Listado de la etiqueta: represión

Lugares e días vigueses da memoria

/en , , , , , /por

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo ao caso vigués do inventario de lugares da memoria:

A Lei 20/2022 de Memoria Democrática no seu artigo 51 establece a creación dun Inventario Estatal de Lugares de Memoria Democrática como instrumento de publicidade e coñecemento dos mesmos. En Galicia, até agora, foron incluídos a cidade de Ferrol, o Pazo de Meirás no concello de Sada e as Illas de San Simón e San Antón de Redondela, utilizadas polos sublevados como penal onde foron recluídas até 5.616 persoas entre as que se contabilizaron 517 mortes, ademais das que se produciron en «paseos» e fusilamentos. Como Lugares de Memoria Democrática, estes espazos deben contribuír á reparación e conmemoración da dignidade das vítimas, sen esquecer a súa función didáctica para visitas escolares. O que é importante no caso de San Simón, propiedade da Xunta de Galicia, obrigada a redefinir os seus usos actuais, como reclaman os colectivos galegos da memoria, abandonando o modelo turístico e de lecer, para convertela en monumento á resistencia e dignidade das vítimas e en lugar de instalación dun Centro de Interpretación e Documentación sobre a represión franquista, onde celebrar actividades culturais vinculadas coa temática da memoria, a paz e os dereitos humanos.

Certo que as illas non son o único espazo da memoria do Vigo metropolitano, onde se estiman foron fusiladas ou paseadas 203 persoas en diversos lugares que deberían ser lembrados e resignificados. En primeiro lugar, a Porta do Sol, onde o 20 de xullo de 1936 caeron as primeiras vítimas, entre elas Lenin Moreda, un rapaz de quince anos, vítima do fogo aberto sen previo aviso polo pelotón de soldados ás ordes co Capitán Carreró durante a lectura do bando de guerra. Acontecemento do que se cre deixou algunha pegada no mural publicitario de mosaico do león, case centenario, que acaba de ser restaurado. Como deben ser lembrados «Os mártires de Pereiró», fusilados na tapia do cemiterio o 27 de agosto de 1936, entre eles os alcaldes de Vigo, Emilio Martínez Garrido, e de Lavadores, José Antela Conde; ademais do impresor Enrique Heraclio Botana, responsable da UXT en Vigo durante catro décadas; o mestre Apolinar Torres López, presidente da agrupación socialista e responsable da «Página Pedagógica» de Faro de Vigo; o médico e veterano concelleiro Waldo Gil Santostegui; o concelleiro Ramón González Brunet; o panadeiro e candidato da Frente Popular Ignacio Seoane Fernández; Manuel Rey Gómez, delincuente común coñecido como «Vilagarcía» e os irmáns Antonino e Demetrio Bilbatúa Zubeldía, membros dunha familia socialista fortemente castigada polos sublevados.

Merecen lembranza os sete presos sacados sen explicación ningunha do cárcere vigués na madrugada do 15 de setembro de 1936, cuxos corpos baleados na caluga foron atopados de mañanciña na estrada por un grupo de leiteiras de Mos nunha curva próxima ao cemiterio de Cabral. Vítimas da chamada «Saca de Puxeiros», identificadas como Eugenio Arbones Castellanzuelo, xinecólogo e deputado socialista nas constituíntes; Adolfo Morgade Pazos, médico; Segundo Echegaray García, fillo do primeiro presidente de Tranvías Eléctricos de Vigo; Luís Bilbatúa Zubeldia, xefe do servizo de Telégrafos; Inocencio Taboada Montoro, exportador de peixe; Abraham Muñoz Arconada, funcionario de prisións e Marcial Araújo Conde, sindicalista comunista.

Como a represión continuou o 10 de decembro de 1936 no monte do Castro co fusilamento dunha ducia de persoas: Constante Moreda Vázquez, barbeiro e gaiteiro; o seu irmán, José Moreda Vázquez, contratista de obras; o pai de ambos os dous, Manuel Moreda Outeiral; Fernando Costas Méndez, carpinteiro; Manuel Acuña Gómez, o «Carabellón», pintor; Luis Ferreira Vieitez; José González Andreu, zapateiro; Fernando Lago Fernández, carpinteiro; Luis Martínez Román, albanel; Antonio Sayar Carrera, labrego; Manuel Núñez Álvarez, «Cachamuíña», panadeiro e Urbano Rodríguez Moledo, funcionario de arbitrios e escritor.

Datas e lugares referidos a represión inicial do 36, que continuaría no monte do Castro, onde foron executadas 136 persoas até abril de 1942. Outrosí sucede con episodios excepcionais como o asalto no porto ao bou Eva o 23 de abril de 1937, onde se suicidaron nove republicanos que pretendían fuxir, os paseos no monte da Guía ou na praia de Alcabre entre outros. Acontecementos que configuran unha xeografía da memoria que debe ser recoñecida e recoñecible para a veciñanza viguesa. A presenza da Cruz dos Caídos presidindo a escalinata do Castro e o Campo de Granada, monumento inaugurado polo propio caudillo en 1961 e deseñado con inequívocas connotacións franquistas, a pesar da súa insostible «resignificación relixiosa», é incompatible co espírito da Lei de Memoria Democrática e coa dignificación, coñecemento e publicidade destes espazos e días da memoria.

Onte 1303: Represión silenciosa

/en , , , , , /por

XG00214401Na presentación da libraría Paz de Pontevedra de Medo politico e control social na retagarda franquista, o libro de Lucio Martínez Pereda, debateuse sobre a conveniencia de utilizar a terminoloxía de «represión quente» e «represión fría», ou «represión dura» e «represión branda» para diferenciar as dúas estratexias utilizadas tras o levantamento do 18 de xullo. Xaora, o autor explicou as características da que denominou tamén como «represión silenciosa»: «un repertorio represivo de caligrafía fina, distinto ao dos paseos e execucións.» «Unha represión que servía de mecanismo de presión, capaz de asentar o poder sobre bases que garantían unha longa duración, presionando coma unha amenaza constante. Unha dosificación dos temores alongada no tempo.» «O medo así creado tiña dúas caras. Por unha banda rendabilizaba ao máximo os mecanismos represivos e por otra creaba adhesión entre a poboación potencialmente indiferente.» «Ambas as dúas represións, tanto unha coma outra foron desproporcionadas á resistencia atopada.»

Onte 1261: «Medo político e control social na retagarda franquista»

/en , , , , , , , /por

image1

XG00214401Presentouse onte na Casa do Libro de Vigo Medo político e control social na retagarda franquista a voluminosa investigación do historiador Lucio Martinez Pereda publicada na serie «Memoria» da colección Xerais Crónica. Correu a presentación da obra a cargo de Ramón Nicolás que comezou confesando que a lectura do libro o sorprendera e inquedara, »axudándome a a valorar outras lecturas da literatura galega sobre o medo, a represión, as delacións, sobre todo as que se fixeron no ámbito docente». Sinalou Nicolás como na obra se fai fincapé nos mecanismos da chamada «represión fría», denunciándose as dificultades que teñen hoxe os investigadores para realizar o seu traballo tras a destrución de documentación e depuración de aquivos realizada nos primeiros anos da Reforma Política. Rematou a súa intervención Ramón Nicolás realizando un exercicio de lectura de xéneros comparados sobre o asunto das delacións, mesturando con grande mestría anacos da obra de Martínez Pereda con textos da literatura galega como Agosto do 36 de Xosé Fernández Ferreiro, Alba de mulleres de Carme Blanco, Home sen nome de Suso de Toro, Arrraianos de X.L. Méndez Ferrín, Corredores de sombra de Agustín Fernández Paz, A loita continua de Claudio R. Fer, O sol na crista do galo de Manuel Lueiro Rei, Longa noite de pedra de Celso Emilio Ferreiro e Sentinela alerta de María Xosé Queizán.

Lucio Martínez Pereda leu a súa intervención que supuxo, como sinalou despois na súa quenda dende o público Méndez Ferrín «unha auténtica lección sobre os mecanismos da represión fría». Comezou Lucio sinalando que a súa intención fora «historiar aspectos até agora pouco coñecidos como a represión fría, esa caligrafía máis fina e branda, mais executada pola ditadura cun plano moi predeterminado, para ampliar o número de persoas represaliadas e para constituírse en ameaza constante». «A instauración dunha atmosfera de medo rendabilizaba os mecanismos de represión quente e cohesionaba á poboación indiferente.» Detívose despois o autor en abordar a cuestión da delación, das denuncias anónimas, que penetraron en todo o tecido social, reflexionando sobre a necesidade de estudar a fondo o colaboracionismo, coma se fixo en Francia e Alemaña.

Repasou despois outras formas desta represión fría como as incautacións e requisas e os expolios ás bibliotecas, para deterse no funcionamento dos xulgados de responsabilidades políticas, nas comisións de depuracións de funcionarios públicos e na persecución da masonería, á que se dedica a terceira parte da investigación. «A proxección da culpa sobre familiares e herdeiros, que herdaban os castigos económicos das vítimas, adiouse ate os anos sesenta», sinalou o autor para poñer en evidencia a brutalidade desta represión económica.

Xaora, dedicou o treito final da súa intervención a criticar o relato da equidistancia e da simetría das responsabilidades que Manuel Fraga e De la Cierva instauraron como único posible desde o Tardofranquismo, onde considera residiu a cerna da chamada Reforma Política que «non foi consensuada, foi imposta». Denunciou a destrución de fontes documentais decretada por Suárez en 1977 e a política de «cerrojazo documental» do actual goberno de Rajoy que deixou acabada por inanición a Lei de Memoria Histórica». Rematou sinalando Martínez Pereda que «non temos un problema de memoria histórica, temos un problema de Historia».