Listado de la etiqueta: felipe_miñambres

Campo do Fragoso CCXXIV

/en , , , , , , /por

DECEPCIONANTE TEMPADA

O pasado sábado o Celta rematou a súa triste andaina cun empate decepcionante ante un moi digno Raio Vallecano xa descendido. Un partido horrendo dos nosos, na primeira parte case vergonzoso, como foron outros moitos desta tempada, a peor das oito últimas en primeira, na que se conseguiu evitar o descenso in extremisgrazas ao apoio responsable e teimoso da afección celtista e os seus recibimentos espectaculares e desprazamentos heroicos, ao talento e a afouteza de Iago Aspas e aos resultados decisivos (é de xustiza tamén recoñecelo) do Levante e do Deportivo Alavés fronte ao Girona do bo de Eusebio, o noso rival directo.

Un partido e toda unha tempada decepcionantes para o celtismo na que apenas brillou (e como!) Iago Aspas, convertido no mellor xogador celeste da historia, tanto polo seu palmarés como internacional e goleador (aí o seu terceiro Zarra consecutivo, mesmo perdendo por lesión un terzo da competición), pero tamén polo seu xogo de fantasía, pola súa actitude incansable, pola súa dignidade e o seu fair play como futbolista profesional, tanto na lameira como no ximnasio ou na praia durante os meses da súa recuperación, e sobre todo por ese corazón celeste capaz de liderar e facer moito mellores aos seus compañeiros.

Foi o do Raio un partido no que os de Fran Escriba saíron medrosos, non compareceron en xornada tan decisiva para a afección celeste até pasada bastante máis dunha hora de xogo, cando Medrán sen marca ningunha marcou dun dereitazo o segundo gol dos vallecanos. Un tanto que provocou un silencio mesto nas bancadas do vello Balaídos, tinguindo as facianas celestes da ollada da vergonza de quen sabía ao seu Celta salvado mais que non recoñecía en semellante actitude a alma do seu equipo. Por ventura, apareceu entón o noso Aspas que nunha arrincada de dignidade celtista nivelou en apenas dez minutos a táboa de marcas, aproveitando primeiro un penalti, que executou coa súa mestría característica, e despois marcou un segundo tanto cun taconazo de fantasía sobre o pao longo, aproveitando un centro de Olaza, un dos pocuos celestes que mereceron o aprobado.

Remataba así, coa tristeza instalada na respiración dunha bancada consciente do pobre nivel de xogo e avergonzada pola actitude anémica do seu equipo, unha liga na que fracasou de raíz o “proxecto europeo” vendido polo presidente Carlos Mouriño e polos máximos xestores deportivos do clube, o director xeral Antonio Chaves e o director deportivo Felipe Miñambres, responsables das fichaxes de adestradores e xogadores, que nalgúns casos se demostraron auténticas ocorrencias (Mohamed, Cardoso, Mor, Jensen, Hjulsager…) como na xestión do vestiario (Radoja, Sisto, Roncaglia, Borja Iglesias…). Un proxecto fracasado baseado na pretensión de formar en Balaídos fichaxes ou cesións de promesas internacionais low cost que, probablemente, coa excepción de Maxi Gómez, produciu máis desarraigo e desimplicación no vestiario ca entradas millonarias para o propietario do club.

Tras semellante fracaso, que ten todas as trazas de constituír a fin dunha etapa, non vai ser doado colocar o contador a cero, como solicitou con autoridade o propio Iago Aspas, ao remate do encontro co Raio. O Celta actual, se non queremos recuncar no esperpento sofrido estes últimos meses, reclama unha auténtica revolución do seu proxecto deportivo que pasa probablemente pola mudanza da súa dirección deportiva e pola apertura dunha nova etapa liderada de forma indiscutible por Iago Aspas e protagonizada polos canteiráns comprometidos con el e, mágoa, por moi poucos máis dos xogadores actuais, que asumen a identidade celeste como unha idea de bo xogo e compromiso incansable cunha camiseta.

Carlos Mouriño, propietario do clube e presidente dende hai trece anos, máis alá do seu particular interese en contar con espazos comerciais e competir en protagonismo coa alcaldía da cidade, debe decidir estes días como e quen debe levar deportivamente o Celta do centenario (2023). Agardemos que abra unha nova etapa acuñada cos valores celestes que co seu respectuoso silencio reclamou o sábado a maioría dunha bancada decepcionada por semellante tempada.

Campo do Fragoso CCXX

/en , , , , , /por

IMPOTENCIA

O Celta de Felipe Miñambres deu onte moi escasos sinais de melloría da súa grave doenza deportiva. Tras a mudanza no banco de Miguel Cardoso por Fran Escribá, o Celta presentouse aparentemente máis compacto e ordenado, pero tamén incapaz de estar á altura competitiva do Real Betis Balompié que en Balaídos recuperou a autoestima e tantos azos perdidos tras as súa recente e dolorosa eliminación da Europa League e a derrota da semifinal de copa. Cunha nova derrota (5 puntos de 36 posibles nos tres últimos meses) o Celta de Miñambres afonda na peor crise deportiva da década deixando a bancada celeste sumida na desolación e cada vez con menos esperanzas de remontada. Ou como resumiu onte de forma rotunda o noso admirado Alejandro Costas Vila, fundador da Peña Celtista Centolos Celestes, no seu perfil de Twitter: «partido plano, día gris, futuro negro».

Tras os experimentos con Antonio Mohamed e Miguel Cardoso, dous técnicos simpáticos e moi faladeiros, que compartían a súa inxenuidade co seu descoñecemento da liga española e do carácter case centenario do Celta de Vigo, e sobre todo tras os rídiculos co Levante e co Eibar, a Miñambres, imaxinamos que contando co apoio do director xeral Antonio Chaves, non lle quedou outra que contratar a Fran Escribá para pilotar o dificil proxecto de salvación deste equipo desorientado e impotente. Unha contratación recibida polo celtismo con esperanzas por tratarse dun técnico estudoso e bo coñecedor da categoría, sendo para moitos a que semellaba a primeira decisión sensata dos responsables do clube dende a lamentable marcha do cadro técnico de Eduardo Berizzo.

Porén, tras a clara derrota co Betis de Quique Setién, os alentos e esperanzas nosas moito amainaron, xa que as mudanzas introducidas polo técnico valenciano foron apenas de matiz, colocando dúas liñas de catro e catro para defender, que se transformaban nun rombo cando o Celta atacaba no campo bético, conseguindo así xuntar as liñas nun equipo aparentemente máis ordenado e contido. Un esquema no que Escribá apenas introducía mudanzas con respecto aos ensaios dos seus predecesores, tanto na composición do cadro inicial, no que o máis novidoso foi a incorporación do ex-bético Boudebouz como media punta, detrás de Maxi, como da propia convocatoria na que continuaron quedando fóra o «castigado» Radoja, a carísima promesa turca Emre Mor e Olaza e «o fantasma de River». Un esquema que durante a primeira parte serviu  para que un equipo moi prudente contemporizase co bético, aínda que fose incapaz de xerar algunha xogada combinada finalizada cun xute ou unha cabezada entre os tres paos. Con todo, nos minutos finais da primeira parte pode reseñarse algunha xogada atacante celeste, se por tal entendemos un remate moi alto de Brais, un xute de Maxi e outro de Boudebouz. E aí quedou o balance ofensivo celeste de noventa minutos.

Tras a reanudación, os de Setién que aburriron coa súa posesión improdutiva toda a primeira sesión, foron a polo partido. E para iso abondoulles que os seus centrocampistas, Canales, Lo Celso e Carvalho, ampliasen o campo polas bandas, procurando a profundidade do seus estremos. Escrivá xuntou máis as dúas liñas e confiou que os patadóns de Rubén sobre Maxi Gómez, que se batiu afoutamente con Bartra, axudasen a desafogar as combinacións béticas dentro da área celeste. Xaora, o partido resolveríase cando apenas faltaban dez minutos, tras unha arrincada de Cristian Tello en posición dubidosa que na banda destrozou coa súa velocidade a Hugo Mallo. O internacional catalán xutou e atopou as mans de Rubén, cuxo rexeite aproveitaría Jesé para marcar. Tras dous minutos de espera, o VAR concedeu gol e as esperanzas celestes fóronse a pique.

Coa táboa de marcas en desavantaxe e dez minutos por diante, o Celta amosouse sen nervio nin capacidade de reacción ningunha, nin sequera pola heroica, unha mostra de impotencia que probablemente sexa o indicio máis precoupante do sucedido na matinal do Fragoso. E cómpre recoñecer, ademais, que Escrivá nin vai dispoñer de tempo para probaturas tácticas nin tampouco acudir a Aspas como táboa de salvación in extremis como sucedeu noutras tempadas. Aínda que non é momento de facer balance deste Celta ideado por Felipe Miñambres, é moi difícil entender as razóns polas que se desguazou nun par de tempadas o proxecto deportivo de toda unha década. Agardemos non ter que lamentalo nun futuro que hoxe enxergamos moi escuro.

Campo do Fragoso CCXIX

/en , , , , , /por

O CELTA NA UCI

O peor do que sucedeu onte en Balaídos non foi a derrota sen paliativos do Celta fronte a un Levante mellor nin sequera o avultado da táboa de marcas, 1-4. O peor foi que a bancada quedou frustrada contemplando un Celta desquiciado, desorientado, impotente, conformista presentando a súa firme candidatura ao descenso de categoría. E onte non apareceron os fantasmas do VAR nin arbitraxes severas (co noso Celta sempre o foron) nin se pode xustificar a derrota polas ausencias de Maxi e Aspas, os dianteiros sobre os que Felipe Miñambres deseñou esta tempada o proxecto, os seus moi numerosos descartes e as súas polémicas fichaxes. A bancada tomou conciencia onte que o Celta padece unha doenza severa que pode levalo a Segunda. O que son palabras maiores para o futuro do propio clube, cando vive unha das etapas de maior distanciamento entre a propiedade e a afección.

Unha doenza agravada esta semana por dúas crises que danaron máis esta precaria saúde. A primeira cando o xoves o PP volveu monopolizar a sede do clube de Príncipe para lanzar a candidatura do seu presidente, superando así a liña do pluralismo político do clube fundado en 1923 por Manuel de Castro Handicap e outros galeguistas, unha fronteira que o propietario da SAD ten obriga moral de respectar, por moi respectables que sexan as súas afinidades políticas, tanto como as de milleiros de celtistas. A segunda, esta derrota tan contundente contra un rival directo na loita pola permanencia, que supuxo a perda real de sete puntos, o que deixa aos de Cardoso en caída libre e á bancada do Fragoso angustiada.

Confeso que antes de comezar a matinal non animaba ao optimismo a enésima ocorrencia do adestrador de Trofa na confección do once inicial. Colocar a Brais Méndez como referencia en punta e confiar a Jozabed e a Fran Beltrán o liderado do xogo foron decisións arriscadas que apenas tardaron vinte minutos en demostrarse moi desafortunadas. O tempo que tardaron os visitantes en que Rochina gañara unha desputa aos nosos mediocampistas no tres cuartos celestes e cun pase longo pillase as costas dos centrais, entre os que apareceu o veterano Morales para bater a Rubén a pracer. Un tipo de xogada que se repetiría ao longo do partido grazas á intensidade e ás axudas dos valencianos capaces de gañar practicamente todos os duelos aos galegos, para os que a lameira se fixo moito máis grande que os seus azos.

Ben é certo que antes de que marcasen, Boufal xutou con intención sobre o porteiro, tras un dos seus fermosos caneos, capaces aínda de provocar o sorriso da bancada. Perigo que se repetiría vinte minutos despois, cando o marroquino enviou a Mallo un balón gañador que o de Marín rematou (o mellor que puido) sobre o porteiro nas proximidades da área pequena. Unha xogada onde puido estar o empate, mais que demostraba a carencia total de referencia atacante dos nosos.

Dúas xogadas que resumen todas as ocasións celestes, moi superados polos levantinistas que despois dun paradón de Rubén aumentaron, antes do descanso, a diferenza grazas a unha cabezada de Coke ao segundo pao, que rematou sen oposición ningunha un saque de recanto. Un partido liquidado ao comezo da reanudación, cando foi expulsado Boudebouz, tras un entradón só atribuíble á falta de concentración do debutante. Como sucedera en Xetafe, en inferioridade numérica o Celta foi máis vulnerable, ao que pouco axudaron os trocos de Cardoso, superado polas contrariedades.

Coa bancada en estado de shock, cando algúns afeccionados apuparon ao presidente ou aproveitaron para ir xantar, a ferida agravouse co terceiro do Levante, outra collida de costas da liña de tres centrais e coa vergonzosa desputa entre Brais e Boufal, con 0-3 e faltando apenas dous minutos para a conclusión, para dirimir quen tiraba un penalti (dubidoso), que sería transformado polo internacional de Mos. No entanto, o Levante aínda tería tempo de redondear o resultado con outro caroliño que deixaba ao Celta xa na UCI.

Non quero ser agoreiro, pero o Celta vai telo difícil para evitar o descenso. Nin sequera co regreso de Aspas ou coa mudanza de adestrador vai ser doado remediar a doenza que padece. Convén lembrar a frase de Alfredo Di Stéfano, «ningún xogador é tan bo como todos xuntos». Como convén non esquecer que a doenza do Celta, desde a marcha de Eduardo Berizzo, ten moito que ver, roubándolle a frase ao seu mestre Eduardo Bielsa, «coa perda de identidade do proxecto, dos argumentos que o sosteñen, do desenvolvemento da idea». Carlos Mouriño sabe que nos soños comezan as responsabilidades. O Celta é un soño case centenario de milleiros e milleiros de celtistas.

Fotos: Grobas /Faro de Vigo