Amo as
librarías da miña cidade. Gosto das tradicionais como “Cervantes”, da vella tradición das librerías viguesas: a de “Tetilla” en Policarpo Sanz, a “Rápida” en Gran Vía, a de “Barba” na Laxe, a de “Barrientos”, a “Papelería Española” e a “Bertrand” (que nos enchían de orgullo, no centro do Príncipe), a “Pax” de Elduayen, a “Galdós” de Romil, ou a “Anticuaria” que rexía
Xosé María Álvarez Blázquez en Pi e Margall, fronte a miña casa, onde naceu Castrelos, a editora dos libriños do Moucho, que se vendían polas feiras, todas elas xa desaparecidas.
Gosto das que aínda miman o libro galego como “Mendinho”, “
Andel virtual”, “Cartabón” ou “Sargadelos”, continuadoras da tradición das que apareceron nos anos setenta e, logo foron desaparecendo nos últimos vinte anos: “Arcova”, nas galerías de Colón; “Ir Indo”, nas de Príncipe; “A Esmorga”, na rúa Gamboa; “Curros Enríquez”, en Montero Ríos (onde se presentaron os primeiros libros da
editorial); ou “Castelao” nos Choróns, que fundara o finado Fernando Pereira, o que foi alcalde de Soutomaior, cando volveu da Galicia emigrante.
Gosto das grandes librarías de fondo como “Librouro” (hoxe a miña preferida), creada polo señor
Antón Patiño, a quen tanta gratitude lle debemos; mais, tamén, a de “El Corte Inglés” ou a “Casa do Libro”, o máis recente refacho de esperanza e un dos espazos onde presentamos máis habitualmente os nosos libros.
Gosto das coquetas librarías literarias como “Babel” ou “Versus”, ou daquela “Maxtor” que pechou o pasado ano.
Gosto das infantís como “Mañán”, “Libros para soñar” ou das xa desaparecidas como “Merlín” e “A caixa de Pandora”.
Gosto das librarías de barrio, sempre imprescindibles, como “Auria”, “Prisma”, “Gami”, “Lafer”, a “Libroteca” de Travesas ou a vella “Gran Vía”, que fundou o señor Izaguirre e tan importante na miña adolescencia.
Gosto de remexer nos seus andeis e nas mesas de novidades, gosto de falar cos libreiros e libreiras e aprender deles os segredos da súa noble e arriscada profesión. Gosto de todas elas, a pesar das súas insuficiencias, por que todas son necesarias; por que todas venden esperanza e alegría; por que todas son, en maior ou menor grao, fonte irreparable de pracer, de emoción e de gozo. Por que en todos estes humildes establecementos se ofrecen produtos destinados a satisfacer esa paixón intrinsecamente humana utilizando un obxecto que chamamos libro: o desexo de coñecer e soñar, para vivir con máis radical intensidade.
Xa oíra falar algunha vez de Montolieu, a pequena vila francesa do libro e das artes gráficas, situado pretiño de Carcassone. Conta apenas 800 habitantes e porén posúe catorce librarías e un fondo dispoñible de 250.000 exemplares, ademais dun museo sobre as artes gráficas, dun muíño de papel e de diversos artesáns dedicados á impresión. Grazas ao bibliómano sei de que a revista Bibliophile dedica unha reportaxe a este auténtico almeiro do libro francés. Esta é a receita que dan en Montolieu para crear unha vila do libro. Quen podería en Galicia ter a coraxe e a audacia de acometer semellante proxecto, que a este pobiño francés lle está a proporcionar un espazo no turismo experimental? Unha experiencia interesante para mellor coñecer.
