnico. Quizais tamén, o triunfo mellor traballado dos recentes, fronte á férrea Real Sociedad de Imanol Alguacil, un dos grandes deste campionato, que apenas recibira un gol nos últimos nove partidos e, non o esquezamos, levara os tres puntos na súas últimas seis visitas ao coliseo do Fragoso. Unha vitoria moi meritoria do Celta, lograda sen contar coa participación de Iago Aspas, o Merlín de Moaña, lixeiramente tocado, mantendo a cero a portaría de Guaita, coa que o druída da Louriña, un afouto erudito deste xogo de balón, consolida a finais da primeira volta o renacemento do equipo que dirixe dende o pasado mes de marzo. Presente saturnal de gratitude a unha bancada que quería agasallada dende a chegada do porriñés ao banco, manténdose á tensa, sen cesar de  medrar (no partido co equipo donostiarra, arredor de 23.000 almas) e de apoiar o seu proxecto de canteira nos días celestes de ledicia e nos celtistas de padeceres.

Tras o partido de auténtica canela diante do Mallorca, e a decepción seguinte no Sánchez Pizjuán como visitante, Giráldez, diante dos donostiarras volveu sorprender co seu once de gala no que incorporou a Alfon e Pablo Durán, acompañando a Borja Iglesias, na tripla atacante. Un acerto categórico e decisivo, xa que mentres o nove compostelán pelexaba a cara de can cos centrais txuri-urdin, nun traballo tan xeneroso como impagable para o equipo, ambos os dous canteiráns, obreiros do fútbol feitos así mesmos, cuxa presenza no cadro é unha aposta inequívoca do míster, ofreceron unha actuación extraordinaria, na que o estremo albaceteño, nunha tarde memorable abriu coas súas transicións veloces dende a dereita os escasos espazos na última liña visitante, e o dianteiro tomiñés, movéndose nas inmediacións da área, puxo o acerto no remate con dous fermosos (que puideron ser tres) goles de facturación coral. Actuacións brillantes que ningún dos dous esquecerá, ogallá que determinantes na súa traxectoria profesional, que poñen de manifesto a existencia dun estilo xiraldino de seu, ao que se adaptan os membros do cadro, por riba das individualidades.

Xaora, o éxito da proposta de Claudio estivo na capacidade de asumir a batalla de duelos individuais, que decote ofrece o equipo de Imanol como proposta aos seus rivais, na que os celestes non cederon en intensidade e capacidade de proporcionar axudas, abrindo polos laterais os espazos que precisaban Sergio Carreira (outra novidade) e Mingueza para progresar. Como decisiva foi a saída de balón ordenada por Marcos Alonso (un seguro de vida) e Javi Rodríguez, outro canteirán en estado de graza, de cuxas biqueiras saíu a asistencia que permitiu a Pablo Durán controlar en solitario e xutar de forma enérxica coa dereita dende fóra da área superando por vez primeira a Remiro. Contribución a conformar superioridades na que foron imprescindibles Moriba, coa súa disposición intelixente para avanzar sempre verticalmente e non perder batalla ningunha, por envurullado que fose o xogo, e a presenza invisible e solidaria de Beltrán corrixindo e apoiando coa pausa necesaria. Así chegou, cando remataba a primeira parte e máis apertaron os visitantes, o segundo tanto de Durán, froito dunha xogada cooperativa nacida nunha recuperación que permitiu unha parede entre Borja e Alfon que gañou profundidade na área e asistiu a Durán no pao longo para que marcase a porta baleira.

Con todo, o xogo máis coral do Celta desenvolveuse na segunda parte, cando Alguacil co marcador en desvantaxe propuxo unha batalla individual coa presenza de toda a súa artillaría: Oskarsson, Becker e o temible Kubo e os seus caneos. Giráldez non se asustou e confiou na intensidade dos seus alongando os primeiros trocos coa intención de defender o máis lonxe posible da meta de Guaita. Outro acerto, que superou por completo aos txuri-urdin e mesmo permitiu ampliar o marcador, cun terceiro gol de Pablo, anulado polo VAR automático, por pasar Borja a raspelo un balón, ou por oportunidades claras das que dispuxeron o compostelán e Alfon. Traballo solidario e disciplina que o Celta amosou nos minutos finais na defensa de dous perigosos balóns laterais, onde volveu destacar Starfelt, outro dos xogadores en mellor forma, que está contribuíndo a facer soñar a unha bancada que co asubío final gozou co morniño sol de inverno sobre o Campo do Fragoso. Boas festas no solsticio Celta!

Publicado en Faro de Vigo: 23/12/2024

Gran partido de fútbol

/en , , , , , , , , , , /por

A Marta Souto

Entre as interpretacións literarias que coñezo sobre o fútbol sempre gustei do discurso que o escritor André Maurois pronunciou en 1949 con motivo do sesenta aniversario do fútbol francés. O intelectual normando definiu o fútbol como «a intelixencia en movemento», xa que ao longo dun partido «a cada instante se formulan problemas matemáticos dunha infinita complexidade que se resolven nun alustro de pensamento activo». A resolución deses «instantes decisivos», concepto acuñado por Henri Cartier-Bresson para a fotografía, era para Johan Cruyff a que permitía no fútbol acceder aos agasallos da fortuna, que no estadio se chaman gol, triunfos, títulos e glorias. Secasí, a noite do sábado en Balaídos ao Celta faltoulle só resolver con maior éxito os instantes decisivos, como ese derradeiro lance no tempo engadido cando Douvikas debeu decidir en carreira e nuns segundos como colocar a perna para tocar o balón enviado por Alfon de xeito que superase o brazo longuísimo de Courtois. Na resolución dese problema xeométrico, como o que afrontou Williot, transcorridos apenas sete minutos de xogo, estivo a chave dun gran partido de fútbol onde as figuras do Madrid de Ancelotti souberon resolver mellor os instantes decisivos que o cadro coral do Celta de Giráldez.

Un partido condicionado pola arbitraxe nefasta de Cordero Vega no estadio de Gran Canaria, que impediu que o Celta contase con Iago Aspas e Moriba sancionados de forma caprichosa, dúas pezas decisivas para enfrontarse ao Madrid. Condicionante que non impediu que Giráldez e o seu equipo técnico na semana da súa renovación propuxera un partido no que o Celta dominase, con quince primeiros minutos excelentes, onde tivo a posibilidade de abrir o marcador nunha xogada de fantasía, un triángulo ideado por Mingueza que enviou ao balón a Borja Iglesias quen ao primeiro toque pasou a Williot que corría a súa esquerda. Mágoa que o internacional sueco cando xutou só diante do porteiro lle faltasen uns centímetros para evitar as puntas das súas luvas. O primeiro instante decisivo estragado polos celestes, que espeliu aos merengues abrindo os ires e vires dunha porta a outra, nas que os visitantes procuraban as transicións de vertixe de Vinícius e os celestes tocar e tocar debuxando espazos no baleiro. Desa batalla, naceu a marabilla visual do gol de Mbappé dende fóra da área, nacido nunha entrega errada de Beltrán, dous instantes decisivos resoltos de forma ben diferente.

Con todo, o marcador en contra non mudou os plans de Giráldez e o Celta seguiu incomodando aos visitantes, cada vez mellor plantado atrás, cunha tripla de centrais, que semella consolidada, onde destaca Marcos Alonso (gran fichaxe), e dous carrileiros Hugo Álvarez e Mingueza, que amargaron a Bellingham e Vinícius, e apareceron na área como os mellores argumentos celestes. Determinación dos nosos que tería a súa recompensa ao inicio da segunda parte co gol de Williot, outro triángulo debuxado por Bamba sobre Mingueza que en carreira dende a banda pasou a Williot que chegaba a área e desta vez si superou a Courtois no instante decisivo. Co marcador igualado, Ancelotti sacou a Modric, a súa carta comodín, sempre eficaz, que a primeira vez que tocou o balón foi para asistir a Vinícius que as costas dos centrais superou a Guaita, outro instante decisivo, unha xenialidade do mago croata. Co case media hora por diante, Giráldez para intentar a igualada, tirou de canteira e sacou a Alfon, Javi, Pablo Durán e Damián que reforzaron un asedio sobre a porta de Courtois. Mágoa que a falta de puntería no instante decisivo malograse resposta de tamaña afouteza. O Celta puido empatar nun xute de Bamba ou nunha entrada descomunal na área de Mingueza (hoxe o xigante do equipo) que despois de dous caneos de fantasía, no instante decisivo xutou lixeiramente alto. Como no tempo engadido debeu empatar co remate de Douvikas relatado ao inicio.

Foi un gran partido de fútbol onde ao Celta só lle faltou máis puntería nos instantes decisivos. Sempre quedaremos coa dúbida de que podería ter sucedido co Celta reforzado por Moriba e sobre todo por Aspas, o noso mago de Moaña, o mellor especialista co que contamos en resolver con alustros de intelixencia en movemento os momentos decisivos de gol. Con todo, o Celta de Giráldez nunca decepciona e sabemos será capaz de recuperarse diante dos vindeiros rivais, Leganés e Getafe, dunha derrota que o sábado non mereceu por xogo e determinación.

Publicado en Faro de Vigo: 21/10/2024

Canteira heroica

/en , , , , , , , , /por

Coa chegada ao banco de Claudio Giráldez agroma un novo celtismo no coliseo do Fragoso. Cada partido pola salvación constitúe unha peza dramática de cen minutos de duración en cuxa trama se van debullando en porcentaxes variables o medo, a tristeza, a afouteza e a ledicia. Un emocionante argumento, asumido con entusiasmo pola bancada (por ventura rexuvenecida e moito máis numerosa esta temporada do centenario), no que nunca faltan os lances decisivos protagonizados polos rapaces da inesgotable canteira da Madroa, a herdanza máis valiosa do legado de Carlos Mouriño.

E como xa sucedera diante do Villarreal, na noite do mércores os de Giráldez desenvolveron o argumento dunha heroica remontada protagonizada pola canteira, tras un episodio inicial de terror, un fermoso gol olímpico de Berenguer ao 23 minutos, o mellor dos temibles leóns que visitaron Balaídos; un saque de recanto extraordinario sobre o pao longo que pillou nas verzas a Iván Villar, que reaparecía tras a inesperada doenza vírica do mestre Guaita. Un argumento dun conto de medo ao que contribuíu o propio adestrador da Cans revolucionando o seu once de gala, deixando no banco as súas tres pezas até agora imprescindibles: Aspas, Mingueza e Hugo Álvarez. Un ataque forte de adestradorite, xustificado probablemente pola necesaria rotación de efectivos en semana de tres partidos decisivos e coa intención de darlle aire novo as bandas, mais que deixou durante toda a primeira parte que a sombra do medo, si, moito medo, paralizase a unha bancada que tanto maldicía a contemplación do Sevilla co seu Cádiz afortunado, reflectida nas pantallas dos seus teléfonos, como fregaba os ollos vendo como eran asoballados os celestes por un Athletic peleón que pretendía os tres puntos.

Unha primeira parte de moito barullo e pouco xogo, onde nin Carles nin Bamba nin Manu Sánchez aproveitaron a súa oportunidade para reivindicarse, na que apenas emerxeu a luz constante e precisa de Damián Rodríguez, o mellor dos celestes, o mediocampista de vinte e un anos que impón con autoridade o sentido e o ritmo que precisa o xogo do equipo en cada momento. Luz do ponteareán que se fixo máis nítida cando na segunda parte entraron na lameira as tres pezas de calidade que lle faltaban ao Celta para recuperar o recoñecible estilo xiraldino. E así só coa presenza de Aspas na lameira, Damián comezou a imprimir máis velocidade ao xogo, e coa axuda de Mingueza na banda dereita, estirou a un Celta que comezou a saber atacar espazos, a roubar no medio e a contar coa primeira oportunidade para Larsen, outra das súas cabezadas ao traveseiro. Un xogo que en poucos minutos enmeigou o partido cara os celestes que chegaban con facilidade diante de Unai Simón, que diante de semellante panorama preferiu pedir o troco para defender así o seu bendito Zamora. E razón non lle faltou ao gardameta de Murguía, xa que apenas seis minutos despois da súa fuxida chegaba o primeiro dos goles celestes, tras un remate de Williot que na área pequena aproveitou unha asistencia marabillosa de Hugo Álvarez, tras desfacerse pola banda dereita dun par de leóns. Un empate que impulsou aínda máis aos de Giráldez, que coa mudanza de banda de Hugo atoparon a chave necesaria para entrar a saco na área visitante. E así no 71’ marcou Hugo Álvarez o gol da vitoria, nacido nunha recuperación con cambio de orientación de Aspas sobre Damián que filtrou decontado para que o ourensán gañase o espazo en carreira, encarase e xutase dende vinte metros, sen que Agirrezabala puidese meterlle a man. Probablemente un gol definitivo para Hugo Álvarez que, como sucedera o pasado ano con Gabri Veiga, presentou en toda regra o seu proxecto de figura e nova icona celtista. Un gol, ademais, que pasará a historia polo abrazo tremendo dos catro canteiráns protagonistas desta remontada heroica, a dos tres participantes na xogada e a do formidable Carlos Domínguez, sempre un baluarte na defensa.

Co marcador favorable e con vinte e cinco minutos de xogo por diante, Claudio soubo navegar e gardar a roupa, dispuxo as súas pezas para resistir e correr. Dinámica valente que non impediu que se repetisen na lameira os minutos de terror cada vez que se achegaban e, máis aínda, se centraban os visitantes sobre a meta de Villar. Mesmo houbo o seu minuto de pánico, cando o canfurneiro Raúl García marcou en clara falta sobre Starfelt, o lance que faltaban para provocar unha crise de ansiedade na avultada conta do padecer dos celtistas que cos seus constantes apupos (marabilla da rapazada de Marcador!) tamén defendían como podían o axustado resultado. Por ventura, semella que está a piques de comezar a devecida manobra de atraque no porto da salvación.

Publicado en Faro de Vigo: 17/05/2024

Bravo Celta

/en , , , , , , , /por

Marcelino García Toral, no seu partido 400 en primeira división, non agardaba atopar un Celta tan bravo. O veterano adestrador do Villarreal, con vinte e oito tempadas nas costas, probablemente, preferiría agora terse enfrontado a aquel Celtiña conformista e amable de Benítez da primeira volta no estadio da Cerámica, ao que gañaron por un axustado 3-2. Un Celta virado agora polo debutante Claudio Giráldez nun cadro afouto e incómodo, orientado con toda a determinación a obter os tres puntos e liscar a lume de carozo das posicións de descenso. Foi o de onte un encontro emocionante e fermoso para os vinte mil celtistas que acudimos ao coliseo do Fragoso, xa que houbo alternativas na lameira e no marcador, goles ben bonitos nas dúas portarías e lances polémicos resoltos polo VAR, que mantiveron moi elevados as pulsacións dos espectadores até esgotados os minutos de tempo engadido. Terceira vitoria de Giráldez, tamén terceira remontada, tan traballada como merecida, que deixa ao Celta en posición bastante segura, aínda que precise, probablemente, dunha nova vitoria nos catro partidos (difíciles) que restan da competición.

Non cabe dúbida que as intencións de ambos os dous adestradores quedaron claras: as de Marcelino non desengarcharse das opcións europeas; as de Claudio contabilizar tres puntos que afastasen ao Celta o máis posible do Cádiz e Mallorca, os seus rivais directos. Un partido xogado sempre a cara de can, no que dende a primeira xogada, finalizada por Aspas cun xute cruzado que lambeu o pao longo, o Celta buscou a porta visitante. Intención que compartían os xogadores do submarino amarelo, que responderon axiña asoballando ao Celta con clara superioridade na posesión, que Alberto Moreno levou ao marcador xa no minuto 12 cun grande xute que bateu a Guaita. Ao Celta, outra vez, tocáballe remar contra corrente. O que, quizais, non contaba Giráldez foi co erro de medida do vigués Santi Comesaña, que recibiu catro minutos despois cartón vermello (previa chamada do VAR) por unha dura entrada a Williot a oitenta metros da súa portaría. Un lance, que deixaba aos visitantes en inferioridade numérica, que resultaría decisiva para o devir do partido. Tamén catro minutos despois, Aspas forzou arteiramente un penalti, tras ser agarrado de forma inocente por Baena, que o noso Merlín executou coa maior solvencia. E co marcador igualado e superioridade numérica, as tornas, claro está, volvéronse máis celestes.

Comezou, entón, a brillar a valente proposta de Giráldez, que conforma un novo once para cada partido no que conta con todos sen excepcións. Desta volta as novidades foron o regreso á defensa de Starfelt e Manquillo e a primeira titularidade de Damián Rodríguez, coa intención de acompañar a Beltrán na zona central. E non decepcionou o rapaz de Ponteareas no seu debut, tanto polo rigor na condución do xogo como pola asistencia memorable que lle fixo a Larsen, tras un saque de recanto en curto, que o noruegués aproveitou no minuto 39 cunha preciosa cabezada picada. Un gol que demostra que a pizarra de Giráldez funciona tamén en Primeira, como o facía tantas veces co Fortuna na categoría non profesional. Mágoa que a diferenza non aumentase no 46’, tras outra cabezada de Larsen, que aproveitaba un novo gran pase de Aspas en estado de graza. Ao inicio do segundo acto, o Celta estragou dúas posibilidades clamorosas de liquidar o partido, outra vez Larsen ao traveseiro e sobre todo un xute ao pé do pao dereito de Luca de la Torre, que substituíu a Damián sancionado con cartón amarelo. Marcelino respondeu abrindo o partido cun vestiario onde lle sobran opcións de gran calidade. E coa pelota de ida e volta, no 67’ Guedes empatou, tras un roubo en campo propio, precedido de probable falta, e un bo movemento de Sorloth, sempre un pesadelo para Jailson e Starfelt.

Con máis de vinte minutos por diante, Giráldez non se conformaba cunha igualada e sacou a Carles e Douvikas. O Celta dirixido desde o medio centro por Aspas cunha autoridade asombrosa foi a polo partido. Cando Balaídos vibraba entre o medo e a afouteza, Iago fabricou un pase de fantasía para que Douvikas na súa primeira intervención no 82’ cabecease en prancha superando de forma inapelable a Jørgensen. Un gol marabilloso e decisivo co que tremeu o coliseo noso, que demostra a calidade goleadora do grego e o peso que neste Celta ten Aspas, onte como en tantas outras xornadas o mellor xogador sobre a lameira. E con dez minutos por diante, o mago de Moaña, contando coa vella escola de Mingueza e Jailson, dirixiu a posesión e defensa de tan importante resultado. Outra boa tarde dos de Giráldez, que recibiron os máis agarimosos aplausos de tan difícil temporada.

Publicado en Faro de Vigo: 06/05/2024

Escasas mudanzas

/en , , , , , , /por

Despois de tres inapelables derrotas pola mínima na mesma semana en Balaídos, o Celta é un equipo desfeito e cun futuro cada vez máis incerto na primeira categoría. Tres derrotas, sobre todo a do partido de Copa, que doeron ao celtismo e abriron unha fenda de desconfianza entre unha parte significativa da afección e un adestrador que se sabe blindado por un contrato de tres anos de duración. Unha ferida que, tras a finalización do partido de onte co Girona, se fixo aínda máis explícita cando o mister correu a gardarse no túnel de vestiarios, mentres a bancada xa moi fartiña de padeceres berraba a cantilena de «Benítez vaite xa, Benítez vaite xa…». Minutos de protesta cos xogadores celestes desorientados en medio do terreo de xogo (en pésimo estado), sen saber moi ben que se espera deles nese momento tan delicado e confuso para o equipo, unha algarada coa que unha afección tan paciente, prudente e xenerosa como é a celtista expresaba o seu malestar, a súa lexítima preocupación sobre cal vai ser o futuro do Celta na tempada do seu centenario.

Unha queixa tamén sobre o aburrido estilo de xogo que dende hai seis meses impuxo Benítez, rachando cunha tradición celeste de fútbol máis combinado de varias décadas; un proxecto que dende os primeiros partidos desta pretempada nunca acadou os rendementos agardados nin en goles nin en vitorias. Un balance moi pobre do veterano adestrador madrileño, que non soubo entender nin o peso da canteira e dos seus filiais no club nin tampouco o papel de corazón e emblema do capitán Iago Aspas. No entanto, sería inxusto atribuír ao adestrador actual a responsabilidade única de todas as feblezas do Celta agora tan desfeito, froito tamén da errática política de fichaxes de Luis Campos e das fobias de Carlos Mouriño, que só nas dúas derradeiras ligas devaluaron a calidade do cadro de xogadores e xa tiveron ao equipo ao borde do precipicio do descenso.

E como sucedera o martes de copa, diante do Girona, equipo coa sorte de cara, onte Benítez fixo novas probas no seu debuxo, que non no seu estilo de agardar e correr, dispoñendo dunha liña defensiva de cinco e outra atacante de tres, mantendo a Tapia e Luca no medio, coa intención de gañar as dúas áreas. E como sucedera o domingo pasado coa Real, abondaron vinte minutos para que o excelente (e decisivo) gol de Portu lle desfixera a Benítez a súa pizarra e obrigase ao Celta a xogar dende entón a contra. Un gol que chegou despois de que os de Michel sobaran a pelota dunha banda a outra, até que nunha desas voltas abriu un corredor que aproveitou o murciano para bater a Guaita no pao curto. Tanto que obrigou aos celestes a abandonar a estratexia da espera e dirixidos dende a banda dereita por Mingueza, outra vez o mellor dos nosos, a intentar un perigoso ir e vir entre as áreas, no que Tsygankov puido marcar o segundo nun golpe franco e Douvikas e Larsen contar con sendas oportunidades para empatar. Actitude que os celestes mantiveron no inicio da segunda parte, no que a pesar do xogo ás topadas semellaba moi factible conseguir a igualada. Mágoa nosa que Michel intuíse que a mobilidade de Aspas podía abrirlle un furado e xuntou máis as súas liñas. Mágoa tamén que nese momento decisivo, os trocos de Benítez apostasen pola torpeza defensiva de Jaylson e non pola fluidez que podería imprimir Hugo Sotelo, que quedou outra vez no banco. Oportunidade desaproveitada por Benítez, que faltando un cuarto de hora quitou a Starfelt, modificando o seu debuxo a unha defensa de catro. Xa era tarde, e os de Michel foron durmindo o partido, até que Ristic, recén incorporado, xutou con moito veleno sobre Gazzaniga, o segurísimo porteiro visitante.

Tras unha nova derrota, con dúas saídas consecutivas ás portas (Osasuna e Xetafe), o futuro do Celta para defender a categoría pasa por enganchar canto antes un par de vitorias e continuar así na pelexa cos catro equipos andaluces, que arrastran puntuacións tamén moi baixas. A posibilidade de fichaxes decisivas é hoxe unha quimera e a continuidade no banco de Benítez inevitable, xa que está avalada pola actual presidenta, razóns polas que é difícil aventurar que se poidan producir mudanzas profundas tanto na orientación do xogo como na posición clasificatoria. Por optimistas que pretendamos ser (hai canto menos catro equipos peores co noso), quedan meses de padeceres por diante, un obrigado exercicio de puro celtismo.

Publicado en Faro de Vigo: 29/01/2024

Puro fútbol

/en , , , , , , , /por

Comeza o Celta 2024 cunha merecida vitoria diante do Betis, a segunda consecutiva en Balaídos, que lle permite rematar a primeira volta fóra das posicións de descenso, o que supón un alivio considerable tanto para o equipo como para o celtismo despois de padecer moitos desgustos e algunhas desgrazas do VAR dende o mesmo día da celebración do centenario. Un serán de puro fútbol con tintas memorables na catedral do Fragoso, con máis de vinte e un mil seareiros na bancada, con moita emoción, goles e xogadas excelentes e polémicas na lameira, no que despois de case tres anos o Celta foi capaz de conseguir unha remontada e facelo no tempo engadido nunha transición de vertixe e de alta escola da Madroa, protagonizada por dous rapaces que entraran minutos antes de refresco, cando os béticos dirixidos por un Isco imperial asediaban a meta de Guaita. Tres puntos que, ademais, consolidan unha tendencia positiva das últimas seis xornadas, nove puntos de dezaoito (o 50 %), dúas vitorias (Granada, Betis), tres empates (Valencia, Cádiz e Rayo) e só unha derrota (Vilarreal); cifras que permiten tamén unha remontada na táboa clasificatoria e con dezaseis puntiños enxergar a segunda parte desta Liga do centenario tan igualada na loita por evitar o descenso con esperanzas anovadas.

Un partido no que Rafael Benítez volveu fretar a lámpada na procura do seu once óptimo e do seu debuxo táctico ideal, introducindo mudanzas en todas as liñas con respecto ao equipo que xogou na Cerámica. Volveu Mingueza ao lateral dereito, procurando que a luva do catalán ampliase esa banda na que tamén, tras a obrigada ausencia de Bamba, se incorporaba a Carles Pérez e a súa verticalidade e velocidade. No centro, Benítez introduciu un novidoso dobre pivote, no que Beltrán acompañou a Tapia, mentres Cervi se ocupaba de tapar a banda esquerda. Diante, o regreso de Aspas proporcionaba máis posibilidades de asociación, tanto con Mingueza como con Larsen. Proposta do adestrador celeste que en apenas cinco minutos estragou o gol do lateral bético Aitor Ruibal, tras desbordar a Cervi en medio campo e construír unha parede preciosa con Isco na frontal da área. Por ventura, os celestes non se engurraron e con admirable actitude resiliente foron capaces de igualar o marcador apenas dez minutos despois, grazas ao penalti (moi) inocente e inesperado de Borja Iglesias, que pisou a Larsen, transformado, por fin, polo mestre Iago Aspas, que volvía así a marcar en Balaídos e a gañar confianza.

Foi probablemente este lance éxitoso de Aspas, o que determinou o desenvolvemento dun partido igualado, no que o Celta volveu sobre a proposta que máis lle gusta a  Benítez, recuperar e correr, sobre todo pola banda dereita. Nunha desas transicións, artelladas pola creatividade en ataque de Mingueza, Cerviu quedou só no punto de penalti e xutou ao aire, un desgraciado golpe en falso que aproveitou o propio Mingueza xutando sobre o gardameta bético. Tras a continuación, os de Benítez saíron con admirable determinación e non torceron o fociño ao ataque. Larsen e Manu tiveron as súas oportunidades, que non aproveitaron. Foi Pellegrini quen intentou cos primeiros trocos de dous atacantes mudar a deriva dun partido que semellaba varado, ao que respondeu Benítez, primeiro no minuto 65 coa entrada de Williot Swedberg e máis tarde de Luca, Douvikas e a sorpresa do canteirán Hugo Álvarez. Benítez non se conformaba co empate e tamén pretendía os tres puntos. Certo é que o Betis de Isco provocou minutos de angustia diante de Guaita, mais tamén o é que a resposta defensiva celeste estivo a grande altura, grazas a uns magníficos Carlos Domínguez e Unai, dous auténticos valadares.

Sabemos que o puro fútbol contén sempre o ingrediente do inesperado, ás veces gratificante, outras doloroso, que apareceu nun gol de Larsen, anulado polo VAR despois de cinco minutos de espera. Interrupción que provocou dez minutos de tempo engadido, nos que cando o Celta resistía, apareceu a xenialidade do debutante Hugo Álvarez que roubou e filtrou un pase longo sobre a carreira de Williot, que para asombro da bancada recortou con sangue frío ao porteiro e meteu o segundo a porta baleira. Vitoria merecida e traballada que co tempo case esgotado certificou Guaita cun paradón no primeiro pao. Con semellante espectáculo, a bancada agasallou aos seus coa máis intensa ovación do que vai de tempada. Unha vitoria que, porén, non debe ocultar que o equipo, con severas carencias, debe ser reforzado canto antes tanto como se poida.

Publicado en Faro de Vigo: 05/01/2024