Listado de la etiqueta: beltrán

A tempada de Tangana

/en , , , , , , , /por

A Ricardo Fernández Barcia, mestre panadeiro de Casablanca e celtista.

Aventuro que a tempada do Centenario pasará historia do Celta polo extraordinario himno da oliveira dos cen anos de C. Tangana. E iso que na lameira houbo moito que sufrir nas vinte e oito xornadas gobernadas polo conformismo de Rafael Benítez, felizmente tronzadas por as dez últimas de entusiasmo guiadas pola incrible afouteza de Claudio Giráldez. Anverso e reverso da moeda no banco celeste, ao que non foron alleas tampouco dúas ideas contraditorias de dirección deportiva, a do portugués Luis Campos de ollada financeira de grande angular, destituído nos días de Nadal; a do mexicano Marcos Garcés de ollada máis próxima e atenta ao detalle deportivo, o que resultaría esencial para provocar en marzo a desrupción que precisaba o equipo, cesando ao veterano adestrador madrileño e o seu equipo, mesmo a pesar do seu contrato millonario, tras un vergoñento catro a cero no Bernabeu. Como ao longo da tempada do Centenario resultaría decisiva a elección de Marián Mouriño como primeira presidenta do club, abandonando así os vicios da xestión do seu pai e reorientando cuestións esenciais da comunicación do club co seu entorno, tanto cos abonados, peñistas e milleiros de celtistas espallados polo mundo, como abrindo unha nova etapa de colaboración leal co concello de Vigo no momento decisivo de pechar o proxecto da Grada de Gol, derradeira fase do novo coliseo do Fragoso.

A pesar do escaso engado da proposta do fútbol de Benítez, aburrida e acomplexada, propia dun equipo sen apenas historia, para min unha falta de respecto a un equipo no que xogaron Mostovoi e Mazinho, a mocidade volveu a encher Balaídos, que superou decote os máis de vinte mil espectadores. Como ao longo de dezanove xornadas o estadio volveu a encherse de emoción cada inicio de partido, cando o celtismo interpretaba o himno de Tucho, como unha emocionante declaración de amor as cores celestes e unha disposición a padecer as penalidades que inevitablemente esa condición posúe, fosen severidades arbitrais na sala VAR, fosen froitos do descoñecido que levan os balóns a paus e traveseiros ou sinxelamente as provocadas pola incerteza desacougante que supón sempre este deporte de pelota, sobre todo cando os marcadores están moi axustados e os tempos engadidos se fan interminables na bancada.

Coa permanencia resolta compareceu o equipo de Giráldez na súa derradeira data cun Valencia do Pipo Baraja que xa perdera o tren europeo. Unha oportunidade que o adestrador de Cans aproveitou para ofrecer outro once de gala insólito, no que debutaba o central canteirán Yoel Lago, volvían a banda dereita Kevin e Miguel Rodríguez, Iván Villar regresaba baixo os paos e, por fin, Douvikas se convertía en referente de remate. Moitas primicias para a derradeira xornada que lle custou media hora dixerir aos celestes, cando os visitantes xa se puxeran por diante no minuto 4, cando Carlos Domínguez marcou en propia porta, finalizando unha gran xogada de Thierry que superou en velocidade a Kevin, moi nervioso no día da súa (probable) despedida. Primeiro período no que o Valencia foi superior e puido abrir fenda cando insistía polas bandas, mais que como xa recoñecemos no xogo de Giráldez, que nunca perde o seu esquema, grazas ao tempo que marcaron onte Beltrán e Hugo Sotelo, non impediu que o Celta fose contando coas súas ocasións, como o pao de Aspas, rematando como un acróbata un pase do seu socio Mingueza. Mais foi tras o descanso, cando os celestes saíron a pola igualada, que conseguiron axiña grazas a un claro penalti sobre Williot executado pola capitán de Moaña.

E o caso foi que daquela o estadio estaba máis entretido en celebrar a permanencia que en seguir o que sucedía na lameira, onde o xogo de ambos os dous equipos se fixera ruín. Co empate, educados xa en remontadas por Giráldez, o Celta recuperou certa ilusión, axiña rota polo penalti que provocou Beltrán e transformou Alberto Marí, que poñía de novos aos laranxas por diante. Con todo, os celestes tiveron afouteza de recompoñerse axiña grazas a un balón longo de Iván Villar sobre Aspas que con boas pernas serviu ao espazo para que Douvicas rematase as redes e conseguise un digno e xusto empate. Co golazo do internacional grego finalizaba unha tempada de moitos padeceres e longos desacougos apenas compensada nos últimos meses por ledicias tan intensas como efémeras. Remate de tempada do Centenario que deixa a herdanza de C. Tangana como referente e abre unha xanela á esperanza da man do proxecto deportivo de Garcés e Giráldez. Agardemos que acerten ordenando as saídas necesarias ou inevitables (no maldito fútbol moderno) nun cadro (hoxe) de 33 xogadores e fagan algunha fichaxe que mellore o proxecto recuperado de canteira.

Publicado en Faro de Vigo: 27/05/2024

Competimos no Centenario

/en , , , , , , , , , /por

Foi o do venres un serán celtista cento por cento, tanto na previa musical do Centenario coa participación no palco de Dakidarria e Keltoi, trobadores do celtismo contemporáneo, como despois co agre resultado no tapiz do Fragoso cun Madrid rochoso que por riba contou cos suplementos decisivos do equipo arbitral e da deusa Fortuna. Apenas outra páxina de ledicias celestes e padeceres celtistas combinados na semana na que as expectativas da celebración do histórico vinte e tres de agosto de mil novecentos vinte e tres quedaron case en augas de bacallau, reducidas apenas a instalación dunha pequena placa conmemorativa no interior da sala de lectura da Biblioteca Juan Compañel, con grallas ortotipográficas incluídas, contando só coa presenza da directiva e o secretario xeral de Cultura da Xunta, e a celebración posterior dun acto en Mos con escaso argumento. Celebracións institucionais nas que provoca vergonza allea o escaso peso outorgado polo club á participación da afección e a ausencia do alcalde de Vigo, que representa a toda a veciñanza celeste e a cidade razón de ser do equipo, ademais de xenerosa propietaria dun estadio en completa reconstrución. Outro despropósito institucional de Carlos Mouriño mitigado de xeito informal polo celtismo que no serán do vinte e tres quedou polas redes ás portas de Balaídos para celebrar con cánticos e bengalas a proeza centenaria da fusión do Fortuna e Sporting de Vigo como club dunha cidade e dun país.

Unha semana decepcionante tamén no eido deportivo, na que despois dun xiro de guión imprevisto rematou a telenovela do traspaso de Gabri Veiga finalmente á liga de Arabia Saudí. Unha oferta desas que din imposibles de rexeitar que fará millonario ao rapaz do Porriño ao tempo que anulará por unhas cantas temporadas o seu crecemento como xogador, o que podería ser considerado como un fracaso formativo da canteira da Madroa. Outro de tantos paradoxos dese maldito fútbol moderno, un camiño saudita, por outra banda escasamente novidoso, transitado xa polos odiosos Santi Mina e Luis Rubiales, que levou alí a Supercopa española por unha millonada. Un traspaso o de Veiga que dende hai tempo precisaba Carlos Mouriño para que Luis Campos parchease –certo que con tres ou catro semanas de atraso e co Celta nos postos de pechacancelas dunha liga comezada– o cadro de celestes debilitado en cada unha das catro liñas, carencias na que insiste o adestrador Rafael Benítez na súas comparecencias coa súa admirable claridade didáctica.

Neste contexto tan celtista, un espazo híbrido entre a ilusión e a decepción, máis de vinte mil voces celestes compartiron o himno de C. Tangana, provocando unha reacción emocional irresistible que contaxiou aos de Benítez dende o minuto inicial. Co empurrón de Mingueza pola banda o Celta conseguiu marcar en apenas tres minutos, grazas a un taco de Larsen que desviou un xute de Beltrán dende a frontal. Ledicia estrondosa da bancada viguesa interrompida polo árbitro tras a consulta coa pantalla VAR, que polo seu xesto interpretamos obedeceu a que noruegués tirou da camisola ao gardameta, sen considerar (abonda ver a repetición da xogada) que o visitante antes agarrara o celeste polo brazo para incomodarlle o remate. Un misterioso erro de apreciación arbitral que condicionou completamente o partido e, o que aínda foi máis lamentable, iniciou unha serie de decisións polémicas que prexudicaron ao Celta, sobre todo o penalti (inexistente para o ollo humano) sinalado na segunda parte nunha entrada a Rodrygo por parte de Iván Villar que o porteiro de Aldán pararía despois. Pouca cousa se lembramos que na visita anterior a Balaídos foron tres os penaltis a prol do Madrid noutra arbitraxe esperpento, na que ao Celta tamén lle anularon un gol.

A pesar deste condicionante, o Celta competiu moi ben, amosando que o traballo de Benítez, a pesar das carencias nalgunhas posicións, comeza a callar. Froito dun traballo defensivo admirable e dunha paciencia encomiable os nosos tiveron máis oportunidades de marcar cos visitantes. Mágoa que a Aspas, Larsen, Bamba, Beltrán ou Mingueza lle faltase esa puntería diferencial, esa pausa duns segundos que antecede ao gol. Como faltaron eses segundos de concentración a Aidoo para poder evitar a arteira cabezada de Bellingham (fanfurriñeiro como o primeiro Cristiano Ronaldo) que noqueou aos celestes faltando apenas dez minutos para chegar a porto. Así e todo, a bancada agradeceu un bo partido dos nosos e unha mellora apreciable da súa capacidade competitiva que debe consolidarse en vindeiras xornadas contando coas chegadas das fichaxes anunciadas.

Faro de Vigo: 27/08/2023

 

Estrea inquedante

/en , , , , , , , /por

Estaba todo preparado onte en Balaídos. O estadio lucía precioso, a temperatura era ideal, o horario  moi cómodo, domingo ás cinco da tarde, o mellor dos posibles, a nova grada de Marcador amosábase animadísima de peñistas celestes aos que facía contrapunto algareiro un nutrido grupo de visitantes vermellos en Río Alto (que marcharían encantados pola amabilidade e acollida do celtismo). O himno de Tangana na súa estrea no campionato de Liga, cantado por milleiros de voces, resultou emocionante. Os seareiros expresábanse confiados polo comezo da tempada do Centenario e polas (semellaba que prudentes) expectativas abertas polo Xefe Benítez nas súas rodas de prensa e polo propio equipo cos seus bos resultados nos amigables. Mágoa que todas eses bos augurios e tantas ilusións durasen apenas vinte minutos, o tempo que Celta foi capaz de competir con certo decoro cun magnífico Osasuna europeo de Joseba Arrasate, que a partir do seu primeiro gol, tras unha cabezada de Budimir (vaia dianteirazo!) ao longueiro, aproveitada por Rubén García, foi moi superior en todas as facetas do xogo, quedándolle cativo o resultado, un 0-2, para os seus méritos na lameira do Fragoso.

Unha derrota severa na estrea ligueira dos nosos, que como xa sucedeu en tempadas anteriores, ademais de condicionar a clasificación (comezarán cos pechacancelas) nas vindeiras xornadas, nas que viaxarán a Donostia e recibirán ao Madrid, amosa as importantes carencias na confección do cadro de xogadores, a esta altura (coa marcha prevista de Gabri Veiga) a todas luces de calidade inferior á do campionato pasado (no que se pasaron dificultades até o derradeiro minuto). Como puxo de manifesto o baixo nivel de forma dalgúns “titulares indiscutibles” (Carles Pérez, Aidoo, Unai, Beltrán, Larsen, Aspas…) e a insuficiente adaptación do equipo ao debuxo táctico e ritmo de partido de Benítez. Algo debía cheirar o veterano adestrador celeste, curtido nas lideiras de moitos vestiarios, cando ofreceu un once inicial que semellaba unha declaración non solicitada das carencias do cadro, ou das prometidas fichaxes de calidade que, coa excepción do activismo algo desorientado de Bamba, nunca rematan por aterrar en Peinador.

Neste contexto de carencias enténdese a decisión de Benítez de aliñar a Cervi como lateral zurdo, deixando no banco a fichaxe (promesa) de Manu Sánchez, que nunha tarde moi desafortunada do arxentino abriu ao Osasuna unha viña para colleitar os seus dous goles. Como ten, probablemente tamén, mensaxe en clave a aliñación de Hugo Sotelo (deixando a Tapia no banco) no dobre pivote que, a pesar do desempeño máis ca digno do canteirán, evidencia a necesidade dun mediocentro máis experimentado para asumir a dirección e o control da pausa e do ritmo de partido que pretende o míster. Como a propia aliñación dun desafortunado Larsen, incapaz de entender que precisa ser o primeiro defensor do equipo, baixar o balón cando cómpre xogar en longo ou procurar posicións de superioridade a balón parado, como as saídas tras o intervalo e co partido case perdido de Miguel Rodríguez, Gabri Veiga (na súa despedida) ou dun inxenuo Swedberg (deixando a Paciencia no banco) poñen de manifesto que o Celta precisa dun dianteiro de máis garantías que acompañe a un Aspas que, inevitablemente polo que vimos onte, debe dosificar a xenerosidade dos seus esforzos e afiar a súa puntería sobre os tres paos.

Sendo sempre decepcionantes as derrotas, esta primeira da tempada debería servir de acicate para que os Mouriño e a dirección deportiva tomasen boa nota das máis ca xustificadas solicitudes do seu adestrador para reforzar canto antes tres ou catro posicións claves, sexa as xa citadas como a da propia portaría. Con todo, o resultado tamén expresa a necesidade de afondar no traballo táctico e físico de todo o cadro, que a pesar da presión alta onte perdeu a maior parte dos balóns divididos e os duelos nas xogadas decisivas. Queda, pois, moito traballo por abordar, tanto nos despachos como no vestiario como nas lameiras. Mágoa que o emocionante comezo do Centenario quedase tan deslucido cunha derrota tan clara, que abre moi cedo a páxina da inquedanza, na que tan adoito lemos os celtistas. En todo caso, nada que non poida ir a moito mellor nos trinta e sete partidos restantes.

Publicado en Faro de Vigo: 14/08/2023

Insuficiente

/en , , , , , , , /por

Despois dun partido no que mereceu os tres puntos, o Celta debe agardar outra xornada máis para confirmar a permanencia na primeira das tempadas do centenario. Con todo, foi un punto de ouro, logrado grazas a unha estricada prodixiosa de Iván Villar no derradeiro minuto dos seis de tempo engadido, respondendo a un xute de Joel Roca que se coaba coma un lóstrego. Un empate moi traballado diante do perigoso Girona de Míchel no que os de Carvalhal recuperaron os niveis de compromiso e concentración, o que resultou decisivo para rematar coa abafante xeira de inicios de partido co marcador en contra, orixe das últimas e continuadas derrotas e do baixón anímico dun cadro que semellaba perdidiño. Por ventura, foi a bancada de Balaídos (máis de 14.000 persoas), a que acudiu, como é adoito, ao rescate sostendo ao Celta durante cen emocionantes minutos nos que nalgúns momentos o ritmo dos latexos dos seareiros e seareiras ameazou a saúde dos seus corazóns. Un apoio incondicional nun partido decisivo que unha vez rematado volveu poñer en evidencia a profunda desconexión existente entre unha boa parte do celtismo e a propiedade, apupada de forma estrondosa a saída do estadio, onde apenas tres horas antes fora acollido o equipo con todos os agarimos.

O resultado do partido fixo evidente a severidade coa que Mateo Lahoz e o equipo VAR tratan aos menos poderosos coma o Celta, ordenando a repetición do lanzamento do penalti que nunha primeira instancia parou de forma extraordinaria o gardameta celeste, nunha noite memorable para el. O árbitro internacional con sona de dialogante, na súa derradeira actuación en Balaídos, aduciu que Unai Núñez pisou a área, apenas uns poucos centímetros dificilmente inapreciables, no momento do lanzamento de Stuani, desfacendo así o nobelo de entusiasmo da bancada provocado pola resposta do porteiro de Aldán. Un «penaltiño» nacido dun caneo comido por Javi Galán no recanto da área, nun deses erros non forzados aos que nos ten afeitos o lateral esquerdo celeste. Un agasallo que no minuto 59 desortellaba unha actuación excelente do estremeño, de cuxa biqueira naceu o gol celeste no 41’, tras unha presión e roubo, o que lle permitiu centrar sobre Carles Pérez, outra vez o mellor dos nosos, que coa axuda de Oriol Romeu bateu a meta de Gazzaniga. A cara e a cruz de Galán, un deses contrastes que fan do Celta, despois do parón de seleccións, un equipo inxenuo e fráxil capaz de estragar nun instante o talento e o compromiso compartido por case todos os seus membros.

Un partido no que o Celta volveu a activar a súa capacidade competitiva, no que tanto a ausencia de Beltrán como a do tocado Aspas (até os quince derradeiros minutos), xunto a novidosa incorporación na banda esquerda do canteirán Miguel Rodríguez, non foron óbice para amosar unha recuperación notable do xogo, tanto ofensivo como defensivo en ambas as dúas áreas. O profesor Carvalhal, curado en derrotas anteriores, na primeira media hora fixo fincapé en protexer a súa porta deixando o balón aos cataláns e intentando roubalo en duelos individuais, que nalgúns casos gañaron os celestes, sobre todo Galán e Tapia, facilitando entón as transicións en velocidade conducidas por Carles Pérez ou por Gabri Veiga, moito máis activo, comprometido e acertado que en xornadas anteriores. Estratexia que, a piques do remate da primeira sesión, deu os seus froitos co gol de Carles e que se intensificaría na segunda, tras o incidente do penalti repetido, cando Larsen nunha gran xogada puido asegurar a permanencia encarando o porteiro visitante. Oportunidade da que gozarían nos mellores minutos de xogo celeste, entre o 75 e 85, Cervi e Pérez, coincidindo coa entrada de Aspas, que nun exercicio de afouteza intentou acender a súa lámpada máxica. Míchel non se intimidou e cos cambios o Girona volveu apertar, mais entón atopou para a nosa fortuna as luvas de Villar, que salvaron o punto.

O Celta segue no lío e co piloto vermello de perigo aceso. Mais a recuperación do xogo, e sobre todo a indubidable activación anímica amosada diante do Girona, aventuran que ben na viaxe a Cádiz ou no peche co Barça con apenas outro punto pode asegurarse a permanencia. Será entón, con acougo e altura de miras, cando se poidan buscar responsabilidades dunha xestión da tempada a todas luces insuficiente e da necesaria renovación do modelo deportivo de Campos avalado por Chaves e Mouriño.

Publicado en Faro de Vigo 25-05-2023

Campo do Fragoso CCXV

/en , , , , /por

MOHAMED, ESTRATEGA

As coidadoras da lameira de Balaídos prepararon onte unha fermosa alfombra xadrezada para a batalla de estratexia entre Antonio Mohamed e Diego Simeone, dous amigos de infancia, que conciben o fútbol de xeito moi semellante. E a verdade que non hai dúbida ningunha que a pizarra preparada polo adestrador celeste resultou vencedora cunha claridade e unha facilidade que moi poucos agardaban na bancada do Fragoso. O Celta foi onte un equipo moi serio, sólido e vérsátil, alegre e disciplinado, moi ben armado dende atrás con tres (e ás veces até catro) centrais que controlaron todo o xogo aéreo, cun centro do campo extraordinario, no que Beltrán e Lobotka, unha parella de figuriñas que moito nos vai facer soñar, roubaron e teceron ao seu antollo en case todas as fases do xogo, e cunha tripla de dianteiros dispostos a enxergar sempre a porta. Un Celta excelente e ilusionante, contaxiado dende a banda por unha intensidade e un espírito colaborativo que Simeone non soubo contrarrestar nos case cen minutos do partido.
Tras apenas tres partidos de campionato, xa podemos afirmar que o Celta de Mohamed pretende afastarse daquel equipo curriño da tempada pasada, tan simpático en todos os estadios, xa que ofrecía o espectáculo dun fermoso xogo combinativo, mais no que non era difícil atopar furados provocados pola descontinuidade da súa intensidade e pola súa fraxilidade defensiva, sobre todo nas xogadas de estratexia a balón parado. Onte Mohamed demostrou que a clara e contundente vitoria celeste foi construída dende unha defensa poderosa en altura e moi solidaria nas axudas, na que traballaban todas as liñas, incluída a tripla atacante, para así forzar dende a propia liña de tres cuarto do rival, erros de pase ou perdas forzadas que puidesen crear superioridades decisivas. Esa foi a estratexia que lle preparou Mohamed a Simeoni: roubo, carreira e definición.
Durante a primeira parte o Celta controlou o xogo durante os primeiros vinte minutos, mais tivo moitas dificultades e apenas conseguiu achegarse á meta de Oblak en dúas ocasións. A primeira facilitada pola mobilidade de Pione Sisto en todas as posicións da mediapunta, e a segunda no minuto dezaoito nun xute lateral afastado de Aspas. Mentres que o Atlético nese período derramou máis posibilidades de gol: a que lle ofreceu un erro de confianza de Lobotka, bóla valiosa que aproveitou Diego Costa e Griezmann finalizou cun xute que lameu o pau; varias entradas que abriu pola banda Filipe Luis, un remate cruzado de Correa e un xute de Saúl desviado por Araújo, cando finalizaba este período, no que, sobre todo, no último cuarto de hora os colchoeiros foron superiores.
Mais xusto cando comezou o segundo acto, a estratexia do arteiro Mohamed estourou: un esvarón de Godín foi aproveitado polo seu compatriota Maxi Gómez, que encarou a Oblak, xutou ao primeiro pau e bateu por baixo ao gardarredes atlético. Un gol de libro da estratexia roubo-carreira-definición. Cinco minutos despois o dianteiro charrúa recuncou na súa recuperación e desta volta centrou para que Iago Aspas cabezase ao pau dereito entre os dous centrais atléticos, un caroliño de moitos estralos co que o Merlín de Moaña inaugura o seu taboleiro desta tempada.
Dous goles que abriron corenta minutos de xogo memorable dos celestes que co seu fútbol combinativo e potente («futbol de salón» cantou a bancada en varias ocasiós) noqueraron aos de Simeone e puideron marcar en varias oportunidades. A Pione faltoulle no 66’ un alento na área pequena para rematar outra combinación letal de Maxi e Aspas. No 70’ Cabral marcou de cabeza un saque de falta de alta precisión de Hugo Mallo, gol anulado polo VAR por un fóra de xogo deses de milímetros. No 80’ Mallo finalizou cun xute chapado por Oblak unha xogada coral longuísima. Cinco minutos despois Beltrán, incansable e finísimo toda a tarde, finalizou outra xogada colectiva cun xute frontal. Na xogada seguinte Maxi ensaiou o pase da morte na área pequena e non atopou rematador… Un auténtico recital celeste que Beltrán mereceu pechar con gol cando comezou un tempo engadido de sete minutos. E o Atlético de Simeoni? Desconcertado e case desaparecdo diante dun Celta que defendía coa posesión da pelota, apenas puido ensaiar cando esmorecía o partido un xute de Griezmann que quedou desviado.
Foi a de onte unha das mellores segundas partes do Celta que lembramos en anos. A estratexia de Mohamed funcionou as mil marabillas e todo o equipo estivo a un nivel de xogo excelente, especialmente a tripla de centrais (Araújo, Cabral e Roncaglia) sobre a que se construíu esta merecida e tan ilusionante vitoria.

Campo do Fragoso CCXIV

/en , , , /por

RODAXE

Tras a apertura do campionato diante do Espanyol nunha tarde abafante o Celta de Antonio Mohamed continúa en rodaxe de pretempada e sen vitorias para a serie estatística. Abondaron os vinte primeiros minutos de presión intensa sobre a liña de tres cuartos visitante, que acurrularon aos cataláns no seu terreo, para amosar as intencións do técnico arxentino que pretende un xogo vertical, rápido e vibrante. Probablemente unha noticia esperanzadora, aínda que non se traducira apenas noutras ocasións que un xute lonxano de Hugo Mallo aos oito minutos e un remate en diagonal de Brais Méndez, dez minutos máis tarde, que procuraba a aparición dun Maxi aínda moi desorientado tras a súa efémera participación mundialista.

Mais a medida que o globo da presión celeste se foi desinchando, o que é comprensible a esta altura de agosto, o Espanyol fíxose de forma paciente co balón e o partido até o descanso foi claramente dominado polos visitantes que devagariño e cun xogo de afán combinatorio trataron de gañar superiorades na área viguesa. Unha cabezada de Cabral, a un bo centro de Lobotka, e un saque de recanto foi o resto da produción ofensiva celeste durante ese primeiro período. Porén, no corenta e tres, o gato de Catoira tivo que empregarse con sangue frío cando o compostelán Borja Iglesias (inxustamente asubiado por unha minoría da bancada celeste) o encaraba na área pequena. Un minuto despois, o Españyol recuncou nun saque de recanto, que os centrais celestes non souberon defender, deixando que un defensa, Mario Hermoso, controlase a bóla e marcase a pracer na proximidade da área pequena.

No comezo do segundo acto, os de Mohamed aceleraron a intensidade do pulso. Tardaron apenas cinco minutos en nivelar a táboa de marcas tras unha xogada pola banda de Júnior Alonso, unha das mellores noticias celestes da tarde, que centrou en carreira con tan boa fortuna que o intento de despexe dun central españolista, diante da presión de Aspas, enviou o balón ao pao e despois á rede. Un gol que animou a Mohamed a ir polo partido, retirando da alfombra do Fragoso a un pouco acertado Pione Sisto e dando unha nova oportunidade ao polémico Emre Mor. Foron estes os mellores minutos de xogo celeste, cando por fin conseguiu funcionar en ataque a parella de mediocampistas pequenos formada por Lobotka e Beltrán, un mociño con trazas de auténtica figura, cuxas evolucións nos lembraron as daquel Silviña, chegado hai unha década do Eibar, e algúns dos seus pases aos espazos baleiros aos que facían os mellores Xavi ou Iniesta.

Nesta segunda parte cada equipo estragou a súa oportunidade de ouro. A celeste morreu na biqueira de Emre Mor que tras un servizo maxistral de Aspas rematou de forma moi inocente cando quedou só na área diante do galego Diego López. Unha mágoa. Cinco minutos máis tarde chegou a perica, cando Sergio García obrigou ao porteiro de Catoira a estricarse e desviar un balón que dende a bancada vimos dentro.

Un partido nivelado e un empate xusto do que dificilmente poden tirarse outras conclusións que o Celta de Mohamend aínda está só ao cincuenta ou sesenta por cento do que pretende o seu técnico. Sen dúbida que fichaxes como as de Beltrán, Júnior Alonso ou Boufal parecen moi ilusionantes. Como o estado baixísimo de forma de xogadores claves a tempada anterior como Maxi Gómez e Pione ou a ampla nómina de lesións musculares son circunstancias que mudarán nas vindeiras semanas. Con todo, o maior interrogante para os afeccionados aínda está en saber a que xogará o equipo de Mohamed, se o que vimos nos primeiros vinte minutos será a pauta ou será apenas un espellismo dunha tarde de calor abafante. Agardemos que a rodaxe finalice canto antes e se despexen as dúbidas e celebremos a primeira vitoria.