Campo do Fragoso CXCIX

GRAZAS, BERIZZO

O derradeiro partido do campionato estivo tinguido polos agarimos e saudades que Eduardo Berizzo recibiu de toda a bancada de Balaídos que, nalgún momento, se mesturaron con apupos a Carlos Mouriño, recriminándolle ao presidente o tremendo erro de acabar co ciclo do Toto xusto na tempada histórica na que o Celta cos vimbios moi xustos acadou dúas medias finais, unha delas europea, e o equipo madurou no seu xogo colectivo.

Unha decisión traumática de prescindir dun dos activos máis valiosos, respectados e queridos do club, un técnico capaz de identificar os soños da afección coa dinámica do seu equipo, dificilmente aceptable para o celtismo, e que, sen embargo, se pode entender pola determinación de quen se sabe dono do club de impoñer o seu criterio e rendabilizar a súa propiedade.

Gratitudes ao Toto expresadas tamén na lameira do Fragoso polo cadro dos seus xogadores, que competiron con afouteza e dignidade do primeiro ao derradeiro minuto do desconto fronte a un rival necesitado, que precisaba canto menos dun empate para asegurar matematicamente a súa clasificación europea. Custoulle a Real Sociedade máis de vinte minutos saír do seu espazo, diante dun Celta moi decidido que entraba pola bandas con Pione Sisto e Iago Aspas moi activos. Mágoa de oportunidades estragadas por Wass, que non acertou a aproveitar unha culleriña ofrecida por Pione ou dun caneo que lle quedou longo a Iago cando se quedaba só.

Xaora, a primeira grande oportunidade do encontro foi para o cadro de Eusebio no 25 de xogo, unha cabezada de William José que nunha incrible parada acrobática Sergio despexou de biqueira. Paradón repetido nun xutazo de Vela, que recuncou cun rexeite velenoso salvado a porta baleira por Jonny, como faría despois Cabral a outro pexegazo de Oyarzabal, nos mellores minutos dos visitantes no primeiro tempo.

Coa incorporación de Jozabed, que substituíu a Guidetti, ao comezo do segundo acto, o Celta gañou en circulación e capacidade de crear espazos. Nunha gran xogada do activísimo príncipe de Moaña, Jozabed rematou sobre o pau, o que puido ser o primeiro gol dos nosos. Chegou, en todo caso, pouco despois, tras un claro penalti sobre Iago que el mesmo transformou de forma moi segura, acadando así os 19 caroliños en liga, 26 en toda a tempada, cifras extraordinarias para a nosa figura.

Co Celta por diante na táboa de marcas, os donostiarras, que nese momento estaban fora de Europa, empurraron até que no 81 conseguiron o empate, tras un desequilibrio defensivo do Celta, grazas a un xute raso de Oyarzabal, que celebrou chorando un gol que valía unha tempada. Porén, os de Berizzo, que nunca se dobregan, asumiron con exemplar dignidade o tempo de xogo que restaba como a derradeira oportunidade de volver homenaxear ao seu adestrador, como fixera Aspas cando transformou o penalti. E para abraio de todos, cando xa se cumprira o tempo de xogo, tras unha excelente condución de Fontás, Hjusalger inventouse unha remontada pola banda rematada cun cacheirón tremendo que se coou pola mesma escuadra. Xaora, como aconteceu outras veces no tempo de Berizzo, a ledicia moi pouco durou para os nosos. Rematando o tempo de desconto, Cabral agasallou aos txuri-urdin, que tampouco baixaron os brazos no seu empeño, cun saque de recanto que despois sería cabezado por Juanmi as redes. Un final emocionantísimo para un gran tempada de ambos os dous cadros.

Lembraremos sempre a emotiva despedida de Berizzo e do seu cadro técnico na lameira de Balaídos. Marchaba o que probablemente foi o mellor adestrador celeste da nosa historia recente, capaz de ofrecer o suplemento de competividade e ilusión que permitía ao celtismo continuar aspirando a prenderse no corno da lúa dun título. Grazas, Berizzo. Até sempre, mestre!