Listado de la etiqueta: aspas

Sufrimos todos xuntos

/en , , , , , , /por

Confesouno o simpático Xurxo Larsen sobre a lameira ao remate do partido do serán do pasado venres: «sufrimos todos xuntos!». Unha frase que resume o alivio e a unión que para o cadro de xogadores, técnico e afección celeste supuxo a vitoria raquítica e sufridísima ante o Almería, pechacancelas da categoría que no que vai de liga non gañou aínda partido ningún. Un triunfo celeste a todas luces merecido, mais ao que non foron alleos nin a enésima interpretación do VAR do que é fóra do xogo, anulando un gol aos celestes no minuto 20, como as desgrazas dos visitantes, que competiron media hora con dez xogadores, tras a expulsión de Langa, e practicamente con nove durante o decisivo derradeiro cuarto de hora, tras a lesión de Leo Baptistao cando Gaizka Garitano xa fixera os cinco trocos. Tres puntos de ouro que axudarán a calmar a ansiedade de equipo e afección, pero que non poden agochar nin o discreto xogo celeste nin a que semella irreversible perda de confianza dunha parte moi considerable da bancada con respecto ao sistema e ás formas do señor adestrador, apupado en diversos lances do encontro.

Un partido, ademais, para a historia xa que despois de quince anos e 676 encontros, o Celta presentaba un once sen participación de canteirán ningún, o que sancionado Iago Aspas e con Carlos Domínguez no banco pode explicarse tanto como mostra da traxectoria errática da propiedade do club sobre o valor da canteira, incluídos traspasos, castigos e ausencia de empatía e agarimo coas promesas nosas, como a escasa simpatía que dende a súa chegada expresa o adestrador actual polo espírito da Madroa. Papel da canteira que Benítez reduce a un revulsivo in extremis, como amosou o venres cando para afrontar a temible síndrome do tempo engadido, incorporou faltando apenas seis minutos de xogo a Hugo Sotelo e Hugo Álvarez que axiña amosaron unha tranquilidade e un sentido na circulación e posesión da pelota que até entón lle faltaba aos seus compañeiros. Unha desconfianza na canteira nosa, que o míster non agocha nas súas disertacións, mais que coincide cunha tempada excelente para o Celta Fortuna de Claudio Giráldez, que utiliza un estilo de xogo combinado e formativo dunha escola futbolística moi distinta á do cada vez máis discutido Benítez.

O mellor do partido dos celestes foi o gol de Óscar Mingueza, nesta ocasión centrocampista destro, que no minuto 72 desatascou un partido no que os celestes se abaixaran tras a anulación polo VAR no 20 dun tanto de Bamba. Un xeitoso gol fantasma froito dunha xogada iniciada tamén polo catalán que sobre as costas dos defensas visitantes enviou a bola sobre Luca de la Torre que mellorou a xogada servindo de forma maxistral sobre o internacional costamarfileño. Unha anulación que nun serán de moita choiva funcionou como outro balde de auga fría sobre o ánimo dos celestes, que quedaron case conxelados cando os visitantes dispuxeron da súa única oportunidade, unha chegada pola banda dereita na que Langa xutou sobre a base do poste con Guaita superado. Un susto do que os nosos non se recuperaron até ben entrada a segunda parte grazas en boa medida ás conducións de Bamba pola banda esquerda (mágoa que non resolvese mellor as finalizacións) e, sobre todo, polo bo criterio de Luca de la Torre, o mellor dos celestes, capaz de romper as liñas dos almerienses e de introducir criterio, algo pouco frecuente no Celta actual. Así chegou o gol de Mingueza froito dun xutazo case dende a frontal ao que non chegou Maximiliano, o excelente gardameta do Almería, que até entón salvara ao seu equipo nos remates de Larsen e nunha cabezada de Douvikas.

Por ventura, nesta ocasión o Celta superou satisfactoriamente a desacougante síndrome do tempo engadido, en boa medida grazas a inferioridade numérica na que quedaron os visitantes, o que non impediu que, estando abonado aos finais co marcador moi axustado, o sufrimento na lameira e na bancada se alongase até o final. Foi entón decisiva a entrada na lameira dos Hugos axudando a manter a posesión, mentres a bancada agardaba co corazón na man o derradeiro asubío arbitral. En resumo, un triunfo merecido, mais sen floreos,  que mantén ao Celta na loita pola supervivencia que terá a súa vindeira final en Balaídos o 31 de marzo ante o Raio Vallecano. Agardemos lembrar esta horrible tempada do Centenario só como aquela na que sufrimos todos xuntos para conseguir unha nova permanencia.

Publicado en Faro de Vigo: 03/03/2024

Lixeiras melloras

/en , , , , , , , /por

Abriu Marián Mouriño a súa presidencia cunha vitoria, a primeira da tempada na catedral das abelairas, e cun achegamento simbólico a alcaldía do concello de Vigo, ocupando a butaca que o seu pai deixaba baleira no palco. Dúas noticias moi esperanzadoras, senllos síntomas de mellora que non agochan o enorme sufrimento co que foron obtidos estes tres puntos, froito dunha xenialidade, un taconazo moi afortunado de Xurxo Larssen, como tampouco ocultan as dificultades para abrir un diálogo empático con Abel Caballero, despois de anos de incomunicación e trasacordos, o que revertería, sen dúbida, na aceleración da posta en marcha das obras de construción da grada Gol e da finalización do novo estadio, e beneficiaría tanto a Sociedade Anónima Deportiva celeste como a propia cidade de Vigo. Melloras, en todo caso, que despois de catro xornadas sen perder, nas que se obtiveron 5 puntos de 12 posibles (máis do 40 %, mudando a tendencia negativa) e apenas se encaixou un gol, alivian un chisco a situación clasificatoria crítica dos celestes, que despois de varios meses, quedarán (canto menos por unha noite) virtualmente fóra das posicións de descenso, o que supón un cativo respiro de Nadal para Rafael Benítez (confirmado pola presidenta esta mesma semana) e o seus xogadores.

Sen chegar a provocar unha revolución, o adestrador celeste pouco amigo de cambios introduciu no once de gala até catro con respecto ao de Vallecas: Carlos Domínguez no centro da defensa, cubrindo con moi bo criterio e posición a gripe do incuestionable Starfelt; Ristic no lateral, mellorando tanto en defensa como en ataque o que viña facendo Manu Sánchez; Cervi na banda esquerda, amosándose máis profundo e constante que Mingueza; e Dotor no centro, probablemente máis implicado nos duelos ca Luca de la Torre, que o substituiría nos decisivos minutos finais, cando o equipo estaba en inferioridade. Mudanzas que en liñas xerais melloraron ao equipo, sobre todo a capacidade de presión inicial, onde destacaron tamén o compromiso e a intensidade de Renato de Tapia (mágoa das súas dificultades para atacar con máis precisión) e a afouteza incombustible de Iago Aspas, que fixo unha gran primeira metade, protagonizando case todas as transicións celestes, tirando faltas e saques de recanto, rematando, defendendo, un auténtico xogador orquestra, con vontade de aceiro que se resiste ao ocaso, a pesar da mala fortuna que tivo onte cando provocou unha falta táctica pola que foi sancionado de forma moi rigorosa cunha tarxeta vermella, que deixou ao equipo no minuto oitenta nunha situación moi comprometida.

No entanto, as mudanzas na aliñación de Benítez non puideron ocultar as carencias clamorosas de xogo dos celestes, aos que sobra medio do campo, tanto polo esquema inamovible do seu adestrador de “colle a pelota e corre” (emulando o título daquela película de Woody Allen), como pola ausencia dun xogador capaz de gañar superioridades nese espazo central, rebentando as liñas de equipos como o Granada ou Cádiz que en Balaídos tiveron máis a pelota e superaron aos nosos tanto en efectivos como en capacidade de chegar a área rival. Onte a promesa granadina, Bryan Zaragoza (xa fichado polo Bayer de Munich), toleou primeiro a Kevin e despois a Mingueza, aínda que por fortuna non conseguiu marcar cando cruzou de máis un balón ao pao longo. Como tamén foi de salientar onte, cando o Granada atacaba a tumba aberta, a coraxe coa que os celestes afrontaron en inferioridade eses derradeiros minutos e os seis de engadido, nos que con respecto a partidos anteriores aos nosos defensas treméronlle un pouco menos as pernas e Guaita con intelixencia procuraba en cada saque de porta a disputa de Doubikas, que (outra vez máis e desafortunadamente) entrou en xogo moi tarde, para substituír a Larsen, o dianteiro preferido da mocidade celtista, que, coa excepción do seu gol de alta escola, estivo espeso e pouco acertado.

Ao remate do partido, a bancada agarimou aos celestes por vez primeira no que vai de temporada do Centenario, na que os celtistas en Balaídos estamos vivindo (sufrindo) de puro celtismo, sen apenas outros motivos para a ledicia que celebrar os resultados e o xogo do Celta Fortuna do prometedor Giráldez. Ben sería que a nova presidenta, que inicia a súa responsabilidade con declaracións esperanzadoras de reconciliación co concello e coa afección, non adiara a contratación dese medio centro con xerarquía e algunha outra posición defensiva, que poderían funcionar como revulsivo imprescindible nunha segunda volta onde xa non se pode sentir medrar a herba.

Publicado en Faro de Vigo: 17/12/2023

Mayday

/en , , , , , , /por

Diante do Atlético de Simeoni o Celta de Benítez volveu naufragar, incapaz de facer fronte ás múltiples desgrazas da travesía do serán do pasado sábado. Outra severa derrota en Balaídos que condena ao Celta ás posicións de descenso e afonda máis nunha crise deportiva que co barco nas pedras Marián Mouriño debe afrontar antes da apertura do mercado de inverno. Números pésimos os de Benítez (6 puntos de 30 posibles, apenas o 20 %; unha vitoria en 10 xornadas, un 10 %; 18 tantos encaixados por 10 marcados…), os peores en décadas, que de non iniciar unha certa remontada, da que hoxe por hoxe non se enxergan indicios, agoiran un descenso na tempada do Centenario. Unha situación xa de emerxencia vivida o sábado na catedral do Fragoso con respectuoso silencio, a pesar dos inevitables murmurios cando transcorrida unha hora de xogo Benítez, como ven sendo habitual, prescindiu de Aspas, o sábado outra vez o mellor (con diferencia) dos celestes, abrindo unha vía de auga, emocional e táctica, que na media hora final (decisiva) o veterano adestrador non viu ou non soubo pechar.

E o argumento do partido cos atléticos foi semellante ao de derrotas anteriores en Balaídos, un catálogo de desgrazas, impotencias e erros non forzados. Un acto inicial excelente, esperanzador, quizais os mellores minutos da tempada, nos que un magnífico Aspas na dirección celeste toleou aos de Simeoni, Kevin (unha novidade necesaria) pechaba a subida de Lino, Mingueza filtraba xogo polo centro e Bamba, Larsen e o propio Merlín de Moaña protagonizaban transicións perigosas ás que só lles faltou afinar na finalización. Un segundo acto dramático, iniciado de forma súbita no fatídico minuto 27, noutra xogada de infortunio, nesta ocasión protagonizada por Iván Villar, até entón moi regular, que tras unha vacilación no bloqueo dun balón provocou un penalti inocente sobre Morata, ao que se engadiu unha a todas luces inmerecida tarxeta vermella, un castigo suplementario do árbitro e sala VAR, que deixou aos nosos con dez e arruinou outro partido. O terceiro acto foi o de afouteza, esforzándose os nosos en nivelar o marcador, o que tivo nas súas biqueiras Bamba cun xute que bateu no traveseiro, esforzo malogrado por outra xugada desgraciada, tras a polémica saída do terreo de Aspas, desta volta un erro do debutante Guaita, incapaz de intuír a traxectoria dun xute defectuoso de Griezmann, tras protagonizar unha transición que superou as tres liñas celestes. Un segundo erro fatal na portaría que arruinou as esperanzas de remontada. Foi o epílogo semellante ao de episodios anteriores, vinte e pico minutos de desfeita, na que renxeron todas as costuras da defensa local e na que Benítez volveu a amosar a súa incapacidade para pechar  os partidos con éxito ou canto menos con certa dignidade.

A pesar de repetir argumentos e derrotas, o adestrador celeste que levou o barco ás pedras non reacciona, agardando nun acto de fe que cheguen os ventos propicios, mentres se vai reducindo a presenza na lameira do corazón celeste, a puntuación se conxela, o calendario próximo intimida (Girona, Sevilla, Athletic, Valencia…) e a bancada celtista comeza a expresar a súa inevitable e lexítima preocupación polo devir da tempada. Que facer en semellante circunstancia tan adversa? Como evitar esta sucesión de erros fatais?  Como conseguir interpretacións máis ecuánimes da sala VAR? Como mellorar a puntaría dos atacantes? Como xestionar os minutos decisivos nun fútbol con cinco cambios e incremento do tempo engadido? O celtismo emite un mayday, unha chamada de socorro nunha situación de emerxencia, que debe ser atendida pola responsable da propiedade da Sociedade Anónima Deportiva.

O celtismo sabe que esta situación comprometida, a pesar do catálogo actual de desventuras, non é atribuíble a un momento de mala fortuna ou a unha planificada persecución arbitral, como parece facernos crer o actual adestrador. Como ben entende a bancada nosa que a marcha de Brais, Denís, Mallo e Gabri Veiga, nas últimas dúas temporadas, debilitou o corazón celeste, e a calidade do cadro de xogadores, que a pesar dos ingresos dos seus traspasos, non foron substituídos nin de lonxe, o que o debilita con respecto a tempadas anteriores. Quen debe dirixir sen demora esa imprescindible operación rescate? Eu apostaría por procurar con afouteza e determinación as solucións dentro dos vimbios dispoñibles (xogadores e técnicos) na propia casa. Hainos e de indubidable calidade e coñecemento actualizado.

Publicado en Faro de Vigo: 23-10-2023

Toca remar

/en , , , , , , , /por

Comezou o Celta fronte ao Athletic Club en postos de descenso e rematou o partido décimo sexto, formando parte desa decena de equipos que cunha diferenza de apenas dúas vitorias loitarán pola permanencia que semella, tal como vai de baixiña a puntuación do pechacancelas, vai estar por riba dos corenta puntos. Unha primeira volta mediocre dunha das tempadas do centenario celeste na que a bancada do Fragoso asumiu con paciencia a caprichosa planificación deportiva da propiedade que deixou na bancada a Denís Suárez, o director de xogo da pasada liga, sen ser substituído por outro medio do seu nivel, ao tempo que recrutou media ducia de promesas e un par de veteranos que, con algunha excepción, aínda non callaron cando vai mediado o campionato. Un conformismo dos responsables do club, moi perigoso nunha liga igualadísima como a actual, que a dous días do peche nin sequera aproveitou a posibilidade do mercado de inverno sequera coa intención de ilusionar a un celtismo tan incansable como xeneroso na súa dedicación.

Como tampouco, até o partido de onte, a incorporación ao banco do doutor Carlos Carvalhal provocara unha clara reorientación da tendencia dos fracos resultados do equipo, a pesar de tratarse dun adestrador estudoso que polas súas características, a súa querenza polo bo xogo, pola flexibilidade e organización táctica e a súa aposta polos novos valores, como mesmo pola súa afinidade cultural e afectiva, mamada na súa Braga natal, podería construír no Celta un proxecto de longo alento. Un Carvalhal que na tarde de onte, coñecedor da transcendencia do encontro, arriscou moito de saída, cun novo debuxo que fixera saltar a asfixiante presión alta dos xogadores de Ernesto Valverde. E para iso non dubidou en deixar no vestiario a Mallo, Beltrán, Cervi e Larsen, habituais no once inicial celeste, debuxando un rombo inédito no medio do campo, con Tapia, Óscar, Gabri Veiga e Luca de la Torre, deixando unhas bandas longas para que corresen Carles Pérez e Javi Galán na procura dun solitario Iago. Un plan de partido que deu resultado no primeiro minuto de xogo, nunha explosiva carreira do extremo catalá finalizada cun xute cruzado que superou ao porteiro. Un golazo de fermosa factura, anulado a instancias do VAR, que amosou que o Celta onte pretendía tirar de orgullo e moita velocidade para saír canto antes da súa delicada situación.

Secasí, foi un espellismo, xa que os leóns foron tecendo a súa rede que colocaban practicamente á altura da área galega, impedindo que o Celta se estirase e fose capaz de sacar o balón do seu propio terreo. Con todo, Carles e Luca de la Torre realizaron un par de carreiras xeitosas até a liña de fondo, sen consecuencias entre os tres paos, nunha primeira parte que resultou intranscendente para ambos os dous equipos. Por ventura, Carvalhal non se conformou coa igualada e coa continuación deixou no vestiario a Tapia e Óscar, onte (como ao longo de todo o campionato) moi pouco afortunados. A entrada de Beltrán contribuíu a coser ao equipo e a de Larsen a abrir fendas entre os centrais vascos para que Iago puidese coarse e tecer paredes co dianteiro noruegués. O Celta foise estirando e enredando  coa súa tea ao Athletic até que no minuto 70 un servizo excelente de Luca, que Larsen moi fino deixou pasar agachándose, chegou a Iago que soubo gañarlle a posición aos centrais e conseguiu bater a Simón. Outra peza de ourivería do Merlín de Moaña, a novena no que vai de campionato, que resultou por ventura decisiva, como xa o fora nas vitorias anteriores celestes.

Con vinte e cinco minutos por diante, o Celta tirou de afouteza e soubo defender con orde e serenidade o resultado, mesmo sen renunciar a volver a collerlle as costas aos bilbaínos. Un exercicio defensivo óptimo, deixando a porta a cero, moi esperanzador para facer fronte a unha emocionante segunda volta do campionato na que aínda hai moito que roer entre unha decena de equipos. A este Celta orgulloso de Carvalhal, que agardamos sexa reforzado cun dianteiro, tócalle remar e remar.

* Publicado en Faro de Vigo 30/01/2023

Campo do Fragoso CCXXXIII

/en , , , , , /por

FALTOU O GOL

Dende aquel domingo, 6 de outubro, no que Aspas abriu a súa táboa de goles da tempada fronte ao Athletic, o Celta non gaña en Balaídos. E dende hai dous meses, desde aquel esperanzador 1-3 en Vilarreal, non volveu coñecer a vitoria. Dende entón, a pesar dunha certa melloría no seu xogo, o Celta en Balaídos conseguiu catro empates consecutivos fronte a outros tantos rivais directos, Valladolid, Mallorca, Osasuna e Eibar, o que a pesar de atallar a hemorraxia de derrotas, non chega para abandonar as posicións de descenso e para navegar devagariño cara a porto seguro.

O equipo de Óscar García Junyent non acada mellores resultados porque está pelexado co gol, apenas sete, dende a vitoria no estadio da Cerámica, por dez encaixados no mesmo período, un balance negativo que de non ser corrixido decontado agoira, xa no mes de xaneiro, a perda da categoría, o que constituiría unha catástrofe deportiva, pero tamén da propia sociedade deportiva, polas súas repercusións económicas, rompendo cunha xeira de oito tempadas  consecutivas en Primeira. Un agoiro que aínda pode ser frustrado, mais que obriga a unha reacción de afouteza, da que onte identificamos algúns indicios, semellante á que o noso admirado Fernando Vázquez provocou desde que chegou ao banco de Riazor.

Certo é que fronte ao Eibar os celestes fixeron case todo o que cómpre facer para conseguir unha vitoria, menos o requisito indispensable de marcar polo menos un tanto, nunha tarde onde quizais polo revoar constante das gaivotas sobre a lameira os ventos non lle foron propicios aos nosos. Os de Óscar García Junyent superaron aos de Mendilíbar en todas as facetas de xogo, tanto ofensivo como defensivo. As tres torres viguesas, Murillo, Araújo e Okay, coa excepción de erros pequenos de coordinación con Rubén, pecharon con catro cancelas a porta do seu gardameta, que apenas despexou un saque de recanto con perigo. Pola contra, o Celta gozou de numerosas chegadas a área, media ducia sobre os tres paos, sendo moi superior en intensidade, anticipación e recuperación na liña de dous terzos armeira, algo que había moito tempo que non viamos nos nosos. Máis esa superioridade resultou insuficiente diante da porta de Dimitrovic, quizais porque onte Aspas, Beltrán, Olaza, Rafinha e Pione padeceron os efectos desa estraña síndrome da afasia goleadora, un medo descoñecido no Campo do Fragoso dende hai moitos tempadas.

En ningún partido desta liga dispuxo o Celta de tantas oportunidades para marcar no seu estadio. No minuto 23 Pione, sempre moi activo e comprometido co colectivo, filtrou un balón de ouro dentro da área que estragou Santi Mina, un dianteiro moi desafortunado diante da porta, nesta súa segunda xeira celeste, que por méritos obxectivos non semella ter sitio no once inicial. No 32’ foi Aspas quen o intentou dende a banda e, a piques de rematar a primeira parte, Pione mereceu marcar cando aproveitando un erro dun defensa vasco o seu xutazo bateu nas luvas do gardarredes, o mellor dos visitantes.

Tras a reanudación, o Celta intensificou as súas chegadas, froito na maior parte das veces das asociacións entre Pione, Aspas e Rafinha, que tomaron as rédeas do equipo. Razón pola que resultou incomprensible e desafortunado o troco precipitado do internacional dinamarqués, o que anoxou con Óscar a unha parte da bancada que por vez primeira apupou ao adestrador catalán. Con todo, Aspas tivo no 64’ a mellor ocasión do partido, un xute con veleno de gol ao pao longo que atopou outra vez as luvas do porteiro nunha gran estricada. Nos decisivos minutos finais, un lanzamento de falta de Olaza bateu no poste e pouco despois un xute dende a frontal de Rafinha, tras unha extraordinaria asistencia de Aspas, saíu lixeiramente alto. Por non falar do barullo que no desconto se produciu diante da liña de meta visitante cando lle esvarou a Dimitrovic o balón entre as pernas e alí caeu Denís na súa disputa pola pelota cun defensa.

Diante do Eibar ao Celta faltoulle fortuna, xa que os seus merecementos foron moito maiores co resultado obtido. No entanto, o esperanzador do partido foi o incremento da intensidade e da implicación de xogadores claves (Pione, Aspas, Okay, Rafinha, Beltrán, Murillo, Araújo tiveron unha boa actuación), o que aventura que as vitorias chegarán, sempre que exista o compromiso e o xogo necesarios. A pesar das dificultades do temible calendario próximo, o Celta debería remontar se persiste na estratexia de onte. Faltou só o gol. Non está todo perdido.

 

Campo do Fragoso CCXXXII

/en , , , , , /por

INSUFICIENTE

Tras a derrota en Leganés fronte ao pechacancelas e o empate co Mallorca en inferioridade numérica, o Celta liquidou as expectativas de rápida remontada xeradas pola chegada ao banco de Óscar García Junyent. As mudanzas que introduciu o adestrador catalán no patrón de xogo e a recuperación dalgúns xogadores como Pione Sisto e Olaza amosáronse aínda insuficientes para conseguir sequera unha vitoria en Balaídos e poder saír dos postos de descenso, que ocupa dende hai case dous meses. Outro empate deprimente para o celtismo, que comeza a amosar sinais de cansazo (apenas 13.247 persoas nas bancadas do Fragoso), peche tamén dun ano 2019 horrible para o Celta, estatisticamente o equipo da categoría que acadou menos puntos, apenas 34 en 38 partidos disputados. Números, que de non seren mellorados decontado, levan ao equipo a esvarar cara a ese foso sen fondo da segunda división, con todos os perigos que iso supón, como se pode comprobar esta tempada na traxectoria do Deportivo da Coruña.

Certo é que onte o Celta completou uns primeiros vinte minutos intensos, arredando aos visitantes sobre a área do seu gardarredes Reina. Dirixido por un Rafinha con ansias de protagonismo e dispoñendo de dúas bandas profundas, axiña chegaron as combinacións interiores de Lobotka con Pione e os centros dende a esquerda de Lucas Olaza, onte o mellor dos celestes. Foi unha destas accións do charrúa sobre a área pequena a que xerou o primeiro gol, tras unha cabezada cruzada de Rafinha sobre o pao longo de Reina. Un tanto de moitos estralos, tanto pola súa fermosa execución como polo valor emotivo que supoñía para o brasilego volver marcar coa camiseta celeste.

Porén, a ledicia nosa durou pouco. O gol obrigou aos visitantes a espertar e dar un paso adiante, ao que os celestes responderon cunha incomprensible relaxación da súa presión. Non tardaron en achegarse os primeiros balóns dos vermellóns á área de Rubén, primeiro un centro xute de Lumor e despois nunha xogada do xove xaponés Kubo. Accións illadas, mais que deron pé a dous barullos na área celeste, aparentemente inocentes, avaliados polas cámaras do VAR, parando o partido durante varios minutos. O primeiro, que dirimía unha desputa entre Olaza e Dani Rodríguez, saldouse cun saque de banda. O segundo, sen embargo, identificaría nese saque unha pisada de Aidoo a Budimir. Un penalti de VAR transformado polo veterano Salva Sevilla no 33’, que deixou ao Celta grogui durante uns minutos. Con todo, foi capaz de recuperar azos nun xute de Brais e nun biqueirazo de Aspas nos minutos de desconto.

Comezou para o Celta moi ben a segunda sesión. Transcorridos apenas tres minutos, Cucho derrubou a Olaza na área e o árbitro non dubidou sinalar o punto de once metros. Aspas marcou sen deixarse intimidar pola presión teatral de Manuel Reina. O partido regresaba con claridade a tomar cor celeste, mais aínda cando parecía que o terceiro podía chegar decontado. Lobotka puido conseguilo, cando no 55’ recibiu un pase da morte de Aspas. Pione, tamén, cando no 75’ o central Valjent o impediu na propia liña de meta. Semellaba que desta volta a vitoria celeste non podía escaparse, mais aínda cando no 78’ foi expulsado Raíllo, un dos defensas vermellóns máis contundentes.

Mais como xa sucedeu tantas outras veces, o Celta non soubo competir nos minutos finais, onde son tan decisivos os detalles e o control das emocións. E así, case sen querelo, chegou o gol do Mallorca no 83’, no segundo dos seus remates a portaría. Unha xogada nacida tras a enésima falta dos visitantes sobre Rafinha, cando ninguén dos celestes soubo e puido parar a carreira de Lago Junior que centrou desde a esquerda sen moita convicción, bóla que foi desviada moi frouxiño por Olaza en pelexa con Cucho, deixándoa morta perto da frontal da área pequena, ao pés dun Budimir sen marca, para que o croata batese a Rubén cun xute cruzado ao pao esquerdo.

A pesar de semellante desfeita inagardada diante dun equipo en inferioridade, capaz de provocar todo tipo de interrupcións e trapalladas, o Celta intentou nos dez minutos restantes a remontada heroica. Nos cinco de prolongamento, Aspas tivo o partido nun biqueirazo, que parou de forma incrible Reina, e Mina tamén nunha cabezada que quedou alta no derradeiro salaio.

Ao Celta quédalle para chegar a porto con ventura unha díficil e perigosa travesía, para a que precisa de maiores doses de intensidade e control emocional, unha capacidade competitiva que onte, como ao longo doutras xornadas desta liga, moito botamos en falta.

Campo do Fragoso CCXXXI

/en , , , , , /por

A DESTEMPO

Despois da gran vitoria no estadio da Cerámica, que nos permitiu enxergar o horizonte da esperanza, quedei un pouco chafado polo debut do novo adestrador Óscar García en Balaídos. Diante dun Valladolid pechado con chave nas catro cancelas, o Celta tardou máis dunha hora en entender o argumento do partido e cando decidiu abrilas non tivo tempo abondo para bater a portaría de Masip, o mellor con diferenza dos pucelanos. Unha pequena decepción que deixa ao Celta en posicións de descenso e, o que é máis preocupante, non muda aínda a anemia goleadora no Campo do Fragoso onde nos oito partidos xogados do que vai de tempada apenas conseguiu catro goles e dúas vitorias, cifras do peor primeiro cuarto de liga que lembramos nestas dúas últimas décadas.

Porén, como sucedera na visita a Vilarreal, os de Óscar García amosaron máis fortaleza ca noutrora para afrontar unha durísima batalla centrocampista, onde emerxeu a potencia eléctrica de Pape Cheikh, un diamante da canteira nosa aínda por puír, o mellor celeste no serán do venres, capaz de soster ao equipo nos seus peores momentos de desidia e de empurralo cando os ventos foron máis propicios. Unha confrontación a cara de can na medula da lameira, onde Sergio González despregou a boa parte dos seus efectivos, dispostos a arriscar en ataque o mínimo posible e a pechar por todos os medios ao seu alcance as liñas de pase sobre Aspas e Santi Mina, dianteiros nosos que, a pesar de ter nas súas biqueiras claras oportunidades, ofreceron unha actuación só discreta, por baixo do seu mellor nivel.

A pesar de outorgar o control do partido aos de Pucela durante a primeira hora, o que adoitaba acontecer tamén nos tempos de Escribá, como as dificultades dos centrais para sacar a bóla xogada e outras enleadas en espazos de perigo, o Celta debeu marcar en varias ocasións. Puido facelo Iago Aspas en dúas recuperacións, nuns dous poucos duelos individuais perdidos polos visitantes, nas que conduciu en velocidade dende case o medio do campo até encarar só a Masip. Mágoa que ao Merlín de Moaña non contase coa faísca de xenialidade amosada a pasada semana en Vilarreal, onde marcou outro dos seus goles inesquecibles. Como puido golear, tamén en dúas ocasións, Pione Sisto, o venres o máis brillante dos dianteiros celestes, consolidando a súa recuperación respecto a súa incomprensible anomia sufrida na etapa de Escribá. Unha boa noticia do internacional dinamarqués, que colabora unha barbaridade na banda esquerda co lateral Lucas Olaza, outro xogador chamado a ser clave no esquema de Óscar García, tanto pola responsabilidade que asume a balón parado, en saques de falta e de recanto, como pola súa facilidade para chegar a liña de fondo e centrar con biqueira de seda.

Xaora, foi esperanzador que o novo adestrador lese o partido de forma crítica, o que poucas veces sucedía con Escribá, e pasada unha hora non tivese medo a mudar a decoración do once de gala de arriba a abaixo. Fíxoo, primeiro, cando deu entrada na lameira a Fran Beltrán, que acendeu o piloto vermello da intensidade, que até entón só utilizaba Pape, e mellorou a condución atacante dun Lobotka que nunca entendeu de que ía este partido. Afondouna, a seguir, cando incorporou a Rafinha, que conseguiu en dúas xogadas entre liñas que aos visitantes comezasen a tremerlle as pernas. Mudanza de carpín que se produciu nos minutos eléctricos finais dos que dispuxo Touro Fernández, que superou por cao aos defensas que se lle puxeron por diante. Vinte minutos heroicos, que chegaron a destempo, mais nos que se xerou fútbol abondo para gañar o partido, fose nunha cabezada de Aspas ou despois no xute de Santi Mina do minuto final, que quedou lixeiramente desviado do pau longo, tras unha deixada letal do Touro.

Un empurrón de xogo de intención gañadora, ao que lle faltaron un par de minutos, que demostra que no vestiario hai vimbios suficientes para intentar a remontada na táboa clasificatoria, por difícil que pareza. Comentábamo no vitrasa de regreso un veterano celtista: «nesta liga tan igualada marcar un gol custa unha millonada, gañar un partido un potosí». Agardemos que Óscar García atope a chave do tesouro.

Campo do Fragoso CCXXVII

/en , , , , , /por

CHAFALLADA

Non resulta doado explicar como o partido de fútbol entre o Celta e o Granada durou apenas oito minutos. A dubidosa interpretación de Santiago Jaime Latre, árbitro do VAR instalado en Madrid nunha cómoda sala de vídeo con oito monitores e asesorado por dúas persoas, levou a que unha pisada involuntaria de Jorge Sáenz, que debutaba onte en Primeira, sobre o talón da bota do arteiro Soldado, supuxese tarxeta vermella. Decisión que condicionou o resultado, rematou co xogo que identificamos como fútbol e, polo tanto, devaluou o espectáculo vespertino ao que foran convocadas máis de dezaoito mil persoas en Balaídos e moitas outras de todo o mundo diante das súas pantallas. Unha aplicación da chamada «lei do talón» que resultaría determinante vinte minutos máis tarde cando Fran Beltrán foi expulsado, tamén tras a revisión do VAR, despois dunha xogada moi confusa na que o árbitro sinalou unha falta a prol do Celta e o centrocampista celeste esvarando no chan arrollou cos pés por diante a Puertas.

Dúas xogadas no medio campo, imaxinamos encadradas no suposto de tarxeta vermella, revisadas polo equipo do VAR, o árbitro virtual, que emendou o criterio adoptado polo equipo de Eduardo Prieto Iglesias, o árbitro presencial. Dúas decisións extremas que abriron na bancada a polémica sobre a utilización desta ferramenta tecnolóxica, especialmente sobre cal das dúas instancias arbitrais manda de facto na lameira. En definitiva, sabemos cal foi o criterio que prevaleceu onte, o de Prieto ou o de Latre? Un debate que atinxe a cales son as xogadas que deben ser revisadas e cales non, como tamén sucedeu onte, cando arredor do minuto 20, transcorridos apenas dez da expulsión de Sáenz, o central nazarí Germán pisou por detrás a Mina e o VAR non chiou.

Como tamén hai razóns para desconfiar do escaso rigor na utilización desta ferramenta, xa que abonda lembrar a pisada protagonizada o pasado sábado no Camp Nou por Maxi Gómez sobre Lenglet, sen consecuencias fatais para o dianteiro charrúa. Con semellante chafallada (se queren utilizar outros sinónimos galegos, como trapallada ou chambonada, tamén serven para expresar un traballo feito con escaso rigor), en que papel queda a cultura futbolística do fair play, que non é outra cousa que o respecto por todas as instancias das famosas 13 regras fundacionais do fútbol e todos os seus engadidos e actualizacións posteriores? Non se estará desvirtuando con este procedemento a esencia deste deporte centenario?

En inferioridade tan evidente, onte o Celta perdeu durante o último cuarto de hora da primeira parte o control da pelota, procurando apenas coa velocidade de Aspas e a intensidade de Mina facerlle fronte ao control do equipo do adestrador vigués Diego Martínez Penas na súa estrea en Balaídos. O Celta en clara inferioridade numérica defendeuse con moita dignidade e coraxe, mais foi no tempo de alongamento cando Hugo Mallo, aínda moi lonxe da forma e da concentración de Kevin, concedeu un saque de recanto innecesario. Unha oportunidade a balón parado que non desperdiciou o central Germán cunha cabezada potente que abriu inapelable a táboa de marcas para os visitantes.

No segundo acto, que comezou sen fútbol, o Granada liquidou o partido no 53’ cun xutazo dende fóra da área, tocando o longueiro, de Yangel Herrera, que superou a tímida oposición de Denís Suárez, un dos celestes que máis sufriu con este encontro sen xogo. Xaora, foi entón cando co partido perdido, emerxeu a dignidade celeste nas biqueiras de Iago Aspas e do central Aidoo que nun exercicio de afouteza encomiable pelexaron para evitar unha derrota máis avultada. A incorporación de Pape Cheikh e de Pione Sisto achegaron novos folgos e mesmo permitiu a posesión celeste nos minutos nos que o partido esvaraba pola intranscendencia.

Unha segunda derrota en Balaídos, non exenta de polémica pola chafallada nas revisións do VAR, que sitúa ao Celta fronte o seu espello: será unha tempada na que non haberá inimigos pequenos e na que conseguir cada punto vai custar ferro e fariña. Nada doutro xoves que non coñezamos os celtistas.

Campo do Fragoso CCXIV

/en , , , /por

RODAXE

Tras a apertura do campionato diante do Espanyol nunha tarde abafante o Celta de Antonio Mohamed continúa en rodaxe de pretempada e sen vitorias para a serie estatística. Abondaron os vinte primeiros minutos de presión intensa sobre a liña de tres cuartos visitante, que acurrularon aos cataláns no seu terreo, para amosar as intencións do técnico arxentino que pretende un xogo vertical, rápido e vibrante. Probablemente unha noticia esperanzadora, aínda que non se traducira apenas noutras ocasións que un xute lonxano de Hugo Mallo aos oito minutos e un remate en diagonal de Brais Méndez, dez minutos máis tarde, que procuraba a aparición dun Maxi aínda moi desorientado tras a súa efémera participación mundialista.

Mais a medida que o globo da presión celeste se foi desinchando, o que é comprensible a esta altura de agosto, o Espanyol fíxose de forma paciente co balón e o partido até o descanso foi claramente dominado polos visitantes que devagariño e cun xogo de afán combinatorio trataron de gañar superiorades na área viguesa. Unha cabezada de Cabral, a un bo centro de Lobotka, e un saque de recanto foi o resto da produción ofensiva celeste durante ese primeiro período. Porén, no corenta e tres, o gato de Catoira tivo que empregarse con sangue frío cando o compostelán Borja Iglesias (inxustamente asubiado por unha minoría da bancada celeste) o encaraba na área pequena. Un minuto despois, o Españyol recuncou nun saque de recanto, que os centrais celestes non souberon defender, deixando que un defensa, Mario Hermoso, controlase a bóla e marcase a pracer na proximidade da área pequena.

No comezo do segundo acto, os de Mohamed aceleraron a intensidade do pulso. Tardaron apenas cinco minutos en nivelar a táboa de marcas tras unha xogada pola banda de Júnior Alonso, unha das mellores noticias celestes da tarde, que centrou en carreira con tan boa fortuna que o intento de despexe dun central españolista, diante da presión de Aspas, enviou o balón ao pao e despois á rede. Un gol que animou a Mohamed a ir polo partido, retirando da alfombra do Fragoso a un pouco acertado Pione Sisto e dando unha nova oportunidade ao polémico Emre Mor. Foron estes os mellores minutos de xogo celeste, cando por fin conseguiu funcionar en ataque a parella de mediocampistas pequenos formada por Lobotka e Beltrán, un mociño con trazas de auténtica figura, cuxas evolucións nos lembraron as daquel Silviña, chegado hai unha década do Eibar, e algúns dos seus pases aos espazos baleiros aos que facían os mellores Xavi ou Iniesta.

Nesta segunda parte cada equipo estragou a súa oportunidade de ouro. A celeste morreu na biqueira de Emre Mor que tras un servizo maxistral de Aspas rematou de forma moi inocente cando quedou só na área diante do galego Diego López. Unha mágoa. Cinco minutos máis tarde chegou a perica, cando Sergio García obrigou ao porteiro de Catoira a estricarse e desviar un balón que dende a bancada vimos dentro.

Un partido nivelado e un empate xusto do que dificilmente poden tirarse outras conclusións que o Celta de Mohamend aínda está só ao cincuenta ou sesenta por cento do que pretende o seu técnico. Sen dúbida que fichaxes como as de Beltrán, Júnior Alonso ou Boufal parecen moi ilusionantes. Como o estado baixísimo de forma de xogadores claves a tempada anterior como Maxi Gómez e Pione ou a ampla nómina de lesións musculares son circunstancias que mudarán nas vindeiras semanas. Con todo, o maior interrogante para os afeccionados aínda está en saber a que xogará o equipo de Mohamed, se o que vimos nos primeiros vinte minutos será a pauta ou será apenas un espellismo dunha tarde de calor abafante. Agardemos que a rodaxe finalice canto antes e se despexen as dúbidas e celebremos a primeira vitoria.

Campo do Fragoso CCIX

/en , , , /por

SEDE DE FÚTBOL

Hai derrotas agredoces que teñen sabor a empate e hai empates que destilan o sabor amargo da derrota. Este foi o caso da igualada do serán de onte que deixa ao Celta máis lonxe do seu obxectivo europeo e ao Málaga como pechacancelas, case sen posibilidade ningunha do milagre da salvación. Un empate, pois, que derrota a ambos os dous equipos, tras noventa minutos decepcionantes, sobre todo dos discípulos de Juan Carlos Unzué, que volveron a ser apupados por unha parte da bancada celeste. Asubíos que constitúen apenas o síntoma do descontento que moitos seareiros veñen manifestando de forma privada e ao longo de practicamente toda a tempada co xogo raquítico e a traxectoria errática do Celta do adestrador navarro. Tras o xogo excelente e a intensa ilusión que callou na bancada durante as tres tempadas de Berizzo, na lameira do Fragoso hai moita sede de fútbol, esa materia dos soños que onte non apareceu até os vinte minutos finais.

Xaora, non é doado narrar o que sucedeu nos setenta minutos iniciais sobre a alfombra de Balaídos. Unha auténtica tortura de posesión inútil, de pases e máis pases en espazos inertes por parte de dous equipos que non conseguiron xutar con perigo nin unha soa vez entre os dous paos, xa que non poden ser considerados de tal categoría nin o remate de Pione Sisto no 35’, que saíu moi desviado e levaba escaso veleno, nin o xute raso dende a frontal de Chory Castro por parte dos malagueños no 39’. E o peor do caso, foi que sería difícil identificar neste primeiro período quen era o pechacancelas e quen o aspirante a Europa League, xa que ambos os dous equipos renunciaron a asumir riscos ofensivos, limitándose con escasa intensidade a procurar un roubo ou un erro nalgunha das saídas tediosas do balón, sobre todo por parte de Sergio, un chisco nervioso na súa reaparición na portaría, tras a lesión de Rubén durante o quecemento.

Tras a reanudación non mudaron moito as tornas e o fútbol apenas apareceu na lameira. No entanto, Aspas, moi inquedo e rebuldeiro –recibiu unha amarela por unha discusión con Miguel Torres, o mediático defensa malacitano–, foi entrando en xogo e dispuxo de até catro oportunidades claras de gol, que para o noso abraio desta volta en caso ningún fixeron variar a táboa de marcas, feito ao que non foron alleos dous paradóns de Roberto e unha certa dose de imprecisión do Merlín de Moaña. Diante dun Celta que non carburaba, onde as liñas estaban moi separadas, faltando pouco máis de vinte minutos para o remate, Unzué puxo e marcha o plan b e procurou coa entrada de Radoja e Boyé un fútbol máis directo, rápido e intenso. A bancada animouse e semellaba que o gol celeste chegaría decontado. Tras un gran centro de Lobotka, tívoo Maxi no 80’ nunha cabezaba na área pequena. E tívoo un minuto despois Aspas a porta baleira que errou no remate na área pequena, tras un servizo de Maxi Gómez. Un erro incomprensible da nosa figura, que demostra o carácter azaroso desta disciplina deportiva, que tamén queremos sexa das belas artes.

E como non chegaba o gol celeste, no 89’ foron os malagueños os que tiveron a vitoria a uns centímetros, tras unha gran xogada de contraataque de Keko rematada ao pao esquerdo por Lestienne, todo un golpe de fortuna para os nosos que nese lance puideron perder o partido. Unha xogada malacitana que derramou o vaso e anoxou a algúns seareiros da grada de Río que apuparon con vehemencia a Unzué, un adestrador que non acaba de convencer nin namorar á bancada transcorridas as tres cuartas partes do campionato.

Aínda que cos números na man é posible engancharse á loita polas posicións de privilexio europeo, o máis decepcionante do Celta deste final de inverno, incapaz de enlazar dúas vitorias consecutivas, é a pobreza do seu xogo, dependente da xenialidade de Aspas e da eficacia goleira de Maxi Gómez. O Celta do navarro non é capaz de contaxiar entusiasmo nin sequera doses da ilusión imprescindible para acadar os obxectivos da excelencia. Fáltalle a sede de fútbol que nos presta aos afeccionados celestes, que ben sabemos en que consiste o xogo da serpe e a afouteza celeste. E xa non abondan as declaracións autocompracentes de que somos un equipo pequeno con rapaces da canteira. O Celta ten hoxe vimbios para aspirar a máis.