Campo do Fragoso CCXII

/en , , , /por

DERBI SEN ALMA

Despois de temporadiña tan ruín para o fútbol galego como esta pouco se podía agardar dun derbi no que o Deportivo chegaba descendido e o Celta eivado, con Aspas lesionado no palco e co adestrador desmotivado, cando sabe que non será renovado un segundo ano. E foi o de onte un derbi sen alma, onde o empate conseguido polos visitantes no comezo do tempo de desconto fixo xustiza ao sucedido ao longo de noventa minutos onde a pobreza (mellor sería dicir “a ausencia”) do xogo de ambos os dous equipos non os fixo merecentes da vitoria. Un derbi con pouco xogo e patadas de máis na lameira, pero con autocompracencia abonda nas bancadas de Balaídos, onde o escarnio da desgraza allea non puido ocultar o fracaso dunha tempada decepcionante na que os celestes non acadaron os obxectivos. En definitiva, foi o de onte un derbi descafeinado e triste cuxo resultado non terá outra transcendencia que engordar a serie estatística que dende 1928 ven conformando a historia do que bautizamos con orgullo de sentimento galego como «o noso derbi».

Comezou o Celta con vento nas velas, xa que no minuto 12’ Maxi Gómez marcou un gol de cocorote e de costas á portaría, outra auténtica xenialidade goleira do charrúa que coa colaboración do porteiro deportivista aproveitou un centro de Pione dende a esquerda, tras unha xogada iniciada por unha excelente recuperación de Hugo Mallo na banda contraria. Tras o gol, durante apenas vinte minutos, o Celta moi ben dirixido por Lobotka movía con rapidez a bóla polas bandas, sobre todo pola de Hugo Mallo, o máis motivado dos nosos, procurando que os centros diagonais atopasen a testa máxica do noso ariete uruguaio. No 28’ Maxi encarou a Rubén, mais desta volta o porteiro coruñés soubo aguantar e desfixo o que xa viamos como dous a cero. E con esa clara oportunidade acabou o mellor do xogo celeste nun partido que dende entón esvarou nos territorios da rotina e do aborrecemento centrocampista, que algunha parte da bancada tratou de evitar facendo unha onda de escarnio aos visitantes, a todas luces tan desafortunada como fóra de lugar.

Xaora, os de Seedorf, que só se xogaban o orgullo de non saír derrotados do municipal do Fragoso, deron noticias de moito perigo no minuto 36’, cun xute importante de Guillerme dende a frontal, que desviou cunha boa estirada Sergio. Acción que pouco antes do descanso movilizou os azos e esperanzas dos centos de sofridos seareiros deportivista desprazados que moito protestaron unhas supostas mans de Cabral na área viguesa. Co segundo acto, o partido gañou en brusquidade, patadas e algún que outro cobadazo, que provocaron continuas faltas, interrupcións e teatralizacións esaxeradas por ambas as dúas partes. Porén, o fútbol (ou algo que semellase a ese xogo de pelota) non aparecía por ningures, coa excepción dun gol (ben) anulado a Wass por fóra de xogo, tras outra xogada estelar de Pione Sisto, onte, por fin, o mellor dos celestes.

No entanto, cando o partido parecía gañado para o Celta, Unzué errou de forma garrafal nos trocos, retirando da lameira a Brais Méndez e mantendo, pola contra, a Jozabed que apenas chegaba a cada unha das pelotas. Seedorf percibiu que os vigueses aspiraban só a conservar o resultado e nos dez minutos finais ordenou atacar de forma heroica con todos os seus efectivos. E aí os de Unzúe recuaron de moi mala maneira. No primeiro asedio do minuto 80’ o Deportivo xa puido marcar, o que faría con contundencia Lucas Pérez dez minutos despois, cando Cabral non foi quen de suxeitar a Borges, que serviu para que a figuriña deportivista xutase a pracer ao primeiro pao. Un gol recibido polos coruñeses como auga de maio, que aliviaba algunhas dores e que evidenciaba, ademais, a pésima xestión do resultado feita por Unzué, incapaz de entender a importancia anímica que un partido como este ten para os seareiros celtistas.

Con semellante decepción, os celestes foron despedidos de forma moi fría polos seus propios seareiros, o que demostra que un dos peores efectos da triste tempada de Unzué foi afondar na desconexión do equipo coa bancada, que celebrou cada un dos resultados con moita austeridade. Unha doenza de anemia emocional agravada por este derbi que con seguridade nin pasará a historia nin lembraremos como o anterior celebrado en Balaídos onde o Celta de Eduardo Berizzo marcou catro goles de Aspas, Mallo e Orellana e desenvolveu un xogo electrizante. Agardemos polo ben do fútbol galego que aquel espectáculo extraordinario, lembrado hoxe con saudades, se repita en primeira canto antes. Celtistas e deportivistas merecémolo.

Campo do Fragoso CCXI

/en , , , /por

O EQUIPO DE SERGIO E BRAIS

O mellor do Celta desta tempada de resultados mellorables é a magnífica resposta dos xogadores da canteira, corazón, cerebro e alma do equipo de noso. E non o digo só polo campionato excepcional de Iago Aspas cos seus (polo menos) vinte goles e coa súa madurez estilística e a plenitude física do seu xogo electrizante que contra vento e marea da prensa capitalina permitiulle gañar un dos billetes indiscutibles para xogar en Rusia a Copa Mundial 2018. Dígoo, tamén, pola achega decisiva de Hugo Mallo e Jonny, hoxe unha das mellores parellas de laterais da liga, como da do debutante Brais Méndez, que cos seus apenas vinte e un anos e con ficha do filial é capaz de asumir responsabilidades máximas na condución do xogo atacante en partidos memorables como os desta pasada semana co Barcelona e co Valencia, nos que foi un dos máis destacados celestes. Sen esquecer, tampouco, a achega dos dous porteiros, tanto a de Rubén Blanco, a pesar da descontinuidade provocada polas súas lesións, como polas actuacións extraordinarias baixo os tres paos de Sergio Álvarez, que tantos puntiños teñen salvado en Balaídos.

Unha canteira da Madroa representada na alfombra do Fragoso onte tamén na dianteira visitante por Rodrigo, outro dos fixos de Lopetegui, e por Santi Mina, que tivo o detalle celtista de non celebrar o golazo co que no 58’ abriu a táboa de marcas para o Valencia, tras un erro garrafal de Pione e unha volea magnífica coa perna dereita ao pao longo. Unha coincidencia de promesas nosas para non esquecer, como esoutra magnífica traxectoria goleira de Borja Iglesias no Zaragoza (polo momento leva xa 16 caroliños), un nove natural que debe volver a Balaídos a vindeira tempada.

Calidade incuestionable da nosa canteira que demostra resulta moito máis eficaz e económico procurar promesas na propia casa ca traelas por unha millonada de fóra. E para mostra temos botóns abondos como os fiascos de Theo Bongonda e de Emre More, no mellor dos casos revulsivos para apenas un cuarto de hora, ou as máis que dubidosas «fichaxes» de inverno do lateral Marzan ou do dianteiro Lucas Boyé, que nada desequilibrante ofreceron cando foron requiridos.

Diante do Valencia, coma xa sucedera o martes co Barcelona, os celestes máis destacados foron Brais Méndez e Sergio Álvarez. O dez mosense, que comeza a ser un fixo para Unzué, asumíu na lameira nosa o liderado do lesionado Aspas, protagonizando algúns lances espectaculares. Brais iniciou a xogada que no minuto 15’ provocaría un claro penalti a Wass, derrubado na área pequena cando intentaba rematar un centro letal de Pione Sisto. No 32’ rematou unha parede que deliñou Maxi e dous minutos despois foi el quen no interior da área filtrou un pelota de gol á que non chegou o charrúa. Como foi o canteirán quen no derradeiro minuto da primeira parte iniciou unha contra en campo propio, conduciu entre os rivais e finalizou cun remate de Pione, tras un cambio de banda de moitos quilates. Unha actuación soberbia, como a protagonizada catro días antes co Barça, que continuou no segundo acto, na que o rapaz de Mos trazou un gran centro cabezado por Cabral na área pequena, que puido abrir a táboa de marcas, cando o Valencia comezaba a darlle un volta de porca ao encontro.

Como destacadísimas foron até catro das intervencións de Sergio, que volveu a soster ao Celta cando os de Marcelino ían con todo a polos tres puntos. No 27’ rexeitou cos pés un xute duro de Pereira dende a dereita nun dos moitos estiróns valencianistas. No 49’ respondeu a un xutazo de Guedes que vimos dentro e no 80” a unha cabezada de Vezo, nunha xogada terrorífica na que os visitantes dispuxeron de até tres rexeites de gol. Con todo, o paradón do partido reservouno o Gato de Caoira para o 89’ cando lle aguantou a Ferrán Torres o man a man que podía desnivelar a igualdade na táboa de marcas.

Un partido moi intenso, tamén, no que o noso admirado Daniel Wass volveu destacar, tanto polas súas chegadas imprevistas dende a segunda liña, na que é un consumado especialista, como polo seu toque de luva no balón parado, que no 62’ utilizou para sacar unha falta dende o lateral moi ben cabezaba cara abaixo por Maxi, que recuperaba así a súa capacidade de goleiro.

Con estes dous traballados empates, que souberon a moi pouco, o equipo de Sergio e Brais case liquida as súas remotas opcións europeas. Queda apenas a honra de desputar un bo derbi diante dun Deportivo moi necesitado e defender con afouteza que o palmarés do celtismo é acreditar no mellor xogo e na mellor canteira galega.

Campo do Fragoso CCX

/en , , , /por

ONDIÑAS ASPAS

Un novo hat trick de Iago, o segundo aspazo da tempada, serviu para que o Celta noquease ao Sevilla de Montella, un rival directo na competidísima carreira polas posicións europeas, e para que a bancada de Balaídos nesta liga tan irregular, sexa a nivel de xogo como da conexión da afección co equipo, recuperase a ledicia e o entusiasmo cantando unha tímida rianxeira e que de paso lembrase con gratitude ao Totto Berizzo despedido pola directiva sevillista cando o cadro de Nervión ocupaba posicións de privilexio. Un partido máis igualado do que expresa o contundente catro cero do seu resultado que durante o segundo acto constituíu, ademais, un recital goleiro do Merlín de Moaña, que cos seus tres caroliños de moi alta escola acada os 114 goles en partidos oficiais, superando así o rexistro histórico do mítico Vlado Gudelj e consolidando a súa candidatura para ser considerado xa como o mellor dianteiro celeste de todos os tempos e aspirante indiscutible a levar o nove da vermella no campionato europeo do vindeiro verán.

Os tres goles de Aspas serviron para decantar un encontro no que, porén, foi o cadro andaluz quen levou a iniciativa e na que a parella dos seus dianteiros, Sandro e Ben Yedder contaron con excelentes opcións, mais que nunca foron capaces de superar a Sergio, o gardarredes de Catoira, que ofreceu unha actuación memorable, tamén decisiva para manter a cero a táboa de marcas dos vigueses durante a primeira parte. Dianas do internacional do Morrazo que naceron de dúas asistencias extraordinarias do noso admirado Tucu Hernández, mediocampista de xenerosidade desbordada e vontade inquebrantable, que primero no 57’ filtrou dende a medular para que o de Moaña xutase en carreira entre os dous centrais, e que tres minutos despois ofreceu dende a banda esquerda un servizo en parábola capaz de superar ao porteiro para que Iago marcase case a pracer dende a dereita.

Dous goles de fermosa fasquía, propios dun nove natural, un dianteiro á altura de figuras míticas na historia do noso equipo como a de Pahíño, esoutro internacional celeste da década de 1940, lector de Tolstoi, Dostoievski e Charles Dickens (o que daquela deulle fama de «rojo»), que se caracterizaba tanto pola súa eficacia goleadora como gañador do trofeo Pichichi, que permitiu que o Celta na tempada 1947-48 acadase a cuarta posición na liga e a final de Copa, mais que tamén será lembrado polo seu «fair play» e xenerosidade no xogo cos seus compañeiros. Valores de grande figura que onte tamén expresou Aspas cando no 77’ co hat trick xa ao alcance da súa biqueira nunha contra pasou o balón para que fose Brais Méndez quen marcase, aproveitando despois deforma xa inapelable o rexeite do porteiro ao xute envelenado do canteirán mosense, outro dos destacados de tan feliz tarde. Goles de Aspas que, coma aqueloutros decisivos de Pahíño (56 goles marcou o da parroquia de Navia en todo a súa historia como celeste), deben servir para que o noso equipo recupere azos e posicións de privilexio na táboa clasificatoria.

Xaora, non seriamos xustos se non lembrásemos que no partido de onte foron tamén decisivos os paradóns de Sergio, que durante unha primeira parte na que o Sevilla foi moi superior sostivo el soíño ao cadro de Unzué. Abonda recordar que no minuto 8, Sandro encarouno en solitario, tras un erro garrafal de Roncaglia, e o gato de Catoira aguantou semellante envite. Como incrible foi a parada que cos pés fixo no 43’, cando o Celta xa se adiantara tras un gol en propia meta dos andaluces, tras outro xutazo de Sandro, intervención que, probablemente, decantou o partido para os nosos. Actuación de Sergio que o debería consolidalo na titularidade nesa pugna amical que mantén con Rubén Blanco, esoutro porteiro da canteira, que até agora semellaba que era o que contaba coa confianza do adestrador navarro.

A avultada vitoria celeste diante do Sevilla expresa o valor da canteira nun partido no que interviron até cinco xogadores das diversas xeracións dos formados na Madroa, un feito que non sempre se salienta como merece e quizais os seareiros non valoramos en toda a súa grandeza. Por ventura este Celta que dirixe na lameira a estrela de Iago Aspas posúe idéntica estirpe ao que hai sete décadas capitaneaba no vello Balaídos Manuel Fernández Fernandez «Pahíño», que tamén traballaba para ser convocado para acudir ao Mundial de 1950.

Campo do Fragoso CCIX

/en , , , /por

SEDE DE FÚTBOL

Hai derrotas agredoces que teñen sabor a empate e hai empates que destilan o sabor amargo da derrota. Este foi o caso da igualada do serán de onte que deixa ao Celta máis lonxe do seu obxectivo europeo e ao Málaga como pechacancelas, case sen posibilidade ningunha do milagre da salvación. Un empate, pois, que derrota a ambos os dous equipos, tras noventa minutos decepcionantes, sobre todo dos discípulos de Juan Carlos Unzué, que volveron a ser apupados por unha parte da bancada celeste. Asubíos que constitúen apenas o síntoma do descontento que moitos seareiros veñen manifestando de forma privada e ao longo de practicamente toda a tempada co xogo raquítico e a traxectoria errática do Celta do adestrador navarro. Tras o xogo excelente e a intensa ilusión que callou na bancada durante as tres tempadas de Berizzo, na lameira do Fragoso hai moita sede de fútbol, esa materia dos soños que onte non apareceu até os vinte minutos finais.

Xaora, non é doado narrar o que sucedeu nos setenta minutos iniciais sobre a alfombra de Balaídos. Unha auténtica tortura de posesión inútil, de pases e máis pases en espazos inertes por parte de dous equipos que non conseguiron xutar con perigo nin unha soa vez entre os dous paos, xa que non poden ser considerados de tal categoría nin o remate de Pione Sisto no 35’, que saíu moi desviado e levaba escaso veleno, nin o xute raso dende a frontal de Chory Castro por parte dos malagueños no 39’. E o peor do caso, foi que sería difícil identificar neste primeiro período quen era o pechacancelas e quen o aspirante a Europa League, xa que ambos os dous equipos renunciaron a asumir riscos ofensivos, limitándose con escasa intensidade a procurar un roubo ou un erro nalgunha das saídas tediosas do balón, sobre todo por parte de Sergio, un chisco nervioso na súa reaparición na portaría, tras a lesión de Rubén durante o quecemento.

Tras a reanudación non mudaron moito as tornas e o fútbol apenas apareceu na lameira. No entanto, Aspas, moi inquedo e rebuldeiro –recibiu unha amarela por unha discusión con Miguel Torres, o mediático defensa malacitano–, foi entrando en xogo e dispuxo de até catro oportunidades claras de gol, que para o noso abraio desta volta en caso ningún fixeron variar a táboa de marcas, feito ao que non foron alleos dous paradóns de Roberto e unha certa dose de imprecisión do Merlín de Moaña. Diante dun Celta que non carburaba, onde as liñas estaban moi separadas, faltando pouco máis de vinte minutos para o remate, Unzué puxo e marcha o plan b e procurou coa entrada de Radoja e Boyé un fútbol máis directo, rápido e intenso. A bancada animouse e semellaba que o gol celeste chegaría decontado. Tras un gran centro de Lobotka, tívoo Maxi no 80’ nunha cabezaba na área pequena. E tívoo un minuto despois Aspas a porta baleira que errou no remate na área pequena, tras un servizo de Maxi Gómez. Un erro incomprensible da nosa figura, que demostra o carácter azaroso desta disciplina deportiva, que tamén queremos sexa das belas artes.

E como non chegaba o gol celeste, no 89’ foron os malagueños os que tiveron a vitoria a uns centímetros, tras unha gran xogada de contraataque de Keko rematada ao pao esquerdo por Lestienne, todo un golpe de fortuna para os nosos que nese lance puideron perder o partido. Unha xogada malacitana que derramou o vaso e anoxou a algúns seareiros da grada de Río que apuparon con vehemencia a Unzué, un adestrador que non acaba de convencer nin namorar á bancada transcorridas as tres cuartas partes do campionato.

Aínda que cos números na man é posible engancharse á loita polas posicións de privilexio europeo, o máis decepcionante do Celta deste final de inverno, incapaz de enlazar dúas vitorias consecutivas, é a pobreza do seu xogo, dependente da xenialidade de Aspas e da eficacia goleira de Maxi Gómez. O Celta do navarro non é capaz de contaxiar entusiasmo nin sequera doses da ilusión imprescindible para acadar os obxectivos da excelencia. Fáltalle a sede de fútbol que nos presta aos afeccionados celestes, que ben sabemos en que consiste o xogo da serpe e a afouteza celeste. E xa non abondan as declaracións autocompracentes de que somos un equipo pequeno con rapaces da canteira. O Celta ten hoxe vimbios para aspirar a máis.

Campo do Fragoso CCVIII

/en , , , /por

VIRAVOLTA

Na tradicional tertulia do descanso no corredor de Río Alto poucos confiabamos en que o Celta dese a viravolta a un encontro no que o Eibar estaba sendo moi superior. Os discípulos de José Luis Mendilibar coa súa defensa adiantada até case a medula do campo, co porteiro colocado como libero e cunha presión moi intensa sobre os dous centrais celestes déronlle un baño a un Celta que impotente e moi desconcertado non conseguía combinar con xeito a pelota e saír do labirinto vasco mais alá da súa primeira liña. Un partido que mudou de xeito radical dende o comezo do segundo acto, coa entrada na lameira viguesa de Emre Mor capaz cos seus caneos veloces de darlle a volta ao carpín e noquear aos armeiros nun par de lances decisivos finalizados de forma brillante, como é adoito, por Iago Aspas e Maxi Gómez.

Non estivo ben o Celta na primeira parte onde puído saír goleado polos eibarreses, que non souberon aproveitar as oportunidades moi claras que tiveron primeiro de Joan Jordán, que obrigou a Rubén a empregarse a fondo; despois de Kike García e, sobre todo, do xaponés Inui que no minuto 42, a porta baleira na frontal da área pequena, guindou o balón a Marcador. Ao moi traballado tacticamente cadro de Mendilibar faltoulle saber finalizar con gol a súa presión afogante e o seu xogo afouto, que non impediu que o Celta de forma intermitente dese sinais de vida en tres ocasións perigosas: a que no 17 permitu a Maxi Gómez no centro da área encarar o gardameta Dmitrovic; aqueloutra errada de forma clamorosa no 29, case na área pequena, por un Pione Sisto fora de punto, que soíño diante do porteiro guindou o balón a grada de Gol; sen esquecer, tampouco, o fermoso xute de bolea de Daniel Wass no 38, a un servizo de alta escola de Aspas, que pola súa fermosa execución merecía maior fortuna.

Con certeza que durante o descanso Unzué decidiu mudar o panorama, deixando a Pione na caseta, nunha das súas actuacións mais desafortunadas como celeste, e procurando coa incorporación de Emre Mor abrir unha fenda pola banda esquerda e cos balóns máis longos dos saques de Rubén obrigar aos vascos a atrasar as súas liñas. Tardou apenas dez minutos en que cundise esta nova estratexia. No 55 un cambio fantástico de banda de Maxi e un desdobre entre Emre Mor e Jonny permitíu que o de Matamá chegase á liña de fondo e dende alí servise atrás ao turco-dinamarqués, que non dubidou en canear e centrar a velocidade de vertixe, entre tres defensores, para que Aspas á espreita rematase sobre o primeiro pao, superando a presión do seu marcador. Un caroliño de moitos quilates, o décimo sexto do mago de Moaña, que noqueou ao Eibar e deixou aos de Unzué como donos do xogo, agardando crear superioridades nunha estratexia á contra, que deixaba toda a iniciativa a un Eibar cada vez máis incómodo.

O segundo tanto puido chegar noutra combinación entre Emre Mor e Aspas, unha sociedade moi prometedora, e sobre todo tras un centro magnífico de Daniel Wass que Sergi cabezou á rede nunha posición moi dubidosa, que o árbitro interpretou como fóra de xogo. Cada vez máis cómodos, insistiron os celestes que no minuto 78 liquidaron o partido co gol de Maxi Gómez. O charrúa cun dos seus furóns letais culminou unha xogada na que Hugo Mallo o fixo case todo: roubou en campo propio, pasou sobre Aspas, correu pletórico cincuenta metros pola banda, recolleu na área rival un globo de Daniel Wass e centrou de forma primorosa sobre o internacional uruguaio. Unha marabilla de concepción e execución dun contrataque lateral que demostra a madurez do noso capitán de Marín, onte un dos nosos mellores.

Un partido no que o Celta, sen asoballar coa posesión inútil de partidos anteriores, como sucedeu fronte ao Espanyol, conseguiu recuperar a eficacia da súa parella goleira. Unha viravolta fronte a un Eibar poderoso e con aspiracións de rival directo, que deixa aos de Unzué na sétima posición, un privilexio que agardamos poida conservar até a finalización da tempada. O obxectivo europeo está ao alcance do xogo deste Celta que ten posibilidades no banco de procurar alternativas cando máis as precisa.

Campo do Fragoso CCVII

/en , , , /por

CARA E CRUZ

A estas alturas do campionato o Celta de Unzué é un equipo recoñecible para os seus seareiros e para os seus rivais. A doutrina da saída da pelota combinada dende a defensa, a convición da marca zonal e a procura de superioridades na transición dos mediocampistas son características do patrón de Unzué. Un xogo agradecido para o público ao que non lle resulta alleo unha evidente fraxilidade defensiva provocada tanto polas perdas de balón en espazos críticos, probablemente inevitables, como polas dúbidas que suscita unha portaría da canteira con serias dificultades de abandonar o acubillo dos tres paos. Un xogo alicerzado, ademais, sobre a impresionante eficacia goleira de Maxi Gómez e Iago Aspas, dous dianteiros en estado de graza, moi distintos nas súas características, aínda que capaces de complementarse e asociarse de forma admirable, xa que os seus vinte e sete caroliños (como diría Derviche), unha cifra bárbara, supoñen case o oitenta por cento dos marcados polo equipo.

O partido do serán do domingo co Espanyol de Quique Sánchez Flores expresou a cara e a cruz deste Celta de Unzué, que pelexa polas posicións europeas, os seus valores e as súas eivas. E neste caso as estatísticas falan por si mesmas. Cun 71,5% de posesión o Celta monopolizou a pelota, o que lle permitiu fabricar dezaoito remates dos que sete foron á portaría e dous convertidos en gol por Maxi Gómez. Mais tamén cómpre reparar en que o seu rival, a pesar de contar apenas co 28,5% da posesión e rematar só tres veces, dúas á portaría, conseguiu marcar outras tantas. Unha eficacia extraordinaria que permitiu aos cataláns igualar un partido no que contaron cunha actuación memorable de Diego López, hoxe o mellor gardarredes galego, polo que piamos tantos celtistas.

Comezou o Celta moi determinado cun xogo rápido e profundo polas bandas, que aventuraba un serán de entusiasmo. Porén, aos dez minutos, unha perda de Loboltka no centro da lameira foi aproveitada por Gerard Moreno que cun só toque filtrou sobre Leo Batistao que lle gañou as costas aos nosos centrais e encarou en solitario a Rubén para superalo cun xute cruzado sobre o pao esquerdo. Un gol desgrazado que non fixo variar liña ningunha do guión previsto polo adestrador navarro. O Celta seguiu tocando de forma paciente coa intención de abrir a fenda dos corredores laterais para desde alí Mallo, Aspas, Wass, Jonny e Pione centrar procurando as cabezadas de Maxi.

Despois de repetir varias veces esta xogada, no trinta e un chegou o primeiro gol do ariete charrúa, que aproveitou para cabezar de forma inapelable un centro moi medido de Hugo Mallo, un dos mellores celestes do serán. Pouco despois, Maxi puido recuncar cun xute cruzado ao pao longo que Diego López despexou coas xemas dos dedos, na primeira das súa case media ducia de actuacións hiperestelares. Tras o intervalo, cando o partido comezaba a conxelarse, o Celta recuperou a xerarquía e no 64, tras un tremendo barullo na área pequena, o porteiro de Lugo conseguiu deter na propia liña de meta até tres remates de gol. Milagrosas intervencións que repetiría minutos despois cando o Celta buscaba a tumba aberta o gol da remontada. Chegou coa entrada dun excelente Emre Mor quen coa súa velocidade revolucionou o xogo dende a banda esquerda. Un dos servizos do turco foi taconeado por Aspas para que no oitenta Maxi rematase a reviravolta, un fermoso pinchacarneiro propio dun acrobata. Outro maxigol de categoría premium que sitúa ao charrúa como o ariete revelación da liga.

Cando o partido esmorecía e a bancada comeza a celebrar a merecida vitoria, chegou a decepción. Gerard Moreno inventou dende a nada o gol do empate, un froito serodio do fútbol directo de dous toques, aproveitando un envío de corenta metros dende a súa defensa e xutando cruzado en carreira sobre o pao esquerdo, un balón ao que Rubén, onte un chisco preguiceiro, non puido chegar. O Espanyol conseguía así a igualada cando apenas se achegara á área céltica.

Foi o do domingo un partido clarificador onde se enfrontaron dúas formas moi diferentes de entender o xogo. Gozamos do mellor xogo atacante celeste, de dous goles soberbios, de boas oportunidades nas áreas, mais tamén fomos penalizados pola nosa febleza na retagarda. A cara e a cruz dunha tempada na que todo continúa aberto, na que mesturamos satisfaccións e decepcións, o celtismo en estado puro.

Campo do Fragoso CCVI

/en , , , /por

NOTABLE

Tras o gran derbi de Riazor, o Celta comezou 2018 con dous partidos notables fronte ao Barcelona e o Real Madrid. Dous empates que non fixeron xustiza ao xogo excelente ofrecido polo cadro de Juan Carlos Unzué que superou aos grandes en case todos os eidos. Mágoa que un erro de cobertura e uns poucos minutos de relaxación táctica impedisen obter dúas merecidas vitorias para un Celta que nesta primeira metade da tempada ofrece mellor xogo colectivo ca resultados e puntuación na táboa clasificatoria. Dúas actuacións, xaora, que convidan a un certo optimismo, tanto na posibilidade de superar esta semana a eliminatoria de Copa no Camp Nou, como na posibilidade, a pesar de estar na décimo cuarta posición, por recuperar na Liga a pelexa polas prazas de privilexio.

Tres últimos partidos nos que Iago Aspas tivo unha participación estelar, amosando aos seus trinta anos unha brillantez, madurez e plenitude no seu xogo que o converten na insignia deste Celta e nun dos mellores dianteiros do momento, mais tamén, nun dos máis destacados da historia do Celta e do fútbol galego. Aspas é o corazón, o cerebro e a propia alma deste Celta, sendo cada vez máis difícil atopar os cualificativos para gabar o seu desempeño determinante, propio dunha figura mundial. Na noite do pasado domingo correu pola banda dereita como unha navalla, o que fixo tolear a Nacho e a Marcelo, incapaces de paralo. Mais tamén foi o organizador concienciudo, capaz de atopar novos espazos e o dianteiro disciplinado no repregue defensivo, labores que non lle impediron introducir un punto máis de intensidade cando o tempo de xogo colectivo o requeriu. Aspas é unha estrela escintilante que traballa para que brille todo o conxunto.

Así o fixo diante do Madrid nun dos seus tantos partidos colosais, onde puido marcar no primeiro cuarto de hora, cando marrou unha vaselina e un dos seus remates bateu no pao. Como extraordinaria foi a súa actuación na no segundo acto, onde se ocupou de todo o xogo celeste no mediocampo rival, asociándose pola banda con Mallo e con Daniel Wass ou polo centro con Maxi, un dianteiro de características antagónicas as súas, mais co que se complementa cada vez mellor. Nunha destas combinacións dos nosos goleiros chegou a que entendo foi a xogada decisiva do partido, cando despois de asociarse co charrúa, intentou canear ao porteiro, que non puido mais que derrubalo. Un penalti de libro que errou o de Moaña, probablemente por que Navas se adiantou de forma antirregulamentaria, feito que debeu supoñer a repetición do lanzamento e o segundo cartón para o gardameta. Unha xogada desgrazada, mais que paradoxicamente deulle ao Celta novos azos para procurar a remontada.

Ademais das xenialidades de Iago, será difícil que os seareiros esquezamos a segunda parte do Celta fronte ao Madrid. Unha proeza de xogo colectivo na que os de Unzué foron desfacendo devagariño as liñas coas que Modric e Isco pretendían soster a un cadro de Zidane, que foi deixando en Balaídos as súas opcións a este campionato. E o Celta fíxoo con tal continuidade e intensidade que até o empate no minuto 81, tras unha cabezada letal de Maxi, que rematou un centro medido de Wass, é difícil lembrar algunha xogada madridista de certo mérito. A experiencia de Roncaglia, que regresaba ao eixo da defensa, e a concentración de Jonny e Mallo abondaron para que neste período non se repetisen os cinco minutos nefastos nos que durante a primeira apareceron as lostregadas de Bale na portaría de Rubén. Como a incorporación de Lobotka achegou decontado unha fluidez para a pelota e uns corredores que Aspas e Wass, outra vez excepcional, teimaron transformar nunha remontada que semellaba tan merecida como posible. Non chegou, mais para a bancada tanto tiña, xa que sabía que gozara dos mellores minutos de xogo do seu equipo no que vai de Liga. Si, un partido notable, a pesar do raquítico empate.

Campo do Fragoso CCV

/en , , , /por

SEN CARÁCTER

Non saímos onte con boas sensacións, tras un partido no que un Celta sen Aspas nin Mallo sancionados demostrou ser moi fráxil e incapaz de definir nos metros finais. Outra vez chove sobre mollado nesta tempada de Unzué, xa que cando o equipo podía engancharse outra vez no corno da lúa das posicións europeas, mesmo despois de dous excelentes encontros no Camp Nou e Mestalla, que abriron tantas esperanzas, volveu fracasar en Balaídos cun partido frouxo. Un resultado negativo, ademais, ao que non foi alleo as grandes intervencións de Asenjo, o porteiro visitante, e unha certa falta de fortuna nun par de xogadas decisivas que puideron nivelar a táboa de marcas.

De saída sorprendeu Unzué confiando ao canteirán Brais Méndez a banda dereita para alternarse nela con Daniel Wass que recuperaba a súa posición de lateral como nos seus inicios, cando xogaba en Dinamarca. Un falso 4-3-3 moi prometedor no que Lobotka, onte o mellor dos celestes (xunto a un par de intervencións de Rubén), levou todo o peso das transicións dende uns primeiros minutos moi prometedores nos que os celestes monopolizaron a bóla. Xaora, os visitantes avisaron de contado que non viñan de excursión e puideron marcar nunha xogada a balón parado, cando non pasaran aínda dez minutos. Como cinco minutos despois puido facelo Jozabed cun xutazo, ao que porteiro amarelo respondeu cun paradón espectacular.

Esta boa saída celeste foise desinchando coma un globo diante dunha defensa dun Villarreal moi ordenado que non renunciaba en xogadas ao chou a enfadar a Rubén. Así o fixo Trigueros dende a frontal no minuto 31, despois dun desgrazado esvarón de Jonny. E así chegou no 34 o decisivo gol de Fornals que cabezou en prancha e sen marca ningunha un centro de Bacca que cun caneo sentou a Daniel Wass. O gol tronzou animicamente aos de Unzué que caeron nun estado de melancolía descoñecido dende hai tempo na lameira do Fragoso. O Celta continuou conservando a pelota, mais o seu xogo enlenteceuse, adoptando a maior parte dos xogadores unha apatía tan rutineira como aborrecida para os seareiros. Con todo apretou un chisco nos minutos finais da primeira parte cando Maxi, despois dunha boa xogada colectiva, obrigou a Asenjo a saír de forma desesperada.

Tras a reanudación Unzúe meteu máis voltios procurando as faíscas dos caneos  e da mobilidade de Emre More, esa pérola millonaria que aínda non brilla como agarda a bancada de Balaídos. O turco buscou o contacto coa pelota, encarou con afouteza aos defensas amarelos e conseguiu sacar un par de faltas perigosas na frontal. Un balance interesante, mais insuficiente. Xaora, a súa mellor intervención chegou no 74 nunha entrada na área pequena pola banda na que xutou coa esquerda, mais Asenjo, acertadísimo de novo, conseguiu desviar o balón para que batese sobre o pao.

Aí quedaron as ilusións celestes de empate, sobre todo cando o Villarreal, que nunca perdeu unha miga da súa orde e disciplina, colocou senllos valados que durante os vinte minutos finais se fixeron inexpugnables. Os de Unzué intentaron superalos á desesperada, mais nin sequera a entrada de Guidetti nin a de Radoja puideron revertir a situación. No entanto, o empate estivo na biqueira de Sergi Gómez no derradeiro minuto dos catro de desconto, cando con Asenjo xa batido enviou unha volea ás minchas de Marcador. Unha segunda xogada da desventura nun partido no que o Celta botou moito de menos a Hugo Mallo e Iago Aspas, os dous canteiráns que lle imprimen máis carácter competitivo e gañador. Agardamos recuperalo o vindeiro sábado no decisivo derbi de Riazor.

Guardar

Campo do Fragoso CCIV

/en , , , /por

ASPAZO

Abondoulle onte media hora ao Celta para rematar cunha década de frustracións diante dun Atlhetic que fixera de Balaídos un dos seus campos preferidos, onde dende 2003 sempre levaba algunha renda que facía máis agradable a viaxe de regreso a Bilbao da súa afección, unha das máis respectadas en Vigo. E fíxoo grazas a tres goles de moitos quilates, froito dun cuarto de hora electrizante, que demostraron a facilidade do cadro de Unzué para interpretar á perfección un xogo directo do que había moito tempo careciamos na lameira nosa, ao tempo que pór en evidencia neses minutos as carencias defensivas dun visitante en horas baixas.

Tras dous meses e medio de liga, comeza a coñecerse o estilo de Unzué baseado na pretensión teimosa de gañar a superioridade dende atrás, o que supón para o porteiro e para os defensas, como onte se puido comprobar en moitas ocasións, asumir moi importantes riscos na posta en marcha do xogo. Xaora, a pesar dalgúns sustos, ao que non foi allea a presión bilbaina, non se lle pode negar ao adestrador navarro o éxito da súa estratexia, capaz de provocar onte cinco grandes xogadas colectivas das que tres finalizaron en gol, sen dúbida, unha porcentaxe de eficacia óptima.

O primeiro gol chegou pasado o primeiro cuarto, froito dunha longa posesión celeste finalizada cun centro moi longo e moi medido á banda esquerda de Pione, un xogador cada vez máis desequilibrante neste tipo de toques delicados, cabezado nunha dificilísima volea polo noso central Sergi Gómez, que moi poderoso se coou na área entre dous dos defensas vascos que estaban a velas vir. Un gol de excelente fasquía que abría a táboa de marcas, que dous minutos despois puido aumentar o propio Pione cun gran xute sobre o pao longo, despexado por Kepa con moitos apuros.

O segundo gol naceu no 23 na biqueira de Fontás que lanzou un globo que Iago conseguiu gañar en velocidade ao central, finalizando cun xute moi ben direccionado sobre o pao esquerdo, ao que desta volta non chegou Kepa. E tres minutos despois, co Celta enchufado con toda a súa voltaxe, consolidouse o aspazo co segundo do Mago de Moaña, que superando outra vez por velocidade ao central cabezou ás redes un centro de categoría superior de Daniel Wass.

Xaora, cómpre recoñecer que o Atlhetic con táboa de marcas tan adversa e faltando aínda por diante unha hora de xogo non se rendeu. Cando adiantou a liña de presión sobre a saída do balón celeste, non lle foi difícil abrir as primeiras fendas na dubidosa defensa galega. Así chegou antes do descanso o excelente gol de Raúl García, un xogador que resulta sempre tan eficaz para o seu equipo como antipático para os seus rivais. Mais o peor para os nosos chegaría tras a reanudación, cando se incorporaron Aduriz e Iturraspe que conseguiron recuperar o control do xogo para o Atlhetic e colocar a defensa celeste sobre as cordas. Unha intervención providencial de Rubén, que parou sobre a propia liña unha cabezada de Laporte, e outra de Núñez que saíu lixeiramente desviada, puideron apretar a táboa de marcas.

Mais tamén é certo que cando faltaban menos de dez minutos, tivo Iago a posibilidade de acadar a súa tripleta histórica, cando nunha das súas subidas ao galope pola banda debuxou coa biqueira esquerda unha volea de precisión sobre o marco que superou a Kepa, mais que quedou lixeiramente alta, por riba do longueiro. Unha mágoa, xa que de marcar o noso internacional conseguiría un auténtico e xenuíno “hat-trick”, é dicir, un gol de cabeza, outro co pé dereito e outro co esquerdo.

A pesar da irregularidade do seu xogo defensivo, sobre todo na segunda parte, é innegable que o cadro de Unzué amosa contar cun aprezable poder de contención no medio do campo e cunha moi poderosa pegada atacante, sobre todo cando Iago Aspas, onte o mellor na lameira, conta con espazo por diante para afrontar todos os retos posibles do gol.

Campo do Fragoso CCIII

/en , , , /por

AUTOBUSES SIMEONE

Lembraremos o partido de onte do Celta co Atlético polo feito de que 7.500 abonados de Río (“os que montan o lío” da canción de A Roda) tivemos que ver na televisión como Simeone colocaba no Campo do Fragoso o autobús e levaba tan pancho para Madrid os tres puntos no peto. E no futuro contaremos o sucedido aínda cun aceno de enfado e indignación, tanto pola incompetencia dos que se ocupan das obras de reforma do municipal, o que deixou tan eivada á afección celeste, como polo inxusto que foi onte a táboa de marcas para un Celta que mereceu moito máis, canto menos un empate. Unha situación, que agardamos non se cronifique, tanto no que respecta a evolución das obras da cuberta de Río (hoxe é un enigma saber cando poderemos volver os abonados ás bancadas), como ao que atinxe aos resultados do cadro de Unzué en Balaídos que a pesar dun xogo (onte) excelente acadou apenas unha vitoria de cinco partidos disputados.

Non é difícil resumir o encontro como un constante querer e non poder dos de Unzué que ao longo dos noventa e tres minutos de xogo mantiveron unha posesión superior ao 60 % e ensaiaron con escasa fortuna as máis diversas modalidades para saltar os dous valados que sobre a lameira dispuxo o adestrador arxentino. Unha exitosa estratexia defensiva, á que tampouco foron alleas nin a moita estopa que repartiron os defensas e centrocampistas visitantes nin as extraordinarias intervencións do seu gardarredes, o esloveno Jan Oblak, sen dúbida, o mellor xogador do seu equipo. E se as continuas faltas e paradóns dos madrileños non abondasen, algunha decisión arbitral foi decisiva, sobre todo o claro penalti perdonado ao comezo da segunda parte a Gabi, que de ser sinalado supoñería, ademais, o segundo cartón para o capitán atlético.

O partido todo foi un monólogo celeste xogado na maior parte do tempo no campo do Atlético, que colocou dúas liñas paralelas, a primeira defensiva de catro centrais e a segunda (defensiva tamén) de cinco mediocampistas, deixando apenas un pouco máis adiantado a Griezmann, procurando a súa velocidade desequilibrante. E así chegaría o único gol do partido no minuto vinte e sete, nacido nunha boa xogada do dianteiro francés que encarou a Sergio e obrigou ao de Catoira a enviar a corner. O saque posterior de Gabi foi rematado ás redes por Kevin Gameiro, aproveitando o único erro que onte tivo a cobertura celeste. Un gol que os de Simeone souberon defender con unllas e dentes durante máis dunha hora, sen apenas outra intención que manter o privilexio do resultado.

Na biqueira dun Tucu Hernández extraordinario, presente en todas as partes, naceron as melloras xogadas celestes e moitas oportunidades, case goles cantados, mais a maior parte deles desfeitos polas intervencións dun Oblak en estado de graza. A relación das paradas decisivas do esloveno é interminable: no minuto 17, Sergi Gómez cabezou un globo á escuadra, tras unha falta sacada por Pione; no 43, xutou con moito veleno Daniel Wass; no 51, fíxoo Aspas, con toda a intención; no 76, Maxi, non puido rematar na área pequena; no 88, co partido fervendo e co Celta asediando, a parada de Oblak baixo os paos desviando o xute de Mallo foi monumental; e xa no 92, no desconto, o taconazo de Guidetti quedou tamén na beiramar.

Ninguén lle pode discutir a Unzué que o intentou todo. Faltando vinte minutos as entradas no terreo de xogo de Emre Mor (velocísimo e cada vez máis desequilibrante) e Guidetti supuxeron un grao máis de intensidade no xogo. O noso adestrador moi afouto recompuxo a defensa con só tres centrais e abriu o campo dende as bandas de forma moi xenerosa. Nunca viramos en Balaídos a todos os tres dianteiros centros (Aspas, Guidetti e Maxi) xuntos. Como non víramos nesta tempada a un Celta tan insistente e voluntarioso. Non puido ser, mais gozamos dun Celta con vontade e intención de ser, que non é pouco.