Onte 2121: «Os paxaros e outros poemas» de Daniel Salgado

Pelexando e retorcendo a linguaxe, no seu libro máis recente, Os paxaros e outros poemas (Xerais 2021), Daniel Salgado ofrece unha visión transversal sobre a natureza nun momento político de retracción (ou derrota provisional) «no que clase obreira se desintegra impasíbel». O autor de Éxodo (Xerais 2006) e  Dos tempos sombrizos (Xerais 2013) reune agora  trinta poema escritos entre 2015 e 2019 dirixindo a súa ollada sobre a lama e a beleza, sobre os horizontes borrados e as marxes dunha natureza humanizada no precipicio do colapso. Baixo a apariencia dun catálogo de aves urbanas, Salgado ofrece algúns dos poemas máis memorables da súa escrita de espírito materialista. Velaí «Oración», que abre o libro, «A lavandeira e a dúbida» ou os tres incluídos na Coda, «Sobre a moral», «Sobre a liberdade» e «Sobre a linguaxe», onde topamos con versos tan logrados: “Nin as flores máis brancas impiden a dura realidade / Nin o significado se nos revela en cada abrocho”.

Libro de poemas importante, inzado de intertextualidades poéticas, cinematográficas, musicais e  políticas, propón ao lectorado esculcar nas marxes e nas pregaduras da historia para afrontar medos e derrotas nun tempo onde a natureza foi completamente colonizada pola historia. A pesar de que é consciente de que “non seremos libres / mentres haxa quen padeza”, de que “a insurrección volve adiarse” e mesmo de que “os xustos sempre ceden” (verso demoledor), Daniel Salgado deixa neste mapa de sombras e manchas unha fenda para o valor do poema e da propia linguaxe. “Tendemos a esquecer / que calquera dobra do idioma agocha vermes. / E así e todo porfiamos”. Un libro moi interesante. Recomendo vivamente.