Iniciativa Man de Camelle
Oportunísima a páxina de hoxe de La Voz de Galicia recordando o cuarto aniversario do falecemento de Man de Camelle. É inxustificable o esquezo por parte das institucións públicas galegas (dende a Consellaría de Cultura, a Deputación da Coruña ata o propio concello de Camariñas) dunha figura que simbolizou, como poucas, a comunión do home co mar e a coherencia radical dunha persoa coa súa conciencia. Poñer en valor o legado artístico do seu Museo, como reivindica Xoán Abeleira no seu libro e como esixen os milleiros de asinantes da Iniciativa Man de Camelle, é un acto de estrita xustiza e de autoestima da sociedade galega que se mobilizou contra o chapapote. Man merece non ser esquecido.
Por contraste, hoxe a TVG emitiu un especial sobre “John Balan” o cowboy de Pontevedra, chegando a definilo (sic) como un heroi artistico galego. E eso falando dun personaxe que soltaba perlas como: “aí deume o complexo de superioridade e empecei a dicir que eu era americano” Do alemán de camelle nen unha palabra, claro, a fin de contas por máis de galego, nunca será un dos nosos, non?
Man, o home que elexíu o paraíso de Camelle para dar vida aos seus soños. Criatura mariña, crustáceo eternamente enraizado ao areal e as rochas, intérprete das mareas, inventor dun tempo distinto, creador de formas. Traductor das voces oceánicas. Alma preservada para sempre en custodia de sal. Marusía da nosa memoria.
Día das Letras Galegas 2008
Un aforismo en galego para Man
Man chegou a Galicia a principios do ano 1962 e namorouse perdidamente da Costa da Morte. Tanto foi o seu amor por ela que nunca máis a abandonou e xacerá aquí para sempre.
Manfred foi un emigrante moi particular. Non deixou “alá” unha familia que esperase diñeiro para manter e educar os seus fillos, mellorar a vivenda e aforrar. Tampouco abrigaba algún desexo pasional por regresar ao seu terruño ao lado dos seus. Chegou a Camelle para quedarse e nunca se debateu diante do dilema de regresar ou non regresar a Böhringen-Radolfzell, o seu pobo natal. Durante os últimos 40 anos de vida, Camelle foi a súa patria e os camelláns os seus compatriotas.
A súa paixón pola natureza galega foi tanta que o levou á morte. Tralo derrame do Prestige, non soportou a agonía do seu museo, do seu pedaciño de Costa da Morte e sinxelamente se deixou morrer.
Octavio Paz escribiu: “…cada quen ten a morte que busca, a morte que fai. Morte de cristián e morte de can son maneiras de morrer que reflicten maneiras de vivir. Se a morte nos traiciona e morremos de mala maneira, todos se lamentan: hai que morrer como se vive… “(1) A Manfred non o traicionou a morte, morreu como viviu, como un lírico destas terras, pois a súa vida, esculturas, pinturas, debuxos, fotos e aforismos foron un colage de el mesmo e da costa galega, a súa arte estivo impregnada do mundo no que decidiu aillarse: Camelle.
O Concello de Camariñas invita unha acción para recordar e promocionar o traballo que realizou Man, o alemán de Camelle. Para iso edita un díptico con aforismos e debuxos do artista.
Quen queira recibir o díptico a volta de correos, debe escribir, antes do 15 de maio, nunha tarxeta postal co seu nome, dirección de correos e un aforismo en galego para Man. Os aforismos enviados serán lidos e expostos na Casa do Alemán o 17 de maio, “Día das Letras Galegas”.
Dirección:
Un aforismo en galego para Man
Casa do Alemán
Calle Muelle
15121 Camelle, A Coruña
España
(1)
Octavio Paz: El laberinto de la soledad. Colección Popular. Fondo de Cultura Económica. Décima edición. Página 44.