O Celta recibiu no Bernabeu unha goleada que avergonzou a súa afección. Chovía sobre mollado tras as malleiras recibidas hai pouco no Camp Nou, no Pizjuán e en Vallecas, que devolven ao cadro de Berizzo  á condición de comparsa goleada de bonito xogo combinativo e «temible» tridente atacante. Sen menoscabo da boa tempada dun cadro de carácter bipolar, nin sequera das súas posibilidades na táboa final de marcas, estas goleadas, a maior honra de Messi, Cristiano ou Banega, deberían canto menos provocar unha reflexión por parte do cadro técnico, tanto do adestrador como do secretario técnico. Non é normal estar clasificado na sétima posición e ter recibido 51 goles, sendo de longo un dos catro equipos máis goleados. Como non fai falta ser Valdano para saber que a portaría celeste está cuberta de forma precaria e que lesionado durante toda a tempada Fontás facía falta un central de garantía para defender faltas e saques de recanto. É certo que onte o Celta fixo unha primeira parte digna, mais tamén o é que abondou que Pepe e Cristiano cabezasen na área dúas veces para comprender que era imposible defendelos cos tres laterais baixiños nunha cubertura de catro. Tras a grave lesión de Tucu Hernández e un Cristiano ferido no seu orgullo, a malleira era tan previsible como inevitable. O de onte no Bernabeu ten explicación. Mágoa que Torrecilla e Berizzo non queiran recoñecer as feblezas na composición do seu cadro. Non abonda con apelar á baixa na intensidade nin a erros de concentración. A orixe das goleadas está nos despachos e nas pizarras.