DOBRE FRACTURA
–Non te movas, Moncho, xa escoitaches que a doutora quere que esteas quietiño. Agora descansa, logo virán buscarte para faceres outra proba.
–Esta perna doe, Carme. Queres que asubíe? ou prefires que che cante unha panxoliña? Viches o rídiculo que estou con este camisón? Se parezo un fantasma… Ráñame un pouquiño nas costas, cariño, que non aguanto este comechón. Si, así, así, un pouquiño máis abaixo, muller.
–Xa está, home. Non sexas mixiricas, máis me doeu a min cando din a luz á Xiana, despois de pasar cinco horas dilatando. E, por riba, soíña que ti ías camiño de non sei ónde.
–Da Pobra de Trives, que non é a fin do mundo. Sabes que, en canto chamou a túa irmá ao almacén, volvín mangado. Díxomo dona Eduvixes cando cheguei ao seu comercio, carguei de novo as maletas e tira millas para o Pirulí.
–Si, cando chegaches a cesárea estaba rematada.
–E a nosa Xiana parecía unha monequiña, feitiña de todo. Era tan bonita que me daba medo collela no colo. Isto doe de raios!
–A enfermeira xa che puxo un calmante no goteiro. Veña, Moncho, a quen se lle conte! Hoxe estás escaralladiño, non cho nego, pero saíches doutras peores, meu home.
–E os nenos? Con quen deixaches os rapaces?
–A nena está coas curmás. Levounas miña irmá pequena aos cines novos da Fenosa. Daniel quedou na miña casa. Mira que cando chamaron ao móbil estabamos alí. Fun levar outra caixa de lagostinos, que me encargara mercar mamá nos frigoríficos do Berbés. Hoxe, a pobre, ten case vinte persoas a cear.
–Que farturenta é esa muller! Nena, ráñame outra vez. Ben, ben… E que pon Maruja esta noite?
–E que vai poñer? Non coñeces a túa sogra? Unhas vieiras, uns lagostinos, o bacallao con coliflor e, logo, leite frito e os perotes. Tes cada pregunta, Moncho!
–Si, rula, coñezo a Maruja. E para acabar sidra El gaiteiro, licor de guindas e a fonte de lambonadas. Isto doe. Pero que mala sorte temos, Carme. Todo ten que me pasar! Se xa estaba chegando. Sabes que saín de casa cediño, para evitar a conxestión de Puxeiros. Visitei a dúas clientas no Barco, tomei un taco, e, hala!, outra vez, carreteeera. Volvín zumbándolle, pero con xeito, que sabes que non me gustar pasar de cento e pico. Non parei nada. Só me desviei uns quilómetros en Muruás para mercar a bica fresquiña que tanto lle gusta a Maruja e unha chilindrada para o noso pequeno. A que hora chamei? Se xa ía pasar o túnel de Fontefría. Canto quedaba? Nin media hora? É certo que chovía seguido. E que? Se chove, imos parar? Pois, entón, estabamos aviados os que vivimos na estrada. E vai, e me ten que pasar precisamente a min, e, por riba, no día de hoxe.
–Acouga, Moncho. Esquece o que pasou. Que importa o día que sexa hoxe? Ves como traballan as médicas e as enfermeiras? O que importa é que non che pasou nada grave, o demais son paxaradas.
–A quen avisaches?
–Non avisei a ninguén. Cando chamaron do Meixueiro, saín pitando nun taxi. No Seminario deixeille a Lola un recado na caixa de voz. Que querías que fixese?
–Nada, muller, nada. E non avisaches polo menos a Manolo?
–Teus cuñados chegaban ás nove. Eles ocúpanse de todo. Tranquilo, home! Teu irmán xa llo conta a teu pai. Eles están a douscentos quilómetros. Qué queres que fagan?
–E que non mo explico, Carme. Viña escoitando o debate dos nenos de Gemma Nierga. Non mo perdo nunca porque hai un pequeno de Santiago, debe ser da idade da nosa, que é unha marabilla falando. E baixando apareceu aquel bichiño ou o que carallo fose no medio do meu carril. Quixen evitalo cun volantazo e, xa ves, como quedei.
–E dálle, Moncho. Hai cousas que suceden e punto. Non lle deas máis voltas, home, que así non vas a ningures. Non movas tanto o brazo que vas sacar o goteiro.
–Carme, esta perna doe de carallo. Mira que cando aquela parella me sacou do coche, xúroche que nin a sentía. Logo non sei cánto tempo estiven deitado na beiravía. Só recordo que chovía, chovía e que aqueles rapaces me taparon cos seus chaquetóns. Dende alí aínda puiden ver que o Laguna quedou co morro desfeito. O air-bag e o cinto salváronme a vida! E o coche case de paquete!
–Qué importa agora o coche? Non pagas unha millonada polo seguro a todo risco? Que o leve o demo!
–Carme, acojoneime cando chegaron os jichiños da ambulancia. Eu non tiña nin un rastro de sangue pero me trataron con tanto mimo que xa parecía que quedara inútil de todo. Non terei algo de columna?
–Non penses parvadas. Acouga, Monchiño! Non escoitaches o que che dixo a doutora? Cren que só tes unha dobre fractura nesa perna. Iso pasa. Van facerche unha resoancia e logo sobes a planta.
–Só unha dobre fractura? Vaia…! Carmiña, dáme un bico.
–Dorme, Moncho. Quérote. Dorme un cachiño, corazón. Vou chamar a mamá. Se as vieiras lle quedan frías, non van saber a nada.
