Xa estamos en pre campaña

/en , , , /por
No artigo da semana alerto sobre as presas do PPG por adiantar o máis posible o comezo da pre campaña das eleccións municipais de 2007. Non teño dúbidas de que Vigo será o centro de todas as batallas.

Un compostelano, alcalde de Marbella

/en /por
Entre todo o que lin sobre o de Marbella, o mellor, con moito, é o antetítulo desta noticia. Orgullo picheleiro, si señor!

Oportunidade histórica

/en /por
Creo que hai motivos reais para a esperanza no comunicado. No texto percibo notas irlandesas que demostrarían que estamos ás portas dun momento histórico que, por responsabilidade, todas as forzas políticas deben saber xestionar con xenerosidade.
Actualización(23-03-2006): entendo moi significativo que no segundo comunicado se utilicen termos como diálogo e negociación, insistindo na necesidade de impulsar o proceso democrático. É o momento do optimismo da vontade.

Estatuto madrileño?

/en /por
Recibín esta ilustración por correo. Para botar unhas risas.

Bye, bye

/en /por
Xenial, Josito!
A foto é de Carmina Escrigas.

A España plural de Le Monde

/en /por
É curiosa a visión que da chamada “España plural” de Zapatero proporciona esta crónica de hoxe de Le Monde. Transcribo o único parágrafo que fai referencia a Galicia:

La refonte du statut de la Galice pourrait être plus consensuelle. Les socialistes, qui ont, pour la première fois, conquis la présidence de cette région en 2005, souhaitent le faire en accord avec le Parti populaire. Mais le Bloc nationaliste galicien, allié minoritaire des socialistes, revendique lui aussi l’appellation de “nation”. Le PP n’est pas opposé par principe à l’élargissement des compétences des autonomies : il soutient les réformes engagées à Valence et en Andalousie, par exemple, et ses présidents de région regardent d’un oeil intéressé les nouveaux pouvoirs qui s’offrent à eux.

23-F

/en , /por

Onte cadaquén contou a súa experiencia daquela noitiña de infamia. De todos os relatos que lin o que máis me gustou foi o de sihomesi, tanto pola súa interpretación do acontecemento (unha parodia) como pola publicación completa da famosa lista.
Falar en primeira persoa do que aconteceu hai vinte e cinco anos demostra que para ninguén é doado facer este exercicio de memoria. Inevitablemente, queirámolo ou non, todos imos construíndo o relato das nosas vidas e facemos casar as pezas (os recordos) para que o conto sexa verosímil. Esta é a razón pola que algunhas persoas se expresan con maior discreción e obxectividade ca outras. Alá elas. Os lectores e lectoras xa valorarán.
Eu fixei na memoria aquela noitiña co recordo da dignidade de dúas persoas: o sociólogo Carlos Lerena e o meu amigo Camilo Nogueira.
O conto foi que os alumnos de quinto de Pedagoxía organizamos do 23 ao 27 de febreiro de 1981 a Primeira Semana de Educación, un conxunto de conferencias e debates arredor da Renovación Pedagóxica. Para iniciala, o luns 23, convidamos ao sociólogo da educación (falecido en 1983 nun accidente de tráfico), primeiro, a participar na facultade nun debate con Herminio Barreiro, sobre “Educación e loita de clases”, e, logo, a pronunciar unha conferencia no auditorio da Caixa de Aforros sobre “O oficio de mestre”. Cando estaba a punto de rematar o debate, un bedel da facultade veu nervioso a contar que no Congreso entrarán un grupo de gardas civís. A pesar do rebumbio que suscitou a noticia, os organizadores (ben aconsellados polo profesor Antón Costa) e o propio Lerena acordamos que non deberiamos mudar os nosos plans e marchamos para a Carreira do Conde onde, a partir das oito e pico, escoitamos a maxistral intervención de Lerena (logo publicada en galego no derradeiro número d’ As Roladas 2). O certo é que algúns dos meus colegas estaban escoitando a radio e cando anunciaron que Miláns del Bosch sacara en Valencia os tanques a rúa, a conferencia rematou en poucos minutos, sen espazo para pregunta ningunha.
Logo, fomos con Antón Costa ao local do noso partido, onde atopamos, nunha pequena oficina, a Carlos Vázquez e a Camilo Nogueira contactando coa nosa xente en diferentes localidades. Eles dous quedaron alí toda a noite e nós marchamos, bastante preocupados, para casa a escoitar a radio. Ao día seguinte, pola tarde, acordamos reanudar as actividades da Semana de Educación, na que tamén participaron Federico Martín Nebras, Pilar Benejam e Fabricio Caivano, todos os tres figuras destacadas da escola das pombas, causa que, dende entón, non abandonamos. Meses despois, topeime co 23-F en Colmenar, mais iso xa son historias de ardor guerreiro que non paga a pena nin lembrar.

As sondaxes e o BNG

/en /por
Un comentarista parece dubidar da miña afirmación referente a que “o BNG mantén con firmeza os seus apoios”. Aínda que non son especialista en demoscopia, creo que a miña interpretación destas primeiras sondaxes publicadas (tanto a da Voz como a do Barómetro) non é errada. Así, na primeira, o BNG mantén os seus apoios xa que en intención declarada de voto, cifrada no 11%, correspóndese co seu promedio dos últimos anos (do 11% a 13%), dato que se o extrapolásemos con outras variables (o que é moi arriscado apenas transcorridos nove meses dende as eleccións) situaría aos nacionalistas nunha porcentaxe de voto do 19% (moi semellante á que obtivo nas autonómicas de 2005). Na sondaxe do Barómetro, a intención de voto do Bloque sitúase no 17% (case idéntica ao 17,3% que este mesmo estudo lle agoiraba antes da eleccións). Non semella moi fundamentada, pois, a interpretación de que a subida espectacular do PSdeG-PSOE sexa a costa dos seus socios de goberno e, si pola contra, ao derrumbe do teito do PP. Feito que, previsiblemente, poida modificarse xa que Alberto Núñez ten unha boa valoración entre os enquisados, o que a longo prazo debe axudar a remontar ao seu partido (outro cantar será ponderar o que poida influír en Galicia a estratexia entolecida de oposición de Rajoy).
Así as cousas, non hai dúbida de que o grande risco do BNG é chegar a sufrir a “síndrome Orozco”, perdendo parte dos seus apoios a prol do cabalo gañador que supón contar coa presidencia. Con todo, esa posibilidade dilucidarase moito máis adiante. Non teño dúbida de que no goberno galego quen faga ben o seu traballo e amose unha posición máis xenerosa e colaborativa co seu socio, será quen tire os mellores réditos electorais. Con esa perspectiva honesta e corresponsable deberían traballar os nacionalistas.

Nova etapa política

/en , , /por
No artigo da semana analizo os tres feitos que, na miña opinión, abren unha nova etapa na política galega: as marchas obrigadas de Fraga e Vázquez e a proposta dun Estatuto de nación por parte do BNG.

E como cousa de encantamento…

/en , /por
Entre todas as caralladas que celebran a saída obrigada de Paco quédome con esta da sempre xenial aranheira. Parabéns para ela e, tamén, para Vieiros que fixo un seguimento completo do proceso.