Campo do Fragoso C

/en , , , /por

HAI MOITA LIGA

O empate conseguido fronte ao Xerez, case no derradeiro salaio do encontro de onte, na única ocasión clara de gol que tiveron os andaluces en noventa minutos, evidencia que o Celta para acadar o seu obxectivo, unha das dúas prazas de ascenso directo, non pode renunciar en momento ningún a calidade do seu mellor xogo. Tal é a confianza que todos temos neste Celta, que quedamos co mel nos beizos cando dabamos por cantada a terceira vitoria consecutiva sobre outro rival directo, a pesar de que vimos como os nosos realizaron un dos encontros máis discretos dos últimos meses e de que foron dominados durante a maior parte do tempo polo teimudo conxunto xerezano. Un empate decepcionante, tanto para o cadro de xogadores como para os seareiros, mais do que se poden tirar proveitosas leccións para encarar esa segunda volta que debe ser a do ascenso. Primeira lección, o exceso de confianza pode ser o maior inimigo para as nosas aspiracións. Nesta difícil e igualada categoría non se pode perder a intensidade e disciplina en ningún momento de cada partido e en ningún encontro do campionato.  Como onte quedou claro, un despiste, un instante de vacilación ou un momento de melancolía pode ser decisivo. Tras o gol de De Lucas no minuto 32 da primeira parte, froito dese indubidable plus de calidade que posuímos arriba, o Celta cometeu o erro de confiar o resto do partido en xestionar a vantaxe, ben por medio dun contrataque ou ben pola eficacia dalgún dos saques de falta de Trashorras. Un erro de falta de ambición. Segunda lección, só realizando o mellor fútbol poden asegurarse as vitorias (e os ascensos). A excelencia, tamén no fútbol, é o camiño dos gañadores. O empate non se produciu tanto polos méritos do Xerez , como polo feito de que ao Celta sobroulle confianza e, pola contra, faltoulle moito do seu fútbol xenuíno, faltoulle xogo de banda, faltáronlle diagonais e cambios de orientación e, sobre todo, faltáronlle máis da metade desas vinte a trinta chegadas perigosas que ven precisando en cada partido para meter dous ou tres tantos. Coa excepción do gol, durante a primeira parte, os celestes so amosaron auténtico perigo no longueirazo xenial de Trashorras e nun par de combinacións dos seus volantes. Na segunda, o balance aínda foi máis raquítico, apenas outro envío ao longueiro da luva de Trashorras –moi aplaudido pola bancada cando foi substituído– e algunha subida de De Lucas. Onte fracasaron os trocos do adestrador, provocados pola lesión de Roberto Lago e orientados pola estratexia de aguantar a vantaxe. Máis clara, aínda, no derradeiro cuarto de hora cando agasallou a pelota ao rival e confiou na coordinación da súa defensa para deixar aos dianteiros andaluces unha e outra vez en fóra de xogo. Porén, cando o partido estaba pechado e o axudante termaba da táboa do desconto, abondou para noquearnos unha pelota inocente peiteda por Jose Mari para que o perigoso Mario Bermejo lla cazara arteiramente na área pequena a Ortega. Así é todo, a vitoria non se estragou por esta malfada xogada, senón por que onte o Celta non quixo ou non soubo ir con toda a intensidade necesaria polo partido. Esa súa inhibición (agardemos que transitoria), pagouna con este pasiño atrás. Conservamos intactas as nosas esperanzas e a confianza no magnífico traballo de Paco Herrera e do seu cadro. Hai moita liga por diante.

Estas crónicas celestes para Faro de Vigo, iniciadas o 5 de setembro de 2009, chegan ao seu número cen. Aquel Celta-Málaga da tempada 2005-2006 supoñía o regreso do equipo dirixido por Fernando Vazquez a primeira división. Aquela primeira crónica é a única que non foi publicada no blog. Recuperámola hoxe con algunhas saudades:

DEBUT PROMETEDOR

Dous alustros de xenialidade abondaron para intuír que no regreso do inferno da segunda división podemos aspirar a volver gozar do xogo da serpe no Campo do Fragoso. Un xenial esquerdazo de falta indirecta de Gustavo López, a memoria do equipo que nos fixo soñar, e un cacheirón en carreira do batallador Baiano, tras outra subida veloz de Núñez o tiraliñas, chegaron para noquear a un ordenado Málaga. O domingo pasado gozamos máis coas marabillas que intuímos poden chegar no futuro que coa beleza do xogo que presenciamos. Durante a maior parte do encontro, a pesar de manter o debuxo táctico preferido de Fernando Vázquez (en realidade un “4-2-3-1”), e coa excepción do derradeiro cuarto de hora, tras a incorporación de Silva (ollo coa valía deste rapaciño), faltounos case sempre a pelota e o control do tempo de xogo, as dúas variables que fan a un equipo indiscutible gañador. Empregando este esquema, temos moito que mellorar no encaixe do xogo dos medio pivotes –na estrea da tempada, Giovanella e Iriney (botouse en falta a Borja Oubiña)– para proporcionar así maior solidez a defensa (a grande incógnita da eficacia do equipo) e permitir gañar terreo con maior facilidade á creatividade endiañada de Fabián Cannobio. Con todo, non temamos: o debut foi prometedor e o plantel co que contamos semella, coa incorporación de Lequi, moi compensado e de calidade. Neste novo Celta intúese que hai moito talento e alternativas abondas para que os celtistas entoemos en Balaídos adoito a rianxeira. (Celta-Málaga, 5 de setembro de 2005)

Campo do Fragoso XCIX

/en , , , , /por

GOL MOI DOCE

Daba gloria ver as facianas de ledicia dos seareiros celestes tras o remate do derradeiro encontro deste ano. Tras case catro meses de competición, este Celta cada semana dálle máis folgos as nosas esperanzas e fainos vibrar con maior intensidade na bancada. Non foi doada nin moito menos esta vitoria fronte ao Salamanca, un rival serio que, sobre todo durante a segunda parte, aseñorou o encontro e tivo oportunidades moi claras de bater a Falcón. Cada unha das partes foi para un equipo, a primeira para os de Paco Herrera e a segunda para os charros; aínda que sería máis preciso salientar que cando os conxuntos estiveron igualados mandaron os nosos e cando o Celta estivo en inferioridade numérica mandaron os visitantes. Desta volta aos galegos custoulles case dez minutos fabricar a súa primeira chegada letal, un gol de Quique De Lucas, anulado por dubidoso fóra de xogo, tras unha xogada memorable de Álex López. A partir de aí o noso Messi de Narón, sen dúbida, o mellor xogador sobre a lameira, o mellor celeste da tempada, toleou aos salmantinos cos seus canos, caneos, paredes e xutazos. Esa sociedade de moi alta escola que forman Álex e Trashorras onte durante vinte minutos derrochou as súas esencias e así comezaron a chegarlles oportunidades de pé de banco aos dianteiros celestes que unha e outra vez estragaron David Rodríguez e Quique De Lucas, moi pouco afortunados. Con todo, a ocasión máis xeitosa deste período foi un cabezazo do central Catalá, á saída dun saque de recanto, que detivo na mesma liña o porteiro Biel Ribas, un vello coñecido que repetiu en Balaídos outra magnífica actuación. Cos minutos finais da primeira parte o Celta tivo un baixón de intensidade deitando o partido nese centrocampismo abafante que tanto anoxa aos seus seareiros. Porén, no derradeiro minuto deste período, Roberto Trashorras noutro alustro de xenialidade cruzou un pexegazo que bateu ao gardarredes castelán. O partido puido liquidarse xusto ao comezo da segunda parte, cando David Rodríguez volveu errar, con toda certeza posuído por esa inexplicable síndrome do dianteiro centro diante da porta baleira. A superioridade céltica viuse abaixo un minuto despois cando Ander Murillo, a quen se lle viu un chisco desorientado dende o comezo, foi expulsado por dobre amoestación. A partir de aí o partido complicouse para os nosos unha barbaridade. O traballo desorbitado de Bustos non abondaba, os célticos perderon o control da pelota e devagariño foron pechados diante da súa área. Paco Herrera resolveu retirar a Trashorras do terreo de xogo, substituíndo por Ortega, un central. O adestrador expresaba dese xeito que decidira colocar ao equipo detrás da pelota, defendendo no seu campo e agardando poder aproveitar algún roubo. Foron corenta minutos interminables de defensa meduliana, co equipo todo pechado resintindo os ataques dos helmánticos que puideron marcar en senllos remates á saída de saques de recanto. Nin sequera a saída de Joan Tomás e Dani Abalo aliviou a presión, que só chegou, faltando oito minutos para o remate, cando foi expulsado por tarxeta vermella un dos visitantes. Ensinounos así, este Celta de Paco Herrera que tamén sabe sofrir, que tamén é quen de defender cando non posúe a bola, algo novidoso nun equipo ao que lle gustar sempre aseñorar os partidos de principio a fin. O gol de Trashorras é moi doce, coma o turrón deste Nadal. Unha vitoria traballada que nos deixa apenas a un punto do Raio Vallecano. Este ano 2010 non puido rematar mellor.

Campo do Fragoso XCVIII

/en , , , /por

VITORIA BAIXO O BALLÓN

Os seareiros que decote acudimos a Balaídos temos razóns abondas esta tempada para estar satisfeitos. A primeira, tras varias tempadas confusas podemos enunciar case sen trabucarnos un once ideal: Falcón, Hugo Mallo, Jonathan Vila, Catalá, Roberto Lago, Bustos, Garai, Álex López, Trashorras, David Rodríguez e Quique De Lucas. Un once ao que se incorporan con plenas garantías de rendemento, Murillo na defensa e Dani Abalo, Iago Aspas e Joán Tomás na dianteira. Un cadro compensado que ofrece alternativas abondas. A segunda, a confianza que transmite o equipo, baseada na súa comprobada capacidade para sacar adiante os partidos de casa, unha actitude férrea, teimosa, intensa que converte Balaídos nese forte dificilmente expugnable co que sempre soñamos os celtistas. Así sucedeu onte fronte ás Palmas, un equipo excelente, un rival directo desa difícil liga dos escollidos, os conxuntos que durante a segunda volta pelexarán a morte polos postos de ascenso e promoción. A pesar da forte ventada e dos ballóns intermitentes, o Celta non perdeu os seus sinais de identidade. O noso cadro de gala tivo que traballar arreo, sobre todo no eido defensivo, para conseguir finalmente unha vitoria cómoda fronte a un equipo que amosou capacidade de despregue polas bandas e unha envexable capacidade de toque. A diferenza de xornadas anteriores, ao Celta custoulle un cuarto de hora aseñorar o partido, xa que até entón os canarios foron os que levaron a iniciativa, obrigando aos nosos a xogar á contra. Deste xeito chegou o primeiro gol, nunha apertura conducida por Álex López que distribuíu á banda dereita para que De Lucas centrase e o pobre do Aythami, moi ben presionado por David Rodríguez, introducise de forma involuntaria o coiro dentro da súa portaría. A partir de aí, comezou a funcionar a máquina celeste, alimentada polos balóns do valadar Bustos e conducida con enorme precisión e velocidade por ese nova pérola galega chamada Álex López, un medio de ataque da mellor escola ferrolá, aquela dos Manuel Fernández Amado, Juan ou Santiago Castro da nosa mocidade, que deixaron unha inesquecible pegada na nosa memoria. Durante media hora, o Celta desenvolveu unha decena de perigosas chegadas, algunhas de fermosa fasquía. David rematou un chisquiño desviado nun par de ocasións; Trashorras ofreceu unha desas súas marabillas de complicado deseño que o porteiro canario evitou cun paradón in extremis; Álex enviou varios pexegazos contundentes por riba do longueiro e David De Lucas deixou dous balóns a moi poucos centímetros da rede. Oportunidades celestes que nos minutos finais da primeira parte foron moi ben respondidas polos canarios que tamén puideron marcar. O partido continuou vibrante e con alternativas en ambas as dúas portas ao longo da metade da segunda parte, na que os visitantes intensificaron o seu control da pelota, mentres que o Celta só podía ameazar con algunha chegada esporádica. No derradeiro treito do partido, os trocos de Herrera volveron ser moi acertados. As entradas de tres dianteiros –Abalo, Aspas e Tomás– foron decisivas para situar o xogo no campo canario e ampliar o marcador. O segundo tanto chegou cando faltaban apenas tres minutos. Joan Tomás enviou ás mallas un xutazo, tras unha combinación de auténtico luxo entre Trashorras, Aspas e Abalo. Un golazo! A pesar de que nin Rayo nin o Betis desisten, as nosas esperanzas de ascenso aumentan.

Campo do Fragoso XCVII

/en , , , /por

HERRERA ACERTOU

Despois de cinco xornadas consecutivas sen gañar, o Celta despexou calquera tipo de dúbidas da bancada e dos rivais obtendo unha clara e merecida vitoria fronte o Albacete, un equipo que até agora nunca saíra vencido nas súas visitas a Balaídos. Semella que por un descoñecido fado os fortes ventos deste novembro das borrascas non lle foran propicios ao conxunto de Herrera que sen perder a calidade no seu xogo, comezaba, porén, a correr o perigo de quedar curtado desa tan difícil competencia polos dous postos de ascenso directo, as únicas posicións nas que os seareiros situamos as súas angueiras. Onte, abofé, que traballaron arreo e non decepcionaron. Como é adoito, a saída celeste foi electrizante. Aos dous minutos, xa estaban por diante grazas a un magnífico roubo de balón de Murillo que permitiu a David, tras un caneo seco, superar ao seu marcador e cruzar un xute que batía ao gardarredes manchego. O gol temperán do noso pichichi, que levaba seis xornadas sen mollar, deulle azos ao Celta. Durante trinta e cinco minutos amosouse moi superior a un rival que durante ese tempo apenas chegou nunha ocasión; os célticos, pola contra, fabricaron unha decena de ocasións que, mágoa, non foron recompensadas polo froito devecido do gol. O Celta, ben colocado, ben dirixido dende o centro da defensa por Jonathan Vila e Catalá, presionaba con intensidade solidaria no medio campo do rival, provocando en cada anticipación de Bustos ou Murillo que os dianteiros elaborasen chegadas con moita pementa. Así chegou a súa serie habitual de goles cantados: un globo de De Lucas e outro seu xutazo que non entrou por centímetros, como esoutros pexegazos de Álex que Keylor despexou a puñadas. Eis, o grande acerto deste Celta capaz de provocar nas primeiras medias horas unha auténtica ventoleira de oportunidades. Eis, tamén, o seu maior problema, a súa incapacidade para ampliar o marcador con claridade durante ese período de fortaleza, o que sempre o leva a meterse en dificultades moi serias. Onte chegaron da man do colexiado balear que no minuto 38 asubiou un penalti existente só no maxín do seu despistado xuíz de liña. Abengozar transformouno con dificultades (Falcón estivo a piques de deterllo) e celebrouno con insólita e antideportiva chulería, o que provocou a indignación da bancada e, o que foi peor, desconcentrou aos de Herrera abatidos por semellante inxustiza. Tras a reanudación, semellaba que se ía repetir o guión do partido do Betis, xa que o Albacete comezaba a perderlle totalmente o respecto aos nosos que comezaron, tamén, a dar mostras de febleza defensiva. Aí estivo a clave do partido. Herrera fixo tres trocos ne nove minutos, modificando o debuxo táctico. Colocou tres centrais na defensa, subiu a Álex López ao mediopivote e abriu a dianteira polos extremos coa entrada no lameira de Aspas e Abalo. En vinte e cinco minutos o Celta deulle a volta ao carpín con facilidade. Así chegaron dous goles extraordinarios, primeiro o de Joan Tomas tras un centro de David; logo, unha obra de arte fabricada polos caneos de Aspas que soubo centrar no momento oportuno para que Trashorras golease de cabeza. Non hai dúbida que Paco Herrera acertou, os seus trocos foron o bálsamo que precisaba un equipo cando estaba máis dolorido. Parabéns para o míster.

Campo do Fragoso XCVI

/en , , , /por

O CELTA NON CEDE

Unha hora e cuarto de xogo case marabilloso non lle abondou ao Celta para dobregar ao Betis, o actual líder. Os de Paco Herrera realizaron un gran partido, impoñendo un ritmo moi intenso de ataque e unha disciplina nas axudas defensivas que lles proporcionou unha clara superioridade en todos os terreos e un elevado número de ocasións. Nese período contamos até catro deses goles feitos, cinco bos remates celestes e outra media ducia de bólas entre os tres paos, que puideron provocar un enorme furado na meta de Goitia. Porén de todos eles, só subiu ao marcador o tanto de Álex López, un xutazo moi preciso, dende a banda dereita, tras un servizo cara atrás que recibiu de Hugo Mallo, quen antes roubara e subira o coiro até a liña de fondo. Unha combinación excelente, pasada a media hora de encontro, entre dous dos nosos canteiráns con maior proxección; unha xogada fermosa de dous xogadores que perderon a inocencia e calquera tipo de medo. A volta ao cadro inicial de De Lucas volveu ser decisiva. A verticalidade de vertixe que introduce o dianteiro de L´Hospitalet é incrible. Aínda non trascorreran dous minutos e xa estragara no segundo decisivo un tiraliñas interior debuxado por Trashorras, acción que agradecía a bancada cos seus primeiros apupos. Tres minutos despois, foi Murillo que non soubo pechar de cabeza o centro do catalán. Nestes minutos iniciais navegaba seguro o Celta sobre a lameira famento de gol, grazas, sobre todo, ao labor dese valadar chamado Bustos, un xogador incansable e inmenso que recuperaba unha e outra vez o coiro devolvéndollo con premura a Trashorras e Álex para que os nosos artistas comezasen unha nova acometida. Porén, semellante intensidade foi paralizada de súbito pola “síndrome do colexiado afouto” do estremeño Ceballos Silva, quen non sinalou dous penaltis consecutivos, deses coma unha casa, que se produciron na área bética. A pesar das erradas decisións arbitrais e das provocacións de Iriney, un vello coñecido de noso, o Celta non perdeu o control diante dun rival que confiaba todo o seu escaso xogo ofensivo no talento dun Emaná que chegou a subir as pelotas dende a altura da súa propia área. Tras unha primeira parte tan completa, na reanudación o Celta non perdeu ao mando. David Rodríguez puido marcar en senllos remates moi ben dirixidos. Con todo a mellor ocasión de liquidar ao partido estivo no xutazo que Trashorras enviou ao pao, tras o desborde dun Dani Abalo que acaba de substituír a De Lucas. Corría o minuto 71 e o sistema de fútbol solidario do Celta, baseado nunha complexa estrutura de axudas, comezaba daquela a esborrallarse. O equipo noso desordenouse e perdeu consistencia. Por vez primeira, a tendencia do partido mudaba. O gol bético víase vir. E, magoadamente, non tardou en chegar: Rubén Castro plantouse na área pequena tras unha combinación con Salva, na única ocasión na que os nosos centrais non estiveron ao seu máximo nivel de concentración. Unha mágoa. A pesar do insuficiente e inxusto que poida parecer este cuarto empate consecutivo, despois deste formidable partido co Betis, o Celta non cede e presenta a súa firme candidatura ao ascenso automático. Polo calidade do xogo desenvolvido nesta primeira cuarta parte da tempada é un obxectivo que está ao alcance da súa man.

Campo do Fragoso XCV

/en , , , /por

A CRÚA REALIDADE

Tras senllos empates consecutivos fronte ao Villarreal B e o Granada, o Celta pechou un magnífico ciclo de seis vitorias que nos deixou aos seareiros un sabor moi dóce e obrigou a un exercicio notable de contención da nosa euforia. Porén, volvemos á crúa realidade de enfrontarnos ás dificultades dunha categoría dificilísima, onde se pode empatar un partido que estaba merecidamente gañado, como lles sucedeu aos nosos o sábado pasado, por mor dunha decisión arbitral moi discutible, ou se pode sumar outro puntiño nun partido moi axustado diante dunha rival notable, como foi onte o Granada, con trazas de ser un dos conxuntos con aspiracións semellantes ás nosas. Non lle faltaba razón a Herrera cando antes do encontro alertaba das dificultades que os celestes atoparían diante dun conxunto que engana ao rival deixándolle o control da primeira parte do campo, mais que logo sabe pechar de marabilla todas as súas liñas e presentar aos seus dianteiros na área rival. Como é adoito, o Celta saíu cunha verticalidade de vertixe, provocando o primeiro saque de recanto aos dezaoito segundos. Durante o primeiro cuarto de hora dominou con claridade, mais non foi capaz de crear ocasión de gol ningunha, a pesar do acerto de Hugo Mallo nas subidas pola súa banda. Notábase moito a ausencia de Quique de Lucas, un xogador que achega unha velocidade desequilibrante, ao tempo que ten esa capacidade de artellar unha sociedade fugaz con David Rodríguez, xeradora de goles nos momentos decisivos. Onte o Celta atragoouse decontado co esquema tan disciplinado do seu rival, o que provocou que nin López Garai nin Álex López nin Trashorras, os seus mediocampistas, tivesen o seu mellor día. Aí puido estar unha das claves que permitiu que os andaluces aseñorasen o control do xogo ao longo de case todo o encontro e tivesen varias oportunidades, impedindo que durante o resto da primeira parte o Celta construíse o seu característico xogo de ataque moi profundo. Nin unha xogada celeste con perigo que reseñar, xa que as paredes que trataban de trazar os nosos eran desbaratadas con facilidade por unha defensa granadina moi ordenada e atenta. Ende ben, chegou no minuto 6 da segunda parte o noso golazo, outra xenialidade de Iago Aspas, unha rosca con moita parábola que se coou pola escuadra esquerda, unha auténtica marabilla que a todos nos fixo enxergar esperanzas de reorientar tan incómodo partido. Foi un espellismo, as esperanzas duraron apenas outros seis minutos, o tempo que tardou Geijo, un dos mellores dianteiros da categoría, en marcar tras unha combinación moi ben levada polo seu equipo dende a defensa. Afortunadamente, os visitantes non souberon aproveitar algunha das oportunidades que tiveron logo e permitiron que no derradeiro cuarto de hora, o Celta, por fin, empurrado pola forza de Michu e a capacidade de desborde de Dani Abalo, os dous xogadores que entraron de refresco, os puxera contra as cordas. Mágoa que no minuto 38 Roberto fixera un paradón incrible a un xute frontal de Michu, aí estivo a derradeira posibilidade de gañar un partido difícil. Con todo, o resultado é moi positivo, xa que para o Celta supón continuar invicto por oitava xornada consecutiva e manter as posicións de ascenso. Con certeza, esta é a crúa realidade desa difícil loita polo ascenso.

Campo do Fragoso XCIV

/en , , , /por

A VONTADE DOS GAÑADORES
Foi Jorge Valdano, actual director general do Real Madrid, quen acuñou que “O fútbol é un estado de ánimo”. Unha oración afortunada para expresar que o fútbol é un deporte cuxo resultado depende en boa medida da combinación de dous factores, a enerxía e a tensión. Semella que seguindo este esquema de análise a combinación ideal do equipo de fútbol gañador é, xeralmente, a de quen posúe altas doses de enerxía (traducida na lameira en termos de maior velocidade, atención, forza, afouteza, coraxe cos rivais) e ao mesmo tempo os niveis máis baixos de tensión e nerviosismo (acougo, tranquilidade, confianza, e disposición táctica sobre o terreo de xogo). Tras un mes de competición oficial e cinco partidos de liga, non hai dúbida que este Celta de Paco Herrera mudou radicalmente o seu estado de ánimo con respecto ás catro tempadas anteriores. Aínda que lonxe de engaiolarnos cun xogo de fantasía, posúe, porén, a vontade dos gañadores, iso que algúns chaman “sorte”. Unha mudanza decisiva. A pesar de que aínda é moi cedo e non se deben facer cábalas ningunhas até transcorrida polo menos unha cuarta parte da competición, tras catro vitorias consecutivas e un terceiro posto na táboa é inevitable que este Celta comece a facernos soñar, o que constitúe unha beizón para unha afección que leva moitos anos emocionalmente sacrificada. Tacticamente o segredo de Herrera parece que consiste en combinar niveis moi altos de disciplina de medio campo para atrás con moita velocidade e creatividade cara adiante. O éxito fronte ao Nástic de Tarragona, o conxunto do noso admirado Luis César Sampedro, residiu máis que na capacidade goleadora –o único tanto chegou moi cedo, apenas aos sete minutos, tras unha boa xogada do extremo De Lucas, mais froito dunha saída impetuosa na que os celestes derrochaban ansias de vitoria– no feito de manter por segundo partido consecutivo a portaría a cero. Eis a cerna da sacrificada vitoria de onte. Creo que será na consistencia da tea que Herrera pretende tecer sobre un trivote de mediocampistas moi traballadores –Bustos, Garai e ese fenomenal Áléx López (o ferrolán é a nova pérola da canteira galega)– e dous centrais grandes –Catalá e Jonathan Vila (admirable a capacidade de adaptación do porriñés)– onde poden residir boa parte das posibilidades competitivas dun equipo que agardemos conte cos goles que lles vaian proporcionando De Lucas, David Rodríguez, Trashorras e esperemos que tamén Iago Aspas e Dani Abalo. Diante do Nástic a saída dos nosos foi dominadora, mais tamén tiveron fases nas que foron claramente superados, sobre todo nos primeiros vinte minutos da segunda parte. Herrera, un adestrador con vontade gañadora, fixo tres trocos valentes que devolveron nos derradeiros quince minutos a enerxía atacante que faltaba e axiña chegaron as oportunidades para aumentar o marcador. A entrada de Dani Abalo foi decisiva para empurrar definitivamente a un equipo que amosaba preocupantes síntomas de cansazo. Endebén, hai tempo que nos contragolpes non gozabamos con tantas diagonais e pases longos de calidade como os que onte debuxaron sobre a lameira Álex, Trashorrras ou Michu. Nun mes pasamos dun equipo que expresaba algunhas dúbidas a outro co que enxergamos algunhas esperanzas. Un balance moi positivo.

Campo do Fragoso XCIII

/en , , , /por

COMEZAN AS DÚBIDAS
Non, non foi un amigable de verán onde o que interesan son as sensacións que achegan as novas fichaxes e o resultado fica só para os arquivos do palmarés. Non, esta primeira derrota en competición oficial do Celta de Paco Herrera agoira dificultades para un equipo que, tras varias tempadas no foxo, pretende aspirar ao ascenso a primeira división. Un primeiro fracaso sen paliativos, tanto no espazo obxectivo e inapelable do marcador, como no terreo máis subxectivo (e non por iso menos decisivo) das impresións que puideron tirar os seareiros, con seguridade chafados polo visto no terreo de xogo que agoira sufrimentos e dificultades moi semellantes aos das nefastas tempadas anteriores. Polo visto onte sobre a lameira, até agora este Celta de Paco Herrera non mellora ao de Eusebio Sancristán. Seguimos parados, onde estabamos. Non hai dúbida de que o actual conta con maior profundidade atacante, como demostrou na espectacular saída do encontro de onte, porén perdeu aquela fasquía de equipo ordenado e paciente da pasada tempada, que construía o seu xogo dende a defensa e que gostaba de contar coa pelota. Un paso adiante e outra atrás. Máis alá da aposta moito máis prudente polos rapaces da canteira, este Celta de Paco Herrera demostrou que como resulta máis perigoso é utilizando o xogo directo e rápido, enviando pelotas moi longas para que as finalicen David Rodríguez ou Papadopoulos ou levando contras velocísimas nas biqueiras de Quique de Lucas. Así naceron durante os primeiros quince minutos, cinco ocasións preciosas, que magoadamente os dianteiros celestes non souberon aproveitar. Aí rematou o encontro para os nosos. Enfronte os rapaces do Barsa pequeno comezaron a sobar a bóla como se dos seus maiores se tratase, cómodos diante da escasa intensidade da presión galega no medio do campo e dos numerosos espazos que polo centro lles deixaban Túñez e Ortega, os nosos centrais (moitas saudades tivemos da disciplina e compromiso de Noguerol, a quen non quixo renovar Paco Herrera). Esa actitude escasamente comprometida no defensivo e a incapacidade de López Garai para controlar el soíño todo o medio campo, así como o escaso acerto dos nosos rematadores (ao que non foi allea, tampouco, unha actuación sobresaliente de Rubén Niño, o gardarredes catalán), foi desnivelando o encontro a prol dos de Luis Enrique que se puxeron por diante no minuto 27 da primeira parte e que o sentenciaron cun segundo tanto antes de finalizar o primeiro período. Dous goles moi fermosos, froito dun xogo de paredes de fantasía debuxadas por Nolito, un deses valores que neste equipo cotizará sempre a alta. Durante a segunda parte, o Barsa pequeno tivo tres oportunidades para deixarnos un marcador de escándalo, o que soubo evitar Falcón coas súas intervencións in extremis. Faltando un cuarto de hora, David Rodríguez atopou a chave do gol que procuraba, mais o equipo noso non tiña os folgos precisos para conseguir sequera a remontada. Comezamos, pois, con dúbidas moi serias sobre o que lle pode agardar a este Celta das nosas derrotas. Ben será que dende o inicio adquira maior intensidade e un patrón máis fiable e definido de xogo, dous requisitos para ser un equipo competitivo nesta categoría imposible.

«Decadencia celeste»

/en , , , , /por

No artigo da semana en Faro de Vigo fago un balance dos catro anos de presidencia do Celta SAD do empresario Carlos Mouriño.

O lamentable espectáculo ofrecido polo Celta, evitando sequera empatar diante do Huesca, é a enésima mostra da decadencia na que o primeiro club de fútbol dos galegos caíu dende que é propiedade do empresario Carlos Mouriño. Tras o descenso de só hai tres anos –a mesma tempada na que fomos eliminados da UEFA en oitavos de final polo Werder Bremen, tras derrotar ao Spartak de Moscova, e na que baixamos a segunda cando o Rácing de Santander non quixo empatar diante do Betis– os celtistas fomos agotando os listados de adxectivos para cualificar de forma mesurada o comportamento do cadro de futbolistas na lameira e o dos responsables técnicos e equipo directivo céltico nos despachos: “decepcionante”, “bochornoso”, “ridículo”, “escandaloso”, “deprimente”, “desilusionante”, “agónico”, “patético”, “suicida”, “horroroso”, “pésimo”, “mediocre”, “nefasto”…

Tras cinco adestradores, dous directores técnicos e dous directores xerais do club, tras tres ducias de fichaxes e cesións estrambóticas, o sucesor de Horacio Gómez nesta cuarta súa tempada tivo como maior mérito clasificar ao equipo apenas a dous puntos da categoría onde a vindeira tempada militará o humildísimo Coruxo, presidido por Gustavo Falque e moi ben dirixido dende o banco por Josiño Abalde (Beizóns aos heroes do Vao!). Unha tempada, como as anteriores, pobrísima en resultados na que, porén, a aposta arriscada do adestrador Eusebio Sacristán pola canteira ofreceu a posibilidade de ver ao Celta co maior número de xogadores galegos das tres últimas décadas, un aliciente que os responsables do club non souberon traducir nun valor abondo para convencer aos milleiros de celtistas a que regresasen ás bancadas do envellecido Balaídos.

Sen negar o incerto dos resultados dunha categoría igualadísima e futbolisticamente pobre como é a Segunda; máis alá da necesidade de axustar os orzamentos a uns ingresos que sofren un descenso en picado pola diminución das taquillas e dos dereitos televisivos, cuestións que afectan á maior parte dos clubs da categoría (utilicen como o Celta o concurso de acreedores para evitar a súa desaparición societaria ou o vaian facer no futuro), o que chama a atención da deriva do Celta SAD nestas tempadas é a ausencia dun proxecto estratéxico, apoiado e asumido polo conxunto do celtismo, que permita enxergar un futuro con algunhas doses de esperanza. Hoxe o Celta non ten proxecto nin rumbo. Neste déficit emotivo é onde se atopa a cerna da actual decadencia celeste, a auténtica e máis dolorosa derrota que padecemos os seus seareiros. Unha doenza grave, moi grave, que o actual propietario do club minusvalora, o que constitúe unha amaeaza para a continuidade dunha institución deportiva con oitenta anos de historia e para unha cidade e un país onde o fútbol é unha actividade deportiva centenaria.

Dende a marcha do club de Félix Carnero como director deportivo, Mouriño prescindiu dos celtistas no cadro técnico e apostou polos “profesionais” de conveniencia. Velaí os pobres resultados de Ramón Martínez e Miguel Torrecilla que enrolaron no cadro vigués a un longa nómina dos seus coñecidos que, coa excepción tan honrosa de Silva (bautizado en Balaídos como “Silviña”), non deixaron pegada na nosa memoria nin amosaron, cando xogaron (algúns moi pouco o fixeron), compromiso ningún coas nosas cores. Pola contra, xogadores de sangue celeste como Gustavo López e Francisco Noguerol, dous dos nosos capitáns máis comprometidos e honrados, foron despedidos sen o mínimo respecto nin recoñecemento pola súa traxectoria en defensa da camiseta nosa. Outrosí sucede coa liquidación de xogadores valiosos como Roberto Trashorras ou Falcón, expostos á venda dunha forma tan pouco discreta que avergonza. Disparates, que demostran a falta de habilidade dos dirixentes célticos (sexa Mouriño ou o actual director xeral) para moverse no territorio dos soños e dos sentimentos, qué é onde, tamén, se xogan o futuro os clubs de fútbol profesional (aí están as eleccións recentes do Barsa para demostralo).

Cada club asina un contrato de emoción coa súa afección. Un documento non escrito, renovado cada inicio de tempada, sometido a análise cada xornada na bancada, onde se recollen os niveis de afouteza, compromiso e xogo bonito a respectar por parte dos xogadores e do adestrador que, máis alá da coiuntura dos resultados, serán correspondidos por niveis equiparables de entusiasmo e apoio incondicional por parte dos seareiros. Esa é a fórmula (“Nunca camiñaredes sós” din en Anfield, “Sempre Celta” dicimos en Balaídos) que asegura a continuidade dos clubs (a “Historia”) máis alá de presidentes e adestradores. Carlos Mouriño nunca quixo asinar ese contrato co celtismo. Temo que mentres o equipo continúe nas súas mans, vaia facelo.