Campo do Fragoso LXXXV

/en , , , /por

A PACIENCIA AGÓTASE

Ninguén agoiraba a debacle de onte fronte ao Villarreal B, o único filial da categoría. Os de Eusebio amosaron a súa faciana máis fea, tanto na primeira parte cando tiveron algunhas oportunidades e demostraron a súa incapacidade total para marcar, como na segunda cando foron arrollados polos mociños amarelos e quedaron envurullados na súa impotencia. Este Celta, coa excepción da copa, non acaba de rular. Os seus resultados no campionato de liga son pésimos e de non seren reconducidos axiña o levarán ao descenso a 2º B e, polo tanto, a súa desaparición societaria. Finalizado xa o primeiro cuarto da liga, o peso das estatísticas é demoledor: só dous partidos gañados de 13 disputados (ademais de cinco derrotas e seis empates); 12 puntos obtidos de 126 posibles (o que suporía que a este ritmo non se superarían os 40 ao remate de tempada, moi lonxe deses 50 puntos que poden asegurar a permanencia); un só partido gañado na casa (fronte ao actual colista e pola mínima), tres empatados e outros tantos perdidos (que fan do Celta o peor equipo como local, o que é tanto como dicir o que máis disgustos proporciona aos seus seareiros); dez goles a favor fronte a quince recibidos (que converten ao noso equipo no menos realizador da categoría)… U-los problemas deste prometedor conxunto de canteiráns (hoxe chegaron a xogar sete rapaces formados na Madroa) que nos fixeron enxergar tantas esperanzas? En primeiro lugar na súa falta de gol, como ben puidemos comprobar onte, na que os múltiples centros de Dani Abalo dende a banda dereita nunca atoparon un rematador oportuno, tanto cando estivo no campo Arthuro (“Pichichi” é o alcuño que recibe o brasileiro en Río Alto) como máis tarde Joselu (quen tras o traspaso caíu nunha formidable baixa forma). Problemas co marcador dos nosos dianteiros que Eusebio trata de superar apenas por medio dos xutes dende a frontal de Michu (onte estivo pretiño de golear en dúas ocasións) e das xogadas a balón parado executadas por Trashorras, até agora os nosos dous mellores goleiros. Variantes atacantes ás que só podemos engadir os remates dos nosos centrais nos saques de recanto ou algunha subida esporádica a golpe de peito dalgún deles (Jordi fíxoo onte nunha soa ocasión). O segundo tipo de problemas ten que ver coas escasas variantes tácticas do xogo deseñadas na pizarra do vestiario. Ben sabemos que Eusebio é moi pouco amigo de facer modificacións do seu estilo de xogo, como tamén puidemos comprobar onte, cando a diferencia da maior parte dos equipos que veñen a Balaídos a pecharse, os rapaces de Vilarreal B tocaban e tocaban, iso si, a maior velocidade cos nosos, aseñorando o control do balón durante case todo o partido e creando perigo dende o inicio. O Celta sen a pelota sofre moito no medio do campo e aumenta a súa fraxilidade defensiva, o que onte provocou o primeiro gol dos visitantes e, faltando aínda media hora, o derrumbe anímico de todo o equipo. Moito me temo que se non se acude ao mercado de inverno para reforzar seriamente a dianteira (feito máis necesario tras a lesión de Aarón) e non se atopa un adestrador de corazón celtista que coñeza ben a categoría, este Celta tan riquiño teña os días contados.

Grazas a L. Pardavila pola imaxe do carné esgazado.

Campo do Fragoso LXXXIV

/en , , , /por

BENDITA VITORIA!

Custou ferro e fariña que tras seis partidos na casa o Celta de Eusebio obtivese onte fronte ao pechacancelas a súa primeira vitoria da tempada. Non abondaba coas boas sensacións amosadas polo equipo en empates obtidos en xornadas anteriores, nin tampouco as dúas claras vitorias de Copa, o Celta precisaba gañarlle hoxe ao Castellón fose polo civil ou polo militar para acougar un chisco na táboa clasificatoria, afianzar no banco ao seu adestrador e, sobre todo, para comezar a medrar no difícil terreo anímico da confianza dos seus seareiros. Bendita vitoria!, pois, tan traballada e axustada dun partido que resultou aburrido na primeira parte, cando os celestes se puxeron diante no marcador polos goles de Jordi e Michu, e pola contra moi entretido e emocionante na segunda, cando os visitantes acurtaron distancias grazas a un penalti raro, deses que na bancada todos preguntamos “quen o viu?”. Tras a desfeita de Irún, os celestes recuperaron a intensidade e conducidos pola biqueira experta de Trashorras, o auténtico Xavi galego, axiña comezaron a crear oportunidades diante dunha defensa visitante que abría máis posibilidades das previstas. O mestre de Rábade, coas súas costas ben cubertas polo discreto López Garay e pola nosa magnífica parella de centrais, unhas veces combinaba con Abalo e outras con Aspas procurando a entrada dos nosos dous habelenciosos polas bandas ou o desdobre dos nosos laterais tras as suas longas carreiras. Como sucedera en xornadas anteriores, os dianteiros non souberon aproveitar as oportunidades que creaba a combinatoria celeste, e desta volta a nulidade chamouse Arthuro, un suposto “goleador” de Florianápolis que apenas mellorou a ineficacia de Joselu nun par de detalles técnicos menores. Por ventura, foi cando o Castellón comezaba a afianzar os seus ataques e a forzar varios saques de recanto, cando un saque maxistral de falta de Trashorras (a nosa biqueira de ouro) dende a banda dereita foi rematado estupendamente de cabeza por Jordi. Un golazo! Tras o tanto, os nosos gañaron confianza e buscaron aumentar a diferenza, o que conseguiron no minuto do desconto grazas a un agasallo do central visitante moi ben aproveitado por Michu que non fallou cando compría empurrar. No descanso o partido con dous goles por diante semellaba moi doado. Porén, na reanudación, tras un primeiro cuarto de hora, onde os nosos puideron volver marcar nun par de xogadas ensaiadas de Trashorras, apareceu o dramatismo tras o dubidoso penalti sinalado a prol dos visitantes no minuto 16. A media hora final do partido foi longuísima, interminable para os celestes, sobre todo cando se lle remataron as forzas a Trashorras e comezamos a quedar á deriva. Entón, o balón correu dunha área a outra nun pasarrúas sen xeito ningún. Faltando dez minutos, tras un erro de Roberto Lago, un dos nosos valores menos asociativo, houbo unha boa oportunidade dun extremo visitante que provocou o habitual pánico na bancada. No obstante, a pesar deses minutos de inevitable sufrimento, a vitoria celeste foi clara e merecida. Onde estaría este Celta de Eusebio se contase cun dianteiro centro?

Campo do Fragoso LXXXIII

/en , , , /por

SÓ FALTOU O GOL

O mellor Celta da tempada só puido empatar diante do Rayo Vallecano, polo visto onte en Balaídos e a pesar da súa moi boa situación na táboa clasificatoria, un equipo vulgariño que agasallou toda a pelota o Celta e apenas pretendeu defenderse agardando poder estricarse nun par de contragolpes. Ninguén pode dubidar que os de Eusebio foron superiores, moi superiores aos vallecanos en todos os aspectos do xogo e durante a totalidade do encontro. Porén a desesperante inmadurez da nosa tripla de dianteiros na decena de ocasións claras que marraron e algúns erros imperdonables de Pino Zamorano noutras (árbitro tan ruín en segunda coma en primeira división) impediron unha máis que merecida vitoria celeste. Desta volta sería inxusto criticar ao adestrador e ao seu cadro pola falta de actitude amosada en partidos anteriores. Neste eido a mudanza foi radical e de grande afouteza. Eusebio dispuxo un equipo atacante cen por cen, colocando a tres dianteiros natos arriba (os tres mociños, Aarón, Joselu e Iago) e a dous mediocentros pouco defensivos (os veteráns Danilo e Trashorras), axudados todos os cinco polas subidas frecuentes dos laterais (Botelho e Mallo). Con semellante debuxo tan atrevido sobre a lameira, asegurado pola fortaleza dos dous centrais (impecables Catalá e Jordi ao longo dos noventa minutos) e dun único medio centro defensivo (López Garai), os nosos asediaron á meta de Cobeño dende o primeiro minuto, no que Aarón estragou un bo servizo de Mallo. Durante a primeira parte, as ocasións máis claras diante da portaría madrileña apareceron nas máis das veces nas biqueiras de Joselu (un xogador que non acaba de callar, a pesar das escintilacións de calidade coma que amosa intermitentemente) e nos saques de recanto moi ben rematados polos nosos centrais. Neste período o Celta conducido devagariño pola batuta de Trashorras aseñoraba o encontro, os visitantes fixeron un único contragolpe no minuto vinte e oito, mais non atopaba a verea do gol. Na segunda parte, non variaron as tornas, e os nosos seguiron tocando e tocando con moita cachaza, quizais con cachaza de máis. Axiña chegaron novas oportunidades para Aspas, Aarón (onte o máis atrevido dos nosos dianteiros) e Joselu que recuncou na súa adoita desventura. Faltando vinte minutos, Eusebio decidiu sacar do terreo a Iago Aspas e dar entrada a Dani Abalo. Un erro de apreciación, xa que os problemas non estaban en rachar máis polas bandas, e, si pola contra, na incapacidade rematadora polo centro. Un par de ataques vallecanos no derradeiro cuarto de hora provocaron o pánico na bancada, decepcionada, ademais, polo gol anulado a Joselu, por un mais que dubidoso fóra de xogo. Coma noutras xornadas, o empatiño amosouse coma un mal menor. Mesmo rematou o encontro cos afeccionados aplaudindo os nosos no círculo central coma non lembrabamos. A actitude amosada foi excelente, o xogo bastante bo, só faltou o gol. A pesar destas boas sensacións, non debemos enganarnos, para manter a categoría non abonda con empates, precisamos marcar goles e obter vitorias. Cando chegarán?

Campo do Fragoso LXXXII

/en , , , /por

ESTE CELTA NON VAI

Pepe Murcia e a súa panda de veteráns viaxaron a Vigo coa intención moi clara de impedir que este renqueante Celta de Eusebio confirmase unha certa recuperación diante dos seus seareiros. E abofé que debeu saír satisfeito abondo con este empate que funde ao Celta nas posicións de descenso. Tras a súa marcha forzada de Vigo a pasada tempada, esta debeu ser a súa secreta vinganza. Máis alá da trasnadas de Murcia e do comportamento pouco deportivo de Notario, outro xogador que semella quedou ferido do seu paso polo Celta, é innegable que, a pesar de ter a fortuna de fronte en Huelva e de amosar clara superioridade no encontro de copa en Girona, este Celtiña de Eusebio non vai, non arrinca, quedou atoado nesta primeira cuarta parte do campionato e presenta uns números penosos, seis puntos de vinte e un, que agoiran as maiores dificultades para manter a categoría. E, por suposto, nin soñar con posibilidade ningunha de ascenso nin con outras lerias marqueteiras propias do Celtómetro de inicio de tempada. O partido fronte ao Albacete demostrou que o equipo noso ten moi boa vontade e moi boas maneiras e ao mesmo tempo enormes carencias técnicas. Como é adoito en Balaídos, os manchegos deixaron a primeira parte para que o Celta ensaiase os seus ataques de pizarra. Abondoulles amontoar xogadores no medio do campo para ateazar as liñas de pase de Trashorras sobre Iago Aspas, os nosos dous mellores xogadores diante, mentres Joselu vagaba amedoñado diante duns centrais que lle gañaban unha e outra vez a posición. En toda unha primeira parte aborrecible houbo apenas dúas ocasións para cada equipo: un centro bonito de Aspas que non atopou rematador (aí a nosa maior carencia) e un disparo ben colocado de Trashorras foron as únicas xogadas con perigo nosas; un remate de cabeza á cruceta á saída dun saque de recanto e un formidable golpe franco de Antonio López (que vimos dentro) as dúas máis claras dos visitantes. Tras o descanso, o Celta buscou a súa sorte no segundo minuto nunha falta lateral que deliñou Trashorras para que Joselu cabecease ao poste e o seu rexeite fose moi ben aproveitado por Iago Aspas, sempre espelido e oportuno. Tras o entusiasmo do gol, Joselu puido sentenciar o encontro nun remate que vimos dentro. Aí, no minuto cincuenta, acabou toda a intensidade celeste. A partir de entón os de Murcia procuraron o empate, desenvolvendo un xogo moi áspero e contundente que o árbitro non soubo ou non quixo conter. No minuto vinte, Falcón parou un penalti moi discutible a Salva Ballesta e, dous minutos depois, despexou un cacheiron formidable e saíu oportunísimo nun saque de recanto. Un auténtico heroe, o noso porteiro. Porén, os nosos medios non foron capaces de deter a carreira de Merino que faltando un cuarto de hora arruinou a que debería ser a nosa primeira vitoria na casa. A saída de Aaron nos minutos finais, substituíndo a un desafortunado Joselu, animou un chisquiño á bancada, mais xa non había nin tempos nin azos de ir a polo encontro. O empate foi un resultado xusto. A este Celta moito máis non se lle pode pedir.

Campo do Fragoso LXXXI

/en , , , /por

CAMIÑO BRETEMOSO

A clara derrota fronte ao Hércules profundiza a crise do Celta e agoira que esta será outra tempada na que, como nas dúas anteriores, percorreremos un camiño bretemoso, cheo de dificultades, co perigo constante de perder a categoría diante dos nosos fuciños. Tras quince puntos desputados, os dous empates acadados polos celestes son un balance moi pobre para un equipo con teóricas aspiracións de ascenso que, porén, como sucedeu no comezo da pasada tempada, xa ocupa posicións de descenso na quinta xornada. Outrosí sucede cos números do actual adestrador celeste, Eusebio Sancristán, que dende o mes de marzo, cando comezou a dirixir ao Celta, apenas conseguiu dúas vitorias nos partidos oficiais dos campionatos de segunda división, un pobrísimo balance, sensiblemente inferior ao de calquera dos outros adestradores despedidos polo presidente Carlos Mouriño. O encontro fronte ao Hércules puxo en evidencia boa parte das carencias do cadro formado por Miguel Torrecilla e do sistema de xogo no que cre Eusebio. Efectivamente, o Celta tivo unha boa saída, tocando e buscando a porta contraria, ao que decontado responderon os alacantinos, no segundo minuto de xogo, cun remate moi perigoso de Sendoa que anunciaba a súa pretensión de levar os tres puntos. Ese foi o esquema de toda a primeira parte: cando nas escasas ocasións que o Celta conseguía sacar a pelota no medio campo, onde reinaban os herculinos, Bustos distribuía a entrada pola banda dereita, onde Hugo Mallo e Dani Abalo formaban unha interesante sociedade que, unha e outra vez, se estrelaba contra Peña; o Hércules, cheo de veteranos como Rufete, Farinos ou Tote, respondía cun contraataque no que os seus extremos chegaban con facilidade até a liña de fondo creando o pánico na defensa celeste. As dificultades de Iago Aspas para explorar a banda esquerda, teimando en entrar por diagonais imposibles, a inhibición de Trashorras que tivo o seu clásico día Bartleby e a pésima colocación do dianteiro Arthuro (do que polo visto moi pouco podemos agardar) foron factores que contribuíron a que os celestes non fabricasen ningunha situación de auténtico perigo durante a primeira parte. Tras a reanudación, Eusebio reforzou o medio do campo dando saída a López Garai; entón, durante uns minutos a esperanza volveu debuxarse sobre o terreo, mesmo un Danilo bastante implicado rematou de cabeza con perigo. Foi un espellismo, un fallo defensivo no minuto nove, permitiu nun saque de recanto un cómodo remate dun dos centrais alacantinos. Aí rematou o encontro para os nosos que, dende entón, recibiron un auténtico baño de xogo. O coñecido psicodrama volveu a repetirse: mentres os afeccionados se entretiñan berrando ao adestrador, no terreo de xogo non se percibía capacidade nin tensión nin intensidade nin posibilidade reais ningunhas para conseguir un empate. Sinxelamente desolador este comezo de tempada. Algo haberá que facer. O calendario das próximas tres xornadas agoira que os problemas clasificatorios se poden agravar. Para evitar males maiores, quizais sería sensato estudar a posibilidade de atopar un adestrador da categoría?

Campo do Fragoso LXXX

/en , , , /por

SE NON HAI VENTO, BOGAR
O encontro da primeira xornada é sempre decisivo xa que adoito sinala os niveis de expectativa para toda a tempada: loitar polo ascenso ou pola permanencia. Magoadamente onte o Celta non foi capaz de rachar esa tendencia negativa, consolidada nos últimos campionatos de segunda división, que lle impide estrearse cunha vitoria diante dos seus seareiros. Sucedeulle hai dous anos ao Celta de Stoichkov, que prometía subir nun pis pas e xa naufragou de saída diante dun Córdoba recén ascendido. Repetiuno o pasado agosto o Celta de Pepe Murcia e Ramón Martínez, que tras as boas vibracións da pretempada foi claramente superado polo Girona, outro recén ascendido. Consolidouno este Celta de Eusebio Sancristán e Miguel Torrecilla con claras aspiracións na pretempada que diante dun Numancia recén descendido comprobou as enormes dificultades desta categoría de prata onde cada un dos erros defensivos ou atacantes se paga a prezo de ouro. A verdade é que o encontro cos sorianos constituíu un auténtico baño de realidade para o cadro de xogadores, técnicos e directivos, como para os seareiros celestes. Polo que se viu onte en Balaídos, este novo Celta de Eusebio e Torrecilla non o vai ter máis doado que aqueloutros de Stoichkov ou Pepe Murcia. A primeira parte foi para esquecer. Durante un bo treito, o Celta quixo dominar, mais o seu trivote de mediocampistas (Bustos, Michu e Trashorras) non xiraba dabondo para proporcionar balóns con ideas á nosa inédita tripleta de dianteiros noviños (Abalo, Joselu e Toni). Aos numantinos abondoulles apenas agardar ben organizados nas súas tres liñas para ir preparando as súas chegadas e as súas moi medidas xogadas a balón parado, sobre todo os seus perigoso saques de recanto. Coa reanudación, o Numancia adonouse do encontro, sobre todo a partir dun fallo garrafal de Sergio Ortega, un dos centrais celestes, que permitiu ao dianteiro Iñigo Vélez rematar un contraataque de libro. Afortunadamente, o Celta respondeu decontado, aos cinco minutos, cun golazo de Trashorras que tras unha xogada persoal no medio do campo colocou na mesma escuadra un cacheirón que enviou dende vinte metros. Conseguido o empate, que parecía o máis difícil, os nosos tiveron os seus mellores minutos de empuxe, que non souberon traducir en ocasións de auténtico perigo. Cando xa parecía que o empate sería o resultado máis xusto pola actitude e os méritos duns e outros, unha xenialidade do mediocentro Dimas desequilibrou a balanza no prato dos numantinos. Por riba, uns minutos despois, tras outro esforzo de recuperación, o internacional Joselu (desafortunado ao longo de todo o partido) estragou unha oportunidade de ouro para volver empatar. Dous erros graves, un defensivo e outro atacante que lle custan ao Celta tres puntos. Un balance que algúns poden considerar demasiado severo, mais inapelable na lóxica deste deporte. É innegable, ademais, que este novo Celta pode ter moitas boas posibilidades futuras, mais tamén o é que onte amosou moi preocupantes carencias na súa dianteira. Polo momento, válenos o dito mariñeiro, «se non hai vento, bogar».

Campo do Fragoso LXXIX

/en , , , /por

ARGUMENTO COÑECIDO

Para os que imos cada quince días a Balaídos non foi sorpresa ningunha o empate diante do Murcia, que afunde ao equipo noso un pouco máis nese escuro territorio das tebras e fantasmas da perda da categoría. Magoadamente, o encontro desenvolveuse cun argumento ben coñecido: un inicio moi esperanzador, no que o Celta se adiantou con dous tantos; un desenvolvemento tedioso e pouco brillante, durante a maior parte do partido, no que o Celta dominaba e a medida que transcorrían os minutos perdía gas e serenidade; e un remate dramático, no que os nosos, vencidos polo medo, recuaron e estragaron toda a súa vantaxe. Con este argumento desenvolvéronse outros empates anteriores a dous goles, fronte ao Elxe e fronte ao Levante. Partidos feitos, ambos os tres, que semellaban gañados polos celestes cando ían moi avanzadas as súas segundas partes. Encontros, porén, incriblemente malogrados pola incapacidade do Celta e, especialmente, do seu adestrador de saber vencer o medo diante do fracaso e manexar  coa serenidade precisa os tempos defensivos que requiren as situacións de asedio medualiano. Tivo a vantaxe o Celta de contar co apoio de máis de dezasete mil seareiros, na mellor entrada do campionato, que apuparon de seu nos momentos máis difíciles; mais iso non abondou para acadar esa vitoria tan necesaria para afastarnos do precipicio. Sacristán apostou pola volta ao seu esquema de xogo máis habitual, catro defensas tres medios e tres dianteiros. Nos vinte primeiros minutos deulle un resultado excelente. A pesar de que os pementoneiros levaban a iniciativa, no minuto dezaseis Dinei loitou nun barullo na área rival e conseguiu así roubar o primeiro gol.  Tres minutos despois, foi Kameli Ghilas quen, tras dous bos caneos, trazou unha diagonal pola banda esquerda desde a que rematou cun xute cruzado moi preciso que superou ao porteiro murciano. No resto da primeira parte, a bancada soubo agradecer as boas combinacións técnicas entre Michu e Trashorras, mais paseniñamente o dominio local foi minguando. No entanto, co comezo da reanudación, dúas boas asociacións pola banda esquerda de Ghilas e Roberto Lago puideron liquidar o partido, ao tempo que o Celta comezou a amosar preocupantes síntomas da súa vertixe diante da “síndrome do 2-0”. Foi entón cando Eusebio deu orde, como fixo noutras ocasións, de que se retirasen os recollepelotas para así ralentizar o desenvolvemento da media hora final. Un erro fatal. Semella que ese foi o sinal que os murcianos agardaban para arrecunchar ao Celta na súa área e agardar a que chegasen os seus habituais erros defensivos. Ese argumento coñecido polos rivais desenvolveuse con toda fidelidade: no minuto 79 marcou o ex-céltico Núñez e no derradeiro minuto da prolongación,  o do empate, tras un saque de recanto moi mal defendido polos nosos. O Celta, outra vez máis, non soubo xestionar a súa vantaxe nin o seu dominio durante a maior parte do encontro. A este equipo de Eusebio fáltanlle moitas doses de competitividade para ser minimamente fiable. Como agoiramos en crónicas anteriores e polo que vimos onte, a salvación celeste pendura dun único fío, o previsible fracaso do Alavés. Que medo!

Campo do Fragoso LXXVIII

/en , , , /por

ABISMO

No serán do pasado sábado o Celta deu un chimpo de xigante para precipitarse no abismo e enterrar máis de oitenta anos da afouta historia do fútbol atlántico. Unha auténtica temeridade. Un suicidio deportivo. Os seis mil resistentes da bancada –os que non desertamos da causa celeste, a pesar de vivir en Balaídos fracaso tras fracaso– non podemos comprender como un equipo que, a pesar dunha nefasta tempada, tiña todas as posibilidades na súa man de asegurar a permanencia gañando apenas dous partidiños, decide baixar os brazos e enlearse nunha batalla onde ten moitas posibilidades de quedar ferido de morte. Esa liña celeste suicida, albiscada no período de Pepe Murcia, cando comezaron aquelas derrotas do mes de xaneiro que nos desengancharon dos postos de cabeza, acentuouse con esta lamentable xeira dirixida por Eusebio Sacristán, sen dúbida, o principal responsable desta perigosísima derrota co equipo das Palmas. O sábado o Celta saíu xustamente derrotado por que en ningunha das fases do encontro mantivo a intensidade e a serenidade abonda para controlar con claridade o xogo. Os de Eusebio estiveron atenazados, torpes e sen chispa ningunha en ataque (onde apenas podemos contar unha ocasión clara, estragada por David Rodríguez dous minutos despois do descanso) e, sobre todo, trabados no medio campo, onde Renan e Jonathan Vila  non puideron en momento ningún coa parella de pivotes canarios. Diante dos temibles ataques amarelos, que se repetiron dende o primeiro cuarto de hora de xogo, o esquema de tres centrais e dous carrileiros de Eusebio amosou a súa insuficiencia defensiva. O troco no minuto trinta de xogo de Trashorras por Jordi (que recibira unha tarxeta) e o precipitado debut do xuvenil Joselu (que substituíu a Óscar Díaz ao comezo da segunda parte) supuxeron unha mudanza radical do debuxo táctico do equipo, e outra mostra de que Sacristán non acaba de atopar o seu once ideal nin un esquema solvente para facer fronte a estas finais a cara de can. Con estes trocos, o Celta gañou unhas pingas de control defensivo, máis non de profundidade atacante. Diante de semellante escenario de conformismo galego, os pacientes canarios foron durmindo aínda máis o encontro, conscientes de que un dominio morno facilitaría a aparición da súa oportunidade, que chegou en forma doutro dos agasallos habituais de Peña (unha das maiores fichas do cadro celeste, expulsado por segunda vez consecutiva por cometer penalti). Co marcador desfavorable, como era previsible, o noso equipo de xiz quedou noqueado. Nos case vinte minutos de xogo que restaron, o Celta amosou todo o amplo repertorio da súa impotencia, agoirando o peor dos remates de tempada posibles. Sendo realistas debemos admitir que diante da situación anímica e deportiva do equipo (acomodado nas tebras do abismo) e das escasas posibilidades do adestrador para atopar unha saída de luz, para evitar o descenso a Segunda B (e, quizais, tamén a desaparición da entidade), só cabe confiar no fracaso dalgún dos dous rivais directos, do Córdoba ou do Alavés. Así de difícil ten o seu futuro o noso Celtiña do corazón.

Campo do Fragoso LXXVII

/en , , , /por

EQUIPO DE XIZ
Foi o mineraloxista alemán Friedrich Mohs quen agrupou aos minerais nunha escala dividida en dez graos de distinta dureza, que vai do grao 1, o dos minerais moi brandos, como o talco e o xeso, que se raian coa uña, até o grao 10, o dos máis duros, como o corindón ou o diamante, que son capaces de raiar o vidro. Se empregásemos esta escala para clasificar a dureza do Celta de Eusebio, ou o que é o mesmo, o grao de resistencia que opón a ser raiado por outro equipo da súa categoría, non hai dúbida que ocuparía os postos máis baixos da escala, o dos conxuntos brandos ou moi brandos. Outrosí sucedería se tratásemos de medir a súa tenacidade, ou o que é o mesmo, o seu comportamento cando outro equipo intenta rompelo, este Celta de Eusebio que se rompe tan doadamente sería considerado un equipo fráxil, xa que posúe un grao de tenacidade moi cativo. O desta tempada nefasta, tanto no período de Pepe Murcia como nesta do decepcionante Eusebio Sacristán, é un equipo de xiz que padece duás graves doenzas: a primeira, unha enorme fraxilidade anímica, que o leva a ser incapaz de sobrepoñerse o máis leve contratempo no marcador; e, a segunda, unha moleza defensiva que o fai moi vulnerable cando os contrarios atacan con certa convicción. Esta dúas doenzas foron as causantes de que onte se empatase co Levante un partido que estaba gañado por dous goles de diferenza na primeira hora de xogo. Un resultado, até entón, moi merecido grazas a intensidade na presión e o control do medio do campo provocados por unha defensa de tres centrais e dous carrileiros adiantadísimos. Este esquema permitiu ao Celta xogar máis xunto, acadar maior número de recuperacións das habituais e aproveitar a profundidade das bandas. Así chegaron os dous goles de cabeza, o primeiro de Óscar Díaz, a piques de rematar o primeiro tempo, e o segundo de Ghilas, ao pouco da reanudación, tras unha combinación magnífica pola banda esquerda de até catro xogadores celestes. Con dous goles galegos por diante, comezou outro partido e chegou a nosa debacle. Ao Levante, que tanto lle tiña o resultado, foise para adiante e imprimiu maior intensidade ao seu xogo. Cinco minutos abondáronlle aos azulgranas para que Pedro Vega enganchase un saque de recanto, moi mal defendido polos nosos; quince minutos despois, cando o Celta perdera xa todo o debuxo e actitude da primeira parte, Vega volveu furar a Falcón (ollo, leva recibidos seis goles en dous partidos) por mor doutro fallo defensivo celeste. Foi entón, cando dende a banda, Eusebio, un adestrador que semella en período de prácticas e probas, decidiu sacar a Michu e a Dani Abalo. Xa era tarde. Vista a desastrosa segunda parte, na que mesmo se puido perder o encontro, estoutro empatiño non é mal resultado, xa que nos deixa a cinco puntos do descenso. O problema podería chegar cando no mes de xuño, no penúltimo partido en Balaídos, tivese que gañar ao Alavés. Teño as miñas dúbidas que este equipo de xiz sacase adiante un partido a vida ou morte. Así están as cousas en Balaídos.

Campo do Fragoso LXXVI

/en , , , /por

QUE ALIVIO?

Con enormes dificultades e bastantes doses de fortuna o Celta conseguiu gañar ao Córdoba e romper así esa desastrosa serie dunha ducia de partidos sen coñecer a vitoria. O sufrido e raquítico un a cero supón para os nosos un enorme alivio na clasificación, permitíndolles afastarse das posicións de descenso (quedan xa a sete puntos do Alavés e adiantan no gol averaxe ao Córdoba, un dos rivais directos para fuxir desta queima), mais sendo obxectivos non convida ao optimismo xa que apenas mellorou a calidade do seu xogo. Noutro partido horrible, este Celta de Eusebio demostrou continuar instalado no medo e nun fatalismo paralizante que leva a veteranos xogadores profesionais a desconfiar nas súas propias posibilidades e cometer erros inadmisibles. O mellor do partido de onte foi, sen dúbida, un resultado que debería contribuír a superar esa extraña doenza psicolóxica, causante de moitos dos males e dores celestes desta nefasta tempada. Sorprendeu Eusebio, na súa procura do equipo ideal, coa aliñación do porteiro Falcón e de Fabiano, o único lateral que aínda non utilizara. O brasileiro foi unha das mellores noticias do encontro pola súa facilidade para incorporarse ao ataque e para formar unha pequena sociedade atacante co seu compatriota Renán. Dos centros medidos do defensa naceron dúas boas oportunidades na primeira parte; das paredes entre Fabiano e Renán (mellor que en partidos anteriores) naceu a xogada ganduxa por ambos os dous dende a banda esquerda que permitiu a Ghilas marcar de auténtica potra, só dous minutos despois do descanso. Foi un gol rarísimo, o balón empurrado co xeonllo polo arxelino entrou na portaría tan amodiño que semellaba non querer entrar. Unha metáfora da situación deste equipo que semella non querer saír do foxo onde caeu. Ben é certo que os celestes, durante a primeira parte, apenas tiveran algunha triangulación interesante argallada por Trashorras e unha oportunidade clarísima estragada por David. Os cordobeses, que xa antes do descanso dispuxeran de varias oportunidades claras, tras o gol dos celestes empurraron con intensidade e mereceron marcar en tres ou catro oportunidades. Durante a media hora final do encontro o Celta resistiu como puido, limitándose a maior parte das veces a despexar os balóns da súa área apupado por unha bancada que, dende hai tempo e diante de situacións semellantes, xa non sabe se rir ou chorar. Dende a bancada, Eusebio chamaba a resistencia meduliana cando faltando aínda un cuarto de hora substituíu a Trashorras polo central Peña, que se colocou en posicións de mediocampista coa receita de afastar a pelota da área nosa polo civil ou polo militar. Un espectáculo impropio dos celestes que xa se fixo desesperante nos catro minutos da prolongación nos que os andaluces volveron estragar outra ocasión formidable. Só o asubío final devolveu a tranquilidade á bancada e unha pracenteira sensación de alivio inundou aos seareiros cando abandonabamos o estadio.