Listado de la etiqueta: cádiz

Canteira heroica

/en , , , , , , , , /por

Coa chegada ao banco de Claudio Giráldez agroma un novo celtismo no coliseo do Fragoso. Cada partido pola salvación constitúe unha peza dramática de cen minutos de duración en cuxa trama se van debullando en porcentaxes variables o medo, a tristeza, a afouteza e a ledicia. Un emocionante argumento, asumido con entusiasmo pola bancada (por ventura rexuvenecida e moito máis numerosa esta temporada do centenario), no que nunca faltan os lances decisivos protagonizados polos rapaces da inesgotable canteira da Madroa, a herdanza máis valiosa do legado de Carlos Mouriño.

E como xa sucedera diante do Villarreal, na noite do mércores os de Giráldez desenvolveron o argumento dunha heroica remontada protagonizada pola canteira, tras un episodio inicial de terror, un fermoso gol olímpico de Berenguer ao 23 minutos, o mellor dos temibles leóns que visitaron Balaídos; un saque de recanto extraordinario sobre o pao longo que pillou nas verzas a Iván Villar, que reaparecía tras a inesperada doenza vírica do mestre Guaita. Un argumento dun conto de medo ao que contribuíu o propio adestrador da Cans revolucionando o seu once de gala, deixando no banco as súas tres pezas até agora imprescindibles: Aspas, Mingueza e Hugo Álvarez. Un ataque forte de adestradorite, xustificado probablemente pola necesaria rotación de efectivos en semana de tres partidos decisivos e coa intención de darlle aire novo as bandas, mais que deixou durante toda a primeira parte que a sombra do medo, si, moito medo, paralizase a unha bancada que tanto maldicía a contemplación do Sevilla co seu Cádiz afortunado, reflectida nas pantallas dos seus teléfonos, como fregaba os ollos vendo como eran asoballados os celestes por un Athletic peleón que pretendía os tres puntos.

Unha primeira parte de moito barullo e pouco xogo, onde nin Carles nin Bamba nin Manu Sánchez aproveitaron a súa oportunidade para reivindicarse, na que apenas emerxeu a luz constante e precisa de Damián Rodríguez, o mellor dos celestes, o mediocampista de vinte e un anos que impón con autoridade o sentido e o ritmo que precisa o xogo do equipo en cada momento. Luz do ponteareán que se fixo máis nítida cando na segunda parte entraron na lameira as tres pezas de calidade que lle faltaban ao Celta para recuperar o recoñecible estilo xiraldino. E así só coa presenza de Aspas na lameira, Damián comezou a imprimir máis velocidade ao xogo, e coa axuda de Mingueza na banda dereita, estirou a un Celta que comezou a saber atacar espazos, a roubar no medio e a contar coa primeira oportunidade para Larsen, outra das súas cabezadas ao traveseiro. Un xogo que en poucos minutos enmeigou o partido cara os celestes que chegaban con facilidade diante de Unai Simón, que diante de semellante panorama preferiu pedir o troco para defender así o seu bendito Zamora. E razón non lle faltou ao gardameta de Murguía, xa que apenas seis minutos despois da súa fuxida chegaba o primeiro dos goles celestes, tras un remate de Williot que na área pequena aproveitou unha asistencia marabillosa de Hugo Álvarez, tras desfacerse pola banda dereita dun par de leóns. Un empate que impulsou aínda máis aos de Giráldez, que coa mudanza de banda de Hugo atoparon a chave necesaria para entrar a saco na área visitante. E así no 71’ marcou Hugo Álvarez o gol da vitoria, nacido nunha recuperación con cambio de orientación de Aspas sobre Damián que filtrou decontado para que o ourensán gañase o espazo en carreira, encarase e xutase dende vinte metros, sen que Agirrezabala puidese meterlle a man. Probablemente un gol definitivo para Hugo Álvarez que, como sucedera o pasado ano con Gabri Veiga, presentou en toda regra o seu proxecto de figura e nova icona celtista. Un gol, ademais, que pasará a historia polo abrazo tremendo dos catro canteiráns protagonistas desta remontada heroica, a dos tres participantes na xogada e a do formidable Carlos Domínguez, sempre un baluarte na defensa.

Co marcador favorable e con vinte e cinco minutos de xogo por diante, Claudio soubo navegar e gardar a roupa, dispuxo as súas pezas para resistir e correr. Dinámica valente que non impediu que se repetisen na lameira os minutos de terror cada vez que se achegaban e, máis aínda, se centraban os visitantes sobre a meta de Villar. Mesmo houbo o seu minuto de pánico, cando o canfurneiro Raúl García marcou en clara falta sobre Starfelt, o lance que faltaban para provocar unha crise de ansiedade na avultada conta do padecer dos celtistas que cos seus constantes apupos (marabilla da rapazada de Marcador!) tamén defendían como podían o axustado resultado. Por ventura, semella que está a piques de comezar a devecida manobra de atraque no porto da salvación.

Publicado en Faro de Vigo: 17/05/2024

Fútbol, o noso

/en , , , , , , /por

O Celta ofreceu o sábado unha hora de fútbol poderoso no que o coliseo do Fragoso vibrou e chegou a cantar o Miudiño e a Rianxeira, un repertorio frecuentado só en días moi escollidos, desta volta para celebrar a primeira vitoria local do adestrador Claudio Giráldez. Unha hora de xogo do noso, regado por catro goles noutras tantas veloces transicións, na que todos os celestes semellaban moito mellores do que nos pareceron executando o pesimismo defensivo de Benítez e a súa estratexia rañicas do un cero. Un partido no que o celtismo expresou durante uns minutos unha ledicia contida, o que non impediu que moitos nos preguntásemos até onde chegou o estrago que durante sete meses perpetrou o anterior responsable do vestiario céltico. Un estrago que chegou a afectar ao propio Iago Aspas, o mellor xogador da historia do Celta, como ao escaso creto que Benítez concedeu ao equipo filial e á canteira, a que lle outorgaba un valor residual e un tratamento paternalista aos xogadores utilizados ocasionalmente no primeiro equipo. Unha desfeita de xogo, e tamén de resultados, que custou moitos puntos, preciosos á hora de botar as contas para escapar dun descenso que esta fin de semana coa derrota do Cádiz parece máis afastado.

Ademais de recuperar o valor do xogo aberto, Giráldez foi capaz de activar o entusiasmo e o compromiso do cadro, contando con todos sen casarse con ninguén, tamén con algúns xogadores da canteira, sen descartar a ningunha das fichaxes de Benítez e Luis Campos. Razón pola que en cada partido introduce variantes do once de gala. Así para facerlle fronte a filosofía de García Pimienta de levar a iniciativa do xogo, o porriñés fixo debutar a Williot e recuperou a Carles Pérez, coa intención de ampliar o campo e procurar transicións protagonizadas por dous xogadores veloces con capacidade sobrada de condución e finalización. Ademais, Giráldez consolidou a súa aposta por endurecer o medio campo onde mandase o músculo de Jailson e a recuperación e distribución de Beltrán, unha parella que se consolida, apoiada por Carlos Domínguez e Unai na defensa, achegando orde e superioridade nun espazo cuxo control e esencial para o míster celeste. Unha aposta completada coas súas tres pezas preferidas e insubstituíbles: o central Mingueza, primeira fonte de xogo e creatividade; o carrileiro Hugo Álvarez, imprimindo dinamismo na banda esquerda e Iago Aspas, aboiando na media punta, liderando as transicións, atacando os espazos e rematando onde lle cadre.

Un esquema de fútbol profundo, alegre, arriscado tamén, que Giráldez ensaiou fronte ao equipo canario con todas as consecuencias. Un deseño que os celestes non souberon interpretar até moi pasada a media hora inicial, co marcador en contra dende o minuto 11, cando Herzog cabeceou a rede un saque de recanto, en claro erro defensivo céltico; xogada que os visitantes repetiron minutos despois con fasquía case idéntica, o que obrigou a unha grande parada de Guaita. Media hora inicial en clara inferioridade na que o medo cortou as bancadas do Fragoso. Algo fallaba na pizarra do porriñés. Probablemente fose por unha defensa mal colocada e por realizar unha presión retardada, os celestes foron sometidos polos canarios que buscaban un segundo tanto. Por fortuna, Mingueza acudiu ao rescate coa súa serenidade e confianza lanzando pases en profundidade, superando as costas dos amarelos, dos que naceron a primeira chegada de Carles Pérez diante do porteiro canario e un xute de Larsen que anulou Vallés. Das biqueiras do central catalán naceu a xogada do primeiro tanto, no 37’, un centro moi profundo de Carles Pérez que rematou Aspas na área pequena. As luvas do Merlín de Moaña crearon, apenas dous minutos despois, unha profundidade sobre Williot que conduciu con elegancia veloz e rematou con calidade superando ao porteiro. Dous minutos de ouro que deron a volta a un encontro que tras os axustes e as explicacións do míster no vestiario fixeron da segunda parte unha auténtica festa de fútbol do noso.

Continuación na que foi decisiva a entrada de Douvikas, un dianteiro ideal para atacar os espazos, que se asociou de marabilla con Aspas para marcar o terceiro e para asistir ao de Moaña no cuarto. Goleada que Vallés impediu fose de escándalo cun Celta onde funcionou coma un reloxo o partido soñado polo seu equipo técnico. A festa inundou entón Balaídos, despois de tantos meses de melancolía, consciente da importancia da vitoria. Con todo, o celtismo sabe que hai moito por remar nas seis datas que quedan. Por ventura semella que contamos, por fin, cun bo patrón e ampla tripulación para enfrontar os temporais que aínda quedan e regresar a porto con bonanza.

Publicado en Faro de Vigo: 22/04/2024

Por un Celta de Primeira

/en , , , , , , , /por

Tras décadas como seareiro de Río non lembro un Celta máis mediocre (frouxo, vulgar ou malo son sinónimos dese adxectivo) na lameira e peor dirixido na banda que o deste Centenario. Non recordo un Celta menos celta que este incapaz de superar o exame decisivo fronte ao Cádiz, un rival directo que se amosou máis consistente e comprometido, a pesar de competir en inferioridade durante máis dunha hora, tras un cartón vermello (a todas luces) inxusto a Víctor Chust. Unha adealla arbitral que un tristísimo Celta feble e desorientado non soubo xestionar ao seu favor, noutro partido decepcionante para unha bancada (máis de 17.000 celtistas) que asiste avergonzada ao espectáculo da impotencia protagonizada polo seu equipo incapaz de propoñer no terreo con certa coherencia algo que se poida considerar como fútbol. Outra desfeita que consolida unha xornada máis ao Celta nos postos de descenso cunha puntuación que mete medo, nove puntos de corenta e cinco posibles (o 20 %), o que, se non se produce decontado un milagre disruptivo, significa perda de categoría. Cifras máis pobres aínda na catedral do Fragoso, onde os de Benítez colleitaron apenas catro puntos de vinte e catro (16,6 %) e recibiron máis tantos que os catro que marcaron, sen ofrecer aínda unha vitoria a unha afección que non desiste e apenas comezou no frío serán do luns a asubiar timidamente ao señor adestrador, rachando ese silencio mesto de Balaídos co que o celtismo adoita expresar o seu desgusto.

O relato do partido resúmese no paradoxo de como se produce un empate a un gol entre un equipo que realiza vinte e seis remates a porta e outro en inferioridade numérica que marca na única oportunidade coa que conta. Un argumento moi semellante a de igualadas celestes anteriores, coa excepción que fronte aos gaditanos estiveron aínda máis espesos, no enésimo ensaio de medular, desta volta deixando a dirección do equipo a dupla Tapia Luca de la Torre, colocando ao imprevisible Mingueza de volante, por momentos alternándose na media punta con Aspas. Solucións que non resultaron atinadas, a pesar do compromiso do internacional peruano, o único dos celestes que gañou duelos os cadistas, mais incapaz de facer circular o balón coa cadencia precisa en cada momento. Unha carencia de construción que mitigou en certa medida Hugo Sotelo, cando saíu avanzada a segunda parte, amosando que o enorme furado que no cadro produciron nas últimas tempadas as saídas de condutores de xogo como Brais, Denís e Gabri Veiga é unha das causas da desfeita actual. Como tamén se repetiron o luns os erros de remate de Xurxo Larsen que para marcar precisa desbotar antes moitos goles feitos, así como o deambular desesperado e acelerado de Iago Aspas por todas as posicións ofensivas, a quen o sufrimento na lameira non o axuda a ver porta. Como tampouco o fixeron os erros do central Starfelt, que xogou tocado, o que amosa a falta de confianza do adestrador en Carlos Domínguez, como en xeral, no que pode considerarse a segunda formación.

No entanto, o máis lamentable do partido co Cádiz foi a caprichosa dirección dende o banco de Rafa Benítez, que se permitiu co marcador igualado a chulería de sacar ao dianteiro Douvikas no tempo engadido, un xesto de poderío de quen se cre intocable, suceda o que suceda, e para quen declarou na previa que o decisivo partido co Cádiz non supoñía unha final. Como desacertados foron as súas constantes mudanzas do debuxo táctico, que chegaron a confundir aos propios xogadores. Un adestrador blindado nun contrato millonario, que despois de xa moitos meses en Vigo aínda non entendeu o significado da camiseta celeste nin o carácter do celtismo nin o valor da súa canteira. Con todo, sabemos que o veterano adestrador madrileño non é o único responsable da profunda crise do mediocre cadro actual de xogadores, que o director deportivo (virtual) Luis Campos devaluou en apenas dúas tempadas.

Estando así de difíciles as cousas e ás portas da apertura do mercado de inverno, a nova directiva de Marián Mouriño non pode poñer unha venda nos ollos e debe decidir se prefire deixar que todo corra como até agora, o que levaría ao Celta a Segunda, ou intentar evitar o descenso introducindo medidas disruptivas que reseteasen a situación, o que obrigaría a fichar con ambición, a cesar a Benítez, a apostar por un adestrador celtista (Berizzo, Giráldez…) e a medio prazo a prescindir de Campos. Un dilema que sabemos non é doado abordar, xa que as dúas opcións son moi gravosas para o balance da Sociedade Anónima Deportiva. No Centenario, o celtismo merece que o Celta continúe sendo de Primeira.

Publicado en Faro de Vigo: 06/12/2023