Listado de la etiqueta: real_madrid

Gran partido de fútbol

/en , , , , , , , , , , /por

A Marta Souto

Entre as interpretacións literarias que coñezo sobre o fútbol sempre gustei do discurso que o escritor André Maurois pronunciou en 1949 con motivo do sesenta aniversario do fútbol francés. O intelectual normando definiu o fútbol como «a intelixencia en movemento», xa que ao longo dun partido «a cada instante se formulan problemas matemáticos dunha infinita complexidade que se resolven nun alustro de pensamento activo». A resolución deses «instantes decisivos», concepto acuñado por Henri Cartier-Bresson para a fotografía, era para Johan Cruyff a que permitía no fútbol acceder aos agasallos da fortuna, que no estadio se chaman gol, triunfos, títulos e glorias. Secasí, a noite do sábado en Balaídos ao Celta faltoulle só resolver con maior éxito os instantes decisivos, como ese derradeiro lance no tempo engadido cando Douvikas debeu decidir en carreira e nuns segundos como colocar a perna para tocar o balón enviado por Alfon de xeito que superase o brazo longuísimo de Courtois. Na resolución dese problema xeométrico, como o que afrontou Williot, transcorridos apenas sete minutos de xogo, estivo a chave dun gran partido de fútbol onde as figuras do Madrid de Ancelotti souberon resolver mellor os instantes decisivos que o cadro coral do Celta de Giráldez.

Un partido condicionado pola arbitraxe nefasta de Cordero Vega no estadio de Gran Canaria, que impediu que o Celta contase con Iago Aspas e Moriba sancionados de forma caprichosa, dúas pezas decisivas para enfrontarse ao Madrid. Condicionante que non impediu que Giráldez e o seu equipo técnico na semana da súa renovación propuxera un partido no que o Celta dominase, con quince primeiros minutos excelentes, onde tivo a posibilidade de abrir o marcador nunha xogada de fantasía, un triángulo ideado por Mingueza que enviou ao balón a Borja Iglesias quen ao primeiro toque pasou a Williot que corría a súa esquerda. Mágoa que o internacional sueco cando xutou só diante do porteiro lle faltasen uns centímetros para evitar as puntas das súas luvas. O primeiro instante decisivo estragado polos celestes, que espeliu aos merengues abrindo os ires e vires dunha porta a outra, nas que os visitantes procuraban as transicións de vertixe de Vinícius e os celestes tocar e tocar debuxando espazos no baleiro. Desa batalla, naceu a marabilla visual do gol de Mbappé dende fóra da área, nacido nunha entrega errada de Beltrán, dous instantes decisivos resoltos de forma ben diferente.

Con todo, o marcador en contra non mudou os plans de Giráldez e o Celta seguiu incomodando aos visitantes, cada vez mellor plantado atrás, cunha tripla de centrais, que semella consolidada, onde destaca Marcos Alonso (gran fichaxe), e dous carrileiros Hugo Álvarez e Mingueza, que amargaron a Bellingham e Vinícius, e apareceron na área como os mellores argumentos celestes. Determinación dos nosos que tería a súa recompensa ao inicio da segunda parte co gol de Williot, outro triángulo debuxado por Bamba sobre Mingueza que en carreira dende a banda pasou a Williot que chegaba a área e desta vez si superou a Courtois no instante decisivo. Co marcador igualado, Ancelotti sacou a Modric, a súa carta comodín, sempre eficaz, que a primeira vez que tocou o balón foi para asistir a Vinícius que as costas dos centrais superou a Guaita, outro instante decisivo, unha xenialidade do mago croata. Co case media hora por diante, Giráldez para intentar a igualada, tirou de canteira e sacou a Alfon, Javi, Pablo Durán e Damián que reforzaron un asedio sobre a porta de Courtois. Mágoa que a falta de puntería no instante decisivo malograse resposta de tamaña afouteza. O Celta puido empatar nun xute de Bamba ou nunha entrada descomunal na área de Mingueza (hoxe o xigante do equipo) que despois de dous caneos de fantasía, no instante decisivo xutou lixeiramente alto. Como no tempo engadido debeu empatar co remate de Douvikas relatado ao inicio.

Foi un gran partido de fútbol onde ao Celta só lle faltou máis puntería nos instantes decisivos. Sempre quedaremos coa dúbida de que podería ter sucedido co Celta reforzado por Moriba e sobre todo por Aspas, o noso mago de Moaña, o mellor especialista co que contamos en resolver con alustros de intelixencia en movemento os momentos decisivos de gol. Con todo, o Celta de Giráldez nunca decepciona e sabemos será capaz de recuperarse diante dos vindeiros rivais, Leganés e Getafe, dunha derrota que o sábado non mereceu por xogo e determinación.

Publicado en Faro de Vigo: 21/10/2024

Campo do Fragoso CCXXV

/en , , , , , /por

CORAZÓN TAN BRANCO

Un Celta aínda moi fóra de punto foi pouco rival para un Real Madrid que gañou con máis facilidade da prevista o encontro de apertura da liga en Balaídos. Unha derrota que, ademais dos méritos do cadro de Zinedine Zidane, se pode explicar tamén polas importantes ausencias coas que onte debutou o cadro celeste, unha por liña, Mallo na defensa, Okay na medula e Mina na dianteira, así como pola desafortunada arbitraxe de Javier Estrada Fernández, que moito enfadou a bancada co seu aparente corazón tan branco.

E abofé que na primeira parte as decisións arbitrais condicionaron o marcador, tanto dende a tarxeta amarela a Kevin, transcorridos apenas sete minutos [severidade que, sen embargo, o colexiado nunca tivo coas entradas de Odriozola sobre Denís], como ao feito de que cinco minutos despois non sinalase a falta de Casemiro sobre “Toro” Fernández, o que [entre as protestas dos celestes] permitiu a Marcelo que servise sobre Bale para que o galés canease e centrase para que Vinicius abrise a táboa de marcas. Como determinante foi a decisición do VAR de anular un gol ao Celta, a piques de rematar a primeira sesión, semella que por un milimétrico fóra de xogo de Iago Aspas antes de que Denís Suárez e Odriozola desputasen a pelota. Unha anulación tan incomprensible como sospeitosa, máis aínda cando na mesma xogada o astro de Moaña tamén fora derrubado na área pequena, o que non lle impediu dende o chan pasar coa biqueira sobre Brais Méndez para que o de Mos rematase a rede.

No entanto, sería inxusto atribuír ao colexiado catalán a causa do fracaso galego, xa que os de Escribá sempre foron un paso por detrás dos de Zidane que souberon definir mellor nos momentos decisivos. Certo é que o Celta tivo a posesión do balón durante a maior parte do partido e gozou dalgunha boa oportunidade para igualar. Na media hora de xogo “Toro” Fernández, aínda moi despistado, non chegou a un gran servizo de Aspas, desviado coa punteira por Varane, unha bola que xa criamos dentro da portaría. Mais tamén o é que o gardameta Rubén fixo varias intervencións extraordinarias, a xutes envelenados de Modric, Benzema e de Bale, en dúas ocasións, un xogador o galés que toleou polas bandas aos defensores galegos.

Despois da reanudación, foi cando funcionou mellor a sociedade artística que Denís e Aspas montaron na banda dereita, vía pola que neste período chegaron as mellores oportunidades celestes: un remate en carreira de Iago e unha cabezada magnífica do central Araújo, ambas as dúas salvadas por Curtois in extremis, como un remate de Brais que salvou Casemiro na liña de meta. Xaora, foi un imprevisto o que volveu mudar a deriva do partido, a intervención do VAR no minuto 56 que obrigou ao colexiado a amosar o cartón vermello a Modric por pisar o talón de aquiles de Denís. En inferioridade numérica, o Real aproveitou a ausencia de intensidade celeste para imprimir unha marcha máis e procurar a cabeza de Benzema. Nun deses envites, tras unha ao pao do francés, Kroos enviou dende trinta metros un trallazo que se coou pola escuadra. Un golazo fermoso, inesquecible, que por riba deixou groggy aos nosos.

A pesar de que faltaba aínda media hora, o Celta foi incapaz de reaccionar, tanto na lameira como no banco, onde non se produciron nin cambios de xogadores nin no caderno do adestrador. Un conformismo que aproveitaron os de Zidane para que Lucas Vázquez marcase o terceiro e de paso que o rapaz de Curtis para vergonza dos afeccionados galegos demostrase o seu escaso fair play. Co partido pechado entraron Pape (84’) e Iker Losada (88’) que por ventura revolucionaron os últimos minutos. Da colaboración de ambos os dous canteiráns naceu o excelente gol da dignidade, co que o rapaz de Catoira (18 anos) inaugurou a súa estatística como goleador en Primeira.

Esta primeira derrota abre algunhas esperanzas, como a gran calidade de todas as evolucións de Denís Suárez e a enerxía que lle imprimiu ao equipo en apenas dez minutos Pape, como tamén algunhas dúbidas, sobre todo as relacionadas coa preocupante febleza do equipo cando non ten a pelota e coa escasa flexibilidade do debuxo da medular no que continúa teimando Escribá. En todo caso, un Celta en desenvolvemento que ten moito aínda por mellorar e consolidar.

Campo do Fragoso CCVI

/en , , , /por

NOTABLE

Tras o gran derbi de Riazor, o Celta comezou 2018 con dous partidos notables fronte ao Barcelona e o Real Madrid. Dous empates que non fixeron xustiza ao xogo excelente ofrecido polo cadro de Juan Carlos Unzué que superou aos grandes en case todos os eidos. Mágoa que un erro de cobertura e uns poucos minutos de relaxación táctica impedisen obter dúas merecidas vitorias para un Celta que nesta primeira metade da tempada ofrece mellor xogo colectivo ca resultados e puntuación na táboa clasificatoria. Dúas actuacións, xaora, que convidan a un certo optimismo, tanto na posibilidade de superar esta semana a eliminatoria de Copa no Camp Nou, como na posibilidade, a pesar de estar na décimo cuarta posición, por recuperar na Liga a pelexa polas prazas de privilexio.

Tres últimos partidos nos que Iago Aspas tivo unha participación estelar, amosando aos seus trinta anos unha brillantez, madurez e plenitude no seu xogo que o converten na insignia deste Celta e nun dos mellores dianteiros do momento, mais tamén, nun dos máis destacados da historia do Celta e do fútbol galego. Aspas é o corazón, o cerebro e a propia alma deste Celta, sendo cada vez máis difícil atopar os cualificativos para gabar o seu desempeño determinante, propio dunha figura mundial. Na noite do pasado domingo correu pola banda dereita como unha navalla, o que fixo tolear a Nacho e a Marcelo, incapaces de paralo. Mais tamén foi o organizador concienciudo, capaz de atopar novos espazos e o dianteiro disciplinado no repregue defensivo, labores que non lle impediron introducir un punto máis de intensidade cando o tempo de xogo colectivo o requeriu. Aspas é unha estrela escintilante que traballa para que brille todo o conxunto.

Así o fixo diante do Madrid nun dos seus tantos partidos colosais, onde puido marcar no primeiro cuarto de hora, cando marrou unha vaselina e un dos seus remates bateu no pao. Como extraordinaria foi a súa actuación na no segundo acto, onde se ocupou de todo o xogo celeste no mediocampo rival, asociándose pola banda con Mallo e con Daniel Wass ou polo centro con Maxi, un dianteiro de características antagónicas as súas, mais co que se complementa cada vez mellor. Nunha destas combinacións dos nosos goleiros chegou a que entendo foi a xogada decisiva do partido, cando despois de asociarse co charrúa, intentou canear ao porteiro, que non puido mais que derrubalo. Un penalti de libro que errou o de Moaña, probablemente por que Navas se adiantou de forma antirregulamentaria, feito que debeu supoñer a repetición do lanzamento e o segundo cartón para o gardameta. Unha xogada desgrazada, mais que paradoxicamente deulle ao Celta novos azos para procurar a remontada.

Ademais das xenialidades de Iago, será difícil que os seareiros esquezamos a segunda parte do Celta fronte ao Madrid. Unha proeza de xogo colectivo na que os de Unzué foron desfacendo devagariño as liñas coas que Modric e Isco pretendían soster a un cadro de Zidane, que foi deixando en Balaídos as súas opcións a este campionato. E o Celta fíxoo con tal continuidade e intensidade que até o empate no minuto 81, tras unha cabezada letal de Maxi, que rematou un centro medido de Wass, é difícil lembrar algunha xogada madridista de certo mérito. A experiencia de Roncaglia, que regresaba ao eixo da defensa, e a concentración de Jonny e Mallo abondaron para que neste período non se repetisen os cinco minutos nefastos nos que durante a primeira apareceron as lostregadas de Bale na portaría de Rubén. Como a incorporación de Lobotka achegou decontado unha fluidez para a pelota e uns corredores que Aspas e Wass, outra vez excepcional, teimaron transformar nunha remontada que semellaba tan merecida como posible. Non chegou, mais para a bancada tanto tiña, xa que sabía que gozara dos mellores minutos de xogo do seu equipo no que vai de Liga. Si, un partido notable, a pesar do raquítico empate.

Campo do Fragoso CXCVIII

/en , , , /por

ORGULLOSOS

Celta_Madrid_17-05-2017Tras o extraordinario exercicio de afouteza de Old Trafford, onde só nos faltaron uns segundos para prendernos do corno da lúa dunha final europea, o serán do Celta no Día das Letras Galegas en Balaídos fronte a un necesitadísimo Real Madrid foi un exercicio de dignidade e de orgullo do noso. Acertou o club cando celebrou a efeméride literaria lembrando no momento de dar as aliñacións a un cadro selecto de escritores e escritoras galegas (un xesto memorable) e cantando o himno galego ao inicio do partido, un momento moi emocionante que magoadamente non foi respectado pola estrondosa afección madridista. Como acertou Berizzo en propoñerlle a Zidane un partido aberto co seu cadro máis ofensivo, abrindo toda a lameira polas bandas, o que dende o comezo abriu moitos espazos e permitiu as chegadas a unha e a outra portaría.

O Celta saíu a morder, disposto a dar, por fin, unha satisfacción a súa bancada despois de moitas derrotas nesta segunda volta, que afean na táboa clasificatoria a que é unha das mellores tempadas desde comezo de século. Apretou a saída do balón, procurando a velocidade e o desborde Aspas, que aos dous minutos xa encarou a porta de Keylor Navas. Unha estratexia moi semellante á do Real que, cando non pasaban os dez minutos, deu a primeira dentellada cun xutazo letal de Cristiano dende a frontal, finalizando unha xogada iniciada por un pase longo de Marcelo sobre Isco, a quen Roncaglia non puido parar. Un gol temperán que non modificou apenas a estratexia dos celestes que continuaron combinando de forma paciente coa intención de atopar un furado no valo construído por un Madrid un chisco apático. Atopouno Wass no tiro formidable dunha falta que Keylor despexou, nunha intervención salvadora para o seu equipo.

O cuarto de hora final da primeira parte foi un monólogo atacante celeste, grazas ás continúas recuperacións da primeira liña. A trepia dianteira tivo oportunidades claras de conseguir o empate, pero nin Guidetti nin Pione semellaban onte contar coa lucidez necesaria para facelo. Na primeira xogada da renaudación o nove sueco volveu errar, mais na xogada de volta repetiuse o guión da primeira parte, o lateral, neste caso Danilo, recuperou e lanzou sobre Isco que guiou a contra para que Cristiano volvese marcar con autoridade. Un gol que semellaba liquidar o partido. Porén, os nosos non se deron por vencidos e botaron man das doses de reserva dos seus depósitos de afouteza para volver ao ataque e acurrular ao Madrid diante de Keylor.

E nesas apareceu o árbitro Martínez Manuera poñendo orde diante de semellante impertinencia céltica. Non lle tremeu a man para botar a Aspas por dobre amoestación, cando Ramos lle fixo un claro penalti non sinalado e na primeira protestara unha man existente de Varane. Un auténtico escándalo, que arruinou as posibilidades de remontada, incrementado cando na seguinte xogada Cristiano tamén pediu penalti, pero o galáctico non foi amoestado, demostrando que o árbitro empregaba dúas varas moi diferentes de medir o mesmo caso. Aínda sí, sen o mellor dos nosos na lameira, Guidetti marcou un gol de pura rabia, tras unha gran xogada anterior onde Wass, só preto da área pequena, xutou sobre un Keylor, moi acertado. Ilusión que durou apenas un minuto, cando Benzema marcou tras un gran pase longo de Marcelo.

Non se dobregou tampouco o Celta diante desta nova adversidade nun encomiable exercicio de deportividade. Xaora, nos dez minutos finais, o partido esvarou polos territorios da tangana, consentida por Manuera, onde Sergio Ramos, moi apupado pola bancada celeste, non perdeu oportunidade de ter o seu penoso protagonismo. Un partido decisivo para os visitantes que constituíu un exercicio de dignidade para os do Toto, o auténtico heroe desta tempada, cuxo nome foi coreado ao remate pola bancada: Berizzo, quédate!!!

Onte 1824: Centralismo visceral

/en , , , /por

Marca_04-02-2017A polémica provocada por algúns medios deportivos madrileños a raíz da suspensión do Celta-Real Madrid previsto para onte é apenas a punta do iceberg do centralismo máis reseso que poidamos imaxinar. Pouco lle importa a estes medios os perigos que o vendaval da galerna puidese ocasionar nas persoas (espectadoras, xogadores ou persoal de reparación das cubertas), cando para eles están en xogo os intereses do seu Madrid, ese equipo que xa non ten datas para as dúas competicións nas que agora participa. Ese centralismo tolo que non ve máis que para os seus dous equipos capitalinos e para o Barça, como o seu “eterno rival”, e ao que nada importa o resto dos equipos, considerados apenas como comparsas e atrezzo, ameaza con estragar o interese das competicións e convertir a temperados celtistas ou deportivistas en novos arredistas.

É tan difícil comprender que ventos superiores aos 100 km/h poden provocar estragos importantes, como os de Riazor e Balaídos, que obrigaron aos concellos a ser prudentes e suspender os partidos desta fin de semana de severa galerna para milleiros de familias galegas? É tan díficil comprender que eses danos non poden ser reparados até que remita o temporal? É tan dificil entender que a seguridade das persoas está por riba dos intereses do Real Madrid? Ese centralismo visceral, de corazón tan branco, expresado de forma soez onte nas redes, é apenas un síntoma da grave e vella doenza de uniformismo (non só político) que padece a sociedade española. Temo que non é doado superala.

Campo do Fragoso CXCIII

/en , , /por

MESTRE BERIZZO

Berizzo_ZidaneInesquecible foi a noite do mércores en Balaídos na que un Celta colosal conseguiu eliminar ao
Madrid (e toda a súa parafernalia) e clasificarse para as semifinais de Copa. Para o celtismo, probablemente, é un dos fitos máis importantes da última década, que así expresou a súa gratitude cantando unha emocionante rianxeira, só reservada para os días máis grandes. Unha noite onde se desenvolveron as liñas máis claras da gramática do fútbol celeste: intensidade, valentía e humildade. E, sobre todo, unha noite na que escintilou a madurez competitiva acadada polo cadro de Eduardo Berizzo.

Foi un partido intenso de tolos ires e vires dunha a outra portaría. Unha batalla de loitas bilaterais a cara de can, onde como sucedera no Bernabeu cada xogador de Berizzo tiña asignado o seu par ao que debía facerlle a vida imposible. O Celta confiaba a súa estratexia ofensiva ás posibilidades de contraataque e ás recuperacións que na primeira e segunda liña puidesen facer os seus homes máis adiantados. Unha proposta moi esixente para cada un deles, que obrigaba a un esforzo físico enorme e a unha mobilidade constante. E a pesar do arriscado da proposta a Berizzo deulle bo resultado. No derradeiro cuarto de hora da primeira parte, Aspas e Guidetti souberon abrir un par de furados na defensa branca, estragados polo porteiro, o mellor dos madridistas. Xaora, faltando apenas dous minutos, o internacional sueco-galego, tras un gran servizo de Wass, recuncou no seu empeño e, contando coa colaboración de Danilo e da deusa fortuna, adiantou aos nosos na táboa de marcas.

Foi tamén un partido incerto e emocionante, sobre todo tras a reanudación, onde un Madrid rabioso e desordenado obrigou aos celestes a parapetarse diante da portaría de Sergio. Así chegou o empate de Cristiano, tras unha falta dubidosa, preto da frontal; e así puideron adiantarse os visitantes nunha desas cabezadas letais de Ramos na área pequena rival. Porén, neses minutos críticos, onde as ondadas madridistas chegaban en avalancha e medraban as pulsacións dos celtistas, Berizzo soubo comunicar dende a banda as doses de xerarquía e confianza necesarias para xestionalos con sufrimento e intelixencia. Secomasí chegou o golazo de Wass, tras unha xogada coral, na que interviron Aspas, Marcelo e Jozabeb, consolidando unha clasificación forxada a semana anterior no Bernabeu.

Nesta eliminatoria Berizzo demostrou que é un dos grandes adestradores do momento e un dos máis importantes da historia do Celta. Un auténtico mestre capaz de sacar o mellor de cada un dos seus xogadores, capaz de que aprendan compartindo o proxecto colectivo e capaz de que brillen no desempeño individual. Na xerarquía, na teimosía e na humildade de Berizzo están algúns dos segredos deste gran Celta actual, para min máis admirable que aqueloutro do xogo da serpe de Mostovoi e Mazinho de hai dúas décadas. Berizzo ten moito que ver co momento excepcional dos nosos canteiráns Aspas, Mallo e Jonny, nos mellores días das súas carreiras. Aí está a confianza que foron gañando da súa man os dous porteiros, Rubén e Sergio. Como o medre de xogadores novos que están sendo agarimados pola súa man como Bongonda, Wass, Radoja, Guidetti, Sergi ou Pape Cheikh, que apuntan a figuras internacionais de moitos quilates e que polas súas traxectorias ascendentes dificilmente poderemos manter en Vigo durante moito tempo. Como tamén o papel esencial dos seus veteranos de confianza Cabral, Tucu, Chelo ou Roncaglia, leais e dispostos a manter a estrutura do debuxo táctico do adestrador.

Cheguemos ou non a final da Copa, o conseguido por Berizzo nesta competición nas dúas últimas tempadas merece de todas as beizóns. Gran adestrador o noso.

Campo de Fragoso CLXVIII

/en , , , /por

nolitoKEYLORAZO

O Celta perdeu onte co Real Madrid por mor dunha primeira media hora onde foi superado con toda claridade polo equipo de Rafael Benítez. Porén, o resto do tempo de xogo, sobre todo desde que quedou en inferioridade numérica a comezos da segunda parte, os de Eduardo Berizzo mereceron, canto menos, a igualada na táboa de marcas, o que impediu unha memorable actuación do gardarredes Keylor Navas e na que influíu a desafortunada actuación arbitral de Clos Gómez, un dos colexiados preferidos polo equipo madrileño.

De inicio, Benítez gañoulle a Berizzo a batalla no encerado táctico. O Madrid saíu coma un ciclón, intenso, concentrado e potente en todas as súas liñas disposto a monopolizar o xogo. Desde os primeiros lances a anticipación de Casemiro conseguiu que nin Augusto nin Wass puidesen cheirar a pelota, mentres que os seus laterais, sobre todo Danilo, procuraban as costas de Nolito e Jonny. Sen o contacto coa bóla, a valente proposta de Berizzo naufragou, o Celta descompúxose defensivamente e non tardaron en chegar os goles. Cristiano atopou un furado na marcaxe de Jonny que lle permitiu desprazarse en paralelo á portería até atopar a posibilidade de xutar con certa comodidade e bater a Sergio. Un golazo no minuto sete co que o madeirense pechou a súa actuación en Balaídos.

Con todo, grazas á velocidade e mobilidade de Orellana, que de cando en vez pasou á media punta, e á participación de Augusto, o Celta comezou a recuperar a pelota e a chegar á porta de Keylor. Tras un magnífico xutazo do poeta chileno, desviado polo costarricense na súa primeira estricada felina, Marcelo e Jesé viron que Nolito non recuaba na súa marca da banda esquerda, burato que aproveitou Danilo para abrir o seu corredor e anotar o segundo. Xaora, a pesar dunha táboa de marcas tan adversa, o Celta non se entregou. Nolito encoraxado, unha vez que conseguiu liberarse do pesadelo de Lucas Vázquez, probou de novo a Keylor, que volveu parar o imposible. O que despois repitiría o iluminado porteiro centroamericano até en cinco ocasións, nun saque directo de Wass, nun remate de Jonny, noutro de Iago e nun pexegazo de Hernández. Imposible superar semellante muro de aire.

Tras a reanudación e, sobre todo despois da polémica expulsión de Cabral, o Celta en inferioridade recuperou o control da bóla, demostrando que é un equipo teimoso con corazón de aceiro e con moitos quilates de talento nas biqueiras dos seus futbolistas. Foi o Madrid o que desta volta colleu medo, atrasando liñas, embarullando as xogadas defensivas, repartindo empurróns e confiando en pechar o resultado ás posibilidades dalgunha carreira de Ronaldo, onte moi discreto, ou de Isco, que substituíu a Lucas Vázquez.

Nese novo contexto, Nolito, motivadísimo, liderou a reacción celeste fabricando na proximidade da área un par de xogadas de moi alta escola. Na primeira o seu xute foi despexado por Marcelo debaixo dos paus. Outro gol malogrado que xa cantaba a bancada! Mais na segunda, faltando apenas seis minutos para o remate, superou a Keylor cun dereitazo que entrou pola escuadra do primeiro pao. Un golazo tremendo que abriu a posibilidade dunha remontada heroica. Mais o tanto do noso internacional chegou un chisco tarde, como os trocos dun despistado Berizzo no minuto oitenta, cando entraron na lameira Guidetti, Radoja e Planas. A pesar do Keylorazo, da gran actuación do porteiro madridista, onte o Celta puido e mereceu conseguir un punto e continuar invicto. Non obstante, a pesar desta primeira derrota, os celtistas non podemos queixarnos desta extraordinaria primeira cuarte parte da tempada onde gozamos da intensidade e a beleza do xogo do equipo en case todos os partidos.

Campo do Fragoso CLIII

/en , , , /por

celtacronica

PECHE MEMORABLE

Nun serán de festa e exaltación celtista, o equipo de Luis Enrique pechou a tempada en Balaídos de forma memorable. Noqueou ao contraataque e con aparente facilidade a un Madrid asequible, eivado sen a súa temible tripla dianteira. Os dous golazos de Charles puxeron en evidencia as fraquezas defensivas do equipo de Carlo Ancelotti, un adestrador que non se pode sentir moi cómodo no banco de Balaídos lembrando como en marzo de 2000 recibiu catro goles coa Juventus en oitavos da UEFA e onde só puido empatar co Milán, abrindo o vieiro para aqueloutra xesta celeste, o mítico 1-2 de San Siro en 2003, que supuxo o pase a oitavos de final na primeira participación celeste na Liga de Campións. A pesar da súa insistencia na segunda parte, cando os seus xogadores coñecían que cos empates de Atlético e Barça contaba aínda con posibilidades de título, o Madrid foi incapaz de marcar a un Celta moi solidario nas axudas defensivas e a un porteiro infraqueable baixo os tres paos. Ancelotti lembrará, pois, como en 2014 volveu ao pesadelo de Balaídos, onde perdeu de vez o tren dunha liga de vai e ven.

Non tardara moito o Celta en atuar ao Madrid. Dende os minutos iniciais, Krohn-Dehli conduciu ao Celta polos camiños da fantasía, os do xogo da serpe, que son os máis valorados na lameira do Fragoso. Apenas transcorreran cinco minutos cando o danés serviu cun cano preciso un balón co que Nolito avisou ao galego Diego López que ía ter un serán de moito traballo. Foron pouco despois Orellana, quen caneou preto da área pequena, e Nolito quen cun artístico taconazo abrían liñas de gol na área visitante. O Celta gozaba co seu xogo de toque fronte a un Madrid moi apático, que prefería as opcións do fútbol directo e a quen lle custou vinte e cinco minutos que Morata fixera o seu primeiro remate perigoso. Cando o partido se densificaba cun intercambio de golpes no medio do campo, nun gran duelo entre o brasilego Rafinha e o brasileiro Casemiro, chegou a xogada decisiva. Charles soubo aproveitar un erro garrafal do central Sergio Ramos e logo sentar cun caneo formidable a Diego López para marcar a porta baleira. O Celta conseguía o máis difícil, adiantarse na táboa de marcas.

Na segunda sesión, o Madrid saíu moito máis determinado e intenso. Nos minutos iniciais arreciou unha tempestade sobre a área celeste. Un paradón de Sergio Álvarez a un pexegazo de Morata e outro posterior de Isco evitaron o empate. Mais coma sucedera no primeiro tempo, o segundo tanto galego chegou cando máis apretaban os brancos (esta vez vestidos de laranxa), froito dun erro de Xabi Alonso, a quen pouco antes Ancelotti colocara de central. Charles interceptou a cesión do tolosano ao seu porteiro e volveu superar ao de Paradela. Quedaba case media hora de xogo, mais o Celta soubo xestionar con serenidade a súa vantaxe e tivo moitas oportunidades para conseguir o terceiro. Mágoa de poste de Bermejo nos minutos de desconto que tería sido un peche de ouro.

Con este gran partido, o Celta despedía en Balaídos unha magnífica tempada na que finalizará entre os dez primeiros. Foi o de onte un serán de saudades no que con certeza se despedían Rafinha e o propio Luis Enrique. A pesar das súas excentricidades e dalgúns caprichos e vacilacións iniciais o balance do adestrador asturiano da súa breve etapa en Vigo é excelente, tanto no que atinxe aos resultados, sobre todo nunha grande segunda volta, ao fermoso e sólido xogo do equipo, como pola súa aposta por mesturar a canteira cun grupiño de xogadores internacionais de calidade. Luis Enrique merece, pois, o respecto e gratitude do celtismo. Un peche memorable para o seu proxecto. Beizóns, Lucho!

Onte 947: O rostro da derrota

/en , , /por

GRA108-BARCELONA-22-03-2014-El_54403951529_51351706917_600_226Tata Martino amosou onte a dignidade do perdedor. Nunha situación moi adversa asumiu a dor dunha derrota sen paliativos, recoñecendo que o seu equipo foi inferior ao Real, tanto táctica coma fisicamente. Tras a marcha de Josep Guardiola, o Barça pechou unha etapa gloriosa de xogo e vitorias e Tito Vilanova e Tata Martino afrontaron con profesionalidade a tarefa de xestionar as derrotas, afacendo aos culés, outra vez, ao vieiro das decepcións, que sempre formaron parte da súa identidade. Onte nin sequera os meus admirados Iniesta, Xavi, Cesc, Busquets ou Messi tiveron o seu día nin tampouco contaron co alustro de fortuna que evita os paos e intimida aos gardarredes. Resultado indiscutible. Vendo o rostro dolorido de Martino na madrugada de Donostia solidariceime co rostro tan humano dos perdedores.

Campo do Fragoso CXXXV

/en , , , /por

AFOUTEZA

A pesar do que vexamos na táboa clasificatoria, apenas un posto por riba do pechacancelas, o Celta non está morto. Fronte ao Real Madrid amosou que o seu lume aínda alampea, que atesoura doses moi elevadas de afouteza e orgullo e mesmo algunhas valiosas alternativas tácticas para este treito decisivo da liga, os próximos tres ou catro partidos, no que pode ou quedar desenganchado definitivamente ou continuar pelexando deica o derradeiro alento.

Resino non fixo grandes modificacións no seu once inicial, apenas a entrada de Túñez, que fixo mellorar a toda a defensa, e a inusual colocación de Quique de Lucas como enganche, entre Augusto e Krohn-Dehli, aos que o toledano quere como extremos natos. Porén, dispuxo unha defensa en liña máis adiantada da que era adoito con Herrera, probablemente coa intención de desfacer o perigoso ataque dinámico dun Madrid que durante a primeira media hora quedou unha e outra vez en fóra de xogo. Esta exitosa variante defensiva, xunto a unha intensidade de inequívoca intencionalidade atacante incomodaron a un Madrid que tardou vinte minutos, si vinte, en chegar á porta de Javi Varas cun disparo frouxiño de Cristiano Ronaldo. Pola contra, durante este tempo o Celta estragou tres grandísimas oportunidades de superar a Diego López, o extraordinario gardameta da selección galega. Excelente durante os noventa minutos, pelexando con afouteza cada pelota con Pepe e Albiol, foi Iago Aspas quen dispuxo a primeira no minuto nove, cando xutou moi cruzado dende o recanto esquerdo da área, obrigando ao mangallón de López (un metro noventa e seis) a estricarse ao máximo e a desviar coas unllas  pelota a poucos centímetros do pau. Na seguinte xogada, foi Álex López quen recuncou cun soberbio pexegazo dende a frontal que permitiu lucirse ao porteiro de Paradela. Dez minutos máis tarde, sería Quique de Lucas quen enviou con moitísima intención, xusto ao ángulo dereito, unha dura falta de Pepe sobre Aspas, merecedora dun cartón.

A decoración mudou no derradeiro cuarto de hora da primeira parte, no que comezou a funcionar o ataque dinámico visitante, sobre todo cada vez que o balón chegaba ás biqueiras de Benzema, o único dianteiro madridista capaz de superar a defensa celeste polas bandas. Con todo, sería Cristiano quen enviaría un remate ao pao tras outro centro excelente do internacional francés e Callejón quen estragaría un man a man con Javi Varas, na que foi a mellor oportunidade do seu equipo durante o primeiro período. Tras a reanudación, o Madrid coa incorporación no medio do campo de Xabi Alonso gañou en orde e rouboulle o balón aos nosos. O Celta comezou a zumegar tinta. Marcelo avisou aos dez minutos cunha subida que estragou guindando o balón á grada de gol. Mais catro minutos despois, Cristiano non perdoou, aproveitando de potra un rexeite do porteiro na área pequena, tras un xute de Callejón. Marabilla foi que o Celta se sobrepuxese decontado, marcando Iago dous minutos máis tarde, aproveitando un pase de Bermejo, que acabara de entrar. Un remate do astro de Moaña case a cámara lenta, nunha posición complicada, ao que semellaba podería chegar Diego López, mais que entrou para a ledicia nosa.

Co empate no peto, o Celta recuperou a iniciativa, procurando un segundo tanto. Puido conseguilo Iago nun pexegazo que López parou in extremis. Mais foi unha xogada desgrazada, cando mellor estabamos, á que estragou un partido moi notable dos nosos. Javi Varas chegou tarde a un balón doado e derrubou a Kaká. O penalti transformado por Ronaldo pechaba as nosas grandes esperanzas. Con todo, aínda puidemos e debemos empatar cando faltando un minuto, Park toqueou ao longueiro un centro magnífico de Pranjic.  Poucas veces nesta tempada quedamos tan chafados. A afouteza do Celta non merecía esta derrota.