Campo do Fragoso CXXX

O NOSO MESSI

O vitrasa no que regresamos de Balaídos era unha tarteira que fervía. Algúns seareiros celestes botaban por fóra a súa indignación polo troco de Iago Aspas, co marcador igualado e con máis dun cuarto de hora para poder conseguir a vitoria. Este severísimo castigo de Paco Herrera, entendo que xustificado pola tarxeta que o de Moaña recibira poucos minutos antes por protestar un fóra de xogo, pode aumentar esa perigosa fenda co adestrador que transcorrida unha cuarta parte da liga mantén unha parte da afección nosa. Tras a debacle da segunda parte en Vallecas, á que non foi allea a endeble proposta táctica do adestrador celeste e os seus trocos polémicos, a retirada da lameira onte de Iago Aspas, con moita diferenza o mellor xogador dos nosos en ambos os dous partidos, chove sobre mollado. Algo que descoñecemos non está funcionando ben no vestiario celeste cando o adestrador non semella empregar a mesma severidade disciplinaria con todos os xogadores, como se pode comprobar tras as dúas vergonzosas expulsións consecutivas do central Cabral, por senllos cartóns vermellos, arruinando as posibilidades do equipo cando tiña partidos en clara vantaxe.

Fronte ao Mallorca de Caparrós, a pesar do seu polémico troco, Iago Aspas foi o mellor dos celestes. Xa dende a súa primeira intervención no minuto dez, unha parede de tiraliñas sobre Hugo Mallo, a súa velocidade desequilibrante, o seu xenial control de balón, os seus caneos imprevisibles, os seus desmarques de fantasía crearon o pánico entre os membros da contundente defensa balear, que respiraron aliviados cando foi substituído. Unha vez máis, o que é considerado pola bancada como “o noso Messi”, demostrou que nas súas biqueiras ten un xogo que está un paso por diante do resto do equipo. Durante unha primeira parte decepcionante do Celta, foi dos poucos que mantivo o nivel. O Mallorca saíu coma un lobo famento, tras seis derrotas consecutivas, disposto a marcar o antes posible. Conseguiuno de forma merecida no minuto vinte, tras forzar seis saques de recanto e contar con varias oportunidades claras, ante unha defensa celeste desas de requeixo das Neves, que dá as maiores facilidades para superala polo seu carácter doce e brandiño Co marcador en desavantaxe, senllas xenialidades de Iago, puideron nivelalo, mais foron estragadas por un Augusto Fernández lento e ofuscado que no minuto 37 só diante de Aouate guindou a pelota a Marcador.

Tras a reanudación, o Celta saíu un chisco máis intenso. Desta volta o alustro de xenialidade de Aspas si que cundíu efecto, tras un contra iniciada pola esquerda por Kron e Belvís, centrando para que Park tivese apenas que empurrar o balón ás redes dende a área pequena. A euforia celeste durou pouco. Cinco minutos despois, noutro apretón mallorquín, Javi Varas coa axuda do longueiro salvou un remate de cabeza de Hemed á saída dun saque de recanto. Situación de perigo extremo que se repetiría quince minutos despois tras un cacheirón de Nsúe desviado polo noso porteiro nunha tarde moi afortunada. A entrada de Bermejo, Quique de Lucas e Joán Tomas, xa no derradeiro cuarto de hora do partido, non supuxo de maneira ningunha o revulsivo que precisaba o Celta, mais aínda cando por vontade do seu adestrador quedara fanado sen a súa mellor baza atacante. Diante das dificultades evidenciadas polos nosos en ambas as dúas áreas, froito do que podemos denominar “sindrome da frouxidade”, o empate non foi o peor resultado. No entanto, este Celta que con estes empates conformistas comeza a naufragar tamén en casa, transmite sensacións de notoria debilidade. Ás portas do mercado de inverno, eu apostaría por un central con experiencia. Boa falta fai.