Listado de la etiqueta: jutglá

Emparrumado

/en , , , , , , , /por

O Celta de Giráldez continúa emparrumado, adxectivo propio da fala viguesa que cualifica ao ceo cando está escuro, cincento ou con néboa. Calquera dos tres estados acáelle a este Celta que transcorridas nove xornadas, case un cuarto do campionato de liga, foi incapaz de gañar un partido tanto en Balaídos como lonxe do seu estadio. Vitorias que mudou por dúas derrotas (co Xetafe e Elche) e sete empates), tantos coma puntos, números que o fan o equipo máis empatador, mais tamén o único da liga que non gañou partido ningún. Un balance contraditorio, xa que amosa un cadro ao que resulta moi difícil gañar, o que expresaría unha capacidade táctica importante, unha resistencia e unha solidariedade envexables, como unha portaría, responsabilidade o internacional romanés Radu, un dos porteiros con mellores cifras no que vai de campionato. Porén, tantas igualadas a un idéntico resultado (1-1), amosan unha preocupante febleza atacante, motivada por unha insuficiente capacidade goleadora, por debaixo dun tanto por partido (8 en 9 encontros). Números que expresan a situación confusa do Celta, un balance a todas luces negativo, máis aínda se consultamos a táboa clasificatoria, na décimo sétima posición, o que comeza a imitarse moito o que sucedía nas tempadas anteriores, sendo presidente Carlos Mouriño, cando nos salvabamos na derradeira xornada cun sufrimento horrible.

Tempos de precariedade que, tras a sétima posición da gran tempada anterior, que nos permite na actual de gozar en Balaídos, canto menos, de catro partidos europeos, pensabamos estaban superados, que contabamos cun grande adestrador da casa que botando man das promesas da canteira permitiría dar un salto de calidade no terreo de xogo e maior tranquilidade na clasificación. Secasí, por desgraza, o mal arrinque da liga, mesmo nunha pretempada con dificultades para gañar e marcar esixe reaccionar e abandonar os discursos autocompracentes recentes das tres instancias deportivas do club, dende a presidenta e dirección deportiva até o propio adestrador, que nas súas comparecencias continúa instalado no seu discurso riquiño de que cómpre ser paciente, que o equipo está formándose e que os goles e as vitorias chegarán polo seu propio peso. Paciencia que lle sobra ao celtismo como capacidade de sufrimento, unha das hélices do seu ADN, mais ao paso de sapoconcho do Celta na clasificación actual da liga, Mouriño, Garcés e Giráldez poden ter moi serios problemas.

E como mostra deste Celta emparrumado e gris, abonda o botón do partido da tarde de onte coa Real Sociedade, no que os de Giráldez sufriron outro dos seus temibles “microictus”, un derrame deportivo que dura apenas uns segundos, mais que pode deixar danos importantes no desenvolvemento e resultado do partido. Neste caso o máis grave foi o que sufriu Starfelt, o capitán naquel momento, que tendo xa un cartón amarelo, no 45 de xogo, cando un compañeiro despexara un saque de recanto, empurrou por detrás a un atacante rival. Un derrame de xenio nórdico, que lle custou, naturalmente, a expulsión deixando aos nosos cun xogador menos durante toda a segunda parte. Este comportamento propio dun parvaxola, inadmisible nun profesional experimentado, integrante do que a presidenta Marián Mouriño identifica co “club dos 6” (os que máis cobran), condicionou o desenvolvemento da segunda parte e o resultado final. Até entón, os txuri urdin intentaron coa súa presión moi alta dificultar a saída do Celta até controlar a posesión e contar con ocasións claras de gol, erradas a maioría, outras evitadas por Radu, con diferencia, o mellor dos celestes. Sen a pelota, o Celta estaba moi incómodo, o que levou a Giráldez a estirar o xogo polas bandas. Chegou así o gol celeste no minuto 20 nunha xogada preciosa de pizarra, na que Borja Iglesias aproveitou no medio do terreo un saque de porta, que retrasou co taco sobre Jutglá, o catalán filtrou a pelota pola banda dereita, na que Mingueza superou por velocidade a Aihen e a conduciu coa súa luva de seda até enviala sobre Pablo Durán que chegados a area rematou con precisión superando a Remiro.

Tras o intermedio, O Celta en inferioridade numérica resistiu de forma heroica durante corenta e catro minutos o asedio continuo dos visitantes, que puideron empatar en numerosas ocasións, o que evitou un extraordinario Radu, amosando unha axilidade e capacidade de resposta propia dun porteiro de balonmán. Giráldez, sempre afouto, cos trocos non se limitou a reordenar a defensa en bloque baixo, confiou tamén nos vinte minutos finais na velocidade de El-Abdellaoui para contraatacar. O magrebí, uns poucos minutos despois de entrar na lameira, tivo un man a man con Remiro que resolveu cun xute lixeiramente desviado do pao esquerdo. Aí estragou un gol feito, ese segundo tanto que tería liquidado o partido coa primeira vitoria dos celestes. A Real teimou no seu asedio até que no 89, Guedes inventou un centro na proximidade da área pequena onde apareceu Soler que de cabeza superou a Radu. O sétimo empate celeste, co que a bancada quedou aliviada e un chisco decepcionada.

Publicado en Faro de Vigo: 20/10/2025

Un Celta empoutado

/en , , , , , , , /por

Tras cinco partidos de liga nos que non coñeceu a vitoria, tras catro empates e unha derrota, o Celta liderado por Claudio Giráldez no banco e por Iago Aspas no vestiario e no terreo de xogo comeza estar abucharado, un adxectivo diferencial vigués dos recuperados por Xosé-Henrique Costas, catedrático de Filoloxía Galega da Universidade de Vigo, utilizado para expresar que unha persoa ou colectivo recuou na súa traxectoria. Secasí, tras contar con catro puntos de quince posibles (apenas o 26 %, porcentaxe nove puntos por baixo do ritmo preciso para obter os 40 puntos necesarios para manter a categoría). Emporiso, o Celta por vez primeira con Giráldez instálase en números de descenso, unha crise de resultados, iniciada xa nos amigables de xullo, caracterizada pola facilidade de encaixar na portaría propia (na liga actual, seis tantos, a unha media de 1,20 por partido) e a dificultade de marcar na contraria (0,80 goles por match).

Empregando outra vez palabras viguesas que todos entendemos: aos celestes cústalles un molote meter un gol, mais dan moitas facilidades para recibilos. Unha crise de gol, que se puxo en evidencia nos dous últimos partidos, tanto no do Betis da xornada adiantada, como no de onte co Girona, onde o resultado, dous empates conseguidos in extremis no derradeiro tempo engadido, non se correspondeu coa calidade da circulación da bóla do Celta (un dos seus puntos fortes), nin coa súa posesión esmagadora (onte case o 60 %) nin moito menos co número de xutes entre os tres paos (16 diante do Girona por 10 dos visitantes). Ou noutras palabras, xogamos mellor que competimos, fabricamos moitas xogadas de gol (algunhas moi xeitosas para divertir á bancada), mais custa transformalas en activos, sexan goles e puntos. Unha situación agravada pola incapacidade, tras catro partidos, de gañar en Balaídos, noutrora o fortín celeste, que loce máis fermoso ca nunca. Xaora, nada que o celtismo descoñeza nos característicos altibaixos do Celta nestas catorce tempadas consecutivas en Primeira nin que poida ser reprochado a este adestrador que aposta con todas as consecuencias por un proxecto de canteira.

Con menos novidades que en encontros anteriores, sete canteiráns no once de gala, o Celta respectou con fidelidade o plan de partido do míster da Louriña, coa excepción de apenas vinte minutos da primeira parte, tras o gol precioso do ucraíno Vanat que cruzou en carreira un balón filtrado de Iván Martín, aos 11 minutos. Os de Michel marcaban na súa primeira chegada, tras resistir con dificultades e un pouco de sorte a saída en tromba dos celestes. E abofé que o Celta parecía estar empoutado, que é como en palabras viguesas nos referimos a que ten mala sorteo ou a quen lle ocorren desgrazas por causa do mal de ollo. Que llo pregunten a Iago Aspas que puido marcar aos dos minutos, a Pablo Durán despois e sobre todo a Jutglá, que ao longo do partido lle contamos até seis remates merecedores de gol, que se atoparon cunha actuación estelar de Gazzaniga, o porteiro, o mellor dos visitantes. Certo que o gol encaixado abouchou aos de Giráldez, que perderon a intensidade da presión no campo contrario e a orde que proporcionaba o tiraliñas de Sotelo e a creatividade de Iago coma enganche. Coma tamén o gol mellorou aos de Michel, que dirixidos polo marroquí Ounahi puideron liquidar o partido cun segundo tanto.

Mais este Celta de Claudio non se dá por vencido con facilidade. Tras os cambios do minuto 60, que agardabamos xa se producisen tras a continuación, con Bryan Zaragoza e Borja Iglesias no campo, o Celta procurou o empate teimosamente, o que se intensificou coa entrada de Starfelt e Hugo Álvarez, que substituíu a Aspas, que fixera un traballo fisicamente tan comprometido a mesma altura de calquera outro canteirán. Claudio insistiu en buscar a Borja e forzar saques de recanto para atacar un bloque baixo moi compacto dos xironeses. No 85’ o compostelán quedou a centímetros de chegar a un centro raso e no engadido foi nun saque de recanto cando Blind trabou a perna de Rueda que entrara poucos minutos antes. Borja cunha seguridade de figura e de líder transformou o penalti cando o partido esmorecía. Un gol que deixaba un empate, que aliviou a bancada, mais que resulta insuficiente para as expectativas creadas polo proxecto do adestrador. Para fuxir do actual empoutamento diante do gol, unha doenza estraña que padece todo o equipo, e sobre todo afecta a Jutglá, Moriba, Williot, Sotelo ou o propio Aspas, o Celta precisa dunha vitoria rotunda que faga fuxir calquera tentación de males de ollo ou de inesperadas treboadas arbitrais. Intentalo en Vallecas, decote un campo adverso para os celestes, é necesario para saír de alí coma un foguete para Sttugart, recuperar o optimismo e toda a confianza no proxecto de canteira e xogo combinado de Claudio.

Publicado en Faro de Vigo: 15-09-2025

Canicosta

/en , , , , , , , , /por

O Celta continúa subindo a súa particular canicosta de inicio da tempada europea, esa corredoura con pendente esixente que aínda rematará o vindeiro domingo diante do poderoso Vilarreal, o líder actual. No serán do mércores diante do Betis de Pellegrini, rival na Europa League, nunha gran segunda parte amosou o seu mellor xogo. Porén, se ollamos a táboa clasificatoria, onde os celestes figuran con apenas dous puntos de nove, a situación é enganosa, xa que polo xogado co Mallorca e Betis, perfectamente poderían ser catro ou seis. Triunfos que se lle escaparon fose por un erro defensivo illado, un exceso de confianza, como o de Son Moix, cando o partido remataba, ou fose por erros na finalización, como os que se puxeron en evidencia diante dos béticos, xusto cando o equipo despregaba o xogo combinado máis logrado do que vai de competición. Dous empates que, superado o fracaso inicial diante da xetafina de Bordalás, fixeron recoñecible aquel equipo co que Giráldez rematou a pasada campaña. Precedente que debería abondar, sen xuntar allos con maraballos, superada esta difícil canicosta inicial, para evitar ansiedades e desconfianzas futuras.

Non hai dúbida, polo visto diante do Betis, que o cadro celeste está a partir un piñón co adestrador soqueiro, probablemente polo feito de que conta con todos na confección dos seus onces de gala, como polo feito de que con Giráldez ninguén pode vivir de moca. E se alguén o dubida que llo digan a un ferrote tan veterano como Marcos Alonso, que quedou durante a primeira parte do mércores no banco, tras a súa sobrada de Mallorca, o que obrigou, lesionado Starfelt, a montar unha primeira liña con dous canteiráns, Yoel Lago e Javi Rodríguez, e un lateral habilitado como Ristic. Unha arriscadísima defensa de tres, que funcionou durante toda a primeira parte, até que no 45’ Bartra cabezou as redes un saque de recanto, certo que facilitado pola caída de Javi, ao que lle fixeron falta. Infortunado gol visitante, que non pexa a boa actuación dos centrais celestes, aínda que si poida volver a provocar dúbidas sobre o papel de Radu, que non amosou o dominio da área pequena no balón parado, da que o secretario técnico celeste falou cando foi presentado o porteiro romanés.

Diante do marcador adverso e xogando por fin cara a Marcador, un factor emocional a ter moi en conta, Claudio reaccionou decontado, modificando o seu debuxo e a actitude do conxunto. A entrada de Javi Rueda, até agora a mellor novidade da tempada, revolucionou o xogo celeste, levando a Hugo Álvarez a xogar adiantado entre liñas, o que rompeu o cadeado que dende o inicio dispuxera o enxeñeiro chileno. Mudanza táctica giraldina que decontado deu froito nunha chegada velocísima do carrileiro malacitano até a liña de fondo, provocando un saque de recanto. Aí naceu o solitario golazo celeste: un cacheirón dende a frontal que enganchou Hugo Álvarez co pé esquerdo, sen deixar caer o balón, aproveitando un rexeitamento do gardameta bético. Debuxo claudino que aínda funcionou máis satisfactoriamente nos vinte derradeiros minutos, xa coa presenza de Aspas, capaz de mellorar o xogo dos seus compañeiros, que baixo a dirección dun inmenso Hugo Sotelo, chamado a ser a revelación celeste, acurralou ao equipo visitante que pedía a hora. Mágoa que con semellante superioridade coral nin Jutglá nin Bryan Zaragoza fosen capaces de marcar, cando dispuxeron de ocasións moi claras para facelo. Desta volta, o equipo de Giráldez quedou na praia, apenas a uns metros do seu obxectivo.

Esta magnífica segunda parte dos célticos abriu na afección varias liñas de debate. A primeira: no Celta actual manda o colectivo sobre o individual. Claudio constrúe as súas aliñacións sobre unha aliaxe de tres compoñentes: promesas que non se abouchan en momento ningún (coma o heroico Yoel Lago, Javi Rodríguez, Abdellaoui ou Manu Fernández), xogadores de experiencia (Borja, Marcos, Iago, Mingueza, Starfelt, Moriba, Ristic) e canteiráns veteranos (os Hugos, Damián, Durán, Domínguez, Carreira, Rueda…). A segunda: a canicosta actual amosou que o cadro ten un serio problema de gol. Os dianteiros aínda non marcaron. Quen vai contribuír a chegar aos 59 tantos da pasada liga? A terceira: co traspaso de Fer López, Aspas quedou sen relevo, o que fai preciso contar cun xogador entre liñas con chegada, gol e liderado. Será Denís Suárez? Poderíase soñar coa volta de Brais Méndez? A cuarta: hai unha serie de xogadores de calidade e fantasía que continúan en pretempada, alleos ao compromiso requirido para subir esta canicosta: Williot, Zaragoza, Mingueza e mesmo Beltrán (caso de non ser traspasado in extremis) poden marcar a diferenza e contribuír a mellorar os resultados do equipo. E cinco: a polémica da portaría continúa aberta, probablemente, até o mercado de inverno. E o domingo o Vilarreal, outro óso moi difícil de roer.

Publicado en Faro de Vigo: 29/08/25