Celta de Vigo – Páxina 12

Onte 1849: Outro derbi celeste

20 de Marzo de 2017/en Celta de Vigo, Deporte, Fútbol/por bretemas

Tras a clara vitoria de onte, o Celta lidera outra tempada máis o fútbol galego. Un fermoso gol do mago de Moaña, que conseguiu por vez primeira enmudecer Riazor, un estadio que se lle resistía, abondou para decantar un derbi controlado de principio a fin polos xogadores de Eduardo Berizzo. Un tanto que culminaba unha contra celeste de tiraliñas, iniciada por un cambio de orientación de Daniel Wass, continuada por un centro medido a baixa altura de Claudio Beavue e finalizada por un remate de precisión de Iago que tomaba as costas aos centrais deportivistas. Un gol (o décimo quinto en liga) que racha as estatísticas goleiras de Aspas nesta tempada achegándoas ás dos mellores dianteiros da historia do club e do propio fútbol galego.

É innegable que o Celta notou o cansazo da vitoria en Krasnodar e que a lesión de Guidetti, pasado apenas o primeiro cuarto de hora, curtou o ritmo dun excelente inicio de partido. Como tamén o é que a extraordinaria intervención de Sergio emendou in extremis un erro garrafal de Roncaglia, que puido adiantar aos de Pepe Mel. A pesar de todo iso e da incómoda presión coruñesa, o Celta soubo manter o control do partido na primeira parte, grazas en boa medida a unha actuación soberbia de Tucu Hernández e de Radoja; sendo xa moi superior no segundo acto, cando Pione, Beauvue e Aspas introduciron unha marcha máis no xogo de ataque desarborando á defensa do Deportivo.

Por ventura #onosoderbi vaise normalizando, tanto na lameira como na bancada, onde reinou en liñas xerais o fair play. Mesmo a pesar da falta de cortesía de ambos os dous cadros de xogadores no momento da interpretación do himno galego, o que se ven repetindo en cada derbi, e dalgúns excesos de entusiasmo e falta de xenerosidade, doenza que padecen tanto uns coma outros, sexa dentro como fóra do estadio.

Guardar

Campo do Fragoso CXCV

13 de Marzo de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

EN TERRA DE NINGUÉN

Tras a derrota de onte diante dun triste Vilarreal, o Celta queda na táboa clasificatoria da Liga en terra de ninguén, case sen outro obxectivo que o de asegurar matematicamente a permanencia e desputar un bo derbi en Riazor o vindeiro domingo. O Celta pagou moi caro o esforzo da competición europea do xoves, onde por ventura quedou a eliminatoria aberta para o decisivo partido de Krasnodar desta semana, amosando as carencias dun cadro de futbolistas moi reducido para xogar ao máximo nivel en tres competicións. Desta volta a versión B do Celta de Berizzo demostrou un nivel de competitividade moi inferior ao agardado, sendo moi chamativas tanto a actitude diletante de Rossi, propia dun participante nun campionato millonario de extremo oriente, como a inocencia do debutante Andrew Hjulsager, unha rapaciño inxel ao quen moito lle queda por aprender da canteira da Madroa. Dúas fichaxes cuxo comportamento onte na lameira de Balaídos non admite comparación ningunha coa dos xogadores aos que substituíron, nada máis e nada menos que Nolito, Orellana ou ese misterioso Naranjo, traspasado sen que chegase a ter nunca a súa oportunidade.

Con todo, o partido quedou lastrado por un grave erro arbitral, xa que aos seis minutos Soldado debeu ser expulsado tras unha entrada violenta a Marcelo Díaz, que despois de recuperarse realizou un partido magnífico. Con boa parte das figuras celestes no banco ou na bancada, Fran Escribá propúxolle a Eduardo Berizzo unha confrontación táctica de mediocampistas. O submariño amarelo dispoñíase con dúas liñas de catro moi ríxidas, incrustando a Soldado e Bakambu entre Radoja e Díaz, o que dificultaba a saída ordenada do balón dos celestes. Problema ao que Marcelo Díaz, onte o mellor dos nosos, procurou solución enviando servizos longos sobre as bandas, procurando a velocidade de Bongonda, que entraba con facilidade na área, mais que marraba sempre no momento do pase ou do remate.

Durante a primeira parte o Celta conservou a iniciativa, aínda que apenas contou cunha clara oportunidade, pasados os dez minutos de xogo, cando Rossi conseguiu xutar na área pequena sobre o porteiro, tras recibir un excelente pase de Radoja e coarse entre os dous centrais amarelos. A mellor intervención do dianteiro italiano que non repetiría fortuna até unha hora despois, cando volveu xirarse preto da portaría de Andrés e o lateral Víctor Ruíz rexeitou o seu remate. O Vilarreal tardou media hora en achegarse á área celeste, preocupado por non perder nunca as liñas do seu debuxo e agardar pola chegada do carro da fortuna. E abofé que chegou, cando faltaba menos dun minuto para o descanso, en forma dunha falta moi lonxana na frontal que na área Mussacchio cabezou cara atrás de xeito que pegou ao chou sobre a cara de Soldado que enviou sen intención o balón dentro da portaría. Un auténtica carambola, un agasallo celeste a balón parado que sería decisivo para o devir do partido.

No segundo acto, o Vilarreal renunciou ao ataque e limitouse a defender con orde e enerxía a súa vantaxe, mentres que Berizzo foi introducindo no campo a tres das súas figuras atacantes, primeiro ao renacido Beauvue (a mellor noticia destes xornadas difíciles), despois a Aspas e máis tarde a Wass, até quedar con Roncaglia e Mallo como centrais. Porén, semellante esforzo pola heroica non deu o resultado doutras ocasións. Os amarelos souberon agochar o balón e embarullar cada unha das xogadas finais. Remataba así o partido, mentres o Celta esvaraba na impotencia, o que lle custou unha tarxeta amarela a Iago Aspas, e comprobaba como levaba os tres puntos un dos visitantes máis rácanos do que vai de tempada.

Onte 1843: A cabezada de Beauvue

10 de Marzo de 2017/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte/por bretemas

A cabezada de Beauvue no minuto 89 decidiu o excelente partido europeo do Celta. Un remate marabilloso, tanto na execución plástica e técnica como na concepción da xogada atacante nacida dun pase de trinta metros de Iago Aspas sobre Hugo Mallo, onte o mellor dos celestes, quen dende a banda dereita centra de forma prodixiosa creando unha parábola rota por un corpo celeste que aparecendo de forma imprevista muda a orientación do balón cara ao pao longo, moi lonxe do alcance do porteiro ruso.

Un gol inesquecible que, tras once meses lesionado por unha gravísima rotura do talón de Aquiles, devolve ao dianteiro guadalupeño a autoestima imprescindible para volver ser futbolista. Unha xogada decisiva que resume en apenas vinte e cinco segundos o carácter dun deporte no que, a pesar do lamentable tinglado económico de televisións, apostas e outros negocios, a creatividade, a intelixencia, a vontade e o afán de superación dos futbolistas e dos seus adestradores continúan sendo ingredientes nos que acreditar de forma inocente.

Eis a razón pola que todos, os futbolistas, o adestrador e os seu cadro técnico, como os seareiros, celebramos esta cabezada de forma tan entusiasta. Sabiamos que máis alá do seu valor na difícil eliminatoria (que quedou aberta) celebrabamos a recuperación dun ariete que despois dun ano de durísima loita en solitario volvía a selo. O fútbol, ese milagre nacido dun instante que sempre nos asombra.

Campo do Fragoso CXCIV

20 de Febreiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

CELTA REACTIVO

Diante do Osasuna o Celta de Eduardo Berizzo demostrou ser un equipo reactivo. Tras a inapelable eliminación de Copa diante do Deportivo Alavés, despois dos nefastos derradeiros minutos do domingo pasado no Vicente Calderón, á que se uniu a actuación decepcionante en Balaídos do xoves fronte os ucraínos do Shakhtar Donetks (tres derrotas consecutivas moi axustadas, polo tanto moi dolorosas), existía o perigo de que o Celta esvarase por vieiros tan perigosos como son os da melancolía e o desánimo. Por ventura non foi así. A versión B do equipo de Berizzo demostrou contar con enerxía, confianza, oficio e gol abondos para vencer con claridade a un cadro navarro que non soubo aproveitar as súas oportunidades.

Foi o de onte un Celta reactivo que apostou por un fútbol máis directo do que adoita, procurando atopar con velocidade as costas dos tres centrais navarros. Unha versión do xogo pouco habitual interpretada por unha trepia atacante inédita, Bongonda, Rossi e Pione Sisto, tamén os protagonistas do gol temperán, no minuto 22, determinante do devir do partido. Unha xogada de tiraliñas, iniciada na esquerda pola velocidade do belga, que pasou ao italiano, situado no centro da área, para que este cun taconazo de fantasía filtrase de costas ao dinamarqués que tivo a serenidade de canear ao seu marcador e logo xutar ás redes sobre o pao dereito. Un gol magnífico de composición e de resolución que abriu uns bos minutos de xogo celeste. Pouco despois, recuncou na área Rossi nunha xogada pola banda esquerda finalizada tras varios caneos cun xute chapado polo porteiro Sirigu. E pouco máis se pode contar de fútbol atacante celeste nunha primeira parte de aborrecible centrocampismo, no que os visitantes nos minutos finais chegaron a pechar aos celestes diante da portaría de Rubén.

Comezou o segundo acto cun Osasuna moito máis determinado e afouto. Sergio León puido nivelar a táboa de marcas no minuto 50 cun gran xute respondido por Rubén coa mellor parada do serán. Oportunidade que repetirían pouco despois Sergio de las Cuevas cun disparo dende o punto de penalti e Oriol Riera cunha cabezada, tras un saque de recanto, que lambeu o pao dereito. Os navarros tiñan moita máis intención ca acerto. Xaora, o partido esvarou por uns minutos de incerteza, onde comezaron os ires e vires que tanto dano lle fan aos celestes. Desta volta Berizzo non dubidou en mover o banco decontado e deu entrada na lameira a Jozabed, que con media hora por diante deulle a volta ao carpín. Co sevillano o Celta recuperou acougo e chegada, que se incrementaría notablemente coa incorporación de Iago Aspas faltando apenas un cuarto de hora.

Cos dous artistas sobre a lameira chegaron os goles. No 86, Jozabed cabezou un saque de recanto do Chelo Díaz, que o porteiro navarro non puido evitar se coase preto do primeiro pao. Apenas dous minutos despois o mediocampista sevillano serviu de marabilla unha pelota longa en diagonal sobre Aspas para que correse con ela pola banda esquerda e superase ao porteiro na area cun globiño de precisión, auténtica marca da casa. Toda unha xenialidade do Merlín de Moaña que pechaba unha táboa de marcas, quizais un pouco avultada para o xogo que ofreceron uns e outros sobre a lameira.

Abofé que non foi este un partido gañado polo fútbol de salón que tanto presta en Balaídos. Pola contra, abondaron unha defensa moi sólida, dúas contras veloces e un saque de recanto para superar aos rochosos centrais navarros. Outra versión do xogo moi ben executada pola versión B do cadro de Berizzo. Unha demostración de versatilidade e confianza nas propias posibilidades que nos permiten enxergar con certo optimismo o dificilísimo partido do xoves en Ucraína.

Onte 1826: Un Celta irrecoñecible

9 de Febreiro de 2017/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte, Vigo/por bretemas

Todas as derrotas doen. E doen moito máis cando o derrotado renuncia a ser o que é ou pretende ser. Iso sucedeulle onte a un irrecoñecible Celta diante do Deportivo Alavés, xustísimo finalista de Copa. Fracasou Berizzo cando deseñou unha estratexia para a eliminatoria inusualmente medrosa, prudente até lirismo, renunciando a identidade inconformista forxada neste campionato. O Totto confiou en sacar adiante dous duelos tácticos de aborrecible mediocampismo que se resolverían na épica celeste dos derradeiros quince minutos de cada unha das xornadas.

Esa foi a razón pola que Berizzo arriscou cos seus catro medios e renunciou a que Guidetti e Pione Sisto apoiasen as accións de Iago Aspas no seu labor de furar o valado vasco. Mais nin as xenialidades do Merlín de Moaña nin os derradeiros minutos heroicos do Celta abondaron para dobregar a un Deportivo Alavés que tanto en Vigo como en Gasteiz creu máis nas súas posibilidades ca os nosos. Desta volta o noso admirado mestre Berizzo errou na pizarra e na lameira renunciando a súa identidade de equipo destemido. Xaora, a ilusión e a emoción da Copa quedarán para o ano que ven. Hala Celta!

Onte 1824: Centralismo visceral

6 de Febreiro de 2017/en Celta de Vigo, Deporte, Fútbol, Onte/por bretemas

A polémica provocada por algúns medios deportivos madrileños a raíz da suspensión do Celta-Real Madrid previsto para onte é apenas a punta do iceberg do centralismo máis reseso que poidamos imaxinar. Pouco lle importa a estes medios os perigos que o vendaval da galerna puidese ocasionar nas persoas (espectadoras, xogadores ou persoal de reparación das cubertas), cando para eles están en xogo os intereses do seu Madrid, ese equipo que xa non ten datas para as dúas competicións nas que agora participa. Ese centralismo tolo que non ve máis que para os seus dous equipos capitalinos e para o Barça, como o seu “eterno rival”, e ao que nada importa o resto dos equipos, considerados apenas como comparsas e atrezzo, ameaza con estragar o interese das competicións e convertir a temperados celtistas ou deportivistas en novos arredistas.

É tan difícil comprender que ventos superiores aos 100 km/h poden provocar estragos importantes, como os de Riazor e Balaídos, que obrigaron aos concellos a ser prudentes e suspender os partidos desta fin de semana de severa galerna para milleiros de familias galegas? É tan díficil comprender que eses danos non poden ser reparados até que remita o temporal? É tan dificil entender que a seguridade das persoas está por riba dos intereses do Real Madrid? Ese centralismo visceral, de corazón tan branco, expresado de forma soez onte nas redes, é apenas un síntoma da grave e vella doenza de uniformismo (non só político) que padece a sociedade española. Temo que non é doado superala.

Campo do Fragoso CXCII

16 de Xaneiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

PACIENCIA

Nun exercicio exemplar de paciencia o Celta de Eduardo Berizzo gañou pola mínima a un excelente Deportivo Alavés de Mauricio Pellegrino. Un gran gol no minuto 89, o primeiro de Nemanja Radoja coa camisola celeste, desbloqueou in extremis un partido moi igualado no que a disciplina dos vascos soubo incomodar moito aos célticos incapaces de superar tan complexo valado defensivo. Un partido onde Iago Aspas cedeu o seu brillo habitual a Wass, Mallo e Radoja, tamén os tres participantes no gol celeste, nacido dunha parede do internacional dinamarqués sobre o lateral de Marín, que dende a dereita centrou raso e potente, como a el máis lle presta, para que o serbio entrase coa pelota no medio da área, amagase, canease, superase a dous defensas e xutase dende o punto de penalti sobre as redes cunha tranquilidade e confianza asombrosas. Un gol soberbio, a guinda que lle faltaba a unha das estrelas máis emerxentes e luminosas do Celta actual.

Gañar o partido requeriu moito traballo. A primeira parte foi bastante sosa, xogada a maior parte arredor do círculo central, un campo de batalla do que o Celta saíu con superioridade en contadas ocasións. Fíxoo grazas á velocidade de Bongonda, capaz de provocar dúas amarelas aos seus defensores, e á afouteza de Aspas que nunha tarde, onde se lle notou un chisco cansado e recibiu unha severísima marcaxe dos seus defensores, dispuxo só de dúas oportunidades de gol, tras senllas asistencias de Daniel Wass, o enganche polo que onte pasou todo o perigo do Celta. Na primeira, apenas comezado o partido, o Mago de Moaña rematou sobre Pacheco. Na segunda, no trinta e oito, nacida tras un espectacular servizo de sesenta metros de Rubén, que Wass lle reenviou de tacón, só puido centrar procurando a presenza dun Guidetti que non chegou.

Tras a pausa, o partido mudou radicalmente cando foi expulsado Fedall, despois dunha dura entrada do central alavés sobre Iago. O Deportivo quedaba en inferioridade numérica, o que obrigou a Pellegrino a montar un grande valado defensivo, mais sen renunciar a accións esporádicas de contraataque. Con este novo escenario, os celestes monologaron coa súa posesión, pero en moi contadas ocasións foron capaces de superar aquel muro. A única oportunidade que lembramos foi unha estragada por Roncaglia, só diante do porteiro, tras un bo servizo de Guidetti, exhausto na súa pelexa a cara de can cos centrais visitantes. Porén, Berizzo non perdeu a paciencia. Fixo entrar na lameira a Jonny e a Rossi procurando intensificar o xogo asociativo polas bandas, procurando atopar dende alí os camiños do gol.

Unha presión celeste ben soportada polos de Pellegrino que se estiraron con moitísimo perigo nun par de oportunidades, sobre todo a protagonizada no 80 polo lateral francés Théo que correu dunha a outra área de forma sensacional, superando aos celestes que se lle puxeron por diante, e cuxo xute despexou de forma providencial Rubén por riba do longueiro. Xaora, foi Hugo Mallo quen mellor viu como furar o valado deportivista dende a dereita. Insistir e insistir era a receita de Berizzo dende a banda. Fíxoo o de Marín no 86 cun xute dende o recanto da área que bateu no poste longo. Recuncando, apenas dous minutos despois, cun centro raso co que Radoja fabricaría o gol da vitoria. No entanto, os visitantes estragaron nos minutos do desconto un saque de falta na media lúa viguesa, o que engadiu ao partido, se non as houbese, doses de emoción até o derradeiro asubío.

Outra vitoria celeste importante, a cuarta no que vai deste xaneiro, que sitúa aos de Berizzo, case no remate da primeira rolda, a carón das posicións europeas. Non cansaremos de expresar a nosa admiración polo devir desta campaña na que o Celta mantén as súas aspiracións nas tres competicións nas que participa.

Campo do Fragoso CXCI

9 de Xaneiro de 2017/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

ASPAS ASOMBRA

Dende os tempos de Alexander Mostovoi, hai agora dúas décadas da chegada a Vigo do noso tsar, o Celta non contou cunha figura tan determinante e luminosa como a do incrible Iago Aspas desta tempada. O Merlín de Moaña, o mago do Morrazo, ou como queiramos alcuñalo, vive o momento máis extraordinario da súa carreira, tanto pola súa capacidade para marcar, que o sitúa a esta altura como o mellor goleiro seleccionable para Julen Lopetegui, cos mesmos tantos que Cristiano, apenas un por baixo dos de Messi e Luis Suárez, como pola confianza contaxiosa nas súas propias posibilidades, o que lle permite na lameira liderar ao equipo, intentar o máis difícil e non dar nunca unha bóla por perdida.

Onte Aspas volveu asombrar. Meteu un gol espectacular e participou de forma determinante nos outros dous, facilitando ao Celta unha vitoria (aparentemente) cómoda fronte a un bo Málaga do debutante “Señor Gato”. Á estrela celeste fixéronlle falta apenas seis minutos para aproveitar unha diagonal de trinta metros de Jonny, froito dunha recuperación no centro do campo do defensa de Matamá. Iago soubo conducir en carreira coa esquerda, levar ao rego ao seu marcador e sentar a Kameni xusto no momento en que mudou a bóla de perna para xutar e superalo con facilidade. Un contraataque marabilloso de toque, carreira, caneo, xute e gol. Un gol cen por cen da canteira galega que abría a táboa de marcas e que condicionou o devir do partido.

Certo é que no minuto 18 o árbitro non viu, tras un remate de Guidetti, unha clara man de Diego Llorente na área andaluza, o que podería ter pechado o que foi unha saída preciosa do cadro de Eduardo Berizzo. Mais bó e recoñecer que a partir de entón os visitantes nunca tiraron a toalla e o partido se foi igualando, con oportunidades en ambas as dúas portarías e un xogo combinativo ben xeitoso para a bancada. Nestes ires e vires ao Málaga sobroulle xogo e faltoulle fortuna no remate, tanto nas chegadas do seu goleiro Sandro como na cabezada de Mikel Villanueva desviada por Rubén Blanco nunha das súas mellores paradas da tarde.

Tras a reanudación o panorama no mellorou para o Celta, que sufría máis do previsto, obrigado polo Málaga a repregarse diante da súa portaría. Xaora, no minuto 60 volveu aparecer a afouteza de Aspas. O noso internacional pelexou unha pelota na frontal da área que enviou á esquerda, onde Bongonda centrou ao primeiro toque agardando a chegada de Wass dende a segunda liña para que o dinamarqués marcase case a pracer. Un gol decisivo no partido, xerado por Iago a partir dunha pelexa a cara de can cos seus defensores. Como magnífica foi tamén a súa participación no terceiro, aos 73 minutos, sacando unha falta moi rasa que, despois dun erro clamoroso de Cabral, Andrés Fontán enviou ás redes dende a área pequena. O partido semellaba pechado, mais como sucede decote no treito final non faltou o agasallo celeste, desta volta un autogol de Wass, que cabezou un saque de falta que levaba veleno. Un gol que facía xustiza ao esforzo dos malagueños que pouco minutos antes tiveran un deses goles que semellan feitos, abortado in extremis por un Rubén Blanco, cada vez máis seguro e valente nas súas intervencións.

Ademais da gran tarde de Aspas, que como un líder indiscutible do equipo soubo marcar o ritmo de xogo, acougando ou acelerando cando era preciso, tamén estiveron a un gran nivel Radoja e Wass, dous xogadorazos que medran en cada partido. Outra das claves desta tempada excelente na que o Celta de Berizzo continúa con magníficas expectativas nas tres competicións nas que participa. Mellor non se pode comezar un ano de ilusión para o celtismo

Campo do Fragoso CXC

12 de Decembro de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

IBORRAZO

Os tres goles do xigantón Iborra, o centrocampista que tras o descanso substituíu a Nico Pareja, liquidaron un Celta-Sevilla moi nivelado no primeiro acto. Un castigo moi avultado para o cadro de Eduardo Berizzo que só se dobregou diante do de Jorge Sampaoli nos derradeiros minutos, cando pagou o esforzo do pasado xoves en Atenas cando conseguiu unha merecida clasificación europea.

Un partidazo de fútbol decantado por unha cabezada do centrocampista valenciano, a un saque de recanto de Sarabia, que se anticipou a tres xogadores celestes e na que Rubén Blanco quedou en media res, en terra de ninguén. Unha xogada desafortunada que amosa as carencias de altura do Celta a balón parado e o escaso liderado dunha portaría, en período de formación. Unha mágoa, xa que até entón, correran apenas 51 minutos de xogo, a xove promesa de Mos fixera dúas intervencións de moito mérito, unha extraordinaria, na que tapou un bo remate de Franco Vázquez, e outra moi difícil, na que rexeitou a boca de cano un remate de Ben Yedder.

Non será doado esquecer os trinta minutos iniciais deste Celta-Sevilla onde os dous cadros –como era de agardar, tratándose os seus adestradores dos dous alumnos máis avanzados de Marcelo Bielsa– procuraron con ansia teimosa o gol. O espectadores gozamos dunha tirapuxa continua, onde a emoción viaxaba cada minuto dunha a outra área. Un espectáculo para aproveitar. Un auténtico partizado, tanto polo afán construtivo dos dous cadros como pola súa xenerosa intensidade, incluídos algúns duelos individuais moi interesantes e onde brillaron xogadores de moitos quilates como Samir Nasri ou Iago Aspas.

Non embargante, durante os primeiros corenta e cinco minutos, os porteiros, ambos os dous en estado de graza, estableceron a xerarquía e impediron que, incriblemente, non se movese a táboa de marcas. Rubén Blanco, como xa adiantamos, salvou dous goles feitos e só foi superado por unha cabezada de N’Zonzi ao longueiro. Sergio Rico salvou unha cabezada cara abaixo de Aspas, que pelexou o que non está escrito coas trabes sevillistas. Daniel Wass obrigou a Rico a facer unha grande estricada ao comezo da reanudación, tras un pexegazo sobre o pao dereito.

Xaora, cómpre recoñecer que neste duelo bielsista Sampaoli gañou a Berizzo na pizarra cando, tras a reanudación, reforzou o mediocampo cunha peza potente como a de Iborra. E máis aínda, cando tras o primeiro gol do centrocampista ordenou aos seus repregarse, abandonando a estratexia do intercambio de ataques que caracterizara tan fermosa primeira parte. Coa táboa de marcas en vantaxe, o Sevilla deixouse dominar, agardando aproveitar a velocidade de Vitolo nunha contra. Durante case media hora o Celta sitiou a área visitante procurando o gol do empate. Un esforzo teimoso mercedor de maior fortuna, sobre todo nun gran xute de Guidetti, rexeitado por Rico, e noutro dende a frontal de Orellana, que desviou Iborra, o protagonista nas dúas áreas, que case marca en propia meta. O Celta só desistiu da súa angueira cando nunha xogada de Vitolo, no minuto 84, volveu marcar o centrocampista sevillista, que onte tivo o seu día do mes. Daquela o cansazo acumulado na proeza de Atenas caeu a chumbo sobre os de Berizzo que co partido estragado entregaron o terceiro, tras unha perda no medio do campo de Bongonda, que saíra minutos antes para enfiar a área, e a transformación dun claro penalti que Cabral cometeu sobre Correa.

Non mereceu o Celta un castigo tan severo como este Iborrazo, mais cómpre recoñecer que desta volta Jorge Sampaoli soubo mover ficha antes ca Eduardo Berizzo. Unha magnífica tarde de fútbol de inverno, a pesar do resultado adverso para os nosos.

Onte 1795: O Celta no corno da lúa

9 de Decembro de 2016/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte/por bretemas

Grazas a un traballo defensivo moi sofrido, o Celta emendou onte en Atenas o fracaso de hai quince días en Balaídos fronte ao Standard. A cabezada á rede de Guidetti, tras un centro marabilloso de Hugo Mallo, equilibrou aos tres minutos as posibilidades de clasificación para os dezaseisavos da Europa League, feito o que tamén contribuíu a deportividade e fair play do Ajax en Liexa. Os de Berizzo amosaron na capital grega a súa faciana máis seria, nun partido moi difícil e pouco vistoso, resolto polo esforzo titánico no centro do campo, dominado primeiro polo incansable Radoja e logo por Tucu Hernández. Xaora, nin a táboa de marcas, aparentemente cómoda ao longo de todo o encontro, nin a primacía na posesión, impediron que os derradeiros minutos fosen agónicos, pendendo do fío dun posible segundo tanto do Standard. A pesar dos agoiros e da ausencia de Merlín Aspas, o Celta volveu facer historia coa súa humildade e afouteza. Con Berizzo seguimos pendurados do corno da lúa.