Se eu fora presidente: tres primeiras medidas

/en /por

Un xornalista de Faro de Vigo, preparando unha reportaxe para o primeiro día de campaña, pregúntame por teléfono sobre cáles serían as tres primeiras medidas que eu tomaría se fose presidente do Goberno (non quero nin imaxinalo!). Sen pensalo moito contestei o que segue:

  1. Declarar 2009 como Ano da Lectura.
  2. Presentar no Congreso do deputados un anteproxecto dunha lei de prazos do aborto.
  3. Solicitar a derogación da Lei de partidos coa finalidade de abrir un espazo de diálogo e consenso entre todas as forzas políticas vascas e, ao mesmo tempo, requerir ao Congreso do Deputados a formación dunha ponencia que elabore unha proposta de reforma constitucional de carácter federal.

Agora, pensándoo mellor, ocórresenme outras cantas (algunhas máis atinadas, seguro). Agardamos a mañá a publicación doutras propostas da cidadanía.
Pode ser un xogo interesante para emular na rede. Quen se atreve a continuar a cadea enunciando as súas tres primeiras medidas como presidente do goberno?

Actualización (22-02-2008): Maís medidas de choque:

Etiquetas:

Outro cambio é posible

/en , , /por

O éxito evidente da manifestación de onte debería obrigar a reflexionar aos partidos do actual Goberno Galego (e aos sindicatos maioritarios) sobre cal é a súa deriva no que respecta á política medioambiental, industrial, forestal e de ordenación do territorio que defenden para o país. A presenza na manifestación de numerosas bandeiras galegas (sen a estrela, tamén as había que a levaban), xa non é a primeira ocasión, é algo, que non semella casual. Esta manifestación amosa que existe unha cidadanía de esquerda e nacionalista en Galicia que cre que outro cambio é posible (as presenzas de Camilo e Beiras son significativas), sen que isto supoña estragar o territorio e acomodarse aos intereses dos poderes económicos. BNG e PSdeG-PSOE deberían tomar nota (e moito máis en plena campaña electoral).


Actualización (19-02-2008): Sobre esta mobilización é moi interesante a análise d’ A contrafío (parabéns pola volta).

Etiquetas:

Dominio público

/en /por
Recomendo a lectura do artigo da filósofa María Toledano “Espacio público y democracia de mercado“, recuperado oportunamente por Pablo Eifonso (moi obrigados). A diferenciación entre o público e o colectivo seméllame moi lúcida nestes tempos de confusión do capitalismo impaciente. Recupero un fragmento significativo deste interesante artigo:

“La confusión semántica avanza. Llaman “público” a los servicios generales, la intendencia básica de la comunidad: sanidad, educación y transporte. El término “colectivo” ha desaparecido del vocabulario. Cada vez que el complejo tecnológico-militar acelera el ciclo del turbocapitalismo (la expresión es de Luttwak), la socialdemocracia apela a la conservación del dominio público como si se tratara de proteger una reserva natural: flora y fauna. Pese a la apariencia de libertad, el modelo económico de intercambio entre empresas y naciones diseñado por el capitalismo financiero –al principio fue el verbo, Bretton Woods, 1944– constituye la única realidad posible. Afirmar que la democracia es incompatible con el capitalismo –como se demuestra en infinidad de países– les parece una excentricidad radical. En este territorio de progresía, aeropuertos internacionales, aristocracia obrera, segundas residencias y EPS encuentra la socialdemocracia su tradicional bolsa de votos. Los conservadores, más proclives al modelo liberal puro, apelan al autoritarismo, el orden, los valores de la familia, la religión y la eficacia.”

Etiquetas:

Que pasou no PP?

/en /por
Paréceme verosímil esta explicación de Escolar sobre o que pasou onte no PP. Unha batalla que chegou, tamén, a Galicia. Non lle vexo moi boas trazas ao futuro de Mariano e do propio Alberto Núñez Feijoo (até o agoira Fraga e X.L. Barreiro) sometidos de pés e mans ao aznarismo cotroso de Esperanza e os seus. Con esta decisión, Zapatero pode respirar tranquilo (Jesús Cacho dixit) xa que pode aspirar a rebañar algún voto da dereita moderada dos que Gallardón podería impulsar fóra de Madrid.
Etiquetas:

Abolición da pena de morte

/en , , , , , /por

No artigo da semana amplío e profundizo a anotación que fixera hai dez días sobre a abolición da pena de morte.

Etiquetas:

Vivenda digna

/en , , /por
No artigo da semana analizo as “medidas 40” da Consellaría de Vivenda que dirixe Teresa Táboas. O traballo desta conselleira do BNG e do seu equipo paréceme modélico e, na miña opinión, como na expresada por outros, merece ser destacado e recoñecido.
Etiquetas:

Non á pena de morte

/en , , /por

A aprobación por parte da Asemblea Xeral da ONU dunha resolución (desgrazadamente non “vinculante”) que pide a aplicación dunha moratoria ás execucións dos sentenciados a pena do morte, como primeiro paso para unha abolición por parte de todos os estados, é unha das noticias máis esperanzadoras deste ano a piques de finalizar. A pesar da crise das Nacións Unidas este debería ser o primeiro paso no proceso inevtiable de abolición da pena capital, como xa sucedeu no estado de New Jersey, o primeiro dos estadounidenses en derrogala. Con todo, non debemos esquecer que actualmente entre 19.000 e 25.000 persoas están condenadas a morte en todo o mundo, e neste ano foron executadas máis de 1.500 persoas, un auténtico escándalo para a humanidade, un xenocidio tan legal como silencioso. Apoiamos, pois, a campaña de Amnistía Internacional para conseguir un mundo libre de execucións.

Etiquetas:

Os vídeos de Pérez Varela

/en /por

Os vídeos de Pérez Varela que publica oportunísimamente La Voz de Galicia non se poden perder: a cultura está rifada coa burocracia, xenial! [Aínda que máis lamentables parécenme, aínda, as declaracións de Fraga que deita toda a responsabilidade do disparate do seu soño nos erros cometidos polos seus colaboradores.] Indubidablemente estes documentos audiovisuais (como as gravacións sonoras adiantadas pola cadea SER hai dúas semanas) deberían ser valorados pola Comisión de Investigación Parlamentaria. Con todo, temo que os resultados dos traballos parlamentarios non teñan outra consecuencia que reiterar o que xa sabiamos ao seu comezo: o megalómano proxecto da Cidade da Cultura foi un capricho de Fraga que vai hipotecar o desenvolvemento das nosas infraestruturas culturais durante varias décadas. Hoxe a prioridade está en poder reconducilo empregando os criterios que non se utilizaron para xestalo: planificación, participación, transparencia, control e máxima austeridade na xestión. O reto que ten por diante a Consellería de Cultura é enorme.