Unhas palabras sobre o escritor Domingo Villar publicadas hoxe en Faro de Vigo:

O inspector Leo Caldas insístelle ao seu axudante Rafael Estévez que non hai casualidades. E non lle falta razón ao policía vigués que resolveu o complexo asasinato do saxofonista da torre de Toralla xusto durante as mesmas noites de maio nas que enfermou o seu creador, Domingo Villar, cando coidaba da súa nai na casa familiar. Unha tráxica casualidade, na que se mestura o calendario coa ficción que define a un ser humano bo, a un home feliz de entusiasmo e vitalidade contaxiosa, disposto sempre a escoitar e abrazar. Mais tamén a esoutro narrador humilde e elegante, a ese vigués fachendoso da súa cidade en ría, retratada nas súas tres novelas como o seu espazo emocional primeiro e, polo tanto, celme da súa  identidade; sen esquecer, a ese escritor de espírito verniano, que reclamou a reconstrución do Nautilus como peza sobre a que explicar Vigo como cidade literaria; como, e non menos relevante, a ese celtista de canteira, militante da afouteza celeste, soñador dun Celta de once galegos, contando cos da diáspora da galeguidade, coma foi el mesmo nas últimas tres décadas.

Non, non hai casualidades que expliquen como o camilleri vigués teceu máis de mil cincocentas páxinas coa paciencia do ourive e coa precisión e o detalle dun luthier da Escola de Artes e Oficios, tres novelas negras que crearon unha rede de complicidade lectora espontánea organizada en múltiples comunidades, primeiro en galego e castelán, estendida despois a outros quince idiomas. Un escritor que quixo o seu oficio como o do artesán, discreto e teimoso, capaz de recomezar de cero unha novela, O último barco, despois de anos de duro traballo, até atopar o nivel de emoción da voz narradora capaz de contaxiala ao seu lectorado. Mais tamén un creador afouto e destemido, comprometido co carácter terapéutico dos seus textos, consciente de que coa súa autoesixencia e humildade contribuía a modernizar na nosa literatura o xénero policial.

Tranquilo, tolerante, un pesimista alegre, ademais de entreter ao seu lectorado non renunciou a propoñerlle preguntas con respostas ás veces perturbadoras arredor da soidade e da morte, obxecto sempre das investigacións de Leo Caldas, un personaxe que pasará á historia literaria e a da propia cidade de Vigo. Porque Villar fixo da literatura o seu espazo de resistencia, razón pola que as súas novelas tiñan que doer, como provocar o sorriso e o sarcasmo, como mellor estratexia para achegarse ao celme da condición humana.

Se non abondase, coma fixera Camilleri con Vigata, Montalbán con Barcelona o Lehane con Boston, Domingo fixo de Vigo unha cidade literaria. Deseñou a paisaxe dunha xeografía literaria con paradas na Taberna de Elixio, no Bar Puerto de Areal, na Escola de Artes e Oficios ou no xardín histórico da Alameda. Como exaltou o coidado artesanal das vides, o traballo heroico dos mariñeiros ou as mellores receitas da nosa culinaria popular como outras expresións emocionais. Mais tamén, e quizais sexa o máis relevante, destilou o espírito máis xenuíno de Vigo como cidade metropolitana, portuaria e mariñeira, estendida sobre a ría, posuidora dun elixir propio presente no recendo do salitre. Domingo fixo de Vigo un espazo emocional, unha cidade de fronteira e unha comunidade de afectos, que hoxe chora a perda dun dos seus veciños máis leais. Obrigado, prezado Mincho, bo e xeneroso!