Listado de la etiqueta: centolos_celestes

Salvámolo nós

/en , , , , , , , /por

Unha pancarta de Centolos celestes resumía o que foi o desenlace dramático desta tempada do Celta: «Salvámolo nós». E abofé que na noitiña do domingo foron 23.365 celtistas as protagonistas desta operación de rescate. Seareiros incansables que nunca perderon nin a fe nin a ilusión, participantes nos adestramentos en Mos, no apoteótico recibimento ás portas do estadio, mantendo o pulo constante en Balaídos até os seis minutos agónicos de tempo engadido. Foi o celtismo o que cargou a atmosfera dos azos e da forza precisos para, tras a fochanca anímica de seis partidos sen gañar, facelo diante do campión. Foi, ademais, unha vitoria moi sufrida na lameira do coliseo do Fragoso, que pasará ás páxinas da historia celeste por outra actuación estelar do canteirán Gabri Veiga, capaz (quizais no seu derradeiro partido como céltico antes de incorporarse á Premier League) con eses dous goles de mellorar unhas abraiantes estatísticas, once tantos e catro asistencias, mesmo a pesar de non ser dianteiro, que o acreditan como a mellor promesa da Liga 2022-2023.

Unha permanencia en boa medida acadada grazas a actitude e excelencia formativa da canteira, o máis valioso patrimonio do club, como amosou tamén o Celta B o sábado nun partido memorable co Eldense, no que mantivo intactas as súas aspiracións de ascenso a Segunda. Un compromiso coa camiseta celeste que manteñen os canteiráns máis veteranos, Mallo, Aspas e Kevin, que xogaron varios partidos lesionados nun xeneroso exercicio de afouteza, mais tamén os incorporados ao once inicial de forma máis ou menos habitual, Gabri Veiga, Iván Villar, Carlos Domínguez e Miguel Rodríguez, que asumiron con acerto e atrevemento responsabilidades nos partidos máis críticos. Como sería inxusto non recoñecer a achega dalgúns xogadores que despois de varios anos en Vigo tinguiron de celeste o seu corazón, expresando decote o seu compromiso con esta camiseta galega, como o incansable Fran Beltrán ou o teimoso Renato Tapia, que deron na lameira todo e máis para evitar un descenso que prognosticaban como inevitable as estatísticas da Intelixencia Artificial e algúns agoireiros dos medios deportivos da capital.

O partido co Barcelona, coa excepción dos goles de Gabri Veiga, non pasará a historia pola beleza do xogo de ambos os dous conxuntos. Foi un partido dramático para os celestes, vivido como tal tanto na lameira coma no banco e na bancada. Un encontro no que pasamos da ilusión inicial á vertixe do medo en apenas dez minutos, tras o gol anulado polo VAR aos visitantes, que controlaron a posesión de forma esmagadora durante todo o encontro. Medo a espertar á besta blaugrana, que levou a Carvalhal a xuntar as liñas, interrompido de súbito, no minuto 43, pola ledicia desbordada provocada polo primeiro gol de Gabri Veiga, que cruzou ao pao longo o centro de Seferovic. Medo que regresou tras o intermedio no que Xavi coa entrada de Gavi, despois de Dembele e Ansu, meteu máis madeira ao lume, que Carvalhal xestionou con orde e disciplina, até que volveu aparecer a lámpada máxica de Veiga, no minuto 65, desta volta cun centro en parábola que entrou despois de bater no segundo pao. Outro tremendo estoupido de entusiasmo que un cuarto de hora despois mudou en pánico tras a cabezada de Ansu Fati, que achegaba aos campións no marcador. E a partir de aí, co corazón encollido, pelexando a cara de can cada metro de lameira, e coa bancada afoutando o partido foi agonizando durante outro cuarto de hora interminable. O Celta estaba salvado.

Tempo haberá de debullar as razóns dunha tempada moi irregular, onde houbo tamén varios momentos de entusiasmo e medo, na etapa de cada un dos técnicos, mais na que se puxo en evidencia a fractura entre unha parte da bancada e a propiedade. Tras o alivio da permanencia na noite do domingo volveron as apupadas dos afeccionados e o retrouso «Mouriño, vaite xa». Como tamén é inocultable o enfado da maior parte da afección pola xestión deportiva de Luis Campos e a mediocridade das súas fichaxes (30 millóns de euros!), que coa excepción de Carles Pérez, semellaron máis operacións especulativas ca pezas dun modelo de club. Como tampouco se entenden outras medidas da propiedade relacionadas coa exclusión caprichosa de Denís Suárez, a marcha do capitán Hugo Mallo ou adiar a apertura de Marcador, bancada preciosa na que aventuramos grandes xornadas para o celtismo. Con todo, a maior lección desta estraña tempada é que o fútbol é da xente, o Celta é patrimonio inmaterial da súa afección, un valor que só cotiza nos milleiros de corazóns celestes espallados polo mundo.

Publicado en Faro de Vigo: 06/06/2023

Odio ao fútbol moderno

/en , , , , , , /por

Dedico o artigo da semana no Faro de Vigo á polémica das faixas das agrupacións de seareiros como expresión do Odio ao fútbol moderno:

O silencio estremecedor da bancada do estadio municipal de Balaídos durante a primeira media hora do partido do Celta e o Deportivo Alavés agoiraba o que máis tarde sucedeu, a derrota do cadro sen compás de Antonio Mohamed e a probable destitución do confundido adestrador arxentino incapaz de saír da súa poltrona. Silencio que expresaba a contundente protesta das peñas celtistas á prohibición do club (avalada pola Liga de Fútbol Profesional) de colocar as súas faixas sobre os muros da grada de Marcador, un costume cunha orixe superior ás tres décadas, cando se formaron as primeiras peñas celestes contemporáneas. Xaora, chegado o minuto 27, os peñistas ocuparon as súas localidades e despregaron sobre os muros publicitarios as faixas do Colectivo Nós, Centolos celestes, Comando Celta, Carcamáns, Merlegos Celestes e da peña Afouteza, mentres coreaban «Nós somos o celtismo» e «Tebas vaite xa», un apupo clásico no Campo do Fragoso.

Comportamento afouto e rebelde dos peñistas de Marcador, que durante a semana emitiron un comunicado no que lamentaban que por razóns estritamente comerciais as súas «faixas, algunhas con décadas de partidos atrás [e miles de quilómetros acompañando ao equipo], non teñen un oco na bancada do vello e inseguro Balaídos» e no que expresaban o seu «odio eterno ao fútbol moderno» e a súa convicción de que «os seareiros importamos xa moi pouco neste negocio no que converteron unha cousa tan fermosa como era o fútbol». Lamento no que chove sobre mollado nun club como o celeste torpe na súa relación cos seus abonados aos que cada nova tempada ofrece moi escasos alicientes de fidelización ou sequera de agarimo, cando non un trato abertamente hostil como o que os peñistas critican estes días. Actitude que, xunto aos horarios rocambolescos dos partidos (tantas veces en venres e luns ás 21:00 horas) explica as cada vez máis pobres entradas no municipal do Fragoso, ás que ao club moi pouco semella importarlle.

E se isto xa non abondase para o escarnio dos celtismo, na súa guerra persoal contra o alcalde de Vigo (visualizada no palco de forma patética en cada partido), o propietario do club utiliza como arma a posibilidade de abandonar o municipal de Balaídos, estadio bautizado por Mouriño co nome dunha entidade bancaria durante dez anos, acolléndose a unha interpretación moi xenerosa do convenio asinado co concello que lle deixa ao club a explotación publicitaria, o que xustifica polo «impulso económico que supón para o Celta». Ameaza repetida hai apenas uns días por medio dun burofax enviado á corporación municipal anunciando a súa intención de construír un novo estadio en propiedade, a pesar de que o concello e a deputación continúan co seu xeneroso proxecto da reforma integral do vello municipal, o que fai aínda máis enigmático o comportamento presuntouso da primeira Sociedade Anónima Deportiva viguesa, que semella cada vez máis afastada da súa masa social e do proxecto colectivo do Vigo metropolitano. Sen descartar que en calquera momento, sobre todo se non acompañasen os resultados deportivos, o que tras o inicio desta tempada non é descartable, se volva manexar como noutrora a posibilidade da venda do Real Club Celta SAD a capital foráneo, como xa ten sucedido a outros clubs da Liga de Fútbol Profesional.

Comportamentos do propietario do Celta propios do fútbol moderno onde o interese e a rendabilidade económica da SAD prima sobre calquera outra circunstancia deportiva ou social, onde a xenerosidade da cultura do «fair play» (as famosas 17 regras do Código de Cambridge, orixe do fútbol moderno) queda reducida á interpretación dos árbitros do VAR e a presenza dos seareiros no estadio ao de meras comparsas (iso si, que pagan unha entrada considerable) que cos seus cánticos, reaccións e apupos enfeitan un espectáculo audiovisual mundializado. Enténdense así as razóns dos horarios imposibles dos partidos, da posibilidade de xogar fóra de España, a de introducir mesmo sancións a aqueles clubs que ofrezan desertas as bancadas ou a de converter os estadios en espazos publicitarios e comerciais. O fútbol inocente da nosa nenez de hai cincuenta anos desapareceu engulido polas gadoupas da industria do lecer e das apostas, esa tan perigosa droga invisible para a nosa mocidade.

No entanto, os estadios, como o entrañable municipal de Balaídos, a pesar da voracidade das sociedades que xestionan os clubes, continúan sendo espazos formativos nos valores da igualdade do «fair play», traducidos pola gramática do fútbol celeste como afouteza e corazón galegos. Nas gradas e nas faixas colocadas polas peñas celestes nos muros de Marcador identificamos a tipografía do que fomos, do que somos e do queremos para os nosos, algo que non nos poden roubar nunca nin ninguén. Sempre Celta!