Onte 1627: Cajaraville premiado

/en , , , , , /por

hector-cajaravilleParticipamos onte no xurado da XVIII edición do certame de narración curta Ánxel Fole convocado polo concello de Lugo. Tras case tres meses de lectura, non foi doado escoller entre 62 orixinais, media ducia deles de gran calidade. Despois de moitos falares votamos entre tres obras finalistas resultando gañadora a títulada Once portas, que resultou ser de Héctor Cajaraville. Once portas é unha novela de lectura aditiva sobre a desaparecida muralla de Compostela. Coa habilidade que descubrimos en De remate, Héctor propón unha viaxe na historia, dende a cidade do Calixtino do século XII até hoxe, que axude a solucionar un enigma sobre a ubicación das portas e poxigos de Compostela. Cando a presidenta do xurado abriu a plica e coñecimos o nome de autor quedamos abraiados, xa que este é o terceiro premio literario que Cajaraville consegue nos últimos nove meses, tras o Xerais de novela e o Raíña Lupa de lix. Non hai dúbida que estamos diante dun escrtior completísimo, sólido, versátil, chamado a revolucionar a narrativa galega actual. Nestes días está chegando ás librarías a súa novela infantil Quen dá a quenda?, que resultou finalista do Prmeio Merlín de literatura infantil do pasado ano. Parabéns, Héctor!!!

Poema de hoxe 90: «Libre latitude» de Ignacio Chao
/en , , /por

Ignacio_ChaoCítame despois

Cando regrese a barcaza

Con tempos de esperanza.

Ignacio Chao, Corazón de segundas partes (Esquío, 1998)

Poema de hoxe 89: «Sobre as nosas linguas andamos» de Frank Meyer
/en , , /por

Franck_Meyer

sobre as nosas linguas andamos

Franck Meyer, pêle-mêle fel (Positivas, 2000)

Onte 1626: A corrupción financeira por Camilleri

/en , , , /por

portada_el-caso-santamaria_andrea-camilleri_201511300923Dentro do amplísimo catálogo de Andrea Camilleri, ademais das dúas ducias novelas negras protagonizadas polo comisario Montalbano e ambientadas na cidade imaxinaria de Vigàta, publicadas por Salamandra, cómpre non esquecer outras obras non menos interesantes publicadas por Destino na súa veterana colección Áncora y Delfín. Este é o caso de obras mestras da comedia como La concesión del teléfono ou La ópera de Vigàta ou thriller tan desacougantes como a recente El caso Santamarina, onde aborda o sofisticado entramado da corrupción. Mauro Assante, un rigoroso supervisor de entidades bancarias italianas recibe o encargo de preparar un informe confidencial sobre a situación da Banca Santamaria. Na súa vida de ordenado funcionario aparecerán entón situacións imprevistas e irrumpirán personaxes descoñecidas que acabarán por intimidalo até refacerlle a vida enteira. A mestría narrativa do siciliano permítelle tecer unha trama moi emotiva sobre os abusos do poder financeiro sobre o propio estado. Unha novela sobre a corrupción que non deixa fendas para a esperanza.

Poema de hoxe 88: «Outro poema dos dons» de Xulio L. Valcárcel
/en , , /por

Xulio_ValcarcelGracias quero dar

polos días que compartes comigo,

pola caricia e polo beixo.

Xulio L. Valcárcel, En voz baixa (Esquío, 1997)

Onte 1625: Transición horaria

/en , , , , /por

A mudanza ao horario de verán, que sufrimos onte, reabriu o debate sobre a posibilidade de adopción da «hora galega», que non é outra ca do meridiano de Greenwich (GMT). Unha proposta que hai dez anos foi aprobada na XIIª Asemblea Nacional da BNG e que hai uns meses foi incluída polo PSOE e Ciudadanos no marco do seu acordo programático de goberno. Quen o diría para unha proposta ridiculizada entón por José Blanco. Tras 75 anos de imposición da hora central europea (UTC/GMT+1), en realidade «hora alemá», outra das medidas da ditadura aínda non modificadas, semella sensato asumir a reintegración ao fuso horario xeográfico da península. Unha medida, ademais, avalada polo informe sobre racionalización horaria e polas propostas de conciliación efectiva da vida laboral e familiar. Na cuestión horaria tamén se precisa unha transición efectiva.

Poema de hoxe 87: «O aire» de Antón Lopo
/en , , /por

Anton_LopoNada me gusta máis que o aire.

Antón Lopo, Fálame (Esquío, 2003)

Onte 1624: Decepción con Twitter

/en , /por

Dende hai máis dunha semana, despois de sufrir un ataque no que se incorporaron na miña cronoloxía de Twitter varios centos de perfís de forma automática, non podo enviar mensaxes directas nin chiar nin rechouchiar nin engadir novos seguidores nin incorporar novas entradas no meu listado de favoritos. Tentei solucionar o problema seguindo as indicacións do servicio de soporte de Twitter, modifiquei o contrasinal, reseteei a conta e desliguei as aplicacións asociadas até en tres ocasións. Mais o problema continúa sen solucionarse e cando intento publicar a conta reacciona coma se dunha petición automatizada se tratase ou unha actividade maliciosa. Escribín varios correos a Twitter procurando axuda, mais non recibín contestación ningunha. Ademais de expresar a miña decepción, non sei que hei facer.

Poema de hoxe 86: «En Compostela o tempo non se nota» de Xosé Miranda
/en , , /por

Xose_MirandaEn Compostela o tempo no se nota,

cólmanos a quietude do vivido;

énchense as tardes dun lonxano ruído,

que é, se cadra, memoria moi remota.

Xosé Miranda, Permiso para o corso (Esquío, 1997)

Onte 1623: «Paris-Austerliz», o derradeiro Chirbes

/en , , , /por

41I+qE6Hd5L._SY445_QL70_Despois de dous meses lendo para un concurso, aproveitei para meterme con Pais-Austerlitz, a obra póstuma do admirado Rafael Chirbes, á que dedicou dúas décadas de reescritura. Fose polas dimensións reducidas, polo fondo pesimismo como pola perfección da estrutura e da prosa, lembroume a Mimoun e La buena letra, dúas das súas primeiras novelas. Xaora, utilizando a confesión dun narrador en carne viva, acompañamos a unha parella, formada por dúas persoas de moi distinta orixe social e xeográfica, dende a euforia erótica do seu encontro até a súa derrota, amosando así que o amor non pode con todo. Nalgún momento o xove pintor afirma que «a fraseoloxía do amor pide que o consideremos algo nacido no fondo da natureza e, ao mesmo tempo, capaz de servir de envoltorio do enteiro universo». As páxinas duras de Paris-Austerlitz, reescritas cando a morte era presentida, expresan a desolación dos amantes diante da incerteza do seu futuro e do sexo como unha forma de dominación capaz de chegar a entolecer. Unha novela sobre a esencia tráxica do amor escrita coma testemuño artístico e moral dun clásico.