No nome da esperanza, xa vai

/en /por
Velaí o texto do Manifesto que promovemos en nome da esperanza e do cambio:

A proposta que presenta o PP á sociedade galega para seguir ocupando o goberno da Xunta é impropia do tempo que vivimos. Condena ao noso país a seguir atrapado no tempo, a continuar encerrado nunha anomalía que xa non pode continuar. Oferta a parálise dun proxecto esgotado, agora só ocupado do reparto da herencia dun poder exercido como en finca propia.
O balance das luces e das sombras deste longo periodo de goberno protagonizado por Fraga Iribarne non pode ser positivo: o resultado global é que, tomando como referente o progreso de España, Galiza non só non avanzou en términos económicos e sociais senón que recuou e, así, a nosa mocidade mellor formada segue emigrando. Despois de 16 anos preséntasenos como a meirande expectativa de futuro continuar no pelotón das rexións europeas máis atrasadas.
A nosa saúde democrática está gravemente danada polo clientelismo e o amiguismo, pola falla de transparencia, pola manipulación informativa denunciada polo Valedor do Pobo. O goberno galego ofrece a imaxe penosa dun poder ensoberbecido e insensible ás preocupacións dos cidadáns mesmo cando nos golpea o desastre.
Esta situación non se corresponde coa sociedade que somos, non somos como a imaxe que proxectou todos estes anos esta Xunta. Hai un país vivo e dinámico que xa existe, de costas á falta de operatividade do poder político. Un poder político que fracasou estrepitosamente nunha Galiza sumida na sua peor crise demográfica, cunha poboación envellecida e que segue a expulsar á xente nova.
Este periodo político que agora se cerra foi dun control absoluto da sociedade, mais a sociedade civil resistiu e foi quen a demostralo repetidamente nos últimos anos: mantivo a esperanza. Esa esperanza é un ben do que dispón o noso país e que agora debe ser administrado con sentido da responsabilidade polas forzas políticas que configuran a alternativa, que deben ofrecer á sociedade vontade de diálogo e entendemento para un novo goberno capaz de movilizar as enerxías, capacidades e iniciativas deste país.
No nome desa esperanza chamamos a todos os galegos e galegas a que abran as portas a un novo tempo que afronte os graves problemas do país, e que afirme o autogoberno e a liberdade das persoas.
Un novo tempo que nos convoca a todolos cidadáns a colaborar activamente para darlle paso a unha sociedade libre e democrática, moderna e tolerante, participativa e solidaria, responsable e disposta a traballar esforzadamente para avanzar na democracia transparente, no autogoberno e no desenvolvemento económico e social de Galiza.

No nome da esperanza:
Participa no proceso electoral.
Vota polo cambio.
XA VAI.

Agustín Fernández Paz (escritor), Anxo Guerreiro, Carmen Segura, Dolores Vilavedra (profesora), Javier Carro, Luís Alvarez Pousa (profesor), Luis Tosar (actor), Manuel Bragado (editor), Manuel Rivas (escritor), Mar Martín, Miguel Anxo fernán Vello (escritor e editor), Ramón Chao (escritor), Ramón Máiz (profesor), Rosa Aneiros (escritora), Suso de Toro (escritora), Uxía Senlle (música), Xurxo Souto (escritor).

Bases de futuro

/en /por
Hai trece anos que non facía unha intervención política. Foi onte na presentación das Bases do Novo Estatuto en Sal. Percibín que o que máis interesou ao público (numeroso, aínda ca menos ca o día anterior en Teucro) foron as propostas sobre ordenaciópn do territorio: a de redución e reordenación do número de concellos, o recoñecemento da comarca e a creación das rexións urbanas (ambas as dúas como entidades administrativas e políticas). Chocoume a escasa atención dos asistentes por comentar ou interpelarnos sobre cuestións máis políticas (a lingua, a cidadanía galega, a configuración federal do estado, a integración europea…), coa excepción dunha pregunta que nos fixeron sobre cómo recollía o texto a cuestión da soberanía nacional.
Isto xa ven sendo unha constante no debate político galego reducido de forma reiterativa a un debate nominalista sobre as infraestruturas que precisamos. En xeral, boto en falta a confrontación de alternativas sobre cuestións de máis peso na vida dos cidadáns: os modelos educativos e sanitarios, as políticas sociais e de emprego ou a profundización dos dereitos cívicos (cuestións que, sen embargo, o texto do Foro aborda con profundidade).
Temo que esta campaña quede sumida a unha estéril polémica sobre liftins, as crises dos tres partidos (o tema monográfico da tertulia de hoxe) ou os trens que chegarán (xa temos a certeza) con retraso. Vai ser esa toda a cartografía do soño noso?
Cando saín do acto notei certa frialdade comigo dos responsables e candidatos do BNG. Quizais falei con paixón excesiva sobre o que eu entendo por galeguismo republicano integrador ou, quizais, non foi moi diplomático o meu último post sobre as súas listas. En todo caso, creo que, por riba das consecuencias dos resultados de xuño, hai que apostar polo futuro.

Nin terra nin tempo

/en /por
O anuncio das listas do BNG é outra decepción máis. Ao longo do día coméntoas con varios amigos e todos coincidimos: semella unha purga irresponsable que non ten sentido ningún (lémbrame a que fixeron con nós en 1977, si hai vinte e oito anos, cando eramos uns rapaciños de Erga, aínda o sinto con tristeza). A UPG asegúrase os postos de saída (Rodríguez sabe que canto peores sexan os resultados que obteña o BNG, mellores serán as posicións políticas dentro da organización que vaia obter a UPG); o perfil do resto das candidaturas é politicamente baixo e tecnicamente insuficiente (a inexperiencia parlamentaria non asegura apertura á sociedade nin amosa un equipo de goberno máis fiable, como se pretende).
O lema (“un país novo”) é patético. U-lo programa? Esta é a renovación que nos anunciou Quin?
Creo que a actual executiva do BNG confúndese de terra e de tempo; non vexo por ningures que posúa unha reflexión profunda sobre a Galicia do futuro (escoitaron o debate da SER?) nin que se recolla o espírito integrador e aberto do nacionalismo democrático que se foi forxando nos últimos vinte anos. Cara onde imos con estes vimbios?
A única esperanza que vexo para librarse do meigallo é promover unha forte corrente de participación política na sociedade civil (sobre todo nos mozos e nesa maioría de nacionalistas e galeguistas de tradición republicana que non militamos). O labor de todos será mover ao abstencionista de esquerda que, a pesar destas decepcionantes candidaturas (as socialistas non che son mellores), vote.
Este panorama desolador non me impide que mañá vaia poñer todo o meu pulo na presentación das Bases do Novo Estatuto en Vigo (o traballo pagou a pena, aínda que fose desprezado polos responsables da UPG). Convido aos que teñan interese a asistir á casa do Libro ás 8 da tarde.

Acordo ou trasacordo

/en /por
As vindeiras eleccións propoñen un dilema: escoller entre o acordo ou o trasacordo.

Ser ou non ser

/en /por
A noticia do adianto, víase vir, coincídeme coa chegada por correo do último número da magnífica revista Murguía. Alí aparece reproducido un artigo de Otero Pedrayo, “Ser ou non ser”.
No día de hoxe este texto, publicado naquela A Nosa Terra do exilio, non pode ser máis oportuno. Reproduzo só, pola súa vixencia, o primeiro parágrafo:

Os que tódolos días pensamos no porvir da Galiza zugamos da Terra Nai esperanzas dabondo pra seguir vivindo. Mais as veces considerando a xiada indeferenza dunha grande parte da opinión galega, síntese senón dúbida unha ferinte vergonza.

Polémicas e cainismo

/en /por
Neste país noso todas as polémicas, sexan tanto as políticas como as culturais, caracterízanse polo seu cainismo e falta de matices. Será posible, algún día, contar con maior rigor e xenerosidade nos debates? Quizais, o problema estea na nosa falta de perspectiva histórica. Fáltanos un horizonte compartido?

Mans libres

/en /por

Se a información é boa (esta xente, ata agora, ten apuntado de cheo, portazo incluído), imos ben aviados para poder contar cunha alternativa. A carreira de relevos non é a disciplina que mellor domina o actual BNG.

Obxectivo un

/en /por
A grande noticia do día. Seguro que os tres aspirantes quedaron aliviados.

Irak (2003-2005)

/en , /por


Irak (2003-2005)

Apoio o necesario recordo de dot. Coas tropas españolas na casa, acabou a guerra para nós?

Novidades sobre Ence

/en , /por
Recibo por correo electrónico un artigo que Luís Bará, o concelleiro de Cultura, enviou hoxe aos medios valorando a manifestación a prol de ENCE celebrada onte. O cerco informativo ao que están sometendo algúns medios ao goberno municipal pontevedrés é noxento. Transcribo o aclaratorio texto de Bará.
ENCE: A PASTA CONTRA A ÉTICA

Luis Bará, Concelleiro de Cultura de Pontevedra

O conflito de ENCE constitue a escenificación dunha ofensiva total dos poderes económicos e políticos (Caixa Galicia e PP), co apoio do brazo sindical e mediático, contra un goberno lexitimamente constituído que representa a vontade marioritaria da cidadania de Pontevedra e que defende a legalidade urbanística, o desenvolvemento sustentábel da cidade e a recuperación da ría.
O omnímodo poder financeiro, acostumado a poñer e quitar gobernos, leva intentando distintas manobras para violentar a vontade popular e impoñer a súa lei: primeiro foi a fallida declaración de supramunicipalidade, despois a tamén truncado intento de substraer do dominio público os terreos do complexo industrial, a continuación o asalto ao pleno e agora a tentativa tamén condenada ao fracaso de vincular o asentamento da fábrica ao porto de Marín.
A manifestación do venres 18 foi o último episodio dunha estratexia equivocada: os centos de millóns repartidos en prebendas, patrocinios, subvencións e anuncios non foron quen de influir nunha cidadanía madura e que sabe decidir por si mesma, sen interferencias nin manipulacións interesadas.
Os acontecementos das últimas semanas tráennos unha lección da que todos debemos tirar conclusións, especialmente os máximos dirixentes de Caixa Galicia e do PP: co diñeiro pódese conseguir moitas cousas, pódense comprar clubes deportivos, apoios de institucións e de empresas, submisión de sindicatos, fidelidadades inquebrantábeis de medios de comunicación. Mais todo o diñeiro do mundo non poderá comprar a un alcalde e a un goberno firme nas súas conviccións democráticas e no seu compromiso con unha causa xusta.
Porque ao final non se trata dun debate sobre os postos de traballo de ENCE: como se explica senón que se organice unha manifestación e unha feroz campaña mediática con 13 anos de antelación sobre a data en que a fábrica debe trasladarse da ría?
Non se trata tampouco dunha discusión serea e rigorosa sobre a industria forestal e o seu papel no desenvolvemento económico de Galiza. Quen decidiu que o futuro deste sector pasa inevitábelmente pola instalación dunha papeleira na ría de Pontevedra?
Nin sequera se trata do que queremos que sexa a nosa ría e a nosa cidade no futuro: se aceptamos mansamente unha realidade imposta, con todas as súas imposturas, ou se nos sumamos a unha tendencia compartida por ducias de cidades de toda Europa, desde Manchester a Barcelona, de Bilbo ata A Coruña, que están transladando as instalacións fabrís para gañar novos espazos de convivencia e desenvolvemento equilibrado.
Non nos equivoquemos. A estas alturas, o debate está xa situado nun ámbito moito máis transcendente: é a loita pola ética, por demostrar que na política non somos todos iguais, que non todo vale; por deixar claro que o poder económico move moito pero a vontade das persoas é invencíbel.
Porque, señores de Caixa Galicia e do PP: se vostedes teñen a forza dos cartos, nós temos o poder da dignidade; se vosa é a pasta, nosa é a ética. E a ética é un ben que non se vende.