O pasamento do astronauta Neil Armstrong activoume a memoria daquel verán de 1969 no que asfaltaron as nosas rúas, tras a desaparición dos tranvías. Daquela na miña casa non tiñamos aínda nin televisión nin teléfono e seguiamos os grandes acontecementos pola Telefunken do primeiro piso, onde vivían os de La Favorita, ou polas noticias de Faro de Vigo que traía meu pai cada noite. Pensei moitas veces que os membros da miña xeración tivemos a enorme fortuna de ser contemporáneos dalgúns «momentos estelares da historia», sobre todo da proeza da conquista da Lúa, un tempo de plenitude e de enorme esperanza para toda a humanidade. Quizais foi esta razón pola que a carreira espacial entre rusos e americanos, onde se sementou a confianza case cega nas posibilidades da ciencia e da tecnoloxía, idea na que sempre acreditamos, nos marcou sentimentalmente. A noticia da morte de Armstrong activa a memoria daquel tempo de abraios e descubertas, xusto antes de comezar o primeiro de bacharelato, cando na máquina de discos de La Cosechera escoitabamos a de The Beatles e as primeiras cancións de Simon and Garfunkel.